Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος.

 Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου

 Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ὅποτε στρέφω νοερά τό βλέμμα μου πίσω, στό μακρινό παρελθόν, καί ἀναπολῶ τά παιδιά μου χρόνια, ἔχω τήν αἴσθηση πώς ἀνοίγω διάπλατα ἕνα παράθυρο καί λούζομαι στίς πρῶτες θερμές ἀκτῖνες τοῦ πρωινοῦ ἥλιου. Οἱ ἀναμνήσεις τῶν παιδικῶν μου χρόνων εἶναι χαρούμενες καί φωτεινές, καί φέρνουν πάλι μπροστά μου ἕνα κόσμο λαμπερό, φανταχτερό κι ἑλκυστικό.
«.....Εὐτυχισμένα, εὐτυχισμένα, μά ἀνεπίστρεπτα παιδικά χρόνια!  Πῶς νά μή σᾶς ἀγαπῶ... Ἡ ἀνάμνησή σας ζωογονεῖ καί ἀνεβάζει στά οὐράνια τήν ψυχή μου!  Εἶστε γιά μένα ἡ πηγή τῆς πιό βαθειάς εὐφροσύνης! ... Αὐτά τά λόγια τοῦ Λέοντος Τολστόι ἔρχονται στό νοῦ μου καθώς ἐπιστρέφω νοερά στίς πηγές τῆς ζωῆς μου.
Γεννήθηκα τό 1885, 9 Νοεμβρίου, στήν πόλι Βιάτκα-τό σημερινό Κύρωφ –μέσα σέ μιά παραδοσιακή ὀρθόδοξη οἰκογένεια. Οἱ πρόγονοι τοῦ  πατέρα μου ἦταν ἀξιωματικοί, πού ὑπηρέτησαν εὐσυνείδητα τήν πατρίδα. Πῆραν μέρος σέ πολέμους ἐναντίον ἀλλοεθνῶν ἐπιδρομέων, πού συχνά-πυκνά εἰσέβαλλαν στή Ρωσία. Ἀλλά διακρίθηκαν καί στούς ἀγῶνες γιά τήν ἀπελευθέρωση τῶν ἀδελφῶν μας Σλάβων ἀπό τόν τουρκικό ζυγό.
Ὁ πατέρας μου καί τ’ ἀδέλφια του ἦταν οἱ πρῶτοι ἀπ’ τή γενιά μας πού σπούδασαν σέ ἀνώτερες στρατιωτικές σχολές. Θυμᾶμαι τόν πατέρα μου, Ἀλέξανδρο Ἀλεξάντροβιτς, νά ὑπηρετεῖ σάν ἀξιωματικός στό τάγμα τροφοδοσίας, πού εἶχε τήν ἕδρα του πρῶτα στό Καζάν κι ἔπειτα στή Βιάτκα.
Σ’ αὐτό τό τάγμα ὑπηρέτησε μέχρι τό 1917. Ἔλαβε μέρος στό ρωσικοτουρκικό πόλεμο τοῦ 1870 και σ’ ὅλους τούς μετέπειτα πολέμους. Τραυματίστηκε σέ πολλές μάχες καί τιμήθηκε μέ παράσημα καί διακρίσεις. Ὁ θάνατος τόν βρῆκε το 1921 στό Κύρωφ.
Ὁ μοναδικός ἀδελφός μου Ἱλαρίων, φοίτησε στή στρατιωτική ἀκαδημία Ἀλεξέγιεβσκυ τῆς Μόσχας. Μετά τήν ἀποφοίτησή του τοποθετήθηκε σάν ἀξιωματικός στό σύνταγμα Σβιάζσκυ. Ἦταν ἱκανός ὁμιλητής, καί ἔκανε ἠθικοπλαστικές ὁμιλίες καί διαλέξεις, ὄχι μόνο στούς στρατιῶτες, ἀλλά καί σέ διάφορες σχολές, ἀγροκτήματα καί ἐργοστάσια. Ἀπέκτησε πολλούς φίλους καί θαυμαστές –στρατιωτικούς, ἀγρότες καί ἐργάτες.
Ὅλοι ἐκτιμοῦσαν τό ζωντανό ἐνδιαφέρον του γιά τόν ἄνθρωπο. Μερικοί ἀκόμα καί σήμερα μοῦ γράφουν, ἐκδηλώνοντας ἰδιαίτερη ἐκτίμηση καί ἀγάπη στό πρόσωπό του.
Ἔχοντας κοινούς πόθους καί κοινές ἐπιδιώξεις μέ τόν ἀδελφό μου, ἔζησα φιλικά καί ἁρμονικά μαζί του. Πρέπει ὅμως νά πῶ ὅτι καί οἱ δύο μας ὀφείλουμε πολλά στήν ἀξέχαστη μητέρα μας Ἀντωνίνα Εὐλαμπιέβνα. Αὐτή μᾶς ἐνέπνευσε τό φόβο τοῦ Θεοῦ, αὐτή καλλιέργησε στήν ψυχή μας τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, αὐτή μᾶς φύτεψε τόν πόθο νά ὑπηρετήσουμε μέ αὐταπάρνηση τό λαό μας καί τήν πατρίδα μας.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.15-18

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα