Ὁ τύπος τοῦ γνήσιου ἱερέα. Ἰουστίνου Πόποβιτς

Τὸν γνήσιο ἱερέα δὲν θὰ πρέπει νὰ σκανδαλίζουν μήτε οἱ κακοὶ ἱερεῖς μὰ μήτε καὶ οἱ κακοὶ ἀρχιερεῖς. Αὐτὸς πάντοτε ἀτενίζει πάνω ἀπὸ αὐτούς, πάντοτε προσβλέπει πρὸς τοὺς ἁγίους ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς. 
Βλέπει τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, τὸν ἅγιο Σάββα, τὸν ἱερομάρτυρα διάκονο Ἀββακοὺμ καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων. Πρὸς αὐτοὺς ἀναφέρεται ὁλόψυχα, αὐτοὺς θαυμάζει καὶ ἀπὸ αὐτοὺς χειραγωγεῖται. Καὶ ἐκεῖνοι; Ἐκεῖνοι ὅλοι τους εἶναι ὁλοζώντανοι καὶ σήμερα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν χθὲς μὰ καὶ πρὶν ἀπὸ χίλια χρόνια.
    Ζῶντες ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ζῶντες ὅλοι οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ζῶντες ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ ἅγιοι Ὁμολογητὲς καὶ καθημερινὰ συλλειτουργοῦν μαζὶ μὲ μᾶς τοὺς ἀναξίους λειτουργοὺς τοῦ Θεοῦ στὴ Θεία Λειτουργία.
Δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἰσχυρότεροι καὶ πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ κάθε θάνατο, ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία; Μποροῦμε τάχα νὰ βροῦμε ἀφορμὴ γιὰ ἀπογοήτευση μέσα στὴν ἱερατική μας κλήση;         Ἀκόμα καὶ ἐκείνη ἡ διακονία τῶν Ἀγγέλων, δὲν εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν διακονία τῶν ἱερέων! Ὁ ἱερέας ἔχει θεϊκὴ ἐξουσία ἐπὶ παραδείσου καὶ κολάσεως, ἐπὶ ζωῆς καὶ θανάτου, ἐπὶ ἀθανασίας καὶ αἰωνιότητος.

    Ἐσύ, ἀγαπητέ μου, σὰν νὰ ἀμφέβαλες πρὸς στιγμὴν γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ τὸ πνεῦμα σου κλονίστηκε. Ψηλὰ τὸ κεφάλι! Γιατὶ κανένας μέσα στὸ ἀνθρώπινο γένος δὲν ἔχει αὐτὸ ποὺ ὁ ἱερέας τοῦ Χριστοῦ κατέχει. 
Τὸ σημαντικὸ εἶναι: στερεώσου μὲ πίστη, προσευχὴ καὶ ἀγάπη στὸν θαυμαστὸ Κύριο, στὸν Γλυκύτατο Κύριο καὶ κάθε θάνατος θὰ φύγει μακριά σου, πολὺ δὲ περισσότερο, ἡ ἀπόγνωση καὶ τὰ τέκνα ἐκείνης.
    Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο, γιατὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς δίχως τὸν Θεάνθρωπο. Καθετὶ τὸ ἀνθρώπινο, μονάχα στὸν Θεάνθρωπο ἔχει τὴν τελικὴ καὶ λογική του ἑρμηνεία. Δίχως τὸν θαυμαστὸ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μεταβάλλονται ἀναπόφευκτα σὲ χάος, σὲ φρίκη, σὲ θάνατο, σὲ κόλαση: ἡ φρόνηση σὲ ἀφροσύνη ἡ αἴσθηση σὲ ἀπόγνωση, ἡ ἐπιθυμία σὲ αὐτοδιάσπαση μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση ἢ τὴν αὐτοεξουθένωση.
    Ἡ στάση μας ἔναντι τῶν μὴ ὀρθοδόξων χριστιανῶν: πρῶτον, νὰ μείνουμε ἀκλόνητοι, μὲ τὴν καρδιά, μὲ τὴν διάνοια καὶ μὲ τὴν ζωή μας, στὴν Ὀρθοδοξία, στὰ ἱερά της Μυστήρια καὶ τὶς ἱερές της ἀρετές. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ καταστήσουμε τὸν ἑαυτό μας καθολικό, τὸν νοῦ, τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ζωή μας. Νὰ ζοῦμε συνεχῶς «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» (Ἐφ. 3, 18), ἐπειδὴ μονάχα ἔτσι μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὰ θεανθρώπινα βάθη, ὕψη καὶ πλάτη τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ζοῦμε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις»θὰ πεῖ νὰ σκεφτόμαστε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» ποὺ θὰ πεῖ νὰ αἰσθανόμαστε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», δηλαδὴ νὰ προσευχόμαστε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» καὶ τέλος, νὰ ἀγαπᾶμε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις».
    Μονάχα μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐξασφαλίζεται τὸ ἱερὸ καὶ ἀλάνθαστο μέτρο τῆς Ἀληθείας, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία πάντοτε ἀποτελεῖ τὴν Ὑποστατικὴ Ἀλήθεια τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ ὄχι κάποιου ἄλλου προσώπου ἢ πράγματος.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «CYNTOMH BIOΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟCOΦΕC ΔΙΔΑΧΕC», Ἀββᾶ Ἰουστίνου Πόποβιτς. Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη. arnion.gr