Ἡ Ὀρθοδοξία μας.Τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. «Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κεφ. 7 (σελ.163)

Ὁ Χριστός μέ τή σάρκωση, μέ τή ζωή Του, μέ τό θάνατο, τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνάλυψή Του ὁλοκλήρωσε τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου· ἔφερε δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση σέ κοινωνία μέ τόν Θεό καί τήν ἀνύψωσε μέ τήν ἀνάληψή Του (Μαρκ. ιστ΄ 19. Λουκ. κδ΄51. Πράξ. α΄ 2-3, 9) στό ὕψος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ (Φιλιπ. β΄ 9-11, γ΄21 Ἑβρ. α΄ 3).

Πρόκειται λοιπόν γιά τό θεμέλιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου (Α΄ Κορ. γ΄11).  Γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσουμε προσεκτικά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

στ) «Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. ιστ΄ 16) (σελ.182-185)

Ἡ ἁγία Γραφή ὑπογραμμίζει πώς ὁ Χριστός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ (Ματθ. ιδ΄ 33. Ἰω. στ΄ 69. ια΄ 27) καί μάλιστα «μονογενής» (Ἰω. α΄ 14, 18, γ΄ 16. Α΄Ἰω. δ΄ 9).  ΕἶναιΥἱός τοῦ Θεοῦ μέ ἔννοια τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά προσεγγίσει ὁ ἄνθρωπος («σάρξ καί αἷμα», Ματθ. ιστ΄ 17) καί ἀποκαλύπτεται μόνο ἀπό τόν Θεό, δηλαδή Υἱός τοῦ Θεοῦ προερχόμενος ἀπό τήν ἴδια φύση τοῦ Πατέρα.

Πράγματι τό «γέννημα» δέν εἶναι ποτέ ἀνόμοιο τοῦ «γεννήτορος», ἐπειδή δέν προέρχεται ἀπό τή θέληση ἀλλά ἀπό τήν οὐσία του. Ὁ Πατήρ, γιά νά εἶναι Πατήρ, δέν εἶναι δημουργός υἱοῦ κτιστοῦ.

Τό κτίσμα προέρχεται ἀπό τή θέληση καί τή δημιουργική ἐνέργεια τοῦ κτιστοῦ·  δέν προέρχεται ἀπό τή φύση του. Ἄν ποῦμε πώς ὁ Θεός μόνο κτίσματα μπορεῖ νά φέρει στήν ὕπαρξη, τότε παραδεχόμαστε πώς ἡ θεία οὐσία δέν εἶναι γόνιμη, πώς ὁ Θεός στερεῖται τῆς φυσικῆς γονιμότητας, τήν ὁποία διαθέτουν ὅλα τά ζῶντα κτίσματα. 

Εἶναι σάν νά λέμε πώς ἡ θεία φύση εἶναι σάν τό φῶς πού δέν φωτίζει, σάν ξηραμένη πηγή ἀπό τήν ὁποία δέν ἀναβλύζει νερό.  Τότε ὑψώνουμε τή θέλησή τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐνέργειά Του πάνω ἀπό τήν φύση Του καί αὐτό εἶναι μεγάλη βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Ἐκτός ἀπό αὐτό ἡ ἁγία Γραφή μᾶς πληροφορεῖ πώς ὅλα ἀνεξαιρέτως τά κτίσματα ἐδημιουργήθηκαν διά τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἐνυπόστατος Σοφία καί Δύναμη τοῦ Θεοῦ (Α΄ Κορ. α΄ 24), δηλαδή ἡ Δύναμη καί ἡ Σοφία πού ἔχει τή δική της ὑπόσταση, πού εἶναι πρόσωπο (Ἰω. α΄ 3.  Κολ. α΄ 15-18. Ἀποκ. γ΄ 14. Πρβλ.Ψαλμ. λβ΄ 6, ργ΄24. Παροιμ. η΄30). 

Ἐάν συνεπῶς δέν ὑπάρχει υἱός, κατά ποῖον τρόπο ὁ Θεός λέγεται καί εἶναι κτίστης, ἀφοῦ τά πάντα δημιουργοῦνται διά τοῦ Υἱοῦ; Καί ἐάν, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ αἱρετικοί, ὁ Θεός ἔκτισε πρῶτα «υἱόν» καί ἔπειτα μέσῳ αὐτοῦ τή λοιπή δημιουργία, τότε κατ’ ἀρχήν αὐτός δέν θά ἦτο υἱός· κατόπιν μέ ποίον τρόπο τόν ἐδημιούργσε, ἀφοῦ τά πάντα ἐδημιουργήθησαν μέσῳ τοῦ Υἱοῦ; 

Μπορεῖ κάτι νά εἶναι δημιουργός, ὅταν αὐτό δέν ὑπάρχει, ἤ μπορεῖ τό μηδέν νά δημιουργήσει τόν ἑαυτό του;

Οἱ  Ἰουδαῖοι εἶχαν ἀντιληφθεῖ ὀρθά τήν ἔννοια «Υἱός Θεοῦ»· γι’ αὐτό καί ζητοῦσαν νά τόν θανατώσουν· ἐπειδή ἔλεγε πώς εἶχε Πατέρα τόν Θεό καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο «ἔκανε τόν ἑαυτό του ἴσον μέ τόν Θεόν» (Ἰω. ε΄ 18).

«Ἐσήκωσαν πάλι πέτρας οἱ Ἰουδαῖοι, διά νά τόν λιθοβολήσουν. Ὁ Ἰησοῦς τότε τούς εἶπε:

-Πολλά καί καλά ἔργα σᾶς ἔδειξα ἀπό τόν Πατέρα μου, διά ποῖον ἔργον ἀπό αὐτά μέ λιθοβολεῖτε;

Ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτόν οἱ Ἰουδαῖοι:

-Δέν σέ λιθοβολοῦμε διά κάποιο καλόν ἔργον, ἀλλά διά βλασφημίαν, διότι σύ, ἐνῶ εἶσαι ἄνθρωπος κάμνεις τόν ἑαυτό σου Θεόν.

Ὁ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη:

-...Ἐάν δέν κάμνω τά ἔργα τοῦ Πατρός μου, μή μέ πιστεύετε. Ἐάν τά κάμνω τότε, καί ἄν ἀκόμη δέν πιστεύετε εἰς ἐμέ, πιστεύετε εἰς τά ἔργα, διά νά γνωρίσετε καί πιστεύσετε ὅτι ὁ Πατήρ μου εἶναι ‘‘ἐν ἐμοί’’ καί ἐγώ ‘‘ἐν αὐτῷ’’ (Ἰω. ι΄ 31-38).

«Πάλιν ὁ Ἀρχιερεύς τόν ἠρώτησε καί τοῦ εἶπε:

-Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Εὐλογητοῦ;

Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπε:

-Ἐγώ εἶμαι· καί θά δεῖτε τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου νά κάθεται εἰς τά δεξιά τῆς  δυνάμεως καί νά ἔρχεται ἐπάνω εἰς τά σύνεφα τοῦ οὐρανοῦ.

Ὁ ἀρχιερεύς ἔσχισε τά ροῦχα του καί εἶπε:

-Τί ἀνάγκη ἔχουμε πλέον ἀπό μάρτυρες; Ἀκούσατε τή βλασφημία.

Οἱ δέ πάντες κατέκριναν αὐτόν, ὅτι εἶναι ἔνοχος θανάτου» (Μαρκ. ιδ΄ 61-64. Πρβλ. Μαθτ. κστ΄ 63-65. Λουκ. κβ΄ 70-71).

Οἱ Ἰουδαῖοι κατηγοροῦν τόν Χριστό διά βλασφημία ἐπειδή ἔλεγε πώς  ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ πώς εἶναι ὄντως Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὑπογραμμίζει δηλαδή πώς οἱ Ἰδουδαῖοι ὀρθῶς ἀντελήφθησαν τό νόημα, μέ ποιά ἔννοια δηλαδή θεωροῦσε τόν ἑαυτό Του Υἱό τοῦ Θεοῦ ( «ἴσον μέ τόν Θεόν κάμνων ἑαυτόν»· (Ἰω. ε΄18).

Ὥστε, ὅταν ἡ ἁγία Γραφή ὑπογραμμίζει πώς ὁ Χριστός εἶναι «Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»(Ἰω. ιστ΄ 16), ἐννοεῖ πώς εἶναι «Υἱός ἐκ φύσεως», τῆς αὐτῆς οὐσίας, δηλαδή ὁμοούσιος πρός τόν Πατέρα.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 163 - 182-185

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________