Μεγαλόσχημος Μοναχός Γερόντιος Προδρομίτης. Μέρος Α'. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

Μεγαλόσχημος Μοναχός Γερόντιος Προδρομίτης

Μέρος Α'

Ἀπό τό 1982 συνδέθηκα μέ τήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, διότι ἀπό τότε μέ τήν εὐλογία τοῦ σεβαστοῦ μου Γέροντος π. Γεωργίου ἄρχισα νά μαθαίνω τήν ρουμανική γλῶσσα καί συχνά κατέβαινα στήν Σκήτη αὐτή νά βοηθηθῶ ἀπό τόν Δικαῖο ἀρχιμ. π. Πετρώνιο γιά τήν ἐκμάθησι τῆς γλώσσης.
Ἐκείνη τήν ἐποχή οἱ Πατέρες δέν ἦσαν περισότεροι ἀπό 25. Ἀνάμεσά τους διέκρινα ὁσιακές μορφές, οἱ ὁποῖοι διέβησαν τόν παρόντα ἀπατεῶνα αἰῶνα μέ ἀσκητικό φρόνημα καί ἔργα ἀρετῆς καί μετανοίας.
Ἐγνώρισα τόν Γέροντα Ματθαῖο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει στήν Σκήτη ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας. Ἀγωνίσθηκε σκληρά καί σάν Δικαῖος μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες γιά τήν ἐπιβίωσι τῆς Σκήτης τους.
Ὁ μοναχός Βαρθολομαῖος ἦτο ἕνα τυφλό Γεροντάκι, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν στήν ἐκκλησία ἀπό τούς πρώτους καί συνήθιζε νά λέγη τό Μεσονυκτικό καί τόν Ἐξάψαλμο ἀπό στήθους. Ἦτο ἄλλωστε καί τυφλός.
Ὁ Διακο-Ἀρκάδιος εἶχε ἔλθει στήν Σκήτη ἀπό τῆς ἡλικίας τῶν 12 ἐτῶν. Ἤξερε πολύ καλά καί καί τήν ἑλληνική γλῶσσα. Τόν γνώρισα λίγο καιρό πρίν ἀπό τήν ὁσία κοίμησί του. Τόν ἐθαύμαζα γιά τήν καρτερία του στούς πόνους καί τήν ἐλπίδα του πού ἔτρεφε πρός τό Πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Περιπατοῦσε μέ δύο μπαστούνια καί κυριολεκτικά σερνόταν γιά νά πάη στήν ἐκκλησία τήν ὁποία μέ κανένα τρόπο δέν ἤθελε ν᾿ ἀφήση.
Ἐντύπωσι ἐπίσης μοῦ ἔκανε ὁ Γέρο Γερόντιος. Ὁσάκις ἐπήγαινα στήν Ρουμανική Σκήτη τόν ἔβλεπα νά τρέχη παντοῦ, ὅπου τόν καλοῦσαν μέ νεανικό ζῆλο, παρά τά 80 καί πλέον χρόνια του.
Πρίν ἀπό πολλά χρόνια εἶχε σπάσει τό πόδι του καί οἱ γιατροί τοῦ εἶχαν βάλει καί ἑνώσει τά ὀστᾶ μέ λάμες καί σιδερένια καρφιά. Γι᾿ αὐτό καί βάδιζε ὁ Παπποῦς μέ δυσκολία κουτσαίνοντας. Αὐτή ὅμως ἡ πάθησις δέν τόν εἶχε καθηλώσει κάτω, ἀλλά ἔτρεχε παντοῦ νά βοηθήση.
Καταγόταν ἀπό τήν Μολδαβία καί εἶχε ἔλθει ἀπό τήν νεαρά του ἡλικία στό Ἅγιον Ὄρος. Ἦτο ἀπό τούς τελευταίους παλαιούς Πατέρες τῆς Σκήτης. Κοντός στό ἀνάστημα καί λίγο κυρτωμένος. Μᾶς ἔλεγε ὁ Δικαῖος π. Πετρώνιος τά ἑξῆς: "Μοῦ ἔμεινε στήν μνήμη μου αὐτός ὁ μοναχός σάν μιά εἰκόνα ὑπάκουου, ταπεινοῦ καί ἀγωνιστοῦ κοινοβιάτου μοναχοῦ.
Εἶχε περίπου 50 χρόνια στήν Σκήτη μας. Τά τελευταῖα 20 χρόνια δέν εἶχε βγῆ καθόλου ἔξω ἀπ᾿ αὐτήν. Εἶχε περάσει ἀπ᾿ ὅλα τά διακονήματα: Βουρδουνάρης (ὑπεύθυνος γιά τήν συντήρησι τῶν ζώων τῆς Σκήτης), μάγειρος, φούρναρης, κηπουρός.
Ὅταν τελείωνε τό διακόνημά του, ἔτρεχε νά βοηθήση καί ἄλλους πατέρες στά δικά τους διακονήματα. Ἐάν τοῦ ἔμενε λίγος χρόνος ἐπήγαινε στό κελλί του καί ἐδιάβαζε τό Ψαλτήριο, τό ὁποῖο πάντοτε εἶχε ἀνοικτό ἐπάνω στό ἀναλόγιό του.
Νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἀνάγνωσις τοῦ ψαλτηρίου γιά τούς σλαβικούς λαούς εἶναι τό εὐλαβέστερο καί ἀναγκαιότερο πνευματικά ἔργο τοῦ μοναχοῦ. Ἡ ἐπίδρασις αὐτή ἔχει περάσει φυσικά καί στόν ὀρθόδοξο Ρουμανικό μοναχισμό.

Ἐπιμέλεια κειμένου Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μοναχοί