Δυσκολίες. Μέρος ΣΤ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Δυσκολίες. Μέρος ΣΤ'

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Πολύ δύσκολος ἦταν ὁ καθορισμός τῆς ἡλικίας τῶν τουγγούσων. Δέν γνώριζαν πότε γεννήθηκαν οἱ ἴδιοι ἤ πότε πέθαναν οἱ συγγενεῖς τους. Γιά νά προσδιορίσω ἔστω καί κατά προσέγγιση τά χρόνια τους, προσπαθοῦσα νά συνδέσω τήν παιδική τους ζωή μέ κάποια σπουδαῖα τοπικά γεγονότα, λ.χ. μιά περίοδο μεγάλης πείνας, μιά καταστροφική πλημμύρα, τήν ἀλλαγή τῶν νομαρχῶν κ.λπ. 
Εἶχαν πάντως ἕνα πρωτόγονο, ἀλλά πρωτότυπο καί ἔξυπνο ἡμερολόγιο. Ἦταν ἕνα πλατύ ξύλο καρφωμένο σ’ ἕνα κοντάρι. Ἔμοιαζε μέ ξύλινο φτυάρι. Τό ἔμπιγαν στή γῆ μέ τό πλατύ μέρος πρός τά πάνω.
Ἐκεῖ εἶχαν ἀνοίξει δώδεκα σειρές μικρές τρύπες, ὅσοι οἱ μῆνες τοῦς ἔτους. Καί κάθε σειρά εἶχε τόσες τρύπες ὅσες οἱ μέρες κάθε μήνα. Οἱ σημαντικότερες θρησκευτικές ἑορτές ἦταν σημειωμένες μέ σταυρό ἤ κύκλο. Στήν τρύπα, πού ἀντιστοιχοῦσε στήν τρέχουσα ἡμερομηνία, τοποθετοῦσαν ἕνα ξύλινο καρφί, πού τό μετακινοῦσαν κάθε μέρα κατά μία θέση.
Οἱ ὀρθόδοξοι τουγγοῦσοι δέν χρειάζονταν πάντως ἰδιαίτερα σημάδια πάνω στό ξύλο γιά νά θυμοῦνται τίς ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γνώριζαν ἀπ’ ἔξω τίς μεγαλύτερες ἑορτές καί τίς μνῆμες τῶν ἁγίων μέ ἀξιοθαύμαστη ἀκρίβεια. Ὅταν τούς ἐπισκεπτόμουν, μέ πήγαιναν μέ παιδιάστικη χαρά μπροστά στό ἡμερολόγιο καί ἔκαναν καμαρώνοντας μιά μικρή ἐπίδειξη τῶν ἑορτολογικῶν γνώσεών τους.
Πολλές φορές μέ ντροπή ὁμολόγησα τήν ἄγνοιά μου μπροστά στίς ἀπίστευτες δικές τους γνώσεις.
Μόνιμη φροντίδα μου ἦταν νὰ μάθω στούς ἰθαγενεῖς γράμματα καὶ νὰ τοὺς ματαδώσω μερικές ὠφέλιμες συνήθειες, ὅπως λ.χ. νά πλένονται, νά καθαρίζουν τίς καλύβες ἤ τίς τρῶγλες τους καί προπαντός νά φροντίζουν τήν ὑγεινή τῶν παιδιῶν.  Προσπάθησα ἀκόμα νά τούς γλυτώσω ἀπό τήν αἰσχρή ἐκμετάλλευση τῶν ξένων ἐμπόρων, πού ἀπομυζοῦσαν τόν ἱδρῶτα τους μέ τιποτένια ἀνταλλάγματα.
Ἐκτός ἀπό τούς ρώσους, ἔφταναν ὥς ἔκεῖ τάταροι, ἑβραῖοι, καυκάσιοι, ἰάπωνες καί ἀμερικάνοι. Ὅλοι αὐτοί, ἐκμεταλλευόμενοι τήν παιδική ἁπλότητα καί τήν ἀπονήρευτη ἐμπιστοσύνη τῶν ντόπιων, ἔπαιρναν τά πολύτιμα γουναρικά ἤ τή σοδειά τῶν καρπῶν, καί τούς ἔδιναν φτηνά πολύχρωμα μπιμπελό ἤ μερικά μπουκάλια «φλογερό νερό», δηλαδή διάφορα οἰνοπνευματώδη ποτά. Ἔτσι ὅμως τούς συνήθιζαν στό οἰνόπνευμα.  Μάλιστα κάποτε τούς καθιστοῦσαν ἀλκοολικούς καί ὑποχείριά τους.
Ἡ ἀπληστία αὐτῶν τῶν ἐλεεινῶν ἐμπόρων δέν γνώριζε ὅρια καί φραγμούς. Ἔγινα πολλές φορές μάρτυρας τῶν ἀνήθηκων ἀνταλλαγῶν τους.
Ἔφτασα κάποτε, χειμώνα καιρό, σ’ ἕνα καταυλισμό κοριάκων. Μῆκα σέ μιά καλύβα, καί βρῆκα τούς ἄντρες τῆς οἰκογένειας νά κοιμοῦνται βαθιά.  Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, γιατί ἦταν μέρα μεσημέρι.  Δέν ἄργησα ὅμως νά καταλάβω πώς ἦταν ὅλοι τους μεθυσμένοι. Ρώτησα τή νοικοκυρά:
-Ἔχετε καμιά γιορτή;
Κι ἐκείνη, μέ καταχαρούμενο πρόσωπο, μοῦ ἀποκρίθηκε:
-Εἴμαστε οἱ πιό εὐτυχισμένιο ἄνθρωποι στό χωρίο!
-Γιατί;
-Νά, πέρασε σήμερα ἀπό δῶ ὁ καλός ἔμπορος Νεουστόιν. Αὐτός μᾶς ἔκανε εὐτυχισμένους, ἄς εἶναι καλά ὁ ἄνθρωπος. Ἦρθε καί εἶπε μόνο σέ μᾶς, ὅτι τό ἐργοστάσιο πίσω ἀπό τό ποτάμι, πού ἔφτιαχνε βελόνες, κάηκε.  Δέν ὑπαρχει πιά.  Μᾶς ἔδωσε λοιπόν μερικές βελόνες, πού εἶχε ὁ ἴδιος γιά νά ράβει τά ροῦχα του. «Ἀπό εἰλικρινή καί ἁγνή φιλία», ἔτσι μᾶς εἶπε. Ἄχ, ἄς εἶναι καλά!
-Κι ἐσεῖς δέν τοῦ δώσατε τίποτα;
-Ἀλλοίμονο! Ἐκεῖνος μᾶς ἔκανε τέτοια εὐεργεσία, κι ἐμεῖς δέν θά τοῦ δίναμε τίποτα; Νά, ὅσα γουναρικά εἴχαμε ἀποθηκεύσει ἀπό τήν ἀρχή τοῦ χρόνου, τοῦ τά δώσαμε. Χαλάλι του!

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.144-159

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα