Τελειώνει τό τρέξιμο......

Τελειώνει τό τρέξιμο......

  Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Οἱ ἡμέρες παρέρχονταν εἰρηνικά. Ὁ Βαλέριος ἦταν πλημμυρισμένος ἀπό μιά μυστική ἐσωτερική χαρά. Ἡ κακουχία του εἶχε μειωθεῖ.
Ἄνθιζε στό πρόσωπό του ἕνα φωτεινό χαμόγελο. Ἐξέπεμπε γύρω του ἕνα πνεῦμα βαθειᾶς εἰρήνης. Ἐπήγαινα σ᾿ αὐτόν μέ ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα. Οἱ ψυχές μας ὑποκλίνονταν στό στῆθος του καί δέχονταν δύναμη καί ἐνίσχυση.
Τήν νύχτα τῆς 18ης Φεβρουαρίου ἤμουν σέ μιά κατάσταση ἐγρήγορσης, χωρίς ταραχές καί ἀνησυχίες, ἀλλά ἀγρυπνώντας χωρίς νά τό  εἶχα προγραμματίσει ἀπό πρίν.
Τό πρωΐ ὅταν ὁ δεσμοφύλακας ἄνοιξε τήν πόρτα, ἤμουν ἤδη ντυμένος.
Ἔφυγα ἤρεμος, προσκαλούμενος μυστικά ἀπό τόν Βαλέριο. Ἔνοιωθα μέσα μου ὅτι κάτι γίνεται. Στίς σκάλες μέ συνάντησε ἕνας κρατούμενος ἰατρός, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε:
- Ἔλα, ὁ Βαλέριος δέν ἔχει σφυγμό! Σήμερα θά τελειώσει!
Δέν διαταράχτηκα, δέν τρόμαξα, οὔτε ἔνοιωσα  κανένα πόνο ἤ τρομάρα, ἀλλά μοῦ φαινόταν ὅτι εἶναι φυσικό καί ἀπάντησα:
- Ξέρω!
Ὅταν ἔφτασα στό δωμάτιο 4, ὁ Βαλέριος ἦταν ἀκόμη ἀκουμπισμένος στήν ἄκρη τοῦ κρεβατιοῦ, μέ τό κεφάλι κατεβασμένο στό στῆθος, μέ τά μάτια κλειστά καί χαμογελοῦσε εὐτυχής, παρόλο πού κύματα πόνου ἀκόμη τοῦ αὐλάκωναν τό μέτωπο.
Μέ αἰσθάνθηκε, ἄνοιξε τά μάτια καί μοῦ εἶπε:
- Καλῶς ὥρισες. Σήμερα θά καθίσεις δίπλα μου. Τελειώνει τό τρέξιμο!
- Καλά, Βαλέριε, τοῦ εἶπα, θά εἶμαι ἐδῶ συνεχῶς.
- Νά φροντίζεις νά ἐκτελοῦνται ὅλα τά ἀπαραίτητα. Στήν κατάσταση πού βρίσκομαι, ἐγώ μᾶλλον θά ξεχάσω κάτι.
Ἔμπρακτα αὐτός δέν εἶχει ξεχάσει τίποτε, ἀλλά μέ πῆρε μαζί του στά μονοπάτια του. Γύρω στίς 9 κάλεσε τόν ἱερέα, ἐξωμολογήθηκε καί κοινώνησε, λάμποντας ἀπό χαρά.

   Ἀναβάσεις

16  Σεπτεμβρίου 2013

 ________________________________________________

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μάρτρυρες του 20ου αιώνα