Δυσκολίες. Μέρος Δ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Δυσκολίες. Μέρος Δ'

  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα 

Σέ ἄλλο κεφάλαιο ἔγραψα γιά τίς ὑπόγειες τρῶγλες τῶν ἰθαγενῶν. Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνας ἄλλος τύπος κατοικίας, οἱ δερμάτινες καλύβες. Σ’ αὐτές κατοικοῦν κυρίως οἱ τουγγοῦσοι. 

Ἔχουν κωνικό σχῆμα καί θυμίζουν κάπως τίς καλύβες τῶν ἰνδιάνων τῆς προαποικιακῆς Ἀμερικῆς. Κατασκευάζονται μέ μακριά λεπτά κονταρόξυλα, μπηγμένα κυκλικά στή γῆ καί ἑνωμένα στό ἐπάνω μέρος. 

Ὁ κῶνος πού σχηματίζεται, καλύπτεται μέ γοῦνες ἤ δέρματα ταράνδων, συνήθως τόσο κακοραμμένα μεταξύ τους, πού ἀφήνουν τρύπες, ἀπ’ ὅπου περνᾶ μέσα τό χιόνι. Ὅταν φυσάει ἄνεμος, οἱ γούνινοι τοῖχοι σείονται καί ὁλόκληρη ἡ καλύβα τραντάζεται, σά νά γίνεται φοβερός σεισμός.

Στή μέση τῆς καλύβας ἀνάβει πάντα μιά φωτιά, γιά τό μαγείρεμα, γιά φωτισμό καί θέρμανση. Τά σκυλιά κοιμοῦνται δίπλα στή φωτιά.  Κάποτε ἔρχονται καί χώνουν τό μουσούδι τους μέσα στό καζάνι, ὅπου βράζει τό φαγητό, ἤ τό τσάι.   

Καίγονται ὅμως καί κάνουν πίσω μ’ ἕνα πνιχτό οὐρλιαχτό. Ἄν τά πάρει εἴδηση ἡ νοικοκυρά, ἁρπάζει τήν ξύλινη κουτάλα, πού χρησιμοποιεῖ γιά τό ἀνακάτεμα τοῦ φαγητοῦ, καί τούς δίνει ἕνα δυνατό χτύπημα στό κεφάλι. Ἔπειτα ξαναχώνει τήν κουτάλα στό καζάνι καί συνεχίζει τήν δουλειά της! 

Οἱ καλύβες τῶν κοριάκων μοιάζουν μ’ αὐτές τῶν τουγγούσων, μόνο πού εἶναι πιό γερές καί πιό θερμές. Εἶναι χωρισμένες μέ γοῦνες σέ μικρά τμήματα, σά μπαοῦλα ἤ σεντούκια. Μέσα σ’ αὐτές τίς ζεστές φωλιές μπαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιά νά προφυλαχθοῦν ἀπό τό κρύο.

Ἰδιαίτερα ὁ κουρασμένος ταξιδιώτης αἰσθάνεται μεγάλη ἀνακούφιση ὅταν χωθεῖ μέσα σ’ ἕνα τέτοιο σεντούκι, παρ’ ὅλη τή δυσκολία στήν ἀναπνοή ἀπό τόν καπνό καί τή δυσοσμία τῶν λυχναριῶν. Τά λυχνάρια, πού καῖνε λίπος φώκιας καί ἀντί γιά φυτίλι ἔχουν ἕνα κομμάτι γούνας, δημιουργοῦν ἀποπνικτική ἀτμόσφαιρα μέσα στίς καλύβες. 

Οἱ ἄνθρωποι ὅμως πού μένουν σ’ αὐτές (ὅλοι: κοριάκοι, τσοῦκτσοι, τουγγοῦσοι), ἔχουν τόση καλωσύνη καί ψυχική ἁπλότητα, πού σέ σαγηνεύουν.

Ὅταν ἔφτανα στούς συνοικισμούς τους, μοῦ ἔκαναν ὑποδοχή αὐτοκρατορική. Ντρεπόμουν στ’ ἀλήθεια. Ἔστρωναν τό δρόμο μέ κλαδιά κέδρων, ἅπλωναν κάτω ἀπό τά πόδια μου τά γουναρικά τους, καμιά φορά μάλιστα μ’ ἔπαιρναν στά χέρια καί μ’ ἔφερναν σηκωτό στήν καλύβα, ὅπου θά γινόταν ἡ συγκέντρωση τῶν κατοίκων. Μέ καλωσόριζαν πάντα μέ τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό:

-Χριστός βοσκρέσε! (Χριστός ἀνέστη! )

Δέν ἦταν μόνο βαθειά κατάνυξη, μά καί ἔκδηλη χαρά ζωγραφισμένη στά καλοκάγαθα πρόσωπά τους, ὅταν τελοῦσα τίς ἀκολουθίες στή μητρική τους γλώσσα. Τό ἔνιωθα καί τό ἔβλεπα πώς οἱ καρδιές τους, μέ τήν παιδική ἁπλότητα καί καθαρότητα, συμμετεῖχαν μ’ ὁλοζώντανη πίστη στή θεία λατρεία.

Οἱ λατρευτικές μας συνάξεις γίνονται μέσα σέ μιά μεγάλη καλύβα, εἰδικά κατασκευασμένη γι’ αὐτό τό σκοπό, πού μποροῦσε νά χωρέσει μερικές ἑκατοντάδες ἄτομα. 

Στή μέση τῆς καλύβας ἄναβε μιά μεγάλη φωτιά, πού ἔσπαζε λίγο τό κρύο. Ὡστόσο στό καταχείμωνο ἦταν τόση ἡ παγωνιά, πού, ὅταν τελοῦσα τή θεία Λειτουργία, ἀναγκαζόμουν νά φορῶ γούνινα ἄμφια. Ἦταν μιά ὡραιότατη, πρωτότυπη καί ζεστή στολή. 

Μοῦ τήν εἶχαν ράψει οἱ τουγγοῦσοι καί τήν εἶχαν κεντήσει μέ πολύχρωμα νήματα ἀπό φλέβες ταράνδων! Τά νήματα τά ἔβαφαν οἱ ἴδιοι μέ φυσικά χρώματα, πού κατασκεύαζαν ἀπό διάφορα χόρτα καί λουλούδια τῆς τούντρας.

Ὅταν τελείωνε ἡ ἀκολουθία, ρίχναμε ἀρκετά ξύλα στή φωτιά καί, μαζεμένοι γύρω της, συζητούσαμε ἥσυχα διάφορα πνευματικά θέματα. Σπάνια ἔκαναν ἐρωτήσεις. Καί σχεδόν ποτέ δέν ἔφερναν ἀντιρρήσεις σ’ ὁτιδήποτε. Γεμάτοι ἐμπιστοσύνη, παρέδιναν τίς καρδιές τους ὁλοκληρωτικά στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅταν τελειώναμε τή σύναξή μας, μέ πλησίαζαν πολλοί καί μέ συγκινητική ἁπλότητα μοῦ ἔλεγαν στερεότυπα:

-Εἶσαι ὁ καλός μας φίλος καί πατέρας!

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.137-144

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα