Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Β'

 Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος.

 Μέρος Β'

 Γεννήθηκα καχεκτικός καί φιλάσθενος. Στήν νηπιακή μου ἡλικία ἔφτασα πολλές φορές στά πρόθυρα τοῦ θανάτου. Κάποτε μάλιστα ἀρρώστησα τόσο βαριά, πού μοῦ ἑτοίμασαν καί φέρετρο. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὅμως συνῆλθα καί ἐπέζησα.
Οἱ πρῶτες μου κιόλας παιδικές ἀναμνήσεις συνδέονται μέ τήν Ἐκκλησία, καί συγκεκριμένα μέ τόν καθεδρικό ναό τῆς πόλεως.
Μέ πήγαιναν ἐκεῖ, πολύ μικρό ἀκόμα, ἡ μητέρα καί ἡ γιαγιά μου. Παίρναμε ἕναν ἥσυχο καί σκιερό δρόμο καί βαδίζαμε κάτω ἀπό τόν γκριζογάλανο οὐρανό, πού τόν πλημμύριζαν οἱ ἦχοι τῆς καμπάνας. Μέσα στό ναό ὅλα μοῦ προκαλοῦσαν δέος. Στό νοῦ μου ἔχουν τυπωθεῖ βαθιά καί ἀνεξίτηλα τό ἀμυδρό καί κατανυκτικό φῶς τῶν κεριῶν, οἱ μεγάλες καί πολύχρωμες καντῆλες, ἡ ὑποβλητική λατρευτική τάξη, ἡ ὑπέροχη ψαλμωδία τῆς χορωδίας καί , περισσότερο ἀπ’ ὅλα, ἡ μεγαλόπρεπη λειτουργία, πού τελοῦσε ὁ ἴδιος ὁ ἐπίσκοπός μας.
Δέν εἶναι λοιπόν καθόλου παράξενο, πού, σέ νηπιακή ἀκόμα ἡλικία, ἀναπαρίστανα συχνά στό μικρό μου δωμάτιο ὅ,τι γινόταν στό ναό. «Τελοῦσα» ἀκολουθίες, ἔψελνα, θύμιαζα καί «λειτουργοῦσα», ἀντιγράφοντας τόν ἐπίσκοπό μας: Φοροῦσα ἕνα σεντόνι γιά ἀρχιερατικό μανδύα κι ἕνα κυλινδρικό κουτί γιά μίτρα!
Στό σπίτι μᾶς εἶχαν μάθει νά προσευχόμαστε κάθε μέρα, πρωί καί βράδυ. Ἐγώ λοιπόν, γονατιστός μπροστά σέ μιά εἰκόνα, πού τή φώτιζε ἁπαλᾶ ἕνα καντήλι, ἔλεγα δυνατά:
-Θεούλη μου, κάνε με δεσπότη... Θεούλη μου, κάνε με δεσπότη.... Χάριζε ὑγεία στόν πατέρα, στή μητέρα, στόν ἀδελφό μου, τό Λαρινάκι, στή νονά μου καί στό σκυλάκι μου, τό Λάντισκε...
Αὐτή ἦταν ἡ ἁπλοϊκή μου προσευχή.
Ἔπειτα ἀπό λίγα χρόνια, ὅταν ἥμουν πιά ἕνα ζωηρό καί σκανταλιάρικο ἀγοράκι, ἡ γιαγιά μου μέ πῆγε σέ μιά ἀρχιερατική λειτουργία, στήν ἀνδρική μονή Βιάσκυ. Ἕνας ἀπερίγραπτος ἐνθουσιασμός μέ κυρίεψε, καθώς πλησίαζα τόν ἀρχιερέα, στό τέλος τῆς λειτουργίας, γιά νά πάρω τήν εὐλογία του καί ν’ ἀσπαστῶ τόν τίμιο Σταυρό.
Ὁ ἐπίσκοπος Βαρσανούφιος (Κουργκάνωφ, †1904) ἔριξε πάνω μου ἕνα ἐπίμονο καί ἑρευνητικό βλέμμα. Ἔπειτα ρώτησε τή γιαγιά μου:
-Ποιός εἶν’ αὐτός;
-Ὁ ἐγγονός μου.
-Θά γίνει δεσπότης!  εἶπε μέ βεβαιότητα ὁ ἐπίσκοπος.
-Δεσπόόότης!!! Αὐτό τό ζιζάνιο, δεσπότης! ἀντέδρασε μέ ἁπλότητα ἡ γιαγιά.
-Ναί θά γίνει δεσποτης! ἐπανέλαβε προφητικά ὁ ἀρχιερέας.
Αὐτό τό διάλογο τόν θυμήθηκα πολύ ἔντονα τό 1961, ὅταν συμπλήρωσα σαρανταπέντε χρόνια ἀρχιερωσύνης. Τότε ὅμως, στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου, στά ἀμέριμνα χρόνια τά γεμάτα παιχνίδια καί ἀταξίες, αὐτή ἡ ἀρχιερατική πρόρρηση φάνηκε παράξενη, ἰδιαίτερα μάλιστα ἄν συνδυαστεῖ μέ τό ἀκόλουθο περιστατικό.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.18-24

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα