Ο καθηγητής και πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί, όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο· ασχημονεί».
Όσοι αποκόπτονταν από την ορθόδοξη πίστη και κοινωνία, έχαναν και την ελληνικότητά τους. Αυτό εσήμαιναν τα ρήματα «φραγκεύω» και «τουρκεύω». Έλληνες έμεναν όσοι παρέμειναν ορθόδοξοι.
Εάν θέλουμε να αποδώσουμε με μια λέξη τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τον πολιτισμό της Ρωμιοσύνης, θα λέγαμε ότι είναι ο πολιτισμός του προσώπου.
Στην παράδοσή μας ο Θεός - δημιουργός είναι πρόσωπο, αλλά και ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Το πρόσωπο νοείται ως ελευθερία και ετερότητα. Το πρόσωπο είναι το «εσύ», που βρίσκεται απέναντι από το «εγώ», είναι ο άλλος. Το πρόσωπο ως ελευθερία και ετερότητα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, όχι μόνο πνευματικά αλλά και ψυχοδιανοητικά και βιολογικά. Τα χαρακτηριστικά της ελευθερίας και της μοναδικότητας ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, τα έχει προίκα από το Δημιουργό του. Καθώς ο Θεός εκτός από ελευθερία είναι και αγάπη, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος.
Ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης είναι ο πολιτισμός της κοινοτικότητας, της ενορίας. Είναι το «εμείς» του Μακρυγιάννη.
Ο μόνος χώρος όπου μπορούν να βιωθούν αυθεντικά αυτές οι πνευματικές πραγματικότητες, είναι ο
χώρος της θεανθρώπινης κοινωνίας που λέγεται Εκκλησία. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, η οποία είναι «ιατρείον πνευματικόν» κατά τον Ιερό Χρυσόστομο και τους Αγίους Πατέρες, το ανθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται.
Καταξιώνεται διά της αληθούς θεογνωσίας και θεοκοινωνίας του ανθρώπου με το Θεόν, η οποία γίνεται κατορθωτή διά της υπακοής στο θέλημα του Θεού και εν γένει του αγώνα που κάνει ο πιστός να καθαρίσει με τη χάρη του Θεού τον εαυτό του από τα πάθη και να φτάσει στον Αγιοπνευματικό φωτισμό και στην κατά Χάριν θέωση.
Αυτό δεν είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά δώρο της Χάριτος του Θεού. Σε αντίθεση με την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, η λεγομένη Νέα Εποχή αλλά και κάθε αιρετική διδασκαλία, ως αυτονομημένη προσπάθεια του υπερήφανου μεταπτωτικού ανθρώπου όχι μόνο δε γνωρίζει το πρόσωπο, αλλά και κατά βάθος το μισεί και αγωνίζεται να το καταργήσει.
Η παγκοσμιοποίηση
Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποσκοπούν στη δυναστική ομογενοποίηση λαών και πολιτισμών και εντάσσονται στο σχεδιασμό της λεγομένης Νέας Εποχής. Σύμφωνα με τη Νέα Εποχή, κάθε 2.000 χρόνια η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια νέα εποχή. Τώρα εισερχόμεθα στην εποχή του Υδροχόου.Η παλαιά εποχή των Ιχθύων, κατά την οποία επικράτησε ο Χριστιανισμός, τελειώνει. Τώρα περιμένουμε ένα νέο μεσσία, ένα νέο Χριστό, που θα φέρει νέες αλήθειες στην ανθρωπότητα. Και μόνο αυτά βέβαια αρκούν για να αντιληφθεί κάποιος ότι η λεγομένη Νέα Εποχή είναι αντίθετη και ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη πίστη μας. Κατά βάθος η Νέα Εποχή δεν είναι καθόλου νέα.
Το βασικό της μήνυμα είναι το αρχαίο εωσφορικό ψέμα ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός και η βασική επιδίωξή της είναι το παλαιό σχέδιο των σκοτεινών οργανώσεων τύπου μασονίας και σιωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού προωθείται:
1) Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο με τελικό στάδιο την επιβολή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον αναμενόμενο από τους νεοεποχίτες μεσσία &
2) Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο με τελικό στάδιο την επιβολή μιας πανθρησκείας που θα προκύψει από το ανακάτεμα των θρησκειών.
Η τακτική που χρησιμοποιούν για την προώθηση των δύο βασικών στόχων που προαναφέρθηκαν είναι:
(α) Περνά ένας οδοστρωτήρας, που ισοπεδώνει γλώσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, εθνικές ιδιαιτερότητες, προωθώντας τον εξαμερικανισμό των εθνών με την έννοια της υιοθετήσεως των υποπροϊόντων του “αμερικανικού τρόπου ζωής”.
(β) Εφαρμόζεται η τακτική του “διαίρει και βασίλευε”. Τα δικαιώματα των πραγματικών ή κατασκευασμένων μειονοτήτων, εθνικών και θρησκευτικών, γίνονται μοχλός για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας προβάλλεται για να χτυπηθούν χώρες, όπως κατ’ εξοχήν η Ελλάδα, που χαρακτηρίζονται από μεγάλη ομοιογένεια εθνική, θρησκευτική και γλωσσική. Στόχος είναι να μεταβάλλουν ανθρώπους και κοινωνίες σ’ έναν άμορφο χυλό. Γι’ αυτό δε θέλουν πρόσωπα και υπεύθυνους πολίτες, αλλά ένα απρόσωπο ανθρώπινο κοπάδι, το οποίο εύκολα θα κατευθύνουν. Γι’ αυτό και μισούν το ανθρώπινο πρόσωπο, όπως είπαμε στην αρχή.
(γ) Για την προώθηση της δαιμονικής πανθρησκείας έχουν θέσει σε κυκλοφορία το δόγμα ότι όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέρμα. Εξισώνουν έτσι την αλήθεια της Ορθοδοξίας με την πλάνη των αιρέσεων.
Την Ορθόδοξη Εκκλησία την πολεμούν από έξω, αλλά προσπαθούν να την αλώσουν κι από μέσα. Επιδίωξη της Νέας Εποχής δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Με ανθρώπους δηλαδή που θα λένε ότι είναι χριστιανοί, ενώ συγχρόνως θα πιστεύουν και στο Βούδα, στη μετενσάρκωση, θα ασκούν τη γιόγκα ή το διαλογισμό. Η ηθελημένη αυτή σύγχυση επιτείνεται από τη χρήση εκ μέρους τους χριστιανικών όρων, όπως Χριστός, αμαρτία κ.ο.κ. με ανεστραμμένο όμως νόημα.
Η στάση των ορθοδόξων
Σ’ αυτό το σκοτάδι το πνευματικό και σ’ αυτή τη σύγχυση, εμείς οι ορθόδοξοι θα πρέπει να αντιτάξουμε το φως και την αλήθεια του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει: “Eγώ ειμί η Oδός και η Aλήθεια και η Ζωή”, οπότε καταρρέει η συγκρητιστική πανθρησκεία της Νέας Εποχής.Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι αντιτιθέμεθα στην παγκοσμιοποίηση της Νέας Εποχής, διότι προσπαθεί να επιβληθεί χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού.
Θα πρέπει να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αποκτήσουν την “καλή ανησυχία”, όπως έλεγε ο μακαριστός πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μας χρειάζεται νήψη, δηλαδή πνευματική επαγρύπνηση. Μας χρειάζεται μετάνοια και προσευχή. Χρειάζεται να αναπτύξουμε πνευματικά αντισώματα για να αντισταθούμε στη δαιμονική «πνευματικότητα» της Νέας Εποχής. Αυτό θα γίνει αν γνωρίσουμε, αγαπήσουμε, βιώσουμε και προβάλλουμε την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Κάθε ενορία και κάθε μοναστήρι μπορούν και πρέπει να γίνουν κέντρα αυτής της πνευματικής αντιστάσεως.
Πέρα όμως από την “καλή ανησυχία”, την προσευχή και τη μετάνοια, να είμαστε έτοιμοι και για παρεμβάσεις, όπου και όταν χρειασθεί και μας καλέσει η Εκκλησία μας. Και να μην ξεχνούμε: Αυτοί που σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού αλλά και των ανθρώπων, «κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο», γιατί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός και πραγματικός Κύριος της Ιστορίας και του κόσμου.
Δημοσιεύουμε σχόλιο αναγνώστη μας επειδή δεν έχει λογαριασμό στο gmail.
ΑπάντησηΔιαγραφή___________________
Αξίζει να παρατηρήσει κανείς, ότι ο προσωπικός Θεός σέβεται την ελευθερία του «εσύ» στον άνθρωπο, ώστε να του επιτρέπει και αυτήν την άρνηση του δημιουργού του. Αυτός που κατασκεύασε τον κόσμο και όλα είναι δικά του δεν έχει την στάση των πλουσίων εξουσιαστών την νέας εποχής. Εκείνοι εξαφανίζουν την δυνατότητα να τους αρνηθούμε. Με πλήρη βαρβαρότητα επιθυμούν να καταργήσουν την επιθυμία των λαών. Αν η δελεαστική προπαγάνδα, των αγαθών που δήθεν προσφέρει το πρότυπο ζωής που προωθούν αποτύχει, τότε επιβάλουν αναγκαστικά μέτρα, σαν αυτά που επιβάλλονται τώρα στη χώρα μας.
Η βία και ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρα το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής. Η επιστροφή της βαρβαρότητας στην κορύφωσή της, που κόβει από τον άνθρωπο την ουσία της υπάρξεώς του, δηλαδή την ελευθερία, παραπλανητικά ονομάζεται κοινωνία των λαών, πολυπολιτισμικότητα, και άλλα παρόμοια.
Είναι επίσης τρανταχτή η διαφορά των συνεπειών της αποδοχής του προσωπικού Θεού, σε αντίθεση με την αποδοχή της νέας τάξης πραγμάτων. Η αποδοχή της νέας τάξης σημαίνει φτώχια, άγνοια, πόνος, αρρώστιες, απομόνωση βασανισμός, βιολογικός και πνευματικός θάνατος από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που ακολουθούν την διαρκώς αυξανόμενη κερδοσκοπία. Την αποδοχή μιας εξουσίας που θέλει να τα πάρει όλα, μη εξαιρουμένης όχι της ποιότητας ζωής, αλλά της ίδιας της ζωής. Μιας εξουσίας στην οποία τα πρόσωπα με τα όνειρά τους, τις ανάγκες τους, την χαρά και τη λύπη τους, την αιώνια ύπαρξή τους, θεωρούνται μέγεθος οικονομικού υπολογισμού. Ένα μάλιστα μέγεθος αμελητέο.
Στην αποδοχή όμως του προσωπικού Θεού δέχεται κανείς αυτόν που τα δίνει όλα. Δίνει την ίδια την μετοχή στην Θεία φύση του, μας ενσωματώνει. Η αποδοχή Του ταυτίζεται με την γνώση, την χαρά, την αφθαρσία, την απόλαυση άφθαρτων, αιώνιων, αστείρευτων αγαθών. Παύει να σκιάζεται ο άνθρωπος από την έλλειψη και τα επερχόμενα δεινά της. Αυτό δηλαδή που είναι τώρα το εργαλείο του εκβιασμού μας. Την απειλή δηλαδή της πτώχευσης. Στο τέρμα δε αυτού του παιχνιδιού την απειλή της καταδίκης μας σε ένα τρόπο ύπαρξης βασανιστικό. Τί φοβερή αντιστροφή της αλήθειας επιχειρούν!!! Ενώ η άρνηση του Θεού είναι που μπορεί να μας καταδικάσει σε μια τέτοια κατάσταση, αυτοί το αντέστρεψαν και υποβάλουν ψευδώς, ότι η άρνηση σε εκείνους φέρνει τον όλεθρο. Ζητούν να πάρουν τη θέση του Θεού!!!
Εκείνος βασανίστηκε και πέθανε για μάς, αυτοί όμως μάς πεθαίνουν και το απολαμβάνουν. Αυτό μας αρκεί για να καταλάβουμε με ποιον να πάμε.
Καταλαβαίνω ότι τώρα που υποφέρουμε από πολλές αιτίες και ελλείψεις, μας φαίνεται άπιαστο όνειρο εκείνο για το οποίο προοριζόμαστε. Ίσως μάλιστα η συνεχής βάσανος του βίου ετούτου να μας πλάνησε και να νομίζουμε ότι φτιαχτήκαμε για να βασανιζόμαστε. Μάλλον μια τέτοια πλάνη βολεύει τους νεοεποχίτες. Τους δίνει ευκαιρίες να μας συγχύζουν και να μας μπερδεύουν. Η αλήθεια όμως είναι ότι φτιαχτήκαμε για να απολαύσουμε την ζωή χωρίς λήξη και χωρίς έλειψη. « Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ιωάν. ΙΔ΄6)
Αυτό όρισε ο δημιουργός του κόσμου και αυτό είναι που θέλει να ματαιώσει ο διάβολος και οι διαβολεμένοι. Η πραγματική απειλή είναι αυτήν η ματαίωση, που είναι δυνατό να γίνει, μόνο με την άρνηση του Θεού και την αποδοχή οποιουδήποτε άλλου στη θέση του. Εύχομαι από τα βάθη εκείνα της ψυχής μου, που ατενίζουν με τρόμο το άπειρο, να μας φυλάξει ο Θεός. Αμήν
Χρίστος