Ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος για τον "εγκεφαλικό θάνατο" και τη δωρεά οργάνων

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
          Α΄ και Β΄ Εύρεσις Τιμίας Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου 

Β΄ Κορινθίους Δ΄ 6-15

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης (e-mail: ioil.konitsa@gmail.com)

 Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας αγωνίστηκαν στη ζωή τους να εφαρμόσουν πιστά το πανάγιον και σωστικόν θέλημα του Θεού. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις, σαν αυτή του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, του οποίου την Α΄ και Β΄ εύρεση της τιμίας του κεφαλής εορτάζουμε αυτή την Κυριακή, κατά την οποία ο όλος του αγώνας, μα κυρίως το μαρτυρικό του τέλος, αφήνουν αιώνιο παράδειγμα συνέπειας, θάρρους, αγωνιστικότητας και μαρτυρίου.

Γνωστή η ζωή του σε όλους τους πιστούς. Από την ώρα δε που η μοιχαλίδα και αιμομίκτης «σύζυγος» του Ηρώδου, από τη στιγμή που αυτό το απόβρασμα του Άδου, η Ηρωδιάδα, παρέλαβε την τιμίαν και μαρτυρικήν κεφαλήν «επί πίνακι» και την έθαψε για να την εξαφανίσει, τρεις φορές χάθηκε και τρεις ξαναβρέθηκε. Την τρίτη τώρα εύρεση την εορτάζει η Εκκλησία μας την 25ην Μαίου.
Βλέπουμε λοιπόν τώρα στο σημερινό μας ανάγνωσμα, ότι οι Άγιοι Απόστολοι, μεταξύ των άλλων έφεραν στη ζωή τους και το μαρτυρικό φρόνημα των Αγίων και ατρομήτων Προφητών και επεσφράγισαν τελικώς το θείο τους κήρυγμα με το ίδιο τους το αίμα.
Μαρτύρησαν όχι μόνο στο τέλος της ζωής τους, αλλά καθημερινώς επεδείκνυαν μαρτύριο, με το λευκό λεγόμενο μαρτύριο της συνειδήσεως και όχι μόνον. Τούτο σημαίνει ότι όχι απλώς διατηρούσαν μια Χερουβική συνείδηση που δοξολογούσε ακαταπαύστως την Τριαδική Θεότητα, όχι απλώς ότι δέχονταν την αποκάλυψη του Θεού, αλλά πάλιν και πολλάκις «εμπαιγμόν και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής» (Εβρ. ΙΑ' 36).
Για τον λόγο δε αυτόν, στη συνείδηση της Εκκλησίας μας, οι μοναδικές προσωπικότητες των Αγίων Αποστόλων ταυτίζονται όχι μόνο με τις ιεραποστολικές τους περιοδείες ανά την οικουμένη, όχι μόνο με το υπό την υφήλιον θείον κήρυγμα του Χριστού, αλλά και με αυτά τα ανήκουστα μαρτύρια, προς επιβεβαίωσιν του λόγου της αληθείας. Ιδίως όμως το ένδοξο τέλος τους αφήνει έως το αμήν της Ιστορίας το αιώνιο παράδειγμα στους φιλους και οπαδούς του εσφαγμένου Αρνίου!
Έτσι λοιπόν, θέλοντας και μη, εφεξής, πιστός, και δη Ορθόδοξος Χριστιανός ίσον (=) ιεραπόστολος. Και Χριστιανός ιεραπόστολος ίσον (=) μάρτυρας για την αγάπη και την δόξα του Χριστού. Όλα τ' άλλα που ακούγονται περί δήθεν «ευγενούς συμπεριφοράς», ώστε ν' απολαύσει κανείς και τα του κόσμου αλλά και να εξασφαλίσει την ευλογία του Χριστού, δεν είναι παρά καμουφλαρισμένα κηρύγματα του διαβόλου και θεωρίες των καταραμένων σκοτεινών δυνάμεων του Άδου.
Όσο όμως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας να παραδεχθεί ότι ο ήλιος βγαίνει από την δύση, άλλο τόσο θα κατορθώσουν και τα γλοιώδη όργανα του εχθρού, που ως άλλοι τυφλοπόντικες κινούνται μέσα στις υπόγειες στοές των λυμάτων, άλλο τόσο λοιπόν τα διεστραμμένα τέκνα του Μπαθομέτ, θα κατορθώσουν να ξεγελάσουν τα τέκνα του φωτός. Τα γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας, στο να παρασυρθούν στις χαμένες και βλακώδεις θεωρίες των αθέων και των απίστων. Τις θεωρίες που ξεκινούν από τους οικουμενισμούς και κάθε -ισμους, έως και το ότι όλοι, θέλοντας και μη επιβάλλεται τώρα να γίνουν δωρητές οργάνων όταν επέλθει ο θάνατος.
Ναι, έχουμε αδελφοί μου να περάσουμε θλίψεις, έχουμε κατά τον λόγο του Προφητάνακτος να «διέλθωμεν δια πυρός και ύδατος», θα φθάσουμε κατά το κοινώς λεγόμενον στα όριά μας, αλλ' ουδέποτε θα εφαρμόσουμε το απαίσιο δόγμα στη ζωή μας, που υπούλως κάποιοι θέλουν να λανσάρουν στην ζωή της Εκκλησίας μας: «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».
Ο πιστός Χριστιανός, μπορεί να είναι απλοϊκός, ενδεχομένως να είναι άσημος, έστω και αγράμματος κατά κόσμο, ουδέποτε όμως γίνεται ανόητος. Ουδέποτε καταντά ηλίθιος και ιδιώτης, όπως τον φαντάζονται οι πονηροί και κακορίζικοι εχθροί του Χριστού. Και επ' αυτού δεν έχουμε για να επιβεβαιωθούμε, παρά να φυλλομετρήσουμε, έστω και για λίγο την ιστορία. Τόσο την Εκκλησιαστική, όσο και αυτή την παγκόσμια. Την παγκόσμια ιστορία, η οποία επιτέλους δεν μπορεί να εξηγηθεί στις τόσες αντιφάσεις της, παρά αν επιχειρήσουμε να πετάξουμε την κρούστα των εξωτερικών γεγονότων και περιστάσεων, των πολέμων και των ποικίλων καταστροφών, και έτσι  να περάσουμε για να αγγίξουμε την ουσία της. Την ουσία των προσώπων και των γεγονότων που αποκαλύπτουν την αδυσώπητη πάλη μεταξύ καλού και κακού και ταυτοχρόνως τη λειτουργία των πνευματικών λεγομένων νόμων του Θεού!
Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο του ιερού μας αγώνα, έχουμε τώρα ν' αντιμετωπίσουμε και το δαιμόνιο ή άλλως, κοινωνικό καρκίνωμα που με «επιστημονικό» πασπάλισμα χαρακτηρίζεται ως «εγκεφαλικός θάνατος», με συνέπεια την αρπαγή των οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού.
Δεν γνωρίζω εάν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αποφάσεως αυτής, το ότι δηλ. ο κάθε Έλληνας τώρα, θέλοντας και μη είναι δωρητής οργάνων. Προφανώς όσοι κατασκευάζουν τα άνομα και αισχρά αυτά διατάγματα, τόσο αριστοτεχνικά και αδιάντροπα, ως άλλοι «γεφυραίοι», γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πού στοχεύουν. Όπως φυσικά γνωρίζουμε και εμείς ότι τίποτε άλλο δεν μισεί ο εχθρός του Θεού τόσο, όσο την κορωνίδα της όλης δημιουργίας. Τον άνθρωπο δηλαδή. Το θεότευκτο αυτό δημιούργημα, το οποίο πλάστηκε υπό του Πατρός δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού!
Βεβαίως, ο πολύς κόσμος, όπως και σε τόσα άλλα που έχει παγιδευθεί, δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε. Η όλη μας κοινωνία «καθεύδει τον νήδυμον» και  ως άλλος Ιωνάς ρέγχει εν τη κοιλία του κύτους της διαφθοράς και της αναισθησίας. Όχι βεβαίως ότι απαλάσσονται οι άνθρωποι των ευθυνών τους, αφού και κατά κόσμον ακόμα «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται», πόσο μάλλον  είναι απαράδεκτο και ασυγχώρητο η άγνοια του νόμου του Θεού. Αλλά, τέλος πάντων, θα λέγαμε ότι εδώ μπορεί να υπάρξει κάποια, έστω αμυδρά δικαιολογία, αφού εν πολλοίς οι πιστοί πλανώνται σήμερα «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» κατά τον αψευδή λόγο του Θεού.
Εκείνο όμως που κάνει τον κάθε λογικό άνθρωπο τουλάχιστον να αγανακτεί, πόσο μάλλον τον κάθε πιστό Χριστιανό, κληρικό, μοναχό, λαϊκό, είναι τούτο: Καλά, δεν υπάρχει Ελλαδική Εκκλησία; Δεν υφίσταται Εκκλησιαστική αρχή; Εξέλιπαν οι επίσκοποι από την πατρίδα μας; Ή όντως συμβαίνει αυτό που ειρωνικώς και με πόνο καρδίας εκφράζουν οι απλοί πιστοί, ότι δηλ. η Ιερά Σύνοδος μετατράπηκε απλά σε «δεσποτομηχανή» και μόνο;
Άραγε κάποιοι επίσκοποι και γενικώς άνθρωποι του κλήρου και της Εκκλησίας που κατά καιρούς εκφράζονται τόσο ελεύθερα και ανοικτά  υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου με όλα τα συμπαρομαρτούντα, ερωτούμε, τι επιτέλους είναι; Αφελείς ή λειτουργούν ασυνείδητα ως κάποιο γρανάζι στην μεγάλη μηχανή της παγκόσμιας καταστροφής που σκοπό έχει την σατανική μείωση του ανθρωπίνου πληθυσμού; Αγνοούν λοιπόν το ότι ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες, παγκοσμίως πλέον, αρνούνται τον εγκεφαλικό θάνατο; Και πώς είναι δυνατόν να αγνοούν καθ' ην στιγμήν εκφέρουν γνώμη επί των θεμάτων αυτών; Και αν δεν αγνοούν, τι συμβαίνει  επιτέλους και επιμένουν στις έωλες θέσεις τους. Τους θέτουμε λοιπόν ευθέως, με τη σειρά μας, τα ερωτήματα στα οποία αναμένουμε και απάντηση. Αφού ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος είναι όντως νεκρός (σύμφωνα με τους μεγάλους αυτούς φωστήρες), σε μια τέτοια τραγική περίπτωση κάποιου ανθρώπου, θα βάλετε πετραχήλι και θα φορέσετε ωμοφώριο για να του διαβάσετε την εξόδιο ακολουθία, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε νεκρό; Και στη συνέχεια θα τον θάψετε; Ή αν είστε και «φιλελεύθεροι και προοδευτικοί» θα επιτρέψετε και την αποτέφρωσή του;
Επιτρέψτε μας και πάλι. «Πατέρες» μου, έπαψε να υφίσταται στη συνείδησή και στο νου η νηφαλιότητα; Αρνούμαστε πλέον λόγω ανθρωπαρέσκειας τις άκτιστες ενάργειες Του Θεού με αποτέλεσμα να παύσει το ορθοτομείν; Τι ακριβώς συμβαίνει; Κατορθώνουμε να λάβουμε τώρα την φοβερή επιτίμηση και υποτίμηση του Απ. Παύλου που απήυθυνε στους Γαλάτες; (Γαλάτ Γ΄1) ή θέλετε να ξεγελάσετε τους απλοϊκούς ανθρώπους; Δεν βλέπετε ότι εξευτελίζεσθε στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, για να μην πούμε ότι με αυτά τα «εν ωμοφορίω» εγκλήματα, αποκτάτε εάν ήδη δεν έχετε αποκτήσει κώλυμα ιερωσύνης και αρχιερωσύνης, αφού η αφαίρεση ζωής δεν επιτρέπει την είσοδο εντός του ιερού βήματος;... Βλέπετε και σκέπτεσθε τις συνέπειες που έρχονται ως πνευματικοί νόμοι όταν κανείς νομίζει ότι μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς»;
Δεν ομιλούμε αυτή τη στιγμή για τον πολιτικό λεγόμενο κόσμο και για όσους διαθέτουν και προσκυνούν τον «θεό Μαμωνά»... Ο καθένας όμως μπορεί να εννοήσει από δω και στο εξής τι έχει να συμβεί...
Ώστε το δώρο της ζωής δεν είναι λοιπόν για όλο τον κόσμο; Τα ταλαίπωρα φτωχαδάκια δεν θα μπορούν τώρα ούτε να αρρωστήσουν; Δεν φτάνει που όταν ζουν, ως άλλες βδέλλες του υλισμού οι πλούσιοι τους ροφούν το αίμα, τώρα θα χάνουν και αυτή τη βιολογική τους ζωή;...
Στρέφουμε όμως τώρα με θλίψη και πόνο καρδιακό τον αδύναμο λόγο μας στο Αγιόνυμον Όρος και κατ' επέκτασιν στις Ιερές μονές και στις αδελφότητες της Πατρίδος μας και στον όπου γης Ορθόδοξο μοναχισμό. Πατέρες, Πατέρες άγιοι, «ώρα ημάς εξ' ύπνου εγερθήναι». Πατέρες ευλογημένοι, τυλιχτήκαμε το τιμημένο ράσο, το πολυτιμότερο βασιλικών χλαμύδων και  πορφυρών αυτοκρατορικών, όχι για να φυλάμε τα κτίρια και τα ντουβάρια.
Ούτε βεβαίως θα μας ερωτήσει εν ημέρα εξόδου μας ο Δίκαιος Κριτής εάν έγιναν οι επισκευές των κτιρίων σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Κε.Δ.Α.Κ. και τους κανόνες της πολεοδομίας. Αλλοίμονο εάν ντυθήκαμε το μέλαν ένδυμα για να καταντήσουμε μετ' ολίγον φύλακες μουσείων και αναπαραγωγοί των φολκλόρ. Ανάθεμα εάν ο θείος έρως θα μείνει σ' αυτές τις σκιές, που επιτέλους θέλοντας και μη κάποτε θ' αφανιστούν. Αλλοίμονο εάν οι προηγούμενοι Πατέρες που μας παρέδωσαν τη σκυτάλη στα χέρια, διέπονταν απ' αυτή την νόθα αντίληψη.
Πατέρες ευλογημένοι. Τούτη τη στιγμή η υψηλή κορυφή του Άθω θα έπρεπε ν' αστράπτει και να βροντά εν παρρησία ως άλλο Όρος Σινά. Νυν, πίστις εστί το κινδυνευόμενον, και αθάνατες ψυχές, εν πνεύματι πλάνης πορεύονται προς το πλατύ στόμα του Άδου... Αυτές τις στιγμές, ολόκληρο το Άγιον Όρος θα έπρεπε να ήταν και από την άποψη αυτή του ελέγχου και της ομολογίας, ένα ζωντανό θυμιατήριον που θα καιγόταν ευωδιαστό το θυμίαμα της αμωμήτου ομολογίας μας, της παρρησίας και της ασυμβίβαστης ζωής μας...
Πατέρες, Ποιμένες και Αρχιποιμένες. Ας μην πέσουμε στην παγίδα των χρυσοποίκιλτων αμφίων και των ρωσικών φελονίων τα οποία και κατέστρεψαν τελικώς ολόκληρη αυτοκρατορία...
Επιτέλους, ας συνειδητοποιήσουμε (εάν όντως πιστεύουμε) ότι θάττον ή βράδιον θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Ο δε Θεός ημών «εστί πυρ καταναλίσκον».
Πατέρες, ας αποβάλλουμε έξωθεν της παρεμβολής τον απαίσιο Ιούδα που καιροφυλακτεί να προδώσει έτι άπαξ τον Κύριον της δόξης μέσω των κανιβαλικών τούτων νομοθετημάτων.
Ανοίξατε ώτα ψυχής τε και καρδίας στην ισχνή φωνή των απλών και πολύ μικρών και πτωχών συναδελφών σας.
Δεν είναι πλέον καιροί για τίποτε άλλο, παρά για αγώνες και μάλιστα τι αγώνες!
Διασαλπίζει από τα βάθη των αιώνων το Πνεύμα το Άγιον δια του προφήτου Ιωήλ: «Εξεγείρατε τους μαχητάς και ο πραύς έστω μαχητής». Και πόσο μάλλον θα πρέπει να τον ακούσουν, εννοήσουν και εφαρμόσουν τον λόγον τούτον όλοι, κυρίως όμως οι φερώνυμοι του προφήτου...
Βεβαίως, δεν λησμονούμε ποτέ ότι τον τελευταίον λόγο τον έχει ο Θεός, όπως θα σπεύσουν προφανώς κάποιοι να μας παρατηρήσουν. Ναι, αλλ΄εάν μένουμε μόνο σ΄αυτό δίχως εμείς να κάνουμε και ό,τι περνά από το χέρι μας, ήδη έχουμε πέσει μέσα στην καλοστημένη παγίδα του εχθρού. Διότι, ναι μεν θα γίνει του Θεού όπως πάντοτε και τελικώς θα νικήσει ο Θεός. Οπωσδήποτε αυτό και μόνο θα συμβεί. Αλλ' ας μη λησμονούμε ότι υπάρχει και η κόλαση. Η φρικτή κόλαση που περιμένει τους ριψάσπιδες και όσους θέλουν να τα έχουν καλά με τον κόσμο αρνούμενοι την μετάνοια και την ομολογία.
Ίσως και πάλι επισημάνει κανείς ότι μικρή είναι η φωνή μας και ίσως, ίσως κάποιος «καλοθελητής» επαναλάβει τον πειρασμικό λόγο ότι «ένας κούκος δεν φέρει την άνοιξη». Απαντούμε: Και ο Τίμιος Πρόδρομος  ένας ήταν όταν έλεγχε και στο τέλος φάνηκε ότι νικήθηκε. Φάνηκε ότι το στόμα του έκλεισε. Νόμισαν ότι η ελεγκτική του γλώσσα εσιώπησε. Ίσως κάποιοι τότε  και να πίστεψαν ότι εθριάμβευσε η καταραμένη Ηρωδιάδα. Ναι, τούτο όμως συνέβη μόνο για λίγο. Διότι, αφ΄ ενός μεν, «η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα και τοις εν Άδη του Σωτήρος κήρυξη την έλευσιν», αφ' ετέρου δε η φωνή του διά του αποκεφαλισμού (αφορισμού) του ακούεται έκτοτε ολοένα και ισχυρότερη από ποτέ.
Ακούεται μέχρι σήμερα και θα διατρανώνει τον έλεγχό της έως το τέλος του κόσμου και για πάντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όποιος αρνείται τις Ευαγγελικές αυτές αλήθειες, όποιος αποστρέφεται την τελωνική μετάνοια, ας ετοιμάζεται μετά τον θάνατό του, ίσως μάλιστα  και προώρως, λόγω «εγκεφαλικού του θανάτου», προς συνάντηση του Ηρώδη και της πόρνης του, με ολόκληρο τον συρφετό της κολάσεως, μεταξύ δε των οποίων «πρώτη θέση» κατέχουν οι δειλοί (Αποκάλ. ΚΑ΄ 8).
Ω, Τίμιε Πρόδρομε, ένδοξε αρχηγέ του Ορθοδόξου Μοναχικού μας Τάγματος!
Ω, μεγάλε κήρυκα της αληθείας, φίλε και Βαπτιστά του Χριστού!
Δώσε, Πρόδρομε ν' αφυπνιστούμε εμείς τα τέκνα σου και χάρισε την παρρησία σ' όσους αγαπούν τον Κύριο. Το θάρρος της ομολογίας ώστε, να ορθοτομούν και να ελέγχουν. Να κηρύττουν δε δίχως να βλέπουν σε πρόσωπα ανθρώπων. Και αν χρειαστεί, «ένεκεν αληθείας» και για την αγάπη των αδελφών που ως αρνία άκακα σφαγιάζονται πλέον, να δώσουν ακόμα και αυτή την ζωή τους.
Αμην.


        ΥΓ. Φυσικά ο λόγος μας, μάλλον θα λέγαμε η αγωνία μας, αλλά συνάμα και η δικαία αγανάκτηση των πιστών την οποία και μεταφέρουμε, δεν στρέφεται σ΄ολόκληρο το Σώμα της Σεπτής Ιεραρχίας και σε όλους τους επί γης Επισκόπους και γενικώτερα στο πανορθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.
Ο πόνος και η αντίδρασή μας απευθύνεται και εστιάζεται κυρίως και πρωτίστως σε όσους, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, έχουν είτε εκουσίως, είτε ακουσίως παρασπονδήσει και συμβιβαστεί με το «ανάθεμα» του εγκεφαλικού λεγομένου θανάτου και των μεταμοσχεύσεων των οργάνων του ανθρωπίνου οργανισμού,  με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται...
Όμως, οίκοθεν νοείται ότι επιβάλλεται η όλη υπόθεση, Συνοδικώ τω τρόπω, άμεσα να τακτοποιηθεί. Να τακτοποιηθεί αρμοδίως και αυθεντικώς προς άρσιν του μεγάλου σκανδάλου που έχει προκληθεί και ταυτοχρόνως προς ενημέρωση, διαφύλαξη και σωτηρία πάντων των ανθρώπων, ιδιαιτέρως δε των πτωχών και αδυνάτων αδελφών Του Κυρίου Ιησού, οι οποίοι τώρα, όπως ήδη τονίσαμε, πράγματι κινδυνεύουν...
Επόμενο δε είναι τώρα και αναμένεται στο αγώνα τούτο, αγώνα όντως ζωής και θανάτου, να συνδράμουν, μάλλον δε να συστρατευθούν όλες οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μας.
Πάντες οι έχοντες τον κοινόν νουν και πριν απ΄όλα την Χριστιανική και δη Ορθόδοξη συνείδηση. Από του πρώτου έως και του εσχάτου. Από την βάση έως και την κατά κόσμον κορυφή των κοινωνικών ου μην αλλά και Εκκλησιαστικών στρωμάτων.
Από του νυν αποτελεί έγκλημα και ανασταύρωση του Ιησού η επανάπαυση και η υποστήριξη στα ποικίλα εγκληματικά σχέδια.

Ενημέρωση από  thriskeftika.blogspot.gr