Δυσκολίες. Μέρος ΙΖ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Δυσκολίες. Μέρος ΙΖ'

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Μιά ἄλλη παγανιστική συνήθεια τῶν εἰδωλολαττρῶν κοριάκων τῆς Καμτσάτκας  ἦταν ἡ καύση νεκρῶν.
Παραβρέθηκα κάποτε σέ τελετή καύσεως ἑνός νέου κοριάκου, ἀπ’ ὅπου ἔφυγα βαρύθυμος καί λυπημένος.
Ὅταν πεθάνει κάποιος κορεάκος, μαζεύονται στό καλύβι του ὅλοι οἱ συγγενεῖς καί γνωστοί γιά νά συλλυπηθοῦν τήν οἰκογένειά του.
Ὁ νεκρός τοποθετεῖται στό χωμάτινο πάτωμα καί καλύπτεται μέ τό μεγάλο τελετουργικό ντέφι, πού χρησιμοποιοῦν οἱ εἰδωλολάτρες μάγοι. Ἔπειτα καταπιάνονται μερικοί μέ τό ράψιμο τοῦ νεκρικοῦ φορέματος, ἀπό δέρμα λευκοῦ ταράνδου. Μ’ αὐτό θά καεῖ ὁ νεκρός.
Μέχρι νά τελειώσουν τό φόρεμα, κανείς ἀπό τούς παρισταμένους δέν ἐπιτρέπεται νά κοιμηθεῖ, ἔστω κι ἄν τό ράψιμο συνεχίζεται γιά δύο ἤ τρεῖς ἡμέρες. Γιά νά μή νυστάζουν ὅμως καί νά μήν πλήττουν ὅσοι δέν ἀσχολοῦνται μέ τό ράψιμο, κάθονται κατάχαμα γύρω ἀπό τό νεκρό, καί παίζουν χαρτιά πάνω στό πτῶμα του.
 Ἀντί γιά τραπέζι χρησιμοποιοῦν τήν ἐπιφάνεια του ντεφιοῦ πού καλύπτει τό ἄψυχο σῶμα!  Αὐτή ἡ φρικτή συνήθεια δέν ὑπῆρχε παλαιότερα. Καθιερώθηκε ἀπό τότε πού οἱ «πολιτισμένοι» ρῶσοι καί ξένοι ἔμποροι ἔμαθαν στούς ἰθαγενεῖς τή χαρτοπαιξία.
Ὅταν ἑτοιμαστεῖ τό φόρεμα καί ντυθεῖ ὁ νεκρός, τόν σηκώνουν μέ λουριά ἀπό δέρμα φώκιας, καί τόν βγάζουν ἔξω ἀπό τήν ὑπόγεια τρώγλη μέσ’ ἀπό τήν καπνοδόχο.  Στή συνέχεια τόν πηγαίνουν στά χέρια –καμιά φορά καί μέ ἕλκυθρο-μέχρι τόν τόπο, ὅπου ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἡ φωτιά.
Μαζί του θά καοῦν ὅλα τά ἀντικείμενα πού χρησιμοποιοῦσε στήν ἐπίγεια ζωή –τά σκί, τό τόξο, τά ἐργαλεῖα, ἡ τσάντα, ἡ πίπα κ.λ.π. Οἱ κοριάκοι εἰδωλολάτρες πιστεύουν πώς ὅλ’ αὐτά θά τά χρειαστεῖ στήν ἄλλη ζωή, πού τή φαντάζονται ὅμοια μέ τήν παρούσα. Νομίζουν πώς κι ἐκεῖ θ’ ἀσχολεῖται μέ τό κυνήγι τῶν σαμουριῶν, καί πώς θά φροντίζει νά στέλνει τά καλύτερα σαμούρια στούς συγγενεῖς του κυνηγούς.
 Γι’ αὐτό, ὅταν οἱ κορικάκοι ἔχουν ἐπιτυχία στό κυνήγι, πιστεύουν πώς κάποιος νεκρός συγγενής τους φροντίζει ἀπό τόν ἄλλο κόσμο νά τούς στείλει τά ζῶα.  Πιστεύουν ἀκόμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος στή μεταθανάτιο ζωή του θά λάβει ἀπόδοση τῶν καλῶν ἤ τῶν κακῶν πού ἔκανε στούς ἄλλους ἤ ἔπαθε ὁ ἴδιος, ὅσο ζοῦσε.
Ἀνάβουν λοιπόν μιά μεγάλη φωτιά. Δυό γυναῖκες στέκονται σέ ὁρισμένη ἀπόσταση ἀπό τό σημεῖο τῆς καύσεως. Χρησιμεύουν σάν δεῖκτες. Ὅταν οἱ φλόλγες φτάσουν σχεδόν στό φόρεμά τους, τότε σταματάει ἡ τροφοδότηση τῆς φωτιᾶς μέ ξύλα. Εἶναι ἀρκετά δυνατή πιά γιά νά κάψει τό νεκρό καί τά προσωπικά του ἀντικείμενα. Μαζεύονται τότε ὅλοι κυκλικά γύρω στίς φλόγες, ἀναστενάζουν, κλαῖνε καί φωνάζουν:
-Ἀταϊχούν!  Ἀταϊχούν!  (Καλό ταξίδι!).
Ὅταν δέν θά ἔχουν μείνει παρά ἀποκαΐδια καί στάχτη, οἱ κοριάκοι θά σκορπίσουν, γιά νά συνεχίσουν τή δύσκολη ζωή τους....

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.164-172

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα