Στήν Γκάλντα.

Στήν Γκάλντα

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Τό 1946 μᾶς μετέφεραν νά δουλέψουμε στήν Γκάλντα, σ᾿ ἕνα κτῆμα μέ ἀμπέλια, ἀκολουθώντας ἕνα κανονισμό στρατοπέδου, δηλαδή μέ κάποια ἐλευθερία. Ἡ δουλειά ἦταν ἐξαντλητική, τό φαγητό λιγοστό. Ἡ Χώρα μας προσπαθοῦσε νά εἰσαγάγει σοσιαλιστικό σύστημα.
 Ὁ Βαλέριος ἐργαζόταν καί προσευχόταν, ἔψαλλε καί δόξαζε τόν Θεό. Ἦταν ἐρωτευμένος μέ μιά κοπέλλα καί τώρα εἶχε τήν εὐκαιρία νά τῆς γράψει. Ἀλλά ἡ δεσποινίδα ἦταν ἤδη ἀρραβωνιασμένη μέ ἄλλον καί ἔπρεπε νά παντρευτεῖ. Ἡ θλίψη του ἦταν βαθειά, ἀλλά τραβήχτηκε γρήγορα ἀπ᾿ αὐτήν, ἀποφασισμένος νά γίνει μοναχός.
Μέχρι τότε ἑτοιμαζόταν γιά τήν ζωή. Ἀπό τώρα, ἁγνός ὄντως, ἀρραβωνιάσθηκε μέ τόν Χριστό, για ν΄ἀφιερωθεῖ τέλεια στόν Θεό. Αὐτή ἡ γιγάντια χαρά του συγκάλυψε ὁλοκληρωτικά τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ. Κι ἐκείνη τήν δεσποινίδα θά τήν σέβεται πλέον, σ᾿ ὅλη τήν ζωή  του, δείχνοντας κατανόησι στήν ἀπόφασί της. Νά πόσο μικρή εἶναι ἡ διάσταση μεταξύ ἑνός πιστοῦ λαϊκοῦ καί ἑνός μοναχοῦ.

Τόν βλέπω τόν Βαλέριο στήν Γάλντα, τό βράδυ στούς λόφους, ψέλνοντας, μαζεύοντας λουλούδια,  ἐνώνοντας τό γαλανό τῶν ματιῶν του μέ τό γαλάζιο χρῶμα τοῦ οὐρανοῦ. Τόν βλέπω ἡμέρα καί νύχτα γονατισμένο στό ναό, προσευχόμενον ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, μέ τά χέρια του σταυρωμένα σάν τά μικρά παιδιά, μέ τά μάτια του λαμπυρίζοντα ἀπό χαρά.
Τόν βλέπω, ἐπίσης, βυθισμένον στόν ἑαυτό του, ἑτοιμαζόμενον γιά ἐξομολόγηση. Τόν βλέπω γεμᾶτον χαρά μετά τήν Θεία Λειτουργία πού εἶχε μεταλάβει. Ἦταν πλημμυρισμένος ἀπό ἅγιο πόθο. Εἶχε μέσα του κάτι ἀγγελικό, ὑπέρ τήν φύσιν καί ἦταν ὁ πιό ὄμορφος ἄνδρας πού γνώρισα στήν ζωή μου.
Γιά μερικούς, ὅμως, ἦταν εὐκαιρία σύγκρουσης. Μιά νύχτα κοιμόταν ἔξω κι ἕνας ληστής δραπέτης ἀπό τό Ἀϊούντ ἦλθε νά τόν ληστέψει, ἄν καί εἶχε μόνο παλαιά ροῦχα καί ράκη. Ὁ Βαλέριος ξύπνησε. Τόν ρώτησε τί θέλει, τόν ἐπῆρε ἀπό τό χέρι σάν νά ἦταν ἕνα παιδάκι καί τόν ἐπῆγε στόν προϊστάμενο. Ὁ ληστής εἶχε στό ἄλλο χέρι ἕνα αἰχμηρό μαχαίρι.
- Τί θέλεις νά κάνεις μέ τό μαχαίρι; Τόν ρώτησε ὁ προϊστάμενος.
- Τό θέλω νά ἀμύνομαι ἄν μέ συλλάβουν.
- Νά, πού συνελήφθηκες καί δέν τό χρησιμοποίησες! Γιατί;
Ὁ ληστής ἀπάντησε ὅτι δέν ξέρει τί ἔγινε μ΄ αὐτόν, ἀλλά δέν σκεφτόταν καθόλου τό μαχαίρι ἐκεῖνες τίς στιγμές.
Μιά ἄλλη φορά, ὁ Βαλέριος φύλαγε μόνος του στόν ξύλινο πύργο τοῦ ἀμπελιοῦ. Τοῦ ἐπιτέθηκαν κακοποιοί καί τόν πυροβόλησαν ἀπό μικρή ἀπόσταση. Οἱ σφαῖρες πέρασαν δίπλα του, χωρίς νά τόν πληγώσουν, διότι δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα του θανάτου του.
Τό 1948 ἕνας ρῶσσος κομμουνιστής ἦλθε στήν παροικία νά πάρει τόν Βαλέριο Γαφένκου στήν Ρωσσία, ἐφ᾿ ὅσον, πράγματι εἶχε γεννηθεῖ στήν Μπεσαραμπία καί ἐθεωρεῖτο σάν δικός τους πολίτης. Ὁ Βαλέριος, ὅμως ἀρνήθηκε ρητά:
- Ἐκεῖ θά εἶσαι ἐλεύθερος, τοῦ εἶπε ὁ κομμουνιστής.
- Ἡ ἐλευθερία μου εἶναι στήν ψυχή μου!
- Θά μπορέσεις νά τελειώσεις τίς σπουδές σου.
- Θά τίς κάνω, ἄν βέβαια θέλει ὁ Θεός!
- Σ᾿ ἐμᾶς ἡ ἐκκλησία εἶναι ἐλεύθερη.
- Ἡ Ἐκκλησία εἶναι στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων!
- Ἀλλά ἐδῶ θά παραμείνεις στήν φυλακή!
- Μόνο ἡ φυλακή τῆς ψυχῆς μου με φοβίζει!
- Σύντομα καί ἡ Ρουμανία θά ἀνήκει στό Σοβιέτ!
- Τό μέλλον τῆς κάθε Χώρας ἀνήκει στόν Θεό!
- Λοιπόν, θά παραμείνεις ἐδῶ;
- Ναί!
Ἀργότερα, ὁ κομμουνιστής αὐτός ἦλθε κοντά του καί τοῦ εἶπε τά ἑξῆς:
-Θαυμάζω τήν διανόηση  καί γενναιοψυχία σου, ἀλλά ταὐτόχρονά σέ λυπᾶμαι. Σκέψου ὅτι εἶστε καταδικασμένοι καί δέν ἔχετε καμμιά ἐλπίδα νά σωθῆτε. Ἄν ἀντισταθεῖτε, θά πολτοποιηθῆτε. Κι ἐμεῖς ἔχουμε ἀντισταθεῖ, ἀλλά σήμερα χορεύουμε, ὅπως ἡ ἁλυσοδεμένη ἀρκούδα.
Ἐσύ πιστεύεις στόν Θεό. Κι ἐγώ θά ἤθελα νά ἔχω ἕναν Θεό μέ τον Ὁποῖον ν᾿ ἀντικρύζω τήν φυλακή καί τόν θάνατο, ἀλλά ἡ ψυχή μου εἶναι ἄδεια, ὁ νοῦς μου γεμᾶτος μέ συνθήματα καί ὅλη ἡ ἐνεργητικότητα μου ἐξαντλεῖται ὁλόκληρη γιά τήν κομμουνιστική ἰδέα. Δέν ἔχουμε καμμιά τύχη. Νομίζω ὅτι σέ καταλαβαίνω καί εἶμαι ἀκόμη πιό δυστυχισμένος. Λυπᾶμαι πού δέν γνωρίζω κι ἐγώ τον Χριστιανισμό.
- Κύριε, τοῦ ἀπάντησε ὁ  Βαλέριος, αὐτή ἡ στιγμή εἶναι πολύ μεγάλη γιά τήν ζωή μου. Μοῦ δώσατε φτερά, διότι ἐσεῖς ἔχετε μιά ψυχή μέ μιά καταπληκτική δύναμη πίστεως. Δεχτεῖτε ἀπό μένα αὐτό τόν σταυρό. Καί ὁ Βαλέριος ἔβγαλε ἀπό τόν τράχηλό του τόν σταυρό του καί τόν ἔδωσε στόν Ρῶσο, ὁ ὁποῖος ἦταν πολύ συγκινημένος. Κι ἔτσι ὁ Βαλέριος παρέμεινε στήν Ρουμανία.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας