Ὁ Βαλέριος Γκαφένκου – γράμματα καί ποιήματα. (Μέρος Γ')

 Ὁ Βαλέριος Γκαφένκου – γράμματα καί ποιήματα. (Μέρος Γ')
Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

25 Ἰουνίου 1945

Νά ξέρετε ὅτι ἐγώ δέν στενοχωροῦμαι για τό τί θά γίνει μέ σᾶς, ἐξ αἰτίας ἑνός πράγματος: Σᾶς ξέρω καθαρές στήν καρδιά, διότι ἔχετε μεγάλη πίστη στόν Θεό καί ἀγάπη πρός ὅλους. Αὐτές οἱ μεγάλες πραγματικότητες μοῦ δίνουν τήν ἀπόλυτη Ἀσφάλεια ὅτι θά διαπεράσετε καλά ὅλες τίς δοκιμασίες πού θά ἀντιμετωπίσετε στό μέλλον. Κοιτᾶξτε τά πράγματα στό βάθος τους.
Δέν βλέπετε ὅτι ὁ Θεός σᾶς στέλνει διάφορες δοκιμασίες γιά νά σᾶς ἐνισχύσει στήν πίστη; Δέν γεύεστε, στίς πιό δύσκολες στιγμές, μιά χαρά πού πηγάζει ἀπό τόν ἐσωτερικό κόσμο του πνευματικοῦ σας εἶναι; Μιά καινούργια χαρά, πού εὑρίσκεται στά δάκρυα …
Πόσο θά ἤθελα νά εἶμαι μεταξύ σας, νά μπῶ στήν φιλία τῶν ψυχῶν σας καί ν᾿ ἀνοίξω πολύ τίς πόρτες τῆς ἀγάπης πού ὑπάρχουν ἐκεῖ καί περιμένουν νά διαχύσουν ἄφθονα νά σᾶς δῶ πῶς κλαῖτε μέ χαρά, γονατισμένες μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐξομολογούμενες τίς ἁμαρτίες σας καί εὐχαριστῶντας …
Νά ὑπακούετε πάντα στήν φωνή τῆς συνείδησής σας, ζώντας τήν ἀλήθεια  μέ ὅλη σας τήν ψυχή. Θέλω νά ξέρω ὅτι εἶστε ἤρεμες καί ἐνσυνείδητες στόν ἀγῶνα πού ἔχετε νά ζῆτε σάν ἔμψυχα ὄντα γιά τήν σωτηρία σας. Θέλω νά σᾶς βλέπω καθαρές στήν καρδία. Μιά ἀγνότητα γεμάτη ἀρετές. Νά εἶστε χριστιανές στόν βίο σας!

23 Σεπτεμβρίου 1945

Ἡ προσευχή εἶναι ἡ πιό ἀγνή ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συνανθρώπου. Ὅταν φτάσεις νά προσεύχεσαι ἀληθινά, τότε θα γνωρίσεις τήν εἰρήνη καί τήν εὐτυχία. Ἐγώ προσπαθῶ διαρκῶς καί ὁ  Καλός Θεός μέ προστατεύει καί μοῦ δωρίζει τόσο πολλά, ὥστε ἔφτασα νά ἰδῶ σέ κάθε βῆμα ὅτι γίνεται κι ἕνα θαῦμα. Πρέπει νά εἶμαι εἰλικρινής καί νά ὁμολογήσω ὅτι πραγματοποιῶ τό ἐλάχιστό.
Ἀκόμη δέν ἔφτασα νά προσεύχομαι μέ καθαρή καρδιά, νά μήν ἔχω καθόλου ἀνάγκες, ἁμαρτίες ἤ κοσμικούς λογισμούς. Ἀγαπημένη Νορίκα, μόνο ἐκεῖνος πού ἔχει γευθεῖ κάτι ἀπό τίς βαθειές χαρές τῆς ψυχῆς του, μπορεῖ νά τίς καταλαβαίνει. Εἶχα στιγμές στήν ζωή μου, πού ἔκλαιγα μέ ἀσυγκράτητα δάκρυα, νοιώθοντας τήν ματαιότητα καί τήν κενότητα τῆς φύσεώς μου, ἀλλά καί τήν δόξα καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
 Λοιπόν, σ΄ αὐτά τά δάκρυα, πού πηγάζουν ἀπό τά βάθη τῆς πονεμένης μου ψυχῆς, βρῆκα τήν πιό ὑψηλή καί καθαρή εὐτυχία πού ἔζησα ποτέ. Πόσο εὐτυχής θά ἤμουν νά φτάσω σέ μιά ἀδιάλειπτη κατάστασἡ προσευχῆς! Αὐτή ἡ ζωή εἶναι ἐντελῶς ἐφήμερη. Καί ὅ,τι ἀνήκει σ΄ αὐτήν εἶναι μάταιο!

20 Νοεμβρίου 1945

Ἀπασχολοῦμαι ἰδιαιτέρως μέ τό θέμα τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τόν Ἰούνιο τοῦ 1943, ὅταν ἔζησα τόν πρῶτο ψυχικό μου κραδασμό, πού προερχόταν ἀπό τήν συνείδηση τῆς ἁμαρτίας, κατάλαβα ὅτι ὅσο περισσότερο βυθίζομαι στόν ἑαυτό μου, τόσο ἀνακαλύπτω ἄλλες κι ἄλλες ἁμαρτίες.
Στό πιό μυστικό βάθος τῆς καρδιᾶς βρῆκα τήν ἀνεξάντλητη πηγή τῆς ζωῆς, δηλαδή τήν ἀγάπη. Κατάλαβα ὅτι εἶχα περιφρονήσει αὐτό τό δῶρο. Τότε εἶπα: Ἔκανα λάθος! Στό ἔδαφος τῶν ἁμαρτιῶν μου εἶχα ἐνταφιάσει ὅ,τι πιό πολύτιμο εἶχε φυτέψει ὁ Θεός μέσα μου.
Γιά τήν καταφρόνηση αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ δώρου, τήν ἀγάπη, θεωροῦμαι ὑπεύθυνος γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες τῶν συνανθρώπων μου, ὅλες τίς ἐποχές καί ὅλα τά μέρη. Ἀλλά εἶμαι ἕνας εὐτυχής ἄνθρωπος, ὁ πιό εὐτυχής! Νιώθω τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ  παντοῦ, τήν προστασία καί τήν πρόνοια Του γιά μένα. Θέλω νά μήν ζῶ γιά μένα, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη, νά συμβάλλω στήν εὐτυχία ὅλων, μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς σωτηρίας τῶν συνανθρώπων μου, νά σώσω καί τήν ψυχή μου. Ὤ, εἶμαι τόσο εὐτυχής! Πῶς μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος, αὐτό τό μικρό πλάσμα μέ τόση εὐτυχία;
Ἡ ζωή  τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα ἀνεκτίμητο δῶρο, εἶναι ἕνα θαῦμα κι ἐγώ προσπαθῶ νά γίνω μωρό στήν ψυχή.  Ὕστερα ἀπό χιλιάδες θλίψεις ἀπέκτησα τήν πιό ὄμορφη γλυκύτητα τῆς ζωῆς μου. Θά ζοῦμε σ᾿ ὅλη τήν ζωή μας ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο, Βασιλεῦ Οὐράνιε!

Τά Χριστούγεννα, 1945

Εἶναι νύχτα. Μόλις διάβασα τούς Χαιρετισμούς τοῦ Κυρίου. Εἶχα μιά γιορτή ὅπως εἶναι  σ᾿ ἕνα παραμύθι!
Πνευματικά αἰσθάνθηκα πιό ἕτοιμος ἀπό τίς ἄλλες φορές. Ἔνοιωσα ἔντονα, μέσῳ τῶν βασάνων πού εἶχα ζήσει γιά τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς, τήν εὐθύνη πού μέ πιέζει σχετικά μέ τήν σωτηρία τῆς δικῆς μου ψυχῆς, τῆς οἰκογένειας, τῶν συγγενῶν, τῶν φίλων, τῶν ἐχθρῶν, τοῦ ἔθνους ὁλοκλήρου.
Καί ὅσο ἀνέβαινα πιό ψηλά στήν κλίμακα τοῦ ἰδανικοῦ, τοῦ τελείου, τόσο ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου πιό μικρό, πιό ἁμαρτωλό, ἀλλά τό ἰδανικό πιό ὑψηλό, τέλειο: δηλαδή τόν Χριστό! Καί ἔτσι, σιγά-σιγά, ὅλα τά εἴδωλα τῆς ἐφηβείας κατέρρευσαν.
Τό πέπλο πού κάλυπτε τά μάτια μου ἔπεσε διά τῆς μάχης μέ τήν ἁμαρτία καί μπροστά μου παρέμεινε ζωντανή καί αἰθέρια ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Ἑπομένως ἀξιωθήκαμε νά ἔχουμε εἰρήνη μέ ὅλους τούς συνανθρώπους μας κι αὐτό ἔγινε μόνο διά τοῦ τσαλαπατήματός μας, τῆς ἀναγνώρισης τῶν σφαλμάτων μας, διά τῆς ἀγάπης. Καί πόση εἰρήνη εἶχα τήν Παρασκευή, ὅταν βρέθηκα μπροστά στόν ἱερέα! Κοινωνήσαμε πολλοί. Τί μεγάλη καί ὡραία ἡμέρα! Τήν ἔζησα ἔντονα, μέ ὅλες τίς εὐλογίες σταλμένες ἀπό τόν Κύριο!

Πρωτοχρονιά 1946

Στήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μου ψάλλω τόν Χριστό. Ὅποιος ἔχει ζήσει τήν ἀγάπη, θά μέ καταλάβει καί θά εἶναι εὐτυχής γιά τήν εὐτυχία μου … ἐγώ ἔχω ἑτοιμασθεῖ καί ἑτοιμάζομαι διαρκῶς νά γίνω χριστιανός. Ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μόνο στό μοναστήρι. Μέ πονάει ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἀλλά μέ μακαρίζει ἡ ἀγάπη.

Ἀναβάσεις

25  Νοεμβρίου 2013

 ________________________________________________

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μάρτρυρες του 20ου αιώνα