Φαναριώτικες «ἀποτυχίες». Ἰωάννης Τάτσης

 Φαναριώτικες «ἀποτυχίες»

ΑΝ παρατηρήσει κανεὶς μὲ ψυχραιμία τὶς ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ κρίσιμα γιὰ τὸ Φανάρι ζητήματα θὰ παρατηρήσει ὅτι πολλὰ ἐξ αὐτῶν στέφονται μὲ πλήρη ἀποτυχία. Τοῦτο ἐμμέσως ὁμολογοῦν κάποιες φορὲς καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Φαναριῶτες.
Αὐτὲς ὡστόσο οἱ φαναριώτικες «ἀποτυχίες» πολὺ ὠφελοῦν τὴν Ἐκκλησία. Ἐνδεχόμενες «ἐπιτυχίες» τῶν Φαναριωτῶν στὰ ζητήματα αὐτὰ θὰ ὁδηγοῦσαν σὲ μεγάλους κλυδωνισμοὺς τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας.
 Συγκεκριμένα, ἡ λεγόμενη οἰκουμενικὴ κίνηση ἢ μᾶλλον καλύτερα ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὑπηρετεῖται ἀπὸ ἀρκετοὺς Φαναριῶτες ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ πλῆρες ἀδιέξοδο. Διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς συναντήσεις παραμένουν ἄκαρπες καὶ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ ταξιδάκια ἀναψυχῆς μὲ πλούσια γεύματα, χαμόγελα στοὺς φωτογράφους καὶ «ἀλληλοκατανόηση» μεταξὺ λίγων, τῶν ἴδιων πάντα, προσώπων, τὰ ὁποῖα σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐκπροσωποῦν τὴ βούληση καὶ τὴν ἄποψη τῶν ἐκκλησιῶν, στὶς ὁποῖες ἀνήκουν.
Καμία ἀπόφασή τους δὲν συνοδεύεται ἀπὸ συνοδικὴ ἐπικύρωση, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ οἱ διάλογοι παραμένουν σὲ ἕνα «ἀκαδημαϊκὸ» ἐπίπεδο.
 Ὁ πόθος τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νὰ συγκροτηθεῖ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆςὈρθοδοξίας» προσκρούει σὲ διαφωνίες μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ εἶναι μᾶλλον ἀπίθανο νὰ πραγματοποιηθεῖ τὰ προσεχῆ χρόνια.
Ἡ πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ σκληρή του γλώσσα πρὸς τοὺς μοναχοὺς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου δὲν στάθηκαν ἱκανὲς γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς πατριαρχικῆς ἄποψης ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ 100 μοναχοὶ τῆς Ἱ. Μονῆς θὰ πρέπει ἄμεσα νὰ τὴν ἐγκαταλείψουν.
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος πίστεψε πὼς θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιλύσει ὁ ἴδιος τὸ ζήτημα τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ποὺ κανεὶς ἀπὸ τοὺς προκατόχους του δὲν μπόρεσε νὰ λύσει.
Τώρα διαπιστώνει πὼς ἡ ἐκκλησιαστικὴ τάξη δὲν ἐπιβάλλεται μὲ τὴν πυγμή, τοὺς κοσμικοὺς δικαστὲς καὶ τὰ ΜΑΤ.
 Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης παραμένει κλειστὴ καὶ ὅπως ὅλα δείχνουν δὲν πρόκειται νὰ ἀνοίξει εὔκολα. Τὰ ἀνταλλάγματα, ποὺ ζητοῦν οἱ Τοῦρκοι εἶναι τόσο βλαπτικὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας, ὥστε νὰ καθιστοῦν ἀδύνατη κάθε συνεννόηση Ἑλλήνων καὶ Τούρκων γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό.
Οἱ παραπάνω «ἀποτυχίες» ὅσο κι ἂν προβληματίζουν τοὺς Φαναριῶτες οὐδόλως βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία.
Οἱ ἀντιδράσεις πολλῶν παραδοσιακῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ἐναντίον τοῦ οἰκουμενιστικοῦ βηματισμοῦ τῶν Φαναριωτῶν πετυχαίνουν τὴ διαφύλαξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς σύγχρονης αὐτῆς παναίρεσης. Τὸ μόνο σημαντικὸ θέμα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπίσει μία Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἦταν ἡ καταδίκη τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
 Ἀφοῦ ὅμως τὸ θέμα αὐτὸ φαίνεται πὼς δὲν βρίσκεται στὰ θέματα τῆς Συνόδου, ἡ διαρκὴς ἀναβολὴ τῆς συγκρότησης μίας τέτοιας Συνόδου σὲ τίποτε δὲν βλάπτει.
Ἐπιπλέον δὲ ζητήματα, ὅπως ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν ἢ ἀλλαγὲς στὴ νηστεία, ποὺ ἀκούγεται πὼς κάποιοι ζητοῦν νὰ συζητηθοῦν σὲ μία τέτοια Σύνοδο, εἶναι δυνατὸν νὰ ὁδηγήσουν τὴν Ἐκκλησία σὲ νέες περιπέτειες. Τέλος, γιατί νὰ ἐπιδιώκουμε τόσο ἔνθερμα τὸ ἄνοιγμα τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης; Μήπως λησμονήσαμε τοὺς πολλοὺς θεολόγους καὶ ἐπισκόπους, ἀποφοίτους τῆς Σχολῆς, ποὺ εἶναι σήμερα πρωτεργάτες τῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κίνησης;

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013