«Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας». Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

«Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας»

 Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι πλάστηκαν πρίν ἀπό τή δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Εἶναι ἐπίσης γνωστό, πώς τό δέκατο τάγμα τῶν ἀγγέλων, ἀπό τήν ἀλαζονεία τοῦ ἑωσφόρου γιά ἰσοθεΐα, ξέπεσε, κι ἔτσι, σάν ἐλεύθερα ὄντα, παρέμειναν, καί θά συνεχίσουν νά παραμένουν στό κακό.
Μετά τή πτώση τους ἔγιναν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀντιστάθηκαν σφόδρα, καί σ᾽ αὐτό τῆς σωτηρίας τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέχρι τό σταυρικό θάνατο καί τήν ταφή Του.
Ἀπατήθηκαν ὅμως, λόγῳ τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του, γιατί ἀναστήθηκε ὡς Παντοδύναμος.
Μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του, κατάφερε θανάσιμο τραῦμα στό θάνατο καί τό Διάβολο. Μ᾽ ἕνα ὑπέροχο καί θριαμβευτικό τόνο, ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τό ποιητικότατο καί γνωστό ἐξαποστειλάριο: "Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης. Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων τό κραταίωμα, Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα. Σταυρός ἀγγέλων ἡ δόξα, καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα". Ὁ Σταυρός -αὐτό τό ἀπαίσιο καί ὀδυνηρό ὄργανο θανατικῆς ποινῆς- ἔγινε τραγούδι καί ὕμνος, δόξα καί θρίαμβος, σάλπιγγα καί ἀλαλαγμός, σύνθημα καί παιάνας, «ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα». Ἕνα τραῦμα θανάσιμο καί ἀθεράπευτο.
Πόσο ὄμορφα περιγράφει τίς χάριτες τοῦ Σταυροῦ, ὁ συγγραφέας τῆς "Μίμησης τοῦ Χριστοῦ"!: «Στό Σταυρό βρίσκεται ἡ σωτηρία. Στό Σταυρό ἡ ζωή. Στό Σταυρό ἡ προστασία ἀπό τούς ἐχθρούς μας. Στό Σταυρό οἱ ἡδονές τοῦ οὐρανοῦ. Στό Σταυρό ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς.
Στό Σταυρό ἡ χαρά τοῦ πνεύματος. Στό Σταυρό τό ὕψος τῆς ἀρετῆς. Στό Σταυρό ἡ τελειότητα τῆς ἁγιότητας». Καί προσθέτω: Στό Σταυρό ἡ χαρμολύπη. Στό Σταυρό ἡ παραμυθία. Στό Σταυρό ἡ αἰσιοδοξία. Στό Σταυρό ἡ ἐλπίδα. Στό Σταυρό τό ἀντικαθρέφτισμα τοῦ παραδείσου…
 Δέν ὑπάρχουν ὡραιότερες ἐμπνεύσεις στόν ἄνθρωπο, ἀπ᾽ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση. Ὅσο βιώνουμε τό Πάθος τοῦ Κυρίου - ἰδιαίτερα τό Σταυρό- τόσο καί ἐπιτυγχάνουμε τήν τελειότητά μας. Πρότυπο βίωσης τοῦ Σταυροῦ, ὁ μέγας καί κορυφαῖος Παῦλος: "Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός" (Γαλ. Β´ 20).
Ἡ συσταύρωση, δέν εἶναι ἕνας συναισθηματισμός τῆς στιγμῆς, οὔτε μιά φευγαλέα ἔκσταση, ἀλλά μιά κατάσταση ὑπαρξιακῆς μετοχῆς καί βίωσης τῆς ἄπειρης ἀγάπης, τῆς μέχρι σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου.
 Ὅπως διδάσκουν οἱ Πατέρες γιά "μνήμη Θεοῦ", ἔτσι, κατά κάποιο τρόπο, νά ἔχουμε καί "μνήμη Σταυροῦ". Ἐφόσον, ἄλλωστε, «ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου εἶναι τό πνευματικότερο διδασκαλεῖο τῆς ἀνθρωπότητος». Τό δικό μας ρεφραίν, ἄς εἶναι: "Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου".

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1989 13 Σεπτεμβρίου 2013