Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ο μακάριος Γέρων Ευσέβιος Γιαννακάκης. Αποφθέγματα και νουθεσίες


Αποφθέγματα και νουθεσίες

- Η μεγαλύτερη δύναμις στην υδρόγειο σφαίρα είναι η Χάρις του Θεού.
- Να είμαστε αχόρταγοι για τη θεία Χάρη. Να μή χορταίνουμε.
- Όταν έρχεται η θεία Χάρη, θα στεκόμαστε με αυτοσυγκέντρωση, αυτοέλεγχο, προσευχή.
 - Με τη συνεχή προσπάθεια η κάθε ψυχή, με θέληση αγαθή και με τη χάρη του Θεού, προάγεται και προκόπτει στην αρετή και στην αγιότητα.

- Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί.
- Όσοι έφυγαν με αρετή, τους έτυχε μεγάλη υποδοχή στον ουρανό.
- Μόνιμος υπάλληλος, σου λέει, στο Δημόσιο. Τί είναι αυτό μπροστά στην αιωνιότητα; Έχουμε εξασφαλίσει θέση μονιμότητος Εκεί;
- Όλο και να προσθέτουμε ένα κομμάτι στη γέφυρα της αγιότητος πού θα μας οδηγήσει στον ουρανό.
- Ο πονηρός ψιθυρίζει την απιστία. Ούτε ένα γιώτα δεν θα παραλειφθεί από όσα είπε ο Κύριος. Υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. Και μάλιστα εμείς οί πιστοί θα κριθούμε αυστηρότερα.
- Πνευματικά συνεργεία οί ακολουθίες.


- Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική η αδύνατη. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο πού ξέρει ο καθένας τί κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.
-  Η προσευχή να γίνεται. «Εστω και τυπική, πού σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και τυπική.
- Είσελθε εις το ταμιείον σου, όταν προσευχή, καί… αποδώσει σοι έν τω φανερώ». (Ματθ. 6, 6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεόν τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλούμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μή ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει «κλείσας την θύραν σου» τη θύρα των αισθήσεων μας εννοεί.

Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε, πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ίησού Χριστέ, ελέησαν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του…

* Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, πού αρδεύει την ψυχή, όπως το νερό ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος πού πέφτει, τρεκλίζει, όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει: ο Θεός είναι κοντά μου, μαζί μου· δεν θα μ΄ αφήσει…

* «Πνεύμα… περιέργειας και αργολογίας μή μοι δως». Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό μας, αδελφοί μου, στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;

Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε τί κάνει ο α, πώς κινείται ο β, κ.λπ. Και ύστερα απ΄ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, πού δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.

Αργολογία: «Πάν ρήμα αργόν δ εάν λαλήσωσιν οί άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ήμερα κρίσεως» (Ματθ. 12, 36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση, με τη συκοφαντία. Λέμε – λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του… Κι όμως ο Θεός αγαπάει, ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον

τού Πνευματικού, χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι· αυτοί, πού, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

* Στα Μοναστήρια αφιερώνουν τη μία ήμερα για τους άρρωστους, την άλλη για τη νεολαία, την άλλη για την κατάσταση πού επικρατεί σήμερα. Προσεύχονται και κάνουν κομποσχοίνια… Ας αφιερώσουμε κι εμείς μία ήμερα την εβδομάδα, την Τετάρτη η την Παρασκευή· να μή μιλάμε, αλλά να κάνουμε προσευχή για την κατάσταση τη σημερινή. Να μή μιλάμε καθόλου» μόνο τα αναγκαία, τα επαγγελματικά να λέμε. Να γονατίσουμε, να προσευχηθούμε, να κάνουμε κομποσχοίνι να δείτε, θαύμα θα γίνει, αδελφοί μου…

* Να σηκώνεται το πρωί ο πιστός, να γονατίζει και να λέει: «Κύριε φύλαξε με από την περιέργεια και την αργολογία. Θέλω να είμαι οικοδομητικός, και για τον εαυτόν μου και για τους άλλους. Να οικοδομούμαι και να οικοδομώ. Με την εμφάνιση μου, με τα λόγια μου, με την προβολή μου, με τη γλώσσα μου να οικοδομούμαι και να οικοδομώ τους άλλους». Πόσο ωραίο θα ήταν! Τί κοινωνία θα είχαμε, τί Εκκλησία θα είχαμε!

* Οί ίερεΐς είναι ταχυδρόμοι του ουρανού. Εμείς τί κάνουμε; Όταν ο ταχυδρόμος φέρνει το γράμμα, βλέπουμε τον ταχυδρόμο η το γράμμα; Ο ιερέας είναι φωτιά πού καίει.

* «Έν όλη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους ιερείς αυτού θαύμαζε» (Σοφ. Σειρ. ζ’, 29). Όποιος δεν ευλαβείται με όλην την δύναμιν του είναι του τόν

Κύριον και δεν είναι υποτεταγμένος στους ιερείς, δεν έχει την χάριν του Θεού και επομένως είναι μακριά από την Εκκλησίαν του Χρίστου.

* Καλείται ο άνθρωπος τακτικά να πλησιάζει το Ποτήριο της Ζωής. Η καλύτερη και αγιώτερη πρόσκληση… «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» λέει ο ιερεύς, όχι «απέλθετε»!.. Παίρνουμε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και τότε όλα τα δύσκολα σημεία δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας… Ακτινοβολούμε και μοσχοβολάμε από ζωή Χριστού. Και απολαμβάνουμε τη χαρά του Ουρανού από εδώ, γιατί «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν».

«Είμαι πολύ άρρωστος Κύριε, να λέει, δέξαι με, ώς βαριά άρρωστο, ώς ετοιμοθάνατο». «Ετσι πρέπει να πιστεύει όταν πλησιάζει το Ποτήριον της Ζωής. Και έχει ανάγκη, πολλή ανάγκη να πάρει Σώμα και Αίμα Κυρίου, για να δυναμώσει τον εαυτόν του. Για να νικήσει τον εαυτόν του. Για να αγωνισθεί καλύτερα.

* «Νήφε έν πάσι». Άγρυπνος σε όλα. Άνθρωποι πού τους επισκέφθηκε η χάρις του Θεού και δεν πρόσεξαν έγιναν κοσμικότεροι από τους κοσμικούς. Ο χειρότερος άνθρωπος στην κοινωνία μπορεί να γίνει αυτός πού δοκίμασε την Χάρι του Θεού και μετά δεν πρόσεξε.

* Και μόνος του να είναι κανείς ανάμεσα στους κοσμικούς, αν είναι σωστός χριστιανός, μεταβάλλει το κοσμικό αυτό περιβάλλον σ ένα κομμάτι του Παραδείσου.

* Να αναγκάζουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού.

* Όταν βρισκόμαστε σε δίλημμα τί να κάνουμε, και μικρό παιδί να ρωτάμε.

* Να ενταφιάσουμε τον κακό εαυτό μας για να αναστηθούμε. Διαφορετικά θα ζούμε στο αιώνιο σκοτάδι.

* Χρειάζεται χειρουργική επέμβασις στα πάθη.

* Θέλει πολλή δύναμη να μην είμαστε φίλοι με τον εαυτούλη μας.

* Θερμόμετρο πνευματικής ζωής να βάζουμε, για να βλέπουμε αν προαγόμεθα.

* Πάνω στα νεύρα, πάνω στο θυμό, στην ταραχή, επάνω στο σεισμό, στον πειρασμό, βλέπει κανείς τον εαυτό του καλύτερα. Βλέπει και γνωρίζει ο αγωνιστής, η αγωνίστρια, τον εαυτό του καλύτερα. Άμα δε συνέβαινε να θυμώσει, να νευριάσει, θα ήξερε τί είναι, για να αρχίσει να λαμβάνει μέτρα κατά του κακού εαυτού του;

* Να βάζει ο πιστός κλείθρα στον κακό εαυτό του, κλείθρα στη σκέψη του, κλείθρα στο νου του.

* Δεν είναι η ζωή καρναβάλι και επιπολαιότης. Είναι ζωή την οποία περιμένει ο ουρανός.

* Παλαίστρα είναι η ζωή’ δεν είναι τίποτε άλλο.

* Δεν είναι εύκολο να τελειώσουμε το πανεπιστή μιο, την ακαδημία, η να μάθουμε δυό-τρείς ξένες γλώσσες. Αλλά το να κλείνουμε τον Ουρανό στη σκέψη μας είναι πολύ εύκολο. Αρκεί να το θέλουμε.

* Η αγάπη εκδηλώνεται περισσότερο στην πτώση του άλλου.

* Καλείσαι να γίνεσαι συμπαθής στις πτώσεις των άλλων.

* Αν βλέπουμε κάτι άσχημο στον αδελφό μας, στο συνάνθρωπο μας να μή μιλάμε καθόλου… να προσευχόμαστε.

* Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον πού δεν το ξέρει…

* Έχει μεγάλη αξία η προσευχή, όταν επεκτείνεται και σε ανθρώπους πού δεν έχουν για μας καλή γνώμη. Δυνατόν να μας αντιπαθούν είτε από άγνοια είτε γιατί ζουν μακριά από τον Θεό. Και όχι να λέει κανείς δυο λόγια, αλλά με την καρδιά του, με πραγματική αγάπη. Ο πιστός πού φεύγει από αυτή την ζωή, πόση χαρά νιώθει για το ότι προσευχόταν για κάποιον πού δεν του φέρθηκε καλά!..

* Δεν αφήνει ο πιστός το συγγνώμη για αύριο.

* Δεν ζει τη θεωρία ο πνευματικός άνθρωπος αλλά τη θυσία.

* Η πίστις και η ελπίδα είναι για τη γή. Η αγάπη θα μας συνοδεύσει έως τον ουρανό, έως τη θέση πού θα απολογηθούμε.

* Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Ελεημοσύνη είναι να πεις και μια κουβέντα καλή. Εκείνη θα μείνει περισσότερο. Το ψωμί θα το φάει, πάει. Μια κουβέντα σωστή καλή πού θα πεις, με την αρετή σου, με την αγιότητα σου, αυτή θα μείνει. Αυτή αποτελεί υπέροχη ελεημοσύνη.

* Ο εγωισμός σαν την μπουλντόζα γκρεμίζει όλες τις αρετές.

Να απουσιάζει η αντωνυμία «εγώ». Τις αρετές μας θα εκτιμήσει ο Θεός και όχι τις ικανότητες.

* Είναι έκδηλος η Χάρις του Θεού στους ταπεινούς ανθρώπους. Το βλέπουμε σε κληρικούς και λαϊκούς.

* Είναι άριστο να έχουμε τη συναίσθηση ότι είμαστε μηδέν. Διαφορετικά, αν πιστεύουμε ότι έχουμε αρετή έστω και λίγη, φουσκώνουμε από εγωισμό.

* Εκδήλωση του εγωισμού είναι η πολυλογία, αλλά και η σιωπή πολλές φορές. Να πετύχει κανείς το μέτρο. Να μιλάει όταν πρέπει. Να είναι ευχάριστος. Να λέει τα οικοδομητικά, τα άγια. Να λέει κάθε μέρα και λιγότερα. Να θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Να μή λέει «μού φταίει ο ένας, μου φταίει ο άλλος». Ο ολιγόλογος προκόπτει σε σύνεση και διάκριση.

* «Μετανοείτε· ήγγικε γάρ…»

Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου… Όχι απλώς δάκρυα στο εξομολογητήριο, όχι απλώς κατάθεση και ομολογία. Μετάνοια- αλλαγή ζωής. Να καταθέσουμε το ξίφος του έγωισμού. Μαστίζει ο εγωισμός την κοινωνία, τις οικογένειες. Καρκίνος ο επάρατος εγωισμός. Και εμείς οί μοναχοί, οί μοναχές κι εσείς οί λαϊκοί, όλοι να αλλάξουμε ζωή, να πολεμήσουμε τον εγωισμό.

* Έχει δύναμη η Χάρις του Θεού, έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Και αν βλέπουμε τον εαυτό μας αμετάβλητο σε μερικά σημεία, αυτό πρέπει πολύ να το προσέξουμε, γιατί ίσως εμείς να μην ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας με τη μετάνοια τη σωστή, με τη δυνατή μετάνοια.

* Εάν βλέπουμε και παρατηρούμε στον εαυτό μας στασιμότητα, αυτή είναι η αίτία: Στυλωνόμαστε στο εγωιστικό σκαπάνι του εαυτού μας και δός του βάλλουμε κατά των άλλων. Υπαγορεύει ο εγωιστικός λογισμός και λαλεί το στόμα, λαλεί η γλώσσα άπρεπα και ανόητα και ανύπαρκτα πράγματα.

* Πάντα στον αγώνα μας. Να μην απαιτούμε από τους άλλους. Αλλά να κοιτάμε εμείς πώς θα προσφέρουμε τον εαυτό μας στους άλλους.

* Όποιος δεν παραπονείται και δεν έχει απαιτήσεις, έχει τη Χάρη του Θεού.

* Τί ώραΐο πράγμα είναι να μην κάνει ο άνθρωπος κανένα παράπονο! Μόνο για τον εαυτό του να κάνει παράπονο και ποτέ για τον άλλο. Η επιτυχία εκεί βρίσκεται. Να στέκεται, να βλέπει και να ελέγχει τον εαυτό του. Να παρατηρεί και να αηδιάζει τον εαυτό του. Εκεί είναι ο Θεός. Εκεί είναι ο Χριστός, η ειρήνη, η γαλήνη, τα πάντα.

Γι’ αυτό, «στώμεν καλώς». Να βάλουμε φράγμα, δυνατό φράγμα. Διότι νοθεύει ο λογισμός ολόκληρο τον εαυτό μας, νοθεύει τη ζωή μας. Τη νοθεύει και την αχρηστεύει. Συμφέρει; Δεν συμφέρει.

Άμα με τον Θεό κουβεντιάζουμε φεύγουν οί λογισμοί.

* Ουαί και αλίμονο, έάν περάσει η ιδέα από κανέναν ότι δεν έχουμε ελλείψεις και δεν έχουμε ελαττώματα. Και όταν μας λένε καλά λόγια, μας εγκωμιάζουν, μας επαινούν, τότε περισσότερο να ταπεινωνώμεθα. Αν μας έρχεται μια ωραία σκέψη κατανύξεως, να νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινοί. «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την σκέψη. Εγώ είμαι ένα μηδενικό». Κάθε καλή σκέψη έρχεται από τον Κύριο, δεν είναι δική μας.

* Ταπείνωση! Αυτό πού επικρίνει και αποστρέφεται ο Θεός είναι η υπερηφάνεια, η ιδέα πού έχουμε για τον εαυτό μας…

* Ο ταπεινός άνθρωπος διακρίνεται παντού. Και στα λόγια του και στο βάδισμα του και στο φαγητό του και στον ύπνο του. Δεν διαπληκτίζεται, δεν θυμώνει, δεν νευριάζει, δεν διεκδικεί καλά και σώνει το δίκιο του. Προκειμένου να χάσει την ειρήνη και τη γαλήνη του και να τα χαλάσει με τον Θεό, παραιτείται. Στέκει στην Άκρα ταπείνωση του Κυρίου.

* Η στενοχώρια και η απογοήτευση έρχονται, όταν στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Να τα αφήνουμε όλα με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού και στην αγάπη Του να τα τακτοποιήσει.

* Να αποφεύγουμε τη μελαγχολία όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η μελαγχολία ξεκινάει από τον εγωισμό και το απαιτητικό πνεύμα.

* Διαμέσου των δοκιμασιών ο άνθρωπος λαμπικάρεται.

* Να μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με δοξολογία εις τον Θεόν. Με το «δόξα Σοι ο Θεός».

* Κάτω από τα μαρτύρια πού υφίστατο ο Άγιος Δημήτριος, κρυβόταν ο Άγιος. Πίσω από το μαρτύριο πού περνάει ο καθένας από εμάς, υπάρχει ένας άγιος;

* Χρειάζεται εσωτερική καλλιέργεια, για να αγαπήσουμε τα δύσκολα σημεία… αυτά οικοδομούν.

* Όλα βοηθάνε το Χριστιανό. Και οί αρρώστειες και οί πειρασμοί και οί δυσκολίες. Αρκεί να τα αντιμετωπίζει με πλήρη την πεποίθηση και εμπιστοσύνη ότι όλα τα κατευθύνει η αγάπη του Θεού.

* Αν καμιά φορά κάποιος συναντήσει ένα πειρασμό, να μην του φερθεί κάποιος καλά, να μην του μιλήσει καλά, να πει: «Τί ωραία πού είναι! Ευχαριστώ, Θεέ μου. Επέτρεψες να συμβεί αυτό για να βλέπω καλύτερα τον εαυτό μου…». Άμα κατορθώσουμε και αποτυπώσουμε στη σκέψη μας, στην καρδιά μας και στη ζωή μας το Σταυρό του Κυρίου, τον Εσταυρωμένο Ίησού, όποια δυσκολία κι αν συναντήσουμε, δεν θα σταθούμε. Ιησούς! Υπάρχει καλύτερο όνομα; Όνομα τυπωμένο στο κέντρο της ζωής μας.

* Ο πόνος είναι μαργαριτάρι. Είναι ο κρίκος πού σε ενώνει με τον Θεόν.

* Ευεργετικός ο καρκίνος. Οδηγεί σε μετάνοια.

* Χαρά σε κείνον πού είναι έτοιμος κι ας έχει καρκίνο. Στα χέρια του Θεού είμαστε. Οπωσδήποτε μια μέρα θα φύγουμε· αυτό είναι βέβαιο. Πιο φοβερός είναι ο καρκίνος της ψυχής, η αμαρτία, τον οποίο ουδόλως υπολογίζουν οί κοσμικοί άνθρωποι.

* Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της ψυχής.

Χαρά σ’ αυτούς πού αντιμετωπίζουν την περίπτωση της ασθενείας με μετάνοια· και είτε ζήσουν είτε όχι, θα είναι έτοιμοι. Ο Κύριος περιμένει. Περιμένει στο φρέαρ του Ιακώβ την κάθε ψυχή, όσο αμαρτωλή κι αν είναι. Περιμένει ν’ αδειάσει στο εξομολογητήριο το θολό νερό της ψυχής της και να γεμίσει με νερό καθαρό, ώστε να μή διψάσει στην αιώνια ζωή.

* Ακόμη κι όταν αδικούμαστε να μην παραπονούμαστε. Ευκαιρία είναι.

* Και να μας πουν μια κουβέντα να μή σταθούμε. Ο Κύριος καρφώθηκε πάνω στο Σταυρό. Κι όμως «εσιώπα». Εμείς γιατί διαμαρτυρόμαστε; «Αλλωστε «μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς».

* Και να αδικείται ακόμα ο πνευματικός άνθρωπος δεν βλάπτεται, όταν δεν μιλάει. Βλέπει τον εαυτόν του καλύτερα, ευχαριστεί τον Θεόν και κοιτάζει μήπως κάποια αδυναμία κρύβεται μέσα του και του κάνει ζημιά στην πνευματική του πορεία.

* Η αδικία πάντοτε χωρίζει εκείνους πού αδικούν από τον δίκαιο Θεό και τους οδηγεί στη χρεωκοπία… Αδικημένοι να είμαστε, για να έχουμε μισθό από τον Θεό.

* Το ωραιότερο και αγιώτερο δώρο του Θεού είναι ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου.

* Όταν ταξιδεύουμε, ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας. Και αποτελούν βάρος. Οί πνευματικές αποσκευές δεν αποτελούν βάρος. Όσο πιο πολλές είναι, τόσο πιο ανάλαφρο κάνουν τον άνθρωπο. Πούπουλο τον κάνουν. Η αισιοδοξία, η γαλήνη, η αγάπη, η ταπείνωσις… είναι αποσκευές της ψυχής. Όταν υπάρχουν αυτές δεν χωράει ζηλοτυπία, πάθος, μίσος …

* Αν έχουμε κατά νουν το φέρετρο, τότε τίποτα δεν θα θεωρούμε δικό μας, παρά μόνο το βαλιτσάκι με τα σάβανα, αυτά και μόνο μας ανήκουν τίποτε άλλο.

* Ζωή αγία, καθαρή, αγγελική για τον Ουρανό και την αιωνιότητα. Να το σκεπτόταν αυτό ο άνθρωπος! Χίλια χρόνια κι από την άρχή χίλια χρόνια και πάλι άπ’ την άρχή. Μια αρρώστια, μια δοκιμασία, μια κακουχία κάποτε περνάει. Η Αιωνιότητα όμως!… Ο Θεός να φυλάξει και τον πλέον αδύνατον… Αιωνιότης ατέρμονη. Να μας διακατέχει το πνεύμα της αιωνιότητος…

* Να δώσει ο Θεός να βρεθούμε μέσα από την πόρτα του Παραδείσου. Όχι άπ’ έξω. Και πολλές φορές από την πόρτα του Παραδείσου θα αηδιάζουμε οποίο γήινο ελάττωμα και αδυναμία μας παρέσυρε. Θα λέμε πόσο ανόητος ήμουνα.

* Θέλουμε δε θέλουμε σπέρνουμε στον εαυτό μας. Θέλουμε δε θέλουμε θα παρουσιάσουμε τη σπορά εκεί επάνω. Με αμέλεια, με πείσμα, με λογισμούς, με προσπάθεια προσφέρουμε τον εαυτό μας; Κινηματογραφική ταινία θα είναι η ζωή μας στη μέλλουσα κρίση. Να μας φωτίσει ο Θεός να σπέρνουμε έν Πνεύματι. Λοιπόν, θέλει δε θέλει ο άνθρωπος σπέρνει· πώς θα υπακούσει, πώς θα κοιτάξει, πώς θα απαντήσει, πώς θα εκφραστεί… Τί ωραίο πράγμα να καταλήξει ο άνθρωπος με καθαρή σπορά, καθαρό χωράφι και καθαρή οικοδομή για την αιωνιότητα! Πόση θα είναι η χαρά!

* Δεν μπορεί να συλλάβει η σκέψη μας τί κάνουν οί «Αγιοι για μας πού ζούμε εδώ, στην κοιλάδα του κλαύθμωνος. Τί δεήσεις και τί προσευχές κάνουν οί «Αγιοι για μας έδώ. Διότι περπάτησαν εδώ πού περπατάμε και εμείς, και συνάντησαν δυσκολίες, πειρασμούς και εμπόδια, πού κι εμείς συναντάμε. Να καταφεύγουμε πάντα στους Αγίους και να ζητάμε έλεος, τις προσευχές και τις ικεσίες τους.

Είδατε οί φίλαθλοι με πόσο πάθος παρακολουθούν τους δικούς τους αθλητάς πού αγωνίζονται στο στάδιο; Λοιπόν, σκεφτόμαστε κι εμείς ότι πάνω από τον Ουρανό παρακολουθούν οί Άγιοι τον αγώνα μας εδώ στη γή και προσεύχονται; Και πόση χαρά δοκιμάζουν όταν νικάμε.
pemptousia.gr  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου