Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Γ΄ π.Σάββα Αγιορείτη

Σχόλιο Αναβάσεων:

Εμείς πρέπει να ευχαριστήσουμε τον π. Σάββα για τις ψυχωφέλιμες ομιλίες του, που σε μια εποχή πνευματικής αλλά και γενικής αποστασίας και κατάρρευσης όλων των αξιών, δίνει πνευματική διέξοδο και τροφή στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις  

Μέρος Γ΄
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη

(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)

απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ

  Μέρος Α΄ - Μέρος Β΄

Ὁ κόσμος λοιπόν ἔχει ἐναλλασσόμενες τοποθετήσεις.  Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ὁ Χριστός δηλαδή, ἔχει πάντα τήν ἴδια καί σταθερή τοποθέτηση.  Γιατί ὁ  Χριστός εἶναι,  χτές καί σήμερα ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνες.  Ποτέ ὅμως δέν καταπίεσε τά  μέλη της ἡ Ἐκκλησία, ὥστε νά τηρήσουνε τίς προδιαγραφές τοῦ Θεοῦ. Μία ἀπό τίς προδιαγραφές τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι καί ἡ ἁγνότητα γιά τήν ὁποία τώρα μιλᾶμε. Ὁ Θεός δέν καταπιέζει κανέναν οὔτε τόν ἀναγκάζει νά κινηθεῖ σύμφωνα μέ τίς προδιαγραφές Του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν κινεῖται μέσα σ’ αὐτές, τότε ζημιώνεται φοβερά, δηλ. πεθαίνει ὑπαρξιακά. Ἡ ὑπαρξιακή του ἀνάσταση –εὐτυχῶς ὑπάρχει ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι σ’ αὐτήν τήν ζωή- εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια.

Ὅταν ἔπεσε ὁ Ἑωσφόρος συμπαρέσυρε πάρα πολλούς Ἀγγέλους μαζί του στήν πτώση. Δημιουργήθηκε ἔτσι τό τάγμα τῶν δαιμόνων. Αὐτοί εἶναι ξεπεσμένοι Ἄγγελοι,  μέ ἀρχηγό  τόν πάλαι ποτέ ὑπέρκαλο Ἀρχάγγελο τόν Ἑωσφόρο. Ὁ Θεός σέ ἀντικατάσταση ὅλων τῶν Ἀγγέλων πού ἔπεσαν, ἔφτιαξε τόν ἄνθρωπο καί τόν προίκισε μέ τήν εἰκόνα του.  Τοῦ ἔδωσε μάλιστα κάτι παραπάνω ἀπό τούς Ἀγγέλους. Τοῦ ἔδωσε τό σῶμα, τό ὁποῖο δέν τό ἔχουνε οἱ Ἄγγελοι. Σ’ αὐτό ὑπερτεροῦμε. Οἱ Ἄγγελοι ἔχουν νοῦ, ἔχουν τό κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί αὐτοί,  ἀλλά δέν ἔχουν σῶμα.  Σέ μᾶς τό κατ’
εἰκόνα εἶναι πληρέστερο, εἴμαστε τελειότεροι γιατί συνδέουμε τήν πνευματική μέ τήν ὑλική φύση. Τούς Ἀγγέλους καί τήν ὑλη. Οἱ Ἀγγελοι εἶναι ἄυλοι, μόνο πνεῦμα.  Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του καί τά  δυό στοιχεῖα, ἔχει καί τό πνεῦμα, ἔχει καί τήν ὕλη.
Αὐτό τό νέο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τό φθόνησε ὁ Ἑωσφόρος, τόν ζήλεψε τόν ἄνθρωπο.  Γιά αὐτό καί ἔκανε τό πᾶν γιά νά τόν παρασύρει μακριά ἀπό τό Θεό καί τελικά τά  κατάφερε.  Ἔτσι ἔσπρωξε τούς ἀνθρώπους στήν πτώση,  στήν ἁμαρτία.  Συνεχίζει μάλιστα καί τώρα νά μᾶς φθονεῖ.
Προσπαθεῖ κάθε γενιά, εἰ δυνατόν καί κάθε ἄνθρωπο νά τούς ἀποκόψει ἀπό τόν Θεό.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἔχουμε τόν Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος πάρα πολύ μᾶς πονάει καί πάρα πολύ μᾶς ἀγαπᾶει. Ἔφτασε στό  σημεῖο νά πεθάνει γιά μᾶς, γιά νά ἐπαναφέρει στήν κοινωνία Του,  στήν Ἐκκλησία Του, πού εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα. Πέθανε γιά νά μᾶς ξαναεισαγάγει στήν πρώτη Ἐκκλησία στήν Ὁποία μᾶς εἶχε βάλει ἐξ ἀρχῆς, ἀπό τήν Ὁποία ἐμεῖς φύγαμε, ἀποσκιρτήσαμε.
Ἡ φυσιολογική ζωή, ἡ χριστοφυ¬σιολογία μας εἶναι τό νά ζήσουμε ὅπως ὁ Χριστός, δηλ. «ἐν παρθενίᾳ» ἤ ὅταν ὑπάρχει ἀδυναμία τό νά ζήσουμε «ἐν σωφροσύνῃ ἐρχόμενοι εἰς γάμου κοινωνίαν». Ἡ παρθενία βεβαίως εἶναι τό ἀνώτερο. Εἶναι τό νά μοιάσουμε ἀπό αὐτήν τήν ζωή στούς Ἀγγέλους. Τό νά ζήσουμε ἀπό τώρα, αὐτό πού θά ζήσουμε μετά θάνατο. Διότι στήν ἄλλη ζωή δέν θά ὑπάρχει γάμος. Αὐτό εἶναι τό ἄριστο.
Ὅταν ὅμως ὑπάρχει ἀδυναμία τότε ὁ Θεός δίνει αὐτή «τήν συγγνώμη στό  πάθος» τοῦ ἀνθρώπου, πού λέγεται γάμος.  Γιά αὐτό στήν Ἐκκλησία ἀναγνωρίζεται ἕνας γάμος.  Ἕνα καί μοναδικός, δέν ὑπάρχει δεύτερος γάμος.  Γιατί, εἴπαμε, εἴμαστε φτιαγμένοι νά λειτουργήσουμε εἴτε παρθενικά, εἴτε μονογαμικά.  Αὐτό πού λέμε δεύτερος γάμος εἶναι μία εὐλογία, πού παίρνουν αὐτοί οἱ ὁποῖοι, ἀπό μεγάλη ἀδυναμία, συνάπτουν δεύτερη σχέση, γιά νά μήν εἶναι ἔτσι, τελείως στήν παρανομία καί στήν πορνεία.  Κατ’ οἰκονομία τό κάνει ἡ Ἐκκλησία.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν τηρήσει αὐτήν τήν χριστοφυσιολογία, τότε γεμίζει  μέ στεναχώριες, μελαγχολίες, ἄγχη, φοβίες, ἀνασφάλειες καί -προσέξτε αὐτό τό τελευταῖο- ἀπροθυμία γιά καινούργιες σχέσεις.
Πλέον ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά φοβᾶται.  Καί σοῦ λέει:« αὐτό πού ἔπαθα θά τό ξαναπάθω». Ἐν τῷ μεταξύ περνοῦν καί τά  χρόνια, αὐξάνει-ὑπερτερεῖ- ἡ λογική σέ σχέση μέ τό συναίσθημα καί ὁ ἄνθρωπος  πολύ δύσκολα ἀποφασίζει νά φτάσει στόν γάμο.
Ὅταν καταφέρουν τελικά νά φτάσουν, ὅλα αὐτά τά  προ-βλήματα πού ὑπῆρχαν πρίν, τώρα  μεταφέρονται μέσα στόν γάμο.  Ὅλες αὐτές οἱ προγαμιαῖες ἁμαρτωλές ἐμπειρίες ἐπί-σης μεταφέρονται μέσα στό γάμο. Ἔτσι ὅταν κάποιος δέν ἔχει μετανοήσει ἀληθινά, δέν ἔχει φόβο Θεοῦ, πολύ εὔκολα-μέ τίς πρῶτες δυσκολίες- διασπᾶ τά εὐλογημένα δεσμά.  Ἐξ οὗ καί τά  πάρα πολλά διαζύγια.
Ἔλεγε ἕνας σύγχρονος  κληρικός ὅτι πλέον στήν Ἐκκλη-σία δέν πρέπει νά ἔχουμε «γραφεῖο γάμων». Θά πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε τήν ἔνδειξη στήν πόρτα καί νά βάλουμε τήν ταμπέλα «γραφεῖο διαζυγίων», ἀφοῦ τά διαζύγια τείνουν νά ξεπεράσουν τούς γάμους (ἄν δέν τούς ἔχουν ἤδη ξεπεράσει).  Βέβαια ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση τῶν ἐλεύθερων σχέσεων ἔχει συμπορευόμενο καί  τό γεγονός ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές σκοτώνουν καί τά  παιδιά πού θά προκύψουν, κάνουν ἔκτρωση δηλαδή- ἕνα ἄλλο μεγάλο ἔγκλημα ἀπό τόν κόσμο ὅλης αὐτῆς τῆς  παρανομίας. Τό γεγονός αὐτό ἔχει καί ἕνα θετικό ἔλεγε ὁ Γέρων Παΐσιος: Οἱ Χριστιανικές οἰκογένειες πού δέν καταστρέφονται μέ τίς ἐλεύθερες σχέσεις, οὔτε σκοτώνουν τά  παιδιά τους, ἀντίθετα κάνουν κατά κανόνα πολλά παιδιά, τελικά κυριαρχοῦν. Προάγουν τό καλό, προάγονται μέσα στήν κοινωνία καί βγαίνει μιά καινούργια γενιά πού εἶναι ὑγιής πνευματικά. 
Ἀλλά φοβᾶμαι ὅτι καί πολλοί πού λέγονται Χριστιανοί γονεῖς, δέν τό ἔχουν ἀπολύτως ξεκαθαρίσει μέσα τους αὐτό τό θέμα γιά τό πόση ἀξία ἔχει ἡ ἁγνότητα. Καί οἱ λεγόμενες  Χριστιανικές οἰκογένειες δέν λένε στά παιδιά τους τήν ἀλήθεια.  Γι’ αὐτό καί τόσους χιλιάδες νέους πού εἴχαμε στήν προηγού-μενη γενιά στό Κατηχητικό,  τώρα τούς ἔχουμε σάν ἀποτυχημένους γονεῖς.  Τά παιδιά αὐτῶν τῶν γονέων δέν εἶναι καθόλου στήν Ἐκκλησία καί ἀναρωτιέται κάποιος πῶς συνέβη αὐτό ἀφοῦ ὅλοι αὐτοί πηγαίνανε στά Κατηχητικά.

Ὅλοι αὐτοί ἀκούγανε κηρύγματα, ἦταν στίς χορωδίες, ἦτανε σέ συλλόγους  ἀθλητικούς  πού φτιάχνουν  οἱ Ἐκκλησίες ἤ χορευτικά γιά δημοτικούς χορούς κ.λ.π..  Καί σήμερα τά  κάνουν αὐτά οἱ ἐνορίες ἴσως μερικές φορές εἰς βάρος τοῦ κύριου ἔργου τους πού εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση τῶν μελῶν τους διά τοῦ κηρύγματος-ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς καί τῶν Μυστηρίων. Τί συμβαίνει;
- Γιατί τά  παιδιά τόσων «χριστινῶν» γονέων δέν τούς ἀκολούθησαν καί σήμερα εἶναι ἐκτός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς;
-Μέχρι τά  δεκαπέντε ἤ μέχρι τά δεκαοχτώ, σοῦ λέει ἡ μητέρα, μετά πάει τό παιδί τό ἔχασα.
-Γιατί;
Δέν ξέρω ἄν τό ἔχετε  ἀναρωτηθεῖ...
Τό πιό – πιστεύω - πιθανό εἶναι ὅτι δέν ἔζησαν τά  παιδιά τόν Χριστό.  Γιατί δέν Τόν ἔζησαν οἱ γονεῖς. Καί δέν Τόν ἔζησαν διότι τούς δόθηκε ἕνας ἐκκοσμικευμένος, μή ἀσκητικός Χριστιανισμός  ἤ ἐκεῖνοι δέν θέλησαν νά ζήσουν τόν ἀληθινό Χριστιανισμό. Προσπάθησαν νά συμβιβάσουν τά ἀσυμβίβαστα: κοσμική ζωή καί Χριστό. Αὐτό ὅμως εἶναι ἀδύνατο. Ὁ Χριστός  εἶναι ἀπόλυτος, σέ θέλει ἑκατό τοῖς ἑκατό.  Δέν σέ θέλει μισό-μισό ἤ ἐνενήντα ἑννιά τοῖς ἑκατό.  Σέ θέλει ἑκατό τοῖς ἑκατό. Πρέπει νά σέ ἔχει ἑκατό τοῖς ἑκατό δικό Του. Πρέπει καί σύ νά Τόν ἔχεις ἑκατό τοῖς ἑκατό καί νά Τόν ὁμολογεῖς ἑκατό τοῖς ἑκατό, ὅπως αὐτός ὁ πρώην τυφλός.  Ἀλλιῶς ἄν δέν Τόν ὁμολογεῖς μέ τή ζωή καί μέ τό λόγο σου, ἐνῷ βλέπεις ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀλήθεια, τότε Τόν χάνεις. 

συνεχίζεται ......

 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα