Ζωή του Σταυρού ή ζωή του κόσμου; Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ζωή του Σταυρού ή ζωή του κόσμου;

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής μετά την Ύψωσιν

(Γαλατ. Β' 16-20)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Αξιωθήκαμε να εορτάσουμε την Ύψωση του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Τα βιώματα που δημιουργούνται στη θέα της Υψώσεώς Του, είναι ανέκφραστα και θα λέγαμε ότι η σιωπή κυρίως και η προσευχή γίνονται ο χώρος μέσαστον οποίο ο πιστός συνειδητοποιεί τη δύναμη του ξύλου της ζωής.

Όμως, η Εκκλησία μας, συνεχίζει στην ευλογημένη ατμόσφαιρα που σκόρπισε ο «Τετραπέρατος του Κυρίου Σταυρός» με το Αποστολικό ανάγνωσμα και πάλι από την προς Γαλάτας Επιστολή.

Ο Μεγάλος Απόστολος των Εθνών, αφού αποκάλυψε στους πιστούς τα καταχθόνια σχέδια των «κακίστων Φαρισαίων» και γενικώς του εβραϊκού συστήματος, αφού αποκάλυψε το μίσος εναντίον την Εκκλησίας, και συγκεκριμένα εναντίον του Σταυρού, συνεχίζει τώρα την θεόπνευστη
διδασκαλία του η οποία οικοδομείται επάνω στη σταυρική διδασκαλία με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική του φράση «Χριστώ συνεσταύρωμαι»!

Η φράση αυτή αποδεικνύει και καταγγέλλει προς κάθε κατεύθυνση, ότι τώρα πλέον κυριαρχεί όχι ο νόμος της Παλαιάς, αλλά η χάρις της Καινής Διαθήκης, η οποία υπάρχει στο Σώμα του Χριστού, δηλ. την Εκκλησία.
Και για να γίνει απολύτως κατανοητή αυτή η πραγματικότητα, φτάνει στο
σημείο να θεωρήσει ως παραβάτη τον εαυτό του και φυσικά κάθε έναν που, ενώ ομολόγησε το Χριστό ως Θεό και Κύριο, επιστρέφει και πάλι στα προηγούμενα του κόσμου. Γεμάτος δε από φλογερό Αποστολικό ζήλο, γράφει: «Ει γαρ, α κατέλυσα, ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν
συνίστημι» (Γαλ. Β' 18). Δηλ. Εάν εκείνα τα οποία κατήργησα και αθέτησα ως ανωφελή, τις τυπικές, εννοείται, διατάξεις του νόμου, αυτά και πάλι εφαρμόζω και τηρώ ως αναγκαία και απαραίτητα για τη σωτηρία, αποδεικνύω τον εαυτό μου παραβάτη.

Ναι, αυτό είναι το κεντρικό σημείο του όλου αναγνώσματος. Γι' αυτό και επιπλέον τονίζει η Αποστολική γραφίδα ότι «ου δικαιούται άνθρωπος εξ' έργων νόμου, εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού». Αλήθεια δηλαδή η οποία δεν πρέπει να διαφεύγει ποτέ από την καρδιά του πιστού. Όμως, λόγω του ότι αρκετοί, μη γνωρίζοντας ακριβώς την Ευαγγελική αλήθεια και επηρεασμένοι από νόθες καταστάσεις, απορρίπτουν την Παλαιά Διαθήκη και ζητούν την κατάργησή της, προβάλλοντας ως δήθεν επιχείρημα και τον λόγο αυτό του Αποστόλου Παύλου, γι' αυτό επιβάλλεται στη συνέχεια να
δούμε πώς ακριβώς έχει το θέμα.

Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είπε ότι δεν ήλθε για να καταλύσειτον Νόμο και τους Προφήτες, αλλά να πληρώσει (Ματθ. Ε΄17) δηλ. να τους εκτελέσει και να τους συμπληρώσει. Να τους εκτελέσει σε όσα είχαν προείπει γι' αυτόν και την Εκκλησία Του. Να τους συμπληρώσει δε στα κενά και στις ατέλειές τους.

Όταν λοιπόν ο Κύριος εκήρυσσε ότι δεν ήλθε για να καταλύσει τον νόμο του Μωυσέως, αναφερόταν στο σύνολο του νόμου. Δεν ήλθε για να καταργήσει και αχρηστεύσει όλο τον νόμο, κυρίως δε τον λεγόμενο δεκάλογο, ο οποίος ήταν το πνευματικό, αλλά και κοινωνικό σύμβολο του Μωσαϊκού νόμου. Αλλά και η εκτέλεσις του νόμου και η συμπλήρωσίς του έμελλαν να φέρουν κατ' ανάγκην την πλήρη κατάργησή του σε μερικά σημεία και την μερική κατάργησή του σε άλλα.

Τα τελετουργικά, οι θυσίες, η περιτομή, οπωσδήποτε θα καταργούνταν δια του Χριστού και όντως καταργήθηκαν εντελώς. Αυτό συνέβη, διότι όλα αυτά, οι τύποι και οι τελετές, ήταν προτυπώσεις και σκιές για το Χριστό και για όσα έμελλαν να ιδρυθούν δια του Χριστού.

Η προς Εβραίους επιστολή, στο Ι' κεφάλαιο, αυτήν ακριβώς την αλήθεια, στην ορθή της διάσταση ερμηνεύει.

Με τον ερχομό του λοιπόν ο Κύριος και την ίδρυση της Εκκλησίας Του, όλα τα τυπικά, θα καταντούσαν πλέον παλαιά και όλα θα γίνονταν νέα και χριστιανικά. «Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις, τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα». (Β' Κορ. Ε΄ 17). Δηλ. Καθένας που είναι ενωμένος με τον Χριστό, είναι νέο δημιούργημα. Η αρχαία κατάσταση, την οποία είχε δημιουργήσει ο νόμος και η αμαρτία, πέρασε οριστικά. Ιδού, έχουν γίνει όλα νέα.

Λατρεία λοιπόν και τελετουργία Μωσαϊκή, περιτομή, υποχρέωσις παντοτινής αποχής από τα λεγόμενα ακάθαρτα φαγητά κατά την Παλαιαά Διαθήκη, έπαυσαν και καταργήθηκαν στην Καινή του Χριστού Διαθήκη. Ο Απ. Παύλος λοιπόν, πολύ δίκαια και εύλογα έθεσε ως γεγονός την κατάλυση και την κατάργησή τους, όχι όμως και την ουσία της διδασκαλίας, και με τη βάση αυτή κηρύσσει στο σημερινό ανάγνωσμα προς τους Γαλάτες και προς τους ετεροδιδασκάλους, πως όταν ο Χριστιανός επαναφέρει και ξαναζωντανεύει πράγματα, που ο Χριστός τα κατήργησε, καταντά τον εαυτό του παραβάτη.

Βεβαίως, για εμάς σήμερα τους πιστούς, και μετά τόσους αιώνες εκκλησιαστικού βίου, δεν τίθεται θέμα παρομοίου σκανδάλου και εφαρμογής τυπικών διατάξεων του νόμου. Τίθενται όμως άλλα θέματα, τα οποία όντως δημιουργούν σκάνδαλο στην ζωή των πιστών και καταργούν ουσιαστικά τον λόγο του Σταυρού.

Ήδη έγινε λόγος για όσους ημιμαθείς ή και προκατειλλημένους, ζητούν την όλη κατάργηση της Π. Διαθήκης. Αλλά και μόνο το αίτημα αυτό, αποδεικνύει στην πράξη, ότι στη συνείδηση των ανθρώπων αυτών, το μόνο που υφίσταται είναι η παχυλή άγνοια της πραγματικότητας, και σε ορισμένες των περιπτώσεων η συνειδητή διαστροφή των πραγμάτων και η κακότητα.

Αλλά περί αυτού του θέματος δεν χρειάζεται να γίνει περισσότερος λόγος, διότι τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η καλή διάθεση, πράγμα φυσικά το οποίο είναι
αποκλειστικό θέμα του ίδιου του ανθρώπου.

Επιβάλλεται όμως να σταθούμε σε άλλα σημεία παρεξηγήσεων και σκανδάλων, που καταλύουν την Χριστιανική πίστη και το κέντρο του αποκαλυπτικού κηρύγματος, του Σταυρού δηλ. και επαναφέρουν αυτά, τα οποία αρνήθηκε ο πιστός, κατά την ευλογημένη ώρα του Βαπτίσματος. Και αυτό είναι η κοσμική ζωή σε όλες τις διαστάσεις της, τόσο όταν παρουσιάζεται εντελώς ξεκάθαρα και αδιάντροπα, όσο και όταν τεχνηέντως και «θεολογικώ τω τρόπω» από «ετεροδιδασκάλους», εισχωρεί ως καρκίνωμα στη ζωή της Εκκλησίας.

Αλήθεια, που πάνε οι εμπτυσμοί στον εχθρό και οι υποχρεώσεις προς τον Κύριο Ιησού κατά το Βάπτισμα, όταν πλέον «χριστιανικώ τω τρόπω», μάλλον κομπλεξικά και ψευδοκουλτουριάρικα, επιτρέπεται η σαρκική ζωή, τόσο εκτός όσο και εντός του Γάμου; Οπωσδήποτε, οι νεορθόδοξες
διδασκαλίες, οι καμουφλαρισμένες θα λέγαμε καλύτερα, δαιμονικές διδασκαλίες, για να χτυπηθεί δήθεν ο ηθικισμός, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η άρνηση του Σταυρού του Χριστού.

Έτσι ο Χριστιανισμός, μέσω αυτών των οθνείων καταστάσεων, χάνει την ουσία του και καταντά απλά μια θρησκεία, όπως όλες οι άλλες.

Δεν ομιλούμε πλέον περί αγωνιζομένης Ορθοδοξίας και περί τακτικής των Αγίων, αλλά για ένα ψευδοφιλοσοφικό σύστημα, ένα συγκεκαλυμμένο νεόκοπο γνωστικισμό, που οδηγεί τον αφελή άνθρωπο στον σκοτισμό του νοός, στην ρυπαρότητα της καρδιάς και στη μολυσματική βίωση της ζωής
και των αισθήσεων. Τελικώς δε στην Κόλαση.

Όσο τώρα είναι δυνατόν να ζήσει και να καρποφορήσει ένα δένδρο, όταν το αποκόπτουν από τις ρίζες του, άλλο τόσο είναι δυνατόν να βιωθεί η Ορθοδοξία - Ορθοπραξία, με την κατάλυση του Σταυρού, σε όλα τα επίπεδα.

Και από την άποψη αυτή, δυστυχώς, οι εργάτες του Ευαγγελίου, ο υπεύθυνος κλήρος και όχι μόνο, αλλά και ο μοναχισμός, όταν αφελώς, ανοήτως ή και σε κάποιες των περιπτώσεων, προδοτικώς, ανέχονται αυτές τις καταστάσεις και δεν αντιδρούν, για να μην πούμε ότι κάποιοι και τις υποθάλπουν, όχι μόνο τοποθετούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους στους «ετεροδιδασκάλους» που αντιστρατεύονται το κήρυγμα και την δύναμη του Τιμίου Σταυρού, αλλά καταντούν στο επίπεδο των κακών εργατών του
αμπελώνος, τους οποίους ο Κύριος, «κακώς απολέσει αυτούς». (Ματθ. ΚΑ΄41).

Προς Θεού, μην ισχυριστεί κανείς τώρα ότι η αλλοπρόσαλλη αυτή τακτική, αποτελεί «συνετή ποιμαντική διακονία». Όχι, αποτελεί ή την συνειδητή προδοσία ή την αφελότητα των «ποιμένων». Τώρα, τι είναι από τα δύο το χειρότερο ή το καλύτερο; Ας επιλέξει ο ίδιος που βρίσκεται μέσα στο
χώρο της «νεορθοδοξίας», της «μεταπατερικής εποχής» και της ποικίλης «απελευθερώσεως».

Ας προσέξουμε όμως, διότι το τέλος της «ακάρπου συκής» (Ματθ. ΚΑ΄21), θα πρέπει οπωσδήποτε, κάποτε να μας αφυπνίσει.

Αδελφοί μου. Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες, που μας ταλανίζουν, ας μη το βάζουμε ποτέ κάτω. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσους ψευδοποιμένες διαστρέφουν το κήρυγμα του Σταυρού και ταυτοχρόνως, ας αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας.

Ας έχουμε δε πάντοτε κατά νου, ότι, όποιος δεν αισθάνεται μέσα του τις χορδές του πνευματικού αγώνα, αυτός δεν μπορεί ποτέ να ακούσει τις αρμονίες της Ορθοδόξου ζωής.

Αμήν