Μοναχὸς Τρύφων ἐρημήτης τῆς Καψάλας. Μέρος Α'. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

Μοναχὸς Τρύφων ἐρημήτης τῆς Καψάλας + 1978. Μέρος Α' 

    Τόν μοναχόν αὐτόν δέν εὐτυχήσαμε νά τόν γνωρίσουμε προσωπικά. Κατά τίς συχνές μας ἐπισκέψεις στόν ἀσκητή Γέροντα Παϊσιο, κατά πρῶτα νεανικά μας χρόνια, ἀκούσαμε θαυμαστές ἱστορίες καί ἀσκητικά παλαίσματα γι᾿ αὐτόν τόν ἐραστή τοῦ Θεοῦ.
Εἶχε ἀκούσει γι᾿ αὐτόν ὁ μακαριστός τώρα Γέρο-Παΐσιος καί τόν εἶχε ἐπισκεφθῆ. Ἀπ᾿ αὐτόν λοιπόν ἐμάθαμε κι ἐμεῖς γιά τήν ἀσκητική του ζωή ἐδῶ στόν ῾Ιερόν Τόπον τῆς Παρθένου Μαρίας.
Θεωρήσαμε ἀναγκαῖο νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅσα μᾶς εἶπε γι᾿ αὐτό τό πετεινό τοῦ οὐρανοῦ ὁ Γερο-Παΐσιος γιά νά μή ἁρπαχθοῦν τά τόσα ψυχωφελῆ ἀσκητικά του κατορθώματα ἀπό τήν μανία τοῦ πανδαμάτορος χρόνου καί ριφθοῦν στήν ἄβυσσο τῆς λήθης.
Γεννήθηκε στήν Ρουμανία. Ἀρχάς τοῦ αἰῶνος μας, ἦλθε στό ῞Αγιον ῎Ορος, μαζί μέ ἄλλους συμπατριῶτες του. Ἐγκατεστάθηκε στά κελλιά τῆς Καψάλας, τῆς ἐρημικῆς περιοχῆς πού ἐκτείνεται μεταξύ τῶν Μονῶν  Παντοκράτορος καί Σταυρονικήτα. Ἐκεῖ ἔζησε περί τά 40 χρόνια, τελείως μόνος του, δηλαδή χωρίς συνοδεία καί τήν βοήθεια κάποιου ὑποτακτικοῦ. Ἐκοιμήθη τό Δεκαπενταύγουστο τοῦ 1978.
῾Ο Γέρων Τρύφων, συνέχισε νά λέγῃ ὁ π. Παῒσιος, εἶχε τελείαν ἐγκατάλειψι καί περιφρόνησι πρός τόν ἑαυτό του. Ἐπί 20 χρόνια ἐφοροῦσε μόνο ἕνα ζωστικό, ἕνα ράσο, ἕνα σκοῦφο καί ἕνα παντελόνι. ῎Επλενε τό παντελόνι, καί ἐσκέπαζε τήν γυμνότητά του μέ τό ζωστικό του. ῎Επλενε τό ζωστικό του καί ἔμενε μέ τό παντελόνι.῞Οταν ἔκανε πολύ κρύο ἤ ἔβρεχε πολύ, δέν ἔπλενε τό παντελόνι του, διότι ἦτο ἀδύνατο σέ λίγες ὧρες νά στεγνώσῃ. ῎Ετσι τό φοροῦσε ἐπί μῆνες, παρότι ἐμύριζε ἀπό ἀκαθαρσία. ῾Υπέφερε μέ Ἰώβειο ὑπομονή, ὅλες τίς στερήσεις στήν ζωή του, γιά τήν ἀπόκτησι τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.
Στά τελευταῖα 20 χρόνια του, τυφλώθηκε σχεδόν τελείως καί ἀπό τά δύο του μάτια. Δέν δέχθηκε ὅμως νά γηροκομηθῇ καί ἐξυπηρετηθῇ ἀπό καμμία Καλύβη ἤ Μοναστήρι. Τό Καλυβάκι του ἦτο κτισμένο μέ πλίθους καί γιά στέγη εἶχε τσίγκους. Ἐκεῖ μέσα ζοῦσε ὡσάν ἐξόριστος μή ἔχοντας σχέσεις, γνωριμίες καί συναντήσεις μέ ἄλλους ἁγιορεῖτες Πατέρες.
Ἐκεῖ ζοῦσε τίς οὐράνιες ἐπισκέψεις τῶν ῾Αγίων, καί ροφοῦσε σάν τήν μέλισσα τό μέλι τῆς ἡσυχίας καί τῶν ἀρετῶν. Ἐπί 40 χρόνια ἐπάλεψε μέ τήν σάρκα, τόν διάβολο καί τά πάθη του, καί ἐξῆλθε νικητής. ῾Ο Χριστός τόν ἐχαρίτωσε, τοῦ ἔδωσε χαρίσματα καί ἰδιαίτερα τό χάρισμα τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀπαθείας. Δέν ἐνοιάζετο γιά τίποτα, παρά μόνο πῶς νά ἀπολαμβάνῃ τήν μετά τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία. Ἀπό τήν στέγη ἔμπαιναν νερά, διότι εἶχαν σαπίσει οἱ τσίγκοι. Δέν ἐφρόντισε ὅμως ποτέ νά τούς ἀντικαταστήσῃ, διότι ἐν οὐρανοῖς εἶχε τόν νοῦν  καί τό πολίτευμα.
Πολλές φορές ὁ μακαριστός π. Παῒσιος, τοῦ ἐπρότεινε νά τοῦ φτιάξῃ τήν στέγη του. Μάλιστα κάποτε τόν ἐρώτησε: «Ποῦ κοιμᾶσαι εὐλογημένε, ὅταν ἔρχεται κακοκαιρία καί βροχές;»
Δέν πειράζει ἡ βροχή τόν γέρο-Τρύφωνα. ῞Οταν στάζῃ ἀπό τήν μιά πλευρά, κοιμᾶμαι ἀπό τήν ἄλλη. Δέν χρειάζεται νά μοῦ φτιάξῃς τίποτα. Καλά εἶναι ἔτσι. ῎Αχ, ἀλλοίμονό μου, στόν Οὐρανό ἐφρόντισα νά φτιάξω τήν Καλύβη μου;
Δίπλα καί ἔξω ἀπό τό Καλυβάκι του, εἶχε ἀνοίξει ἕνα λάκκο γιά νά μαζεύῃ ἐκεῖ τά βρόχινα νερά. ῾Οπότε ὁ π. Παῒσιος, τόν ἐρώτησε μίαν ἡμέρα: «Γέρο-Τρύφων θά πέσῃς καμμιά ἡμέρα μέσα σ᾿ αὐτό τό πηγάδι, ὅταν πᾶς νά βγάλῃς νερό, ἐφ᾿ ὅσον δέν βλέπεις καλά. ῎Αν πέσῃς μέσα, μετά ποιός θά σέ βγάλῃ;
῾Ο Θεός δέν ἀφήνει τόν Τρύφωνα νά πέσῃ στό πηγάδι. ῎Αν πέσω μέσα, θά μέ βγάλῃ ἔξω ὁ Θεός.

Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μοναχοί