Κυριακή μετά την παγκόσιμο Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Κυριακή μετά την παγκόσιμο Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, με την ενσάρκωση και τη μοναδική Θυσία  που πρόσφερε πάνω στο Σταυρό έδειξε την απόλυτη αγάπη του Θεού προς το ανθρώπινο γένος.  Γι’ αυτό τον λόγο καλείται ο Νυμφίος της Εκκλησίας.  Σε πολλές ευαγγελικές Παραβολές ο Κύριος χρησιμοποιεί την εικόνα της γαμήλιας γιορτής για να εκφράσει τη σχέση Του μ’ εκείνους που θα έχουν σωθεί ή όχι. 
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας διδάσκει λέγοντας, ότι ο Θεός είναι αγάπη και Εκείνος που αγαπιέται.  Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ονομάζει τον Θεό, του Οποίου η αγάπη σταυρώνεται.
   
Ο Νικόλαος Καβάσιλας για να μας δώσει να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού, χρησιμοποιεί το παράδειγμα εκείνων που αγαπιόνται.  Το ζευγάρι πάντοτε αναζητά ο ένας τον άλλον, και όταν είναι μαζί αισθάνονται υπέροχα με παρόμοιο τρόπο, ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο, που έγινε ο Ίδιος άνθρωπος για να αναζητήσει εκείνον που χάθηκε. 
Ο Θεός δεν καλεί μόνον τον άνθρωπο σε μετάνοια, αλλά ο Ίδιος ήρθε στον κόσμο, έλαβε σάρκα και έγινε τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία, και υπόφερε θάνατο πάνω στο Σταυρό.  Μέσα από το θάνατό Του, χάρισε ζωή σ’ όλους εκείνους που πιστεύουν στο Όνομά Του.
   
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της αληθινής αγάπης.  Το πρώτο είναι, ότι εκείνος που αγαπά προσφέρει τα πάντα σ’ εκείνον που αγαπά και το δεύτερο είναι, ότι ο πρώτος υποφέρει τα πάντα για τον δεύτερο.  Όταν κάποιος υποφέρει για το άλλο πρόσωπο, που εκείνος αγαπά, τότε αυτό εκφράζει μεγαλύτερη αγάπη από το να προσφέρει απλά και μόνον.  
Εξ αιτίας της ενοχής της αμαρτίας, ο άνθρωπος αδυνατούσε να συμφιλιώσει τον εαυτόν του με τον Θεό, ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος και να υποφέρει προς Χάρη του ανθρώπου.  Πεθαίνοντας πάνω στο Σταυρό ο Θεός Λόγος έγινε ο Μόνος Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

Μέσα στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της Ενσάρκωσης, Σταύρωσης και τριημέρου Ανάστασής Του.  Όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα, «ὅτε δέ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4:4-5). 

Κανένας άλλος δεν είχε τόση αγάπη όπως ο Χριστός είχε για την ανθρωπότητα, διότι, όχι μόνον υπόφερε πόνο, αλλά θεώρησε όλα όσα υπόμεινε άξια για τον σκοπό, δηλαδή τη σωτηρία του ανθρώπου.  Πρόσφερε τον Εαυτόν Του για όλα τα μέλη του Θείου Σώματός Του, για να τους αγιάσει και για να χαρίσει αιώνια ζωή όσους θα πιστέψουν στο Όνομά Του.  Μέσα από την αγάπη του Χριστού ο άνθρωπος καθαρίζεται από την αμαρτία, διότι, όταν κάποιος αγαπά τον Χριστό, αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας.

Η σχέση μεταξύ Χριστού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι μία συναισθηματική κατάσταση, αλλά είναι καρπός της απόλυτης αγάπης για τον Χριστό.  Αυτή η αγάπη για τον Χριστό οδηγεί τον άνθρωπο στην άρνηση της αγάπης για όλα τα υλικά αγαθά.
 Όταν ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, τότε δεν μπορεί να υπάρχει χώρος μέσα στην καρδιά του για κάτι άλλο.  Γι’ αυτό τον λόγο οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας διδάσκουν, ότι εκείνος που αμαρτάνει στην πραγματικότητα αρνείται την αγάπη του προς τον Χριστό σε αντάλλαγμα την αγάπη για κοσμικά πράγματα.

Η αγάπη των αγίων της Εκκλησίας αποδείχθηκε στο ότι έδωσαν τα πάντα προς Χάρη του Ονόματός Του.   Ο Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, «τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καί ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;  καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα  οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8:35-39).

Σήμερα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός καλεί τον καθένα από μας για να τον ακολουθήσουμε.  Ο Χριστός είναι η Οδός, η Ζωή και η Ανάσταση.  Ο Χριστός μας καλεί, όχι με τη βία, αλλά από αγάπη, να Τον ακολουθήσουμε με την ελευθέρα θέλησή μας και εκλογή.  Κανένας δεν μπορεί να μας βιάσει να κάμουμε το καλό ή το κακό.  Εξαρτάται από τη δική μας εκλογή το τι θα διαλέξουμε και το τι θα πράξουμε.

Το να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό σημαίνει ότι θα σηκώσει τον Σταυρό του.  Ο Ορθόδοξος Χριστιανός καλείται να σταυρώσει τον παλαιό άνθρωπο που είναι στο εσωτερικό του «είναι» και να αναστηθεί ως καινούργια δημιουργία.  Μόνον, εάν κανείς σταυρώσει τις αμαρτωλές του επιθυμίες θα μπορέσει να κατορθώσει την ανάσταση των αρετών.
Πρέπει κανείς να δεχτεί να υποφέρει και να θυσιάσει για Χάρη του Χριστού και της Βασιλείας Του, που τελικά φέρνει τη σωτηρία.  Το να είναι κανείς μαθητής του Χριστού στοιχίζει.  Απαιτεί να αρνούμαστε όλα όσα ο κόσμος θεωρεί αγαπητά.

Στην καθημερινή μας ζωή καλούμαστε όλοι να αρνηθούμε την αμαρτία και να ακολουθήσουμε τον Χριστό.  Για να επιτύχουμε τον αγιασμό και τη σωτηρία πρέπει κανείς να αγνιστεί με τη Χάρη του Θεού που δίδεται μέσον του Σταυρού.  Η ζωή μας είναι δώρο Θεού, «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ» (Μάρκ. 8:36-37);

Μπορεί να έχεις πλούτη, αλλά δεν διαρκούν αιώνια.  Ο Θεός σας τα έδωσε για να δει το πώς θα τα χρησιμοποιήσεις για τη δική Του δόξα και το καλό των συνανθρώπων σου.  Ας θυμηθούμε τον ανόητο πλούσιο.  Είχε τα πάντα, όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει κανείς σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά έχασε την αιώνια ψυχή του γιατί δεν σκέφτηκε καθόλου τις ανάγκες των πτωχών συνανθρώπων του. 
Δεν θεώρησε ποτέ αναγκαίο να αποκτήσει αρετές, αλλά σπατάλησε τη ζωή του μέσα στις ασωτίες, στο πώς θα αποκτήσει όσο περισσότερα χρήματα και στο πώς θα απολαύσει τις σαρκικές αμαρτίες.  Στο τέλος, όταν είχε τόσα πολλά αγαθά, τόσα που δεν ήξερε πού να τα βάλλει, έρχονται οι δαίμονες και απαιτούν την ψυχή του από τον Θεό.
   
Δεν ακολούθησε τον Χριστό.  Δεν αρνήθηκε τον εαυτόν του.  Δεν σήκωσε τον Σταυρό του, αλλά, όλος αντίθετα έζησε περικυκλωμένος από υλικά αγαθά.  Εάν κανείς χάσει τη ψυχή του, τότε τι κατόρθωσε;  Τίποτε, διότι ο σκοπός της ζωής μας είναι να επιτύχουμε την σωτηρία μας εν Χριστώ. Εάν χάσει κανείς τη ψυχή του, τότε τι θα τον ωφελήσουν όλα τα πλούτη της γης;  Εάν κανείς χάσει τη ψυχή του, τότε σε τι θα τον ωφελήσουν οι περιουσίες, όταν θα μας θάψουν μέσα στο χώμα από το οποίο δημιουργηθήκαμε;

Πολλοί είναι εκείνοι από εμάς που επισκέπτονται συχνά τα κοιμητήρια.  Όσες φορές τα επισκεπτόμαστε, αγαπητοί μου φίλοι, ακούμε τις φωνές όλων εκείνων που μας φωνάζουν και λέγουν:  Εδώ είναι η ματαιότητα της γης!  Εδώ είναι όπου όλες οι απολαύσεις της ζωής τελειώνουν!  Εδώ είναι όπου η δόξα του κόσμου αφανίζεται!  Αλλά, μετά θάνατο οι ψυχές μας αντικρίζουν την αληθινή ζωή, τον αληθινό κόσμο.

Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, ας ακούσουμε όλοι την πρόσκληση του Χριστού.  Ας στραφούμε προς αυτόν μ’ όλη μας την καρδιά και ας ζητήσουμε τη Θεία Του Χάρη, αγάπη και συγχώρηση.  Ο Χριστός είναι πάντοτε εκεί για μας, περιμένοντας την μετάνοιά μας.  Ας σηκώσουμε τον Σταυρό μας και ας ακολουθήσουμε Εκείνον, που πέθανε για τη δική μας σωτηρία.  Ας ομολογούμε το Όνομά Του μπροστά στους ανθρώπους, ώστε και Εκείνος να ομολογήσει και μας μπροστά στον Πατέρα Του που είναι στους Ουρανούς (Ματθ. 10:32).

Sunday after the Universal Elevation of the Holy Cross.
By
His Eminence
Metropolitan Panteleimon of Antinoes

Christ, our Lord and Saviour, with His incarnation and His unique Sacrifice offered on the Cross showed the extreme love of God expressed to mankind.  For this reason He is called the Bridegroom of the Church.  In many Parables our Lord used the image of a wedding festival to express His relationship with those who will be or not saved.  St. Maximus the Confessor teaches us saying that God is love and who is being loved.  St. Ignatius the Theophoric calls God " his love who is being crucified".

Nicolaos Kabasilas in order to give us to understand God's love, he uses the example of those who are in love.  As the couple always seek the one for the other, and when they are together they are feeling wonderfully;  in a similar manner God loved so much the world, that He became man to seek of what it was lost.  God does not only call all men to repentance, but He Himself came into the world, took up flesh becoming a perfect man, but without sin, and suffered on the cross death.  Through His death He granted life to all those who believe in His name.

Two are the basic characteristics of true love.  The first is that the one who loves offers everything to the other who is being loved; and secondly, the first suffers everything for the second.  When someone suffers for the one who he loves, then this expression of love is greater then offering.   Because of the guilt of sin, man was unable to reconcile himself to God, God had to become man and suffered for man's sake.  Dying on the Cross God the Logos became the one and only mediator  between God and man. 
In God's love for man one must seek the reason for His incarnation, crucifixion and resurrection on the third day.  All these historical events took place, "when the fullness of the time had come, God sent forth His Son, born of a woman, born under the law, to redeem those who were under the law, that we might receive the adoption as sons" (Gal. 4:4-5). 
No one else had so much love as Christ did for mankind, for He did not only suffered pain, but consider His sufferings valuable.  He offers Himself to all the members of His divine Body, sanctifies them and grants eternal life to all who believe in His name.  Through Christ's love man is cleansed from sin, because when one loves Christ he struggles against all evil.
The relationship between Christ and the Orthodox Christians is not an emotional  condition, but it is the fruit of the extreme love for Christ.  This love for Christ guides man to renounce the love for all material things.  When man loves God, then there can be no place in his heart for anything else.  For this reason the holy Fathers of the Orthodox Church teach that, he who sins is in reality renouncement Christ's love in exchange for the love of worldly matters.
The love of the holy Saints of our Church is proved in that they gave everything for His name sake.  St. Paul the Apostle teaches us saying, "Who shall separate us from the love of Christ?  Shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword?  As it is written:   'For Your sake we are killed all day long; we are accounted as sheep for the slaughter'.  Yet in all these things we are more than conquerors through Him who loved us.  For I am persuaded that neither death nor life, nor angels nor principalities nor powers, nor things present nor things to come,  nor height nor depth, nor any other created thing, shall be able to separate us from the love of God which is in Christ Jesus our Lord" ( Rom. 8:35-39).
My beloved friends, today our Lord and Saviour Jesus Christ calls upon each and everyone of us to follow Him.  Christ is the Way, the Life and the Resurrection.  Christ calls us, not by force, but out of love, to follow Him by our own free choice and will.  No one can force us to do good or evil.  It is in our own will the way of life that we should follow.
To follow Christ means that one has to carry his cross, as Christ carried His own Cross.  An Orthodox Christian is called to crucify the old man who is within him and to rise as a new creation.  Only if one crucifies his sinful desires can he achieve the resurrection of the virtues.  One must accept suffering and sacrifice for the sake of Christ and His Kingdom, which ultimately brings salvation.  To be a disciple of Christ is costly: it requires giving up all claims to everything the world holds dear.
In our daily life we all are called to renounce sin and to follow Christ.  To achieve sanctification and salvation one must be purified by the Grace of God granted through the Cross.  Our life is a gift from God, "for what will it profit a man if he gains the whole world, and loses his own soul?  Or what will a man give in exchange for his soul?" (Mark 8:36-37). 
You have riches, but they are not forever.  God gave them to you in order to see how you will use them for His glory and the benefit of your fellow man.  Let us all recall the foolish rich man.  He had everything that anyone could wish for, but he lost his eternal soul, because he never thought about the needs of his fellow man.  He never considered to work for virtues, but wasted all his time in working out how to make more money, more and more.  At the end when he had so much that he did not know what to do with it, his soul was demanded by the devil to be taken away.
He did not follow Christ.  He did not renounce himself.  He did not carry his cross, but on the contrary he lived a life surrounded by material and worldly maters.  If one loses his soul, what did he achieve?  Nothing, because our purpose in life is to achieve our salvation in Christ Jesus.  If one loses his soul, then what would all the riches in the world profit him?  If one loses his soul, then what would your properties help you, for you will be placed in the ground.
Every time that one visits the cemetery, let us hear the voices of those who cry out to us saying: Here is the vanity of the earth.  Here is where all the pleasures of life end.  Here is where the worldly glory ends.  But after death occurs our souls face the real life, the real world. 
For this reason, my beloved friends, let us all hear the calling of Christ.  Let us, with a humble heart, turn to Christ our God and ask Him His divine Grace and Love.  He is always there for us, waiting for our repentance.  Let us take up our cross and follow Him, who died for our salvation.  Let us confess His name before men, so that He will also confess for us before His Father who is in Heaven (Matth.

l0:32).