Γράφει, ἀλλά περιμένει τή μεγάλη του ὥρα. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Γράφει, ἀλλά περιμένει τή μεγάλη του ὥρα

Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἀπό τό 364 μέχρι τό 370, πού ὁ Βασίλειος ἔγινε μητροπολίτης Καισαρείας, ὁ Γρηγόριος ἀνέπτυξε δράση ἐξαιρετική. Πέρασε ἡμέρες δύσκολες καί εὐχάριστες μαζύ. Ἀπογοητεύσεις καί πνευματικές ἱκανοποιήσεις. Ἐργαζόταν κι ἔγραφε γιά τούς λίγους ναζιανζηνούς. 
Πάντα ὅμως εἶχε στό νοῦ του ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Τά κείμενά του γράφονταν γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Καί γιά τήν ἱστορία ὁλόκληρη. Δέν εἶχε τήν ἔπαρση πού δίνει στό συγγραφέα ἡ μεγαλωσύνη τοῦ κειμένου του. Ἤθελε ὅμως καί περίμενε τά κείμενά του νά διαβαστοῦν ἀπό εὐρύτερο κοινό. 
Καί αὐτό ἔγινε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Οἱ Λόγοι του εἶναι ποσοτικά λιγότεροι ἀπό τά κείμενα ὁποιουδήποτε ἄλλου σπουδαίου πατέρα καί διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅμως οἱ Λόγοι αὐτοί διαβάστηκαν περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο θεολογικό κείμενο. Καί ὄχι μόνο αὐτό. 
Κανένας μεταγενέστερος θεολόγος δέν διανοεῖται ν’ ἀσχοληθεῖ σοβαρά μέ τριαδολογία ἤ χριστολογία, χωρίς νά μελετήσει προσεκτικά τά κείμενα τοῦ Γρηγορίου καί νά τά υἱοθετήσει.
Παράλληλα ταξίδεψε πολύ σέ μικρές καί μεγάλες πόλεις, γιά νά ἐνισχύσει τούς ὀρθοδόξους. Κρατοῦσε ἀλληλογραφία μέ πολλά ἐκκλησιαστικά πρόσωπα καί μέ ἀνώτερους κρατικούς ὑπαλλήλους.
Οἱ τελευταῖοι μποροῦσε νά ἦταν κι ἐθνικοί, ὅπως ὁ Κανδιδιανός.
Ἀπό αὐτούς ζητοῦσε νά βοηθήσουν ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας ἤ τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία.
Προπαντός ταξίδευε συχνά στήν Καισάρεια. Ἐκεῖ παραστεκότανε στό Βασίλειο, πού εἶχε βάλει σ’ ἐνέργεια πολύπλευρο ἔργο. Καί ὁ Βασίλειος αἰσθανόταν ἰδιαίτερη ἀνακούφιση μόλις τόν ἔβλεπε. 
Περνοῦσαν ἡμέρες καί νύχτες πνευματικῆς εὐφροσύνης. Αὐστηροί ἀσκητές καί οἱ δύο, τρώγανε συνήθως μόνο χόρτα. Κοιμόντουσαν ἐλάχιστα καί τήν ὑπόλοιπη νύχτα προσεύχονταν καί συζητοῦσαν τά θεολογικά προβλήματα, πού ὅλο καί φούντωναν. Ὁ Βασίλειος μιλοῦσε περισσότερο.
Ἄλλωστε εἶχε ἤδη δώσει τό μεγάλο του θεολογικό στίγμα. Εἶχε γράψει τό 364, στό ἀσκητήριο, τό περίφημο ἔργο του «Κατά Εὐνομίου».  Σ’ αὐτό στηρίχτηκε ἡ θεολογία τῶν Καππαδοκῶν καί τῆς Ἐκκλησίας ὁλόκληρης.
Ὁ Βασίλειος, πιό ἀποφαστιστικός, ἐκφραζότανε κι ἐνεργοῦσε πρῶτος. Λές καί ἤξερε ὅτι θά πέθαινε καί πρῶτος, ἔντεκα χρόνια πρίν ἀπό τό Γρηγόριο, στίς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ 378.
Σέ ἡλικία 49 περίπου ἐτῶν. Ὁ Γρηγόριος εἶχε μέσα του μιά ἀνασταλτικότητα. Ἤξερε νά περιμένει, ὅταν ἐπρόκειτο νά δράσει. Δέ βιαζότανε καθόλου νά κάνει θεολογία. Ἡ μεγάλη του ὥρα θά ἐρχότανε ἀργότερα. Ξέσπαγε ὅμως μέ ποιήματα. Σ’ αὐτά φανέρωνε ὅλα τά σκιρτήματα τῆς εὐγενικῆς καί πολύβαθης ψυχῆς του. Τό ἴδιο ἀλλά σέ μικρότερο βαθμο, ἔκανε καί μέ τίς ἐπιστολές του.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

 σελ.80-81

Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

Ἀναβάσεις

17 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ὁ πληγωμένος Ἀετός - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος