Ἀκολουθοῦντες τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἀκολουθοῦντες τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι μιὰ ἀδιάκοπη πορεία στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μιὰ πορεία μὲ ἐμπόδια, δυσκολίες καὶ ἀρκετὸ κόπο. Παράλληλα εἶναι καὶ εὐχάριστη διαδρομή, ἡ ὁποία διαρκεῖ ὅσο καὶ ἡ ἐπίγεια ζωὴ τοῦ πιστοῦ. Τὸ τέρμα εἶναι πάντα μακριά. Ὁ πιστὸς ὅμως διανύει ἀποστάσεις, χωρὶς νὰ ἀποκάμνει, γιατὶ ἔχει τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας χαρᾶς. Ὅλα αὐτὰ δὲν φαίνονται οὔτε καὶ ἀποκαλύπτονται. Ὁ κίνδυνος τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι μεγάλος καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ἀνάλογα.
Ἐὰν ἤθελα νὰ δώσω ἕνα ὄνομα στὴν πνευματικὴ αὐτὴ πορεία, θὰ ἦταν ταπείνωσης, γιατὶ μόνο μὲ αὐτὸ τὸ σπουδαῖο ἐξοπλισμὸ τῆς ταπείνωσης, μπορεῖ νὰ βαδίσει κανεὶς πρὸς τὸν Θεό, ἔχοντας πάντα τὴ συναίσθηση ὅτι τίποτα δὲν εἶναι δικό του, οὔτε καὶ ὁ βηματισμός του σ᾽ αὐτὸ τὸ δρόμο.
Ἀντίθετα, ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει αὐτὴ τὴν πορεία, γιατὶ δὲν ἔχει ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς του τὴν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀντικειμενικὴ δυσκολία του εἶναι ὅτι ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ κάθε πνευματικὸ καὶ μελλοντικό. Ἡ ἐλπίδα νὰ κάνει μεταστροφὴ εἶναι πολὺ μικρή, γιατὶ τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι πολυπλόκαμο καὶ δυσθεράπευτο.
 Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔδινε μία σπουδαία συμβουλή: «Γιὰ ὅ,τι εἶσαι, ὅ,τι ἔχεις καὶ ὅ,τι ἐπιτυγχάνεις, νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεό. Εὐχαριστώντας τὸν Θεό, θὰ συνειδητοποιεῖς ὅτι δὲν εἶναι δικά σου κατορθώματα, ἀλλὰ δῶρα Του, καὶ θὰ ταπεινώνεσαι».
Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι δυσκολεύονται νὰ δεχτοῦν αὐτό, ποὺ συμβουλεύει ὁ Γέροντας, γιατὶ πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς μόνο μιὰ προστασία προσφέρει στὸν κόσμο γενικά, καὶ αὐτὴ κατὰ περιόδους, ἀφοῦ ἐπιτρέπει νὰ γίνονται τόσα δυσάρεστα καὶ ἀνθρωποκτόνα, ὅπως εἶναι οἱ πόλεμοι, οἱ σεισμοί, οἱ τυφῶνες, τὰ ναυάγια κ.λπ. Δὲν θέλουν νὰ ἀποδώσουν στὸν Θεὸ τὴ ζωή τους καὶ τὶς ἐπιτυχίες τους.

Ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸν κοσμικὸ καὶ τὸν ταπεινό, ἀλλὰ καὶ στὰ συναισθήματα ὑπάρχουν μεγάλες διαφορές. Ὁ πρῶτος ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του, ἐπιλέγει τὶς ἡδονές, τὴν εὐμάρεια, τὴν καλοπέραση καὶ γενικὰ τὴν καλὴ ζωή, ὅπως λέει.
Ὁ δεύτερος ἔχει ὡς κύριο σκοπὸ στὴ ζωή του τὴν πιστὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Παράλληλα διερωτᾶται: Τί θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ μένα; Τί ἔχω παραλείψει; Ποιὲς ἁμαρτίες διέπραξα σήμερα;
Μήπως ἡ πίστη μου ἔγινε ὀλιγοπιστία; Μήπως χάνω πολλὲς φορὲς τὸν προσανατολισμό μου;
Μήπως συμβαδίζω μὲ τοὺς κοσμικούς, βάζοντας νερὸ στὸ κρασί μου;

Μιλώντας γιὰ τὴν πορεία πρὸς τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ θεωροῦμε ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ περάσουμε ἕνα συγκεκριμένο μονόδρομο, ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλο, ὅπως οἱ παρατεταγμένοι στρατιῶτες. Κάθε ἄλλο. Ὑπάρχουν πολλὰ μονοπάτια καὶ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει ἐκεῖνο, ποὺ τοῦ ταιριάζει. Ἐδῶ πρέπει νὰ κάνω μιὰ διευκρίνιση.
Μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴν κατὰ Θεὸν πορεία τῶν χριστιανῶν ἔχουν οἱ πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς δεσμεύουν τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ τοὺς ὑποδεικνύουν τὸ συγκεκριμένο μονοπάτι, ποὺ θεωροῦν οἱ ἴδιοι σωτήριο, χωρὶς νὰ σέβονται τὶς προσωπικές τους ἐπιλογές. Δὲν περιορίζονται μόνο στὶς ὑποδείξεις, ἀλλὰ ἐλέγχουν μὲ σκληρότητα καὶ τοὺς ἐκβιάζουν. Κάποτε μάλιστα συμβουλεύουν τοὺς ἐγγάμους νὰ ἀκολουθοῦν τοὺς μοναχικοὺς κανόνες καὶ στοὺς μοναχοὺς ὑποδεικνύουν κοινωνικὸ ἔργο καὶ κοσμικὲς δραστηριότητες καὶ πολλὰ ἄλλα παράδοξα.

 Οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ εἶναι μαθημένοι μὲ πολλὲς ἀνέσεις καὶ ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά. Ζοῦν μέσα στὴν εὐμάρεια καὶ δύσκολα ἀρνοῦνται τὶς συνήθειές τους. Ζητοῦν συνεχῶς τὶς εὐκολίες τους. Θέλουν μὲ λίγο κόπο νὰ βγάζουν πολλὰ χρήματα, ὅπως ἐπίσης θέλουν νὰ ἁγιάσουν χωρὶς νὰ κουραστοῦν. Αὐτὸ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ. Οὔτε στὰ ὑλικὰ οὔτε καὶ στὰ πνευματικὰ ἀγαθά. Ἰδιαίτερα στὰ δεύτερα. Ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄθλημα, ποὺ προϋποθέτει ἄρνηση τοῦ κόσμου καὶ ὄχι συμβιβασμό.
Ὅσοι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ εἰσέλθουν στὸν παράδεισο μετὰ ἀνέσεως, κάνουν λάθος. Οἱ κοσμικὲς συνήθειες καὶ οἱ «ἀθῶες» ἡδονὲς ἀποτελοῦν ἐμπόδια στὴν κατὰ Θεὸν πορεία. Ὑπάρχουν ὅμως οἱ πνευματικὲς ἡδονές, ποὺ εἶναι ἀνώτερες καὶ ἀνοίγουν συνεχῶς νέους ὁρίζοντες. Ὁ ἀγώνας βαίνει αὐξανόμενος, χωρὶς νὰ καταπονεῖ τὸν ἄνθρωπο ὑπερβολικά, ἀφοῦ ἔχει ξεπεράσει τοὺς πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν του.

 Οἱ πνευματικοὶ ἀγωνιστὲς στὶς μέρες μας ἔχουν λιγοστέψει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸ θέμα, τὸ ὁποῖο πρωτίστως πρέπει νὰ μελετήσει ἡ Ἐκκλησία καὶ στὴ συνέχεια νὰ βάλει στοὺς ἀνθρώπους τὴν καλὴ ἀνησυχία, γιὰ νὰ ἐπιλέξουν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, ἡ ὁποία εἶναι γλυκύτατη καὶ ὡραία.

Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1977  31 Μαΐου 2013