Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος Α΄ π.Σάββα Αγιορείτη

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις
Ὁμιλίες μέ τον  ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη

(Κυριακή τοῦ τυφλοῦ)

απομαγνητοφωνημένη ομιλία που θα ακούσετε εδώ

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος

Χριστέ τό Φῶς τό ἀληθινόν
τό φωτίζον καί ἁγιᾶζον πάντα  ἄνθρωπον
ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον
σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου
ἵνα ἐν Αὐτῷ  ὁψόμεθα Φῶς τό ἀπρόσιτον
καί κατεύθυνον τά  διαβήματα ἡμῶν
πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου
πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Σου Μητρός
καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων Ἀμήν.

Κατ’ ἀρχήν νά πῶ ὅτι χαίρομαι πάρα πολύ πού ξαναβρισκόμαστε, μέ  τήν εὐχή τοῦ Γέροντα.
Ἡ σύναξη αὐτή γίνεται μέ τήν εὐλογία του, καί εἶχε ὡς ἀφορμή μιά συζήτηση πού κάναμε (ὁ Γέροντας κι ἐγώ), γιά τήν σύγχρονη κατάσταση στήν νεολαία καί γενικά στήν πατρίδα μας. Ἡ συζήτηση ἦταν γύρω ἀπό τήν ἁγνότητα, τήν καθαρότητα πού ζητάει ὁ Θεός καί ἀπό τήν ἀλλη  μεριά γιά τήν ἐλευθεριότητα· τήν ἐλευθεριότητα πού ἔχει ἐπικρατήσει στίς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Μέ προέτρεψε λοιπόν ὁ Γέροντας νά σᾶς πῶ κάποια πράγματα πάνω σ’ αὐτό τό θέμα.
Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ σκέφτηκα νά κάνω ὑπακοή καί νά μιλήσουμε γιά αὐτό τό πολύ σπουδαῖο θέμα: γιά τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς ἀλλά καί τοῦ σώματος.
Βλέπουμε σήμερα νά ἔχει ἐπικρατήσει στήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων, μία θά ἔλεγα ἀπαξίωση τῆς
ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας, μία  περιφρόνηση.  Καί ἀπό τούς μεγάλους καί ἀπό τούς μικρούς.
Ἕνας σύγχρονος γέροντας  ἔλεγε ὅτι στούς ἐσχάτους  χρόνους ἡ κόλαση θά γεμίσει ἀπό νέους.  Θά εἶναι γεμάτη ἀπό νέους.  Γιατί θά ἔχουνε πέσει ἀχαλίνωτοι στήν ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν τους ὀρέξεων, στίς σαρκικές ἀπολαύσεις, στίς σαρκικές ἡδονές.
Νομίζω ὅτι αὐτή εἶναι ἡ δική μας ἡ ἐποχή.  Αὐτήν τήν ἐποχή ζοῦμε τῶρα. Καί ζοῦμε συνάμα τόν θάνατο  τῶν ψυχῶν αὐτῶν  τῶν ἀνθρώπων.
Σάν πνευματικός θά ἤθελα νά σᾶς πῶ ὅτι πολλές φορές ἔχω ἔρθει ἀντιμέτωπος μέ τέτοιες ψυχές πού
ὡς ἀλλόφρονες  ἔρχονται νά καταθέσουν τόν πόνο τους, ἔπειτα ἀπό μία ἀποτυχημένη σχέση.
Πονοῦν βαθειά διότι τούς ἐγκατέλειψε τό ἕτερον ἥμισυ, ἤ τό ὑποψήφιο ἕτερον ἥμισυ, γιά νά ἐκφραστοῦμε ἀκριβέστερα. Διότι δέν εἶχαν προλάβει νά γίνουν πραγματικά ἕνα, δέν εἶχαν γίνει ὁ καινούργιος ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος (ἀνδρόγυνο) πού προκύπτει ἀπό τήν ἀληθινή ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα. Αὐτός ὁ καινούργιος ἄνθρωπος δημιουργεῖται μόνο μυστηριακά, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τό Μέγα Μυστήριο τοῦ Γάμου.  Δέν εἶχαν γίνει λοιπόν ἕνα, ἀλλά τέλος πάντων σχεδίαζαν νά γίνουν καί τώρα γεμάτοι ἀπελπισία, γεμάτοι δάκρυα, γεμάτοι ἀγωνία ἔρχονται γιά νά ποῦν τόν πόνο τους.
Ὅλή αὐτή ἡ θλίψη βεβαίως δέν εἶναι τίποτε ἄλλο πάρα ἡ συνέπεια τῆς μή τήρησης τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά ἁγνότητα καί καθαρότητα.
Λέει ὁ Ἀπόστολος στόν Ἅγιο Τιμόθεο καί σέ ὅλους μας: «σεαυτόν ἁγνόν τήρει», νά  τηρεῖς τόν ἑαυτό σου ἁγνό.  Καί πάλι λέει, οἱ γυναῖκες νά εἶναι ἁγνές· μά μιλάει σέ παντρεμένες γυναῖκες[1]  ...Ὅμως τούς λέει αὐτό τό πράγμα.  Καί φυσικά τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς ἄντρες... Διότι ἡ ἁγνότητα καί ἡ καθαρότητα δέν εἶναι ἕνα σωματικό μέγεθος μόνο. Εἶναι ἕνα μέγεθος πού ἀφορᾶ στόν ὅλο ἄνθρωπο καί μάλιστα στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερα ζοῦμε  μιά ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, ἕνα εὐτελισμό τοῦ ἀνθρώπινου σώματος.  Τό ἔχουμε κατεβάσει, τό ἔχουμε ὑποτιμήσει ,τό ἔχουμε πολλές φορές δεῖ ὡς ἕνα ἐργαλεῖο ἡδονῆς, ὡς ἕνα μέσο ἀπόλαυσης.  Θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι ὁ ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀπαξιωθεῖ καί ἔχει γίνει πλέον ἕνα καταναλωτικό ἀγαθό. Πλέον δέν μιλᾶμε γιά πρόσωπα, ἀλλά γιά ἄτομα τά ὁποῖα καταναλώνουν μόνο καί καταναλώνονται.
Οἱ ἄνθρωποι κάποτε φθάνουν στό σημεῖο νά ἔχουνε χάσει καί τόν λογαριασμό. Δέν θυμούνται κἄν μέ πόσους ἤ μέ πόσες ἀντίστοιχα ἔχουν κάνει σχέση.
Κάθε φορά βέβαια, πού πετάει κάποιος μία σχέση, πετάει καί ἕνα κομμάτι τῆς καρδιᾶς του. Τελικά καταλήγει σέ μιά ἀναπηρία,  ἡ ὁποία εἶναι ἡ χειρότερη ἀναπηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀναπηρία τοῦ νά μήν μπορεῖ νά ἀγαπήσει πιά. Διότε πλέον ἔχει ἐξαντληθεῖ αὐτή ἡ ἀγαπητική δύναμη πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ἀκοῦμε ἔτσι νέους, ἀγόρια καί κορίτσια(περισσότερο),  ἔπειτα ἀπό ἀλλεπάλληλες τέτοιες σχέσεις νά μᾶς λένε: «Δέν θέλω νά δῶ καμμία ἤ κανέναν» ἀντιστοίχως.
Ὁ Θεός ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἀμοιβαία ἕλξη στά δύο φύλα.
Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Πατήρ Παΐσιος, ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἔλξη κανείς δέν θά ἔκανε γάμο.  Γιατί ὁ γάμος ἔχει πάρα πολλές δυσκολίες - καί τό ξέρετε πολύ καλά - εἶναι ἕνας σταυρός. Εἶναι μιά κατάσταση  πού ἀπαιτεῖ νά θυσιαστεῖς.  Νά πλύνεις τά  πόδια τοῦ ἄλλου, νά ταπεινωθεῖς σέ ἀκραῖο βαθμό, νά ἀνεχθεῖς καί τήν ἀπαξίωση καί τό μῖσος ἀκόμα, μερικές φορές τοῦ συζύγου ἤ  τῆς συζύγου.  Καί ἐσύ θά πρέπει νά συνεχίσεις νά τόν ἀγαπᾶς, νά τήν ἀγαπᾶς.
Ὁ Θεός ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἔλξη, ἀλλά ὄχι γιά νά αὐτονομήσουμε τήν ἕλξη καί τήν ἡδονή, αὐτήν τήν ὡραία ἄς ποῦμε κατάσταση πού ζεῖ  ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐρωτευμένος. Πρέπει νά πᾶμε πέρα ἀπό αὐτό, στό  σκόπό τοῦ γάμου.
Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ γάμου; Εἶναι ἡ θέωση· ὅπως καί ὁ σκοπός τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι πάλι ἡ θέωση.
Ἔλεγε ἕνας γέροντας:
-Τί εἶναι  ἡ οἰκογένεια;
-Εἶναι ἕνα μικρό μοναστηράκι. Ὅπως στό  μεγάλο μοναστήρι πᾶνε οἱ μοναχοί γιά νά βροῦν τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ἔτσι καί στό  μικρό μοναστηράκι τῆς οἰκογένειας, γιά τόν ἴδιο σκοπό θά πρέπει νά ἐντάσσονται οἱ ἄνθρωποι.  Αὐτός πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός.  Τώρα, ὁ καθένας ξέρει γιά ποιό σκοπό παντρεύεται, ἀλλά ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ὁποῖο ἔχει δώσει τόν γάμο εἶναι αὐτός.
Ὅλοι ξέρουμε ἤ τέλος πάντων πρέπει νά το ξέρουμε, ὅτι οἱ προδιαγραφές μας εἶναι:
α)νά λειτουργήσουμε παρθενικά ἤ β)νά λειτουργήσουμε μονογαμικά.
Δηλαδή α) νά ζήσεις ὅπως ὁ Χριστός καί ὅπως πάρα πολλοί Ἅγιοι, πού δέν ἦρθαν εἰς γάμου κοινωνίαν ἤ  β) νά ζήσεις μονογαμικά.
  Ἀπό ἐκεῖ καί μετά, ὅταν κανείς δέν τά  τηρήσει αὐτά καί προχωρήσει σέ πολλές σχέσεις, ἐκεῖνο πού κερδίζει εἶναι τά «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας», γιά τά  ὁποῖα μίλησε ὁ  ἅγιος Ἀπόστολος καί εἶπε ὅτι εἶναι «ὁ θάνατος».  Δέν εἶναι (τά ἀποτελέσματα τῶν πολλαπλῶν ἐλεύθερων σχέσεων) ἡ γλυκιά ζωή, ἡ  dolce vita  ὅπως τό λένε οἱ ὑπέρμαχοι  τῆς τάχα ἐλευθερίας, τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ γονεῖς, οἱ σοβαροί γονεῖς, εἶναι προικισμένοι ἀπό τόν Θεό ὡς ἐπί τῶν πλεῖστον μέ τό αἰσθημα τῆς εὐθύνης.  Καί ποτέ δέν ἐγκρίνουν αὐτές τίς ἐλεύθερες σχέσεις κατά βάθος. Ἄν ἐξαιρέσουμε αὐτούς πού τούς λέμε κουλτουριάρηδες ἤ «ἐκσυχρονισμένους», ἐντός εἰσαγωγικῶν  βέβαια  ἡ λέξη, οἱ ὁποῖοι «σπρώχνουν» τά παιδιά στό νά κάνουν τέτοιες σχέσεις, οἱ ὑπόλοιποι δέν ἐγκρίνουν τίς ἐλέυθερες σχέσεις. Αὐτοί πού τίς ἐπικροτοῦν δέν εἶναι οἱ πολλοί. Ὅμως ἀκόμη κι ἄν εἶναι πολλοί πάντως δέν εἶναι σωστοί.
 Κάθε  φορά πού συμβαίνει μία τέτοια ἐρωτική σχέση  (καί ἀκολουθεῖται κατά κανόνα ἀπό μία ἀποτυχία) συμβαίνει ἕνας συγκλονισμός, ἕνα μεγάλο «σπάσιμο» στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ.
Οἱ σωστοί γονεῖς, πού ἐνδεχομένως ἔχουν γευτεῖ καί αὐτοί, αὐτό το «σπάσιμο», δέν θέλουν νά τό περάσει καί τό παιδί τους.

Ἀλλά φοβᾶμαι, ἀγαπητοί γονεῖς, ὅτι δέν τό λέμε στά παιδιά, δέν τό προλαμβάνουμε. Φοβᾶμαι ὅτι κάνουμε κι ἐμεῖς αὐτό, πού ἔκαναν  οἱ γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ, τοῦ ὁποίου τήν θεραπεία ἀπό τόν Κύριο θυμόμαστε σήμερα.  Ἐνῶ ξέρουμε τήν ἀλήθεια δέν τήν ὁμολογοῦμε ἤ τήν λέμε πολύ χλιαρά στά παιδιά. Κατόπιν, ὅταν ἀρχίζουμε νά διαισθανόμαστε τούς κινδύνους προσπαθοῦμε νά τά  συμμαζέψουμε. Τότε ὅμως εἶναι πολύ ἀργά... Τό νά ἀρχίζεις νά τά  συμβουλεύεις στά δεκαπέντε καί στά δεκάξι τους εἶναι πιά μία ματαιοπονία. Ἡ σωστή ἀγωγή ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμή τῆς σύλληψης καί ἀκόμα νωρίτερα ἀπό τήν ἐκλογή τοῦ/τῆς συζύγου.

 [1] Βλ. Τιτ. 2.5.3, ἵνα σωφρονίζωσιν τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι͵ φιλοτέκνους͵ σώφρονας͵ ἁγνάς͵ οἰκουρούς͵ ἀγαθάς͵ ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν͵ ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται.

συνεχίζεται ......

 Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα