Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1) Ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τῶν παιδιῶν 2) Τὸ παράδειγμα τῶν γονέων

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 3ον

Ἡ εὐθύνη τῶν γονέων γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

Ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τῶν παιδιῶν

-Γέροντα, γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν εὐθύνονται μόνον οἱ γονεῖς;
-Κυρίως οἱ γονεῖς εὐθύνονται, γιατί, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνατροφὴ ποὺ θὰ δώσουν στὰ παιδιά, θὰ γίνουν καλοὶ κληρικοὶ, καλοὶ ἐκπαιδευτικοὶ κ.λ.π., καὶ θὰ βοηθοῦν καὶ αὐτὰ μὲ τὴν σειρὰ τους τὰ παιδιά, καὶ τὰ δικά τους καὶ τοῦ κόσμου. Ἡ μητέρα μάλιστα ἔχει περισσότερη εὐθύνη ἀπὸ τὸν πατέρα γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.
Ἄν οἱ γονεῖς, κατὰ τὸ διάστημα ποὺ τὸ παιδάκι εἶναι ἀκόμη στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας, προσεύχωνται, ζοῦν πνευματικά, τὸ παιδάκι θὰ γεννηθῆ ἁγιασμένο.  Καὶ στὴν συνέχεια, ἄν τὸ βοηθήσουν πνευματικὰ, θὰ γίνη ἁγιασμένος ἄνθρωπος καὶ θὰ βοηθάη τὴν κοινωνία, εἴτε στὴν Ἐκκλησία θὰ διακονῆ εἴτε στὴν ἐξουσία θὰ ἀνεβῆ κ.λ.π.
Πρέπει ὅλοι νὰ βοηθοῦμε τὰ παιδιά, ὥστε νὰ γίνουν σωστοὶ ἄνθρωποι καὶ νὰ μείνη λίγο προζύμι γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιές.   Γιατὶ τώρα, ὅπως πᾶνε τὰ πράγματα, πάει νὰ χαθῆ καὶ τό προζύμι.  Καὶ ἄν χαθῆ τὸ προζύμι, μετὰ τί θὰ γίνη;
Οἱ γονεῖς ποὺ γεννοῦν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς δίνουν τὸ σῶμα πρέπει νὰ συντελέσουν, ὅσο μποροῦν, καὶ στὴν πνευματικὴ ἀναγέννησή τους.  Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος, ἐάν δὲν ἀναγεννηθῆ πνευματικά, εἶναι γιὰ τὴν κόλαση. Ὕστερα οἱ γονεῖς, ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι γιὰ τὰ παιδιὰ τους, θὰ τὸ ἀναθέσουν σὲ δασκάλους.
  Γι’ αὐτὸ λέει καὶ ἡ Ἐκκλησία μας «τοὺς γονεῖς ἡμῶν καὶ διδασκάλους»[16]. Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ πνευματικοί Πατέρες, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουν παιδιὰ, ἀλλὰ βοηθοῦν πιὸ θετικὰ στὴν ἀγωγή τῶν παιδιῶν, γιατὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν πνευματική τους ἀναγέννηση.

Θέλω νὰ πῶ, ὅλοι πρέπει νὰ βοηθοῦν, καθένας μὲ τὸν τρόπο του, μὲ τὸ παράδειγμά του, γιὰ νὰ ἀναγενηθοῦν τὰ παιδιὰ, ὥστε νὰ ζήσουν εἰρηνικὰ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ νὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο. Ὅταν τὰ παιδιὰ  γίνουν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, οὔτε νόμους χρειάζονται οὔτε τίποτε. «Δίκαιοις νόμοις οὐ κεῖται»[17]. Ὁ νόμος εἶναι γιὰ τοῦς παράνομους. Ἡ πνευματικὴ ἐξουσία εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἐξουσίες.

Τὸ παράδειγμα τῶν γονέων

-Γέροντα, ὅταν τὸ παιδὶ δὲν ὑπακούη καὶ ἀντιδρᾶ, πῶς πρέπει νὰ φερθοῦν οἱ γονεῖς;
-Γιὰ νὰ μὴν ὑπακούη τὸ παδὶ καὶ νὰ φέρεται ἄσχημα, κάτι θὰ φταίει.  Μπορεῖ νὰ βλέπη ἄσχημες σκηνὲς ἤ νὰ ἀκούη ἄσχημα λόγια μέσα στὸ σπίτι ἤ ἔξω ἀπὸ αὐτό.  Πάντως τὰ παιδιὰ στὰ πνευματικὰ θέματα τὰ βοηθοῦμε κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά μας, ὄχι μὲ τὸ ζόρισμα.
Περισσότερο μάλιστα τὰ βοηθάει ἡ μητέρα μὲ τὸ παράδειγμά της, μὲ τὴ ὑπακοή της καὶ τὸν σεβασμό της πρὸς τὸν σύζυγο. Ἄν σὲ κάποιο θέμα ἔχη διαφορετικὴ γνώμη ἀπὸ ἐκεῖνον, ποτὲ νὰ μὴν τὴν ἐκφράζει μπροστὰ στὰ παιδιά,  γιὰ νὰ μὴν τὸ ἐκμεταλεύεται ὁ πονηρός.
Ποτὲ νὰ μὴ χαλνάη τὸν λογισμὸ τῶν παιδιῶν γιὰ τὸν πατέρα. Ἀκόμη καὶ ἄν φταίη ὁ πατέρας, νὰ τὸν δικαιολογῆ. Ἄν λ.χ. φερθῆ ἄσχημα νὰ πῆ στὰ παιδιά: «Ὁ μπαμπᾶς εἶναι κουρασμένος, γιατὶ ξενύχτησε, γιὰ νὰ τελειώση μιὰ ἐπείγουσα δουλειά. Καὶ αὐτὸ γιὰ σᾶς τὸ κάνει».
Πολλοὶ γονεῖς μαλώνουν μπροστὰ στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς δίνουν ἄσχημα μαθήματα.  Τὰ καημένα τὰ παιδιὰ θλίβονται. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ γονεῖς, γιὰ νὰ τὰ παρηγορήσουν, νὰ τοὺς κάνουν ὅλα τὰ χατίρια.  Πηγαίνει ὁ πατέρας καὶ καλοπιάνει τὸ παιδί: «Τί θέλεις, χρυσό μου, νὰ σοῦ πάρω;».
Πηγαίνει καὶ ἡ μάνα, τὸ καλοπιάνει κι ἐκείνη, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μὲ νάζια καὶ καμώματα καὶ ὕστερα, ἄν δὲν μποροῦν οἱ γονεῖς νὰ τοὺς δώσουν ὅ,τι τοὺς ζητοῦν, τοὺς ἀπειλοῦν ὅτι θὰ αὐτοκτονήσουν.
Καὶ βλέπω πόσο βοηθάει τὰ παιδιὰ τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν γονέων. Ἦρθαν σήμερα δυὸ κοριτσάκια –μὲ τοὺς γονεῖς τους ποὺ ἦταν πολὺ εὐλαβεῖς. Πόσο τὰ χάρηκα!  Σὰν ἀγγελούδια ἦταν. Καθόνταν καὶ σκέπαζαν μὲ τὰ φορεματάκια τους τὰ γονατάκια τους.  Εἶχαν μιὰ συστολὴ, ἕναν σεβασμό!  Καὶ ὅλο αὐτὸ προερχόταν ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τῶν γονέων.
Ὅταν τὰ παιδιὰ βλέπουν τοὺς γονεῖς τους νὰ ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους, νὰ ἔχουν σεβασμό, νὰ φέρωνται μὲ σύνεση, νὰ προσεύχωνται κ.λ.π. , τότε αὐτὰ τὰ τυπώνουν στὴν ψυχή τους. Γι’ αὐτὸ λέω ὅτι ἡ καλύτερη κληρονομιά ποὺ μποροῦν νὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους εἶναι νὰ τοὺς μεταδώσουν τὴν δική τους εὐλάβεια.
Νὰ βλέπατε ἕνα κοριτσάκι στὴν Αὐστραλία τὶ ἀρχοντιὰ εἶχε! Ἤμαστε στὴν Κανμπέρα.  Εἶχα δεῖ τοὺς τελευταίους ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν ἔρθει ἐκεῖ καὶ σὲ λίγο θὰ φεύγαμε.  Βλέπω, σταματάει ἕνα αὐτοκίνητο καὶ κατεβαίνει ἕνα ἀνδρόγυνο μὲ τὸ κοριτσάκι τους. «Γέροντα, σᾶς προλάβαμε», μοῦ λένε. «Ναί, τοὺς λέω, σὲ λίγο φεύγουμε».
«Γέροντα, λέει ὁ ἄνδρας, ἐγὼ ἄς μὴν ἔρθω· δὲν πειράζει·  μόνον ἡ σύζυγός νὰ σᾶς δῆ λίγο, γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ, γιατὶ εἶναι εὐαίσθητη».  Πήγαμε λίγο πιὸ πέρα μὲ τὴν μάνα, γιὰ νὰ μοῦ πῆ τί ἤθελε.  Τό κοριτσάκι ἔτρεχε ἀπὸ πίσω της.
«Κάθησε, τοῦ λέω, θὰ ἔρθη ἡ μαμά». «Ἐσύ ἔχεις μαμά;», μὲ ρωτάει. «Δὲν ἔχω», τοῦ λέω.  Βλέπω, τὰ ματάκια του βούρκωσαν. «Θέλεις νὰ σοῦ δώσω τὴν δική μου μαμά;», μοῦ λέει.  Τὸ ρωτάω τότε κι ἐγώ: «Ἐσὺ ἔχεις παπποῦ;». «Ὄχι», μοῦ λέει. «Θέλεις παπποῦ;». «Θέλουμε, μοῦ λέει. Θέλεις νὰ καθήσης στὸ σπίτι τὸ δικό μας ἤ θέλεις νὰ καθήσουμε ἐμεῖς στὸ δικό σου; Ὅπως θέλεις», μοῦ λέει. Τέτοια ἀρχοντιά!  Μικρό παιδὶ νὰ θυσιάση τὴν μάνα του!
Καὶ νὰ δῆτε, εἶχε ἀντιγράψει τοὺς γονεῖς του. Ὁ πατέρας εἶχε πολλή ἀρχοντιά. Τόν ἀγκάλιασα, τὸν φίλησα, τὸν συνεχάρηκα.  Πόσες εὐχὲς τοῦ ἔδωσα! Τέτοιοι ἄνθρωποι συγκινοῦν καὶ τὸν πιὸ σκληρόκαρδο ἄνθρωπο, πόσο μᾶλλον τὸν Θεό!

16.Βλ. Ὡρολόγιον τὸ Μέγα, Ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ, Μικρὰν Ἀπόλυσιν, ἔκδ. «Ἀποστολικῆς Διακονίας», Ἀθῆναι 1991,σ.24 
17.Βλ. Α΄Τιμ.1,9.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 93-96 τοῦ βιβλίου:

    ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

                                 ΛΟΓΟΙ Δ΄    

                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

                   ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

    «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ