Ὁ μεγάλος πειρασμός. (Μέρος Β'). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 Ὁ μεγάλος πειρασμός. (Μέρος Β')
 Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

 Ἦταν νά θαυμάζει κανείς τήν ὑπομονή καί τήν καρτερία, πού ἔδειχνε ὁ δίκαιος!  Μά κι ἀπ’ τά χείλη του δέν ἔλειπε ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖνος ὅμως ὁ κακοῦργος δέν ξεκολοῦσε ἀπό κοντά του, λέγοντας καί ξαναλέγοντας ἀδιάκοπα:
-Τί δηλαδή; Νομίζεις πώς ὑπάρχει Θεός; Καί ποῦ τόν εἶδες τό Θεό, πού λές; Ποιός σοῦ τόν ἔδειξε; Καί ποῦ μένει;.... Δεῖξε μου τον, καί θά πιστέψω κι ἐγώ!
Τέσσερα χρόνια, ὅπως εἶπα, τόν βασάνιζε μ’ αὐτόν τόν τρόπο. Ὅ,τι κι ἄν ἔκανε -ἔτρωγε, κοιμόταν, πορσευχόταν...-αὐτόν τό λογισμό τοῦ ἔβαζε, ἀναγκάζοντάς τον νά πιστέψει πώς δέν ὑπάρχει Θεός.  Τοῦ ἔπαιρνε τό μυαλό του μ’ αὐτήν τήν ἐξοντωτική ἐπανάληψη.  Κι ἦταν νά κλαῖς, βλέποντάς τόν δίκαιο νά γκρεμίζεται στή δυσπιστία! ...
Ἄλλοτε ἔλεγε: ‟Ὑπάρχει Θεός!’’.  Καί ἄλλοτε, κάτω ἀπό τήν ἐπηρεία τοῦ διαβόλου: ‟Ὄχι....μᾶλλον Θεός δέν ὑπάρχει....’’.
Ἔφτασε στήν ἀπόγνωση. Ἔνιωθε τήν ψυχή του γυμνή καί κούφια.  Δέν ἄφηνε ὅμως τήν προσευχή καί τή μελέτη του.
Ἕνα βράδυ πῆγε στήν ἐκκλησία καί στάθηκε νά προσευχηθεῖ μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, .... νάτος πάλι ὁ διάβολος!
-Θεός δέν ὑπάρχει! ἄρχιζε νά τόν τριβελίζει, ὅπως πάντα.
Σηκώνει τά μάτια του ὁ δίκαιος καί κοιτάζει πονεμένα τή μορφή τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας βαθύς στεναγμός βγῆκε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του. Ἅπλωσε ἱκετευτικά τά χέρια του στήν εἰκόνα καί φώναξε:
-«Ὁ Θεὸς ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι· ἱνατί ἐγκατέλιπές με;»18. Βεβαίωσέ με, Θεέ μου, πώς ὑπάρχεις, γιατί ἀλλιῶς θά σταματήσω ὅσα κάνω γιά τ’ ἅγιο ὄνομά Σου, καί θά ὑπακούσω στίς ὁρμήνειες τοῦ διαβόλου!
Σώπασε καί περίμενε... Ἐνῶ εἶχε στυλωμένη τή ματιά του στό ἱερό εἰκόνισμα, τό βλέπει ξάφνου ν’ ἀστράφτει!  Τό πρόσωπο τοῦ ὁσίου λούστηκε στό φῶς.  Μιά ἄρρητη εὐωδία τόν τύλιξε...
Θαμπωμένος ἀπ’ τό φῶς καί μεταρσιωμένος ἀπ’ τήν οὐράνια μοσχοβολιά, ἔπεσε καταγῆς. Ἔτρεμε ὁλόκληρος.  Σχεδόν μηχανικά ἄρχισε νά ψελλίζει:

-Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν,
Πατέρα, παντοκράτορα,
Ποιητὴνοὐρανοῦ καὶ γῆς,
ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων·
καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν,
τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ»*,
τὸν πλάστη καί Δεσπότη μου...
«Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τό ἅγιον»*,
τό ἔνδοξο καί φωτιστικό,
«τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν»*.....
Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ,
μὴν ὀργιστεῖς μαζί μου, πολυέλεε.
Μή μ’ ἀποδιώξεις, τόν βέβηλο,
πού ἀσέβησα στό ἅγιο Σου ὄνομα!
Ἐσύ δά ξέρεις, Κύριε,
πόσο μέ παίδεψε ὁ ἐχθρός,
βυθίζοντάς με ὁλότελα
στήν ἀπιστία τήν πονηρή.
Γι’ αὐτό συγχώρεσέ με,
πού σέ δοκιμασία ἔβαλα
τήν ἀνεξίκακη φιλανθρωπία Σου,
πανάγαθε καί μακρόθυμε,
«ὁ μετανοῶν ἐπὶ κακίας ἀνθρώπων»19...

Ἦταν ἀκόμα πεσμένος μέ τό πρόσωπο στή γῆ. Ἀνασηκώθηκε λίγο καί κοίταξε δειλά τή σεβάσμια εἰκόνα.
Τί ἦταν αὐτό πού ἀντίκρυσε!  Τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἔλαμπε σάν ἥλιος! Ὁ Νήφων μαγνητίστηκε ἀπό τήν ἀπερίγραπτη γλυκύτητα καί τήν ὑπερκόσμια χάρη Του.  Μά τό πιό θαυμαστό  ἦταν τοῦτο: Σάν ἄνθρωπος ζωντανός γύριζε τά μάτια Του ὁ Χριστός ἐδῶ κι ἐκεῖ, ἔπαιζε τά φρύδια καί σάλευε τά χείλη!
Θαυμασμός καί δέος κυρίεψαν τό Νήφωνα μπροστά σ’ ἐκεῖνο τό παράδοξο θέαμα.
-Κύριε, ἐλέησον!  ἀναφώνησε αὐθόρμητα.
Μιά ἀνέκφραστη, ἐξωκόσμια ἀγαλλίαση ἦρθε ν’ ἀναμεστώσει τήν ψυχή του.
-Ἀλήθεια, εἶπε μ’ ἐνθουσιασμό, μεγάλος εἶναι ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν, καί μεγάλη ἡ δόξα καί ἡ δύναμή Του!  Γιατί ποτέ δέν θ’ ἀφήσει νά χαθεῖ τό πλάσμα, πού προστρέχει στ’ ἄχραντα πόδια Του. Εὐλογητός ὁ Θεός καί εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μ’ ἔσωσε ἀπ’ τό σκοτάδι καί σιδερένια δεσμά τοῦ θανάτου!
Εἶπε κι ἄλλες πολλές εὐχαριστήριες προσευχές στόν Κύριο, κι ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία.  Πῆγε στό κελλί του καί ἤρεμος πιά, ἀποκοιμήθηκε λιγάκι. Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη χαρά πνευματική...
Ἀπό τότε ἄλλαξε. Τώρα περπατοῦσε μέ ζωντάνια καί χάρη, χαμογελαστός κι εὐδιάθετος πάντα.  Μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἦταν πρόσχαρος καί γλυκομίλητος. Ὅσοι λοιπόν τόν ἤξεραν, ἀναρωτιόντουσαν ἀπορημένοι:
-Τόσα χρόνια ἦταν ἀπλησίαστος. Βαρύς καί σκυθρωπός.  Πῶς ἔγινε τώρα ἔτσι χαρωπός κι ἐγκάρδιος; Μήπως εἶδε κανένα ὅραμα;....
Καί οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν, βέβαια, τίς ὑποθέσεις τους. Ὁ Νήφων πάλι, κάθε φορά πού ἀντίκρυζε ἐκείνη τήν ἐξαίσια μορφή τοῦ Κυρίου, ἅπλωνε τά χέρια, ἄνοιγε διάπλατα τά μάτια καί προσευχόταν δοξολογικά:
-Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔνδοξος, ὁ πολυεύσπλαχνος, ὁ φιλάνθρωπος, ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τό οὐράνιο μύρο.....
Ὕστερα χλεύαζε τό διάβολο:
-Ποῦ εἶν’ ἐκεῖνος ὁ κακοῦργος, πού ἔλεγε πώς δέν ὑπάρχει Θεός;  Ρεζίλι ἔγινε ὁ ἀνόητος, ὁ φλύαρος, ὁ βρωμερός, ὁ σκοτεινός καί μισόκαλος!  Μοῦ φανερώθηκε ὁ Κύριός μου καί μοῦ ἔδωσε σημεῖο, ὅπως στόν μακάριο Θωμᾶ, ὅταν ἀπίστησε. «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωρῆρί μου»20.
Μέ τέτοιους ὕμνους δοξολογοῦσε καὶ εὐχαριστοῦσε ὁ μαρκάριος Νήφων τό Θεό, πού τόν ἐπισκέφθηκε μέσα σέ ἄρρητη εὐωδία.


18.Ψαλμ. 21:1.
*Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἄρθρα 1,2,8.
19.Πρβλ. Ἰωήλ. 2:13. Ἰωνᾶ 4:2.

 Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 (σελ.54-62)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

 Ἀναβάσεις

1 Σεπτεμβρίου 2013

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἅγιος Νήφων Κωνσταντιανῆς