«Ἰησοῦ, ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου». Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

 «Ἰησοῦ, ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου»

 Μιχαὴλ Μιχαηλίδης

Ἀνάμεσα στίς διακόσιες ὑπέροχες, γλυκοτόνιστες καί χιλιοτραγουδημένες θρησκευτικές καντάτες τοῦ τιτάνα τῆς μουσικῆς, Ἰωάννη Σεβαστιανοῦ Μπάχ, εἶναι καί ἡ γλυκύτατη, μελωδικότατη καί πολύ ἀγαπημένη καντάτα, μέ τό χορωδιακό ὕμνο: «Ἰησοῦ, ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου».
Ἐκφράζει ὅλα τά θεῖα καί τρυφερά συναισθήματα ἀγάπης στόν Κύριο Ἰησοῦ καί Σωτῆρα Χριστὸ ἀλλά καί τήν ἀγάπη καί τή χαρά, πού μεταδίδει ὁ Χριστός στόν ἄνθρωπο. Ποιός πίστεψε καί ἀγάπησε μέ θεῖο ἔρωτα τόν Κύριο καί δέν ἄντλησε χαρά ὑπερκόσμια; Ποιός γνώρισε τόν Ἰησοῦ καί δέ βρῆκε τήν ἀληθινή χαρά τῆς ζωῆς του;
Ὁ θεόπνευστος καί ἱερός ψαλμωδός, τόσο ἔκδηλα τό τονίζει: «Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;» (Ψαλμ. 72, 25).
Ἀναρωτιέται, ἄν ὑπάρχει τίποτε πιό ἀνεκτίμητο καί ἀξιαγάπητο στόν οὐρανό ἤ στή γῆ, ἀπ᾽ τόν Κύριο!
Καί μόνο νά θυμηθεῖ κανείς τόν Κύριο, γεμίζει ἀπό χαρά ἡ καρδιά του. Αὐτό ἀκριβῶς λέει ὁ ποιητής τῶν μεγαλείων τοῦ Θεοῦ: «Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὐφράνθην» (Ψαλμ. 76, 4). Ἄλλωστε, ἡ προσευχή καί ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ δέν ἀποτελεῖ ἀδιάκοπη καί ἀδιάλειπτη ἀνάμνηση τοῦ Θεοῦ;
 Ἡ ζωή μοιάζει μ᾽ ἕνα κυνηγητό τῆς χαρᾶς.
Ὡστόσο, μάταιο εἶναι γιά τούς πιό πολλούς, τοῦτο τό κυνηγητό τῆς χαρᾶς, γιατί ψάχνουν στά σκουπίδια τῆς ἁμαρτίας! Ἀλλ᾽ οὔτε στήν ἀσέβεια, οὔτε στήν παρανομία, οὔτε στή φιληδονία, οὔτε στή διαστροφή καί τήν ἀσωτία, ὑπάρχει ἡ χαρά. Μονάχα ὁ Ἰησοῦς εἶναι «ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου». «Οὐκ ἔστι χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν» ( Ἠσ. 57, 21).
 Ἀπό ξεροπήγαδο, μή ζητᾶς νερό, κι ἀπό διαστροφή καί ἀσέβεια, μή ζητᾶς τήν ὀμορφιά τῆς ἁγνότητας καί τῆς χαρᾶς. Τά πιό μελωδικά καί ὡραιοτόνιστα τραγούδια, ἁρμόζουνε στόν γλυκύτατο Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, πού γιά μᾶς, δέχτηκε τό Σταυρό καί τό θάνατο καί ἀναστήθηκε, ἑτοιμάζοντάς μας τόν οὐράνιο καί παμφώτεινο «νυμφῶνα, κεκοσμημένον».
Ναί! Ἀξίζει στόν Ἰησοῦ, «ἆσμα καινόν».
 Ἀρχίζει τό θεϊκό του τραγούδι, πρῶτος ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «Ἄσω δή τῷ ἠγαπημένῳ, ἆσμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου». Θά ὑμνήσω τό Μεσσία καί Κύριό μου μέ τό πιό ὄμορφο τραγούδι. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ αἰώνια ἀγαπητός.
Κι ὁ νεώτερος ποιητής, ὁ Βερίτης, θά τραγουδήσει στό Νυμφίο Χριστό, μέ τό δικό του, ὁλότελα, τρόπο, τόσο νοσταλγικά καί γλυκά (Dolce): «Κι εἶναι τό τραγούδι μου, τραγούδι στ᾽ ὄνομά Του, πού νικᾶ τή δύναμη τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου». Τί περισσότερο καί ποθεινότερο μποροῦμε νά ἐπιθυμήσουμε, ἀπό τόν Κύριο καί Θεό; Ὅπου Χριστός, ἐκεῖ καί ὅλη ἡ Χάρη καί ἡ χαρά. Ναί. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ χαρά τοῦ ἀνθρώπου.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1988  6 Σεπτεμβρίου 2013