Ἡ ἐκκλησία τῆς χήρας Ἀναστασίας. Μέρος Α'. Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Ἡ ἐκκλησία τῆς χήρας Ἀναστασίας. Μέρος Α'

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

 Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

 

Ἐδῶ καί χίλια περίπου χρόνια, ὁ βασιλεύς Νικηφόρος Βοτανειάτης τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1078-1081) ἵδρυσε μία ἐκκλησία, σχεδόν ὅσο τήν Ἁγία Σοφία. Ἡ εἴδησις γιά τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ ἔγινε πρίν ἀπό ἀρκετούς μῆνες γιά νά τό πληροφορηθοῦν ἐγκαίρως οἱ ἄνθρωποι, διότι τότε δέν εἶχαν αὐτοκίνητα, ἀεροπλάνα ἤ τραῖνα.
Ἡ μετάφορά τους γινόταν μέ καρότσες πού τίς τραβοῦσαν βόδια, ἄλογα καί γαϊδούρια, διότι τότε εἶχε ἀπό τά ζῶα αὐτά ὅλος ὁ κόσμος. Ἐταξίδευαν ἔτσι ἀρκετούς μῆνες γιά νά φθάσουν στόν προορισμό τους ἀπό τόσο μακριά. Ἔπαιρναν μαζί τους καί σανό γιά τά ζῶα τους. Εἱδοποιήθηκαν, λοιπόν, γιά τά ἐγκαίνια αὐτοῦ τοῦ νοῦ καί ἑτοιμάσθηκε κι ἕνας χῶρος ἀπέναντι ἀπό τήν ἐκκλησία γιά τήν διαμονή αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
Στά ἐγκαίνια τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς ἦλθαν πατριάρχες, 40 μητροπολίτες, χιλιάδες ἱερεῖς γι᾿ αὐτή τήν αὐτοκρατορική ἐκκλησία. Ἄρχισαν καί οἱ ἄνθρωποι νά ἔρχωνται κατά χιλιάδες μέ τά ζῶα τους. Μερικοί ἔφεραν χαλιά, ἄλλοι κεντήματα, ἄλλοι λάδι καί κρασί, ἄλλοι ἀλεύρι καί κεριά. Ὁ καθένας ἔφερε ὅ,τι ἠμποροῦσε.
Τότε ζοῦσε στήν Κωνσταντινούπολι μία γριά, ἡλικίας 93 ἐτῶν, ἡ ὁποία ὠνομαζόταν Ἀναστασία. Ἦταν χήρα ἀπί 50 χρόνια καί μετέβαινε πάντοτε στήν ἐκκλησία νά προσευχηθῆ στόν Θεό. Κατοικοῦσε στήν ἄκρη τῆς πόλεως, ἀκριβῶς δίπλα στόν δρόμο ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν οἱ καρότσες μέ τά βόδια γιά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων τῆς ἐκκλησίας.
Ἀλλά ἦταν πολύ στενοχωρημένη. Ἔμενε σ᾿ ἕνα μικρό καλυβόσπιτο, δέν εἶχε χρήματα, δέν εἶχε λάδι, οὔτε ἀλεύρι γιά νά μεταφέρη κάτι κι αὐτή στήν ἐκκλησία. Εἶχε ὅμως ἕνα δρεπάνη καί μία ρόκα μέ τό μαλλί.
Αὐτή ἡ γυναῖκα ἦταν πτωχή ἀπό ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά πλούσια στήν πίστι της πρός τόν Χριστό. Τόν χειμῶνα ἔγνεθε καί ἔφτιαχνε κάποιο ροῦχο γιά τούς ἀνθρώπους, ἐνῶ  τό καλοκαίρι ἐπήγαινε μέ τό δρεπάνι στά σπαρτά καί ἐδούλευε σ᾿ αὐτούς πού εἶχαν νά θερίσουν ἤ συγκέντρωνε τά στάχυα πίσω ἀπό τούς θεριστάδες. Ἔβαζε κατόπιν στάχυα ἐπάνω σ᾿ ἕνα σεντόνι χοντρό, τά κτυποῦσε καί ἔπαιρνε λίγο καρπό. Ἔτσι λίγο-λίγο ἐδούλευε καί ἔβγαζε ἕνα σακκί σιτάρι γιά τόν ἑαυτόν της. Ἔτσι ζοῦσε ἡ πτωχειά χήρα Ἀναστασία!
Περνῶντας ἀπέξω ἀπό τό σπιτάκι της οἱ καρότσες μέ τόν κόσμο γιά τήν γιορτή, μερικές ἦταν φορτωμένες ἀπό τρόφιμα. Ἕβλεπε ὅμως ὅτι ἄλλες δέν εἶχαν πολλά πράγματα, οὔτε καί πολύ σανό γιά τά ζῶα. Τί σκέφθηκε ἡ καϋμένη!  «Χρήματα δέν ἔχω, χαλάκια δέν ἔχω, λάδι δέν ἔχω, τίποτε δέν ἔχω. Θά πάω κι ἐγώ ἕνα δεμάτι χόρτο γιά τά ζῶα τους»!  Ἐπῆρε τό δρεπάνι κι ἕνα σχοινί, ἀλλά δέν ἤξερε ποῦ νά πάη γιά νά κόψη τό χορτάρι, διότι δέν εἶχε δικό της χωράφι. Ποῦ νά κόψη λοιπόν γιά νά μή βλάψη κανέναν!  Ἐπῆγε στό σύνορο μεταξύ δύο χωραφιῶν. Ἐκεῖ ἐβλάστανε ἕνα εἶδος χόρτου, πού ὠνομαζόταν ἀγρόπυρο, τό ὁποῖον μάλιστα ἐμπόδιζε καί τήν συγκομιδή τῶν σπαρτῶν.
Ἔκοψε ἡ γιαγιά μία ἀγκαλιά χορτάρι, τό ἔδεσε σάν ἕνα μικρό φορτίο καί ἐπῆγε στήν ἐκκλησία. Ἐκεῖ εἶχαν συγκεντρωθῆ χιλιάδες καρότσες καί τά βόδια τά εἶχαν ἀφήσει ἐλεύθερα. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἔφεραν στά χέρια τους λάδι καί ἀλεύρι. Τότε ἀκριβῶς εἶδε ἡ γιαγιά ἕνα ζευγάρι βόδια τά ὁποῖα εἶχαν φάει τόν δικό τους σανό. Δέν εἶχαν πλέον ἄλλο τίποτε καί ἐκύτταζαν μέ βλέμμα περιπλανόμενο, ἐάν κάποιος θά τούς ἔφερνε ἄλλη τροφή, ἀλλά κανείς δέν ἐρχόταν.
Ἡ γιαγιά Ἀναστασία ἔλυσε τό δέμα της, τό κατέβασε ἀπό τήν ὠμοπλάτη της καί τό ἔδωσε στά βόδια. Καί εἶπε: «Κύριε, δέξαι τό χιρόβολο αὐτό ἀπό χόρτα, διότι δέν εἶχα τί νά φέρω στά ἐγκαίνια τῆς ἐκκλησίας καί συγχώρεσέ με διότι δέν τό ἔκοψα ἀπό τό δικό μου τό χωράφι!» Καί κλαίγοντας ἐπήγαινε στήν ἐκκλησία, ἀφοῦ πρίν εἶχε δώσει τό χορτάρι στά βόδια.

Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

 

Ἀναβάσεις

3 Ἰουλίου 2013
 

Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.

Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε  Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα