Ἱεραποστολή. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος ΙΑ'

 Ἱεραποστολή. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος ΙΑ'

Ἐκτός ὅμως ἀπο τά κακά πνεύματα, καί μάλιστα τό κυριαρχικό ἀπ’ αὐτά, τό σκοτεινό Ἀπαπέλ, οἱ σαμανιστές εἰδωλολάτρες πίστευαν, ὅπως εἶπα, καί στήν ὕπαρξη ἑνός ἀγαθοῦ πνεύματος.Ἦταν τό φωτεινό Ἀπαπέλ ἤ Μέγας Θεός τοῦ Φωτός, πού κατοικεῖ στούς οὐρανούς καί εἶναι ὁ θεός-προστάτης ὅλων τῶν λαῶν.
Τόν φαντάζονταν σάν ἕνα σεβάσμιο, καλοκάγαθο, λευκογένειο γεροντάκι. 
Σέ ἀντίθεση μέ τά πονηρά πνεύματα, ὁ Θεός τοῦ Φωτός δέν ἐπηρεάζεται ἀπό προσευχές ἤ θυσίες, καί καθορίζει στή μεταθανάτια ζωή τήν κατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ἀλλά καί ἄχρηστες εἶναι οἱ θυσίες στό ἀγαθό αὐτό πνεῦμα, ἀφοῦ ποτέ δέν βλάπτει τούς ἀνθρώπους. Μόνο τά πονηρά πνεύματα –σάν ἐξουσιαστές τῶν στοιχείων τῆς φύσεως, καθώς καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου- εἶναι ἀνάγκη νά ἐξευμενίζονται καί νά «ἐξαγοράζονται» μέ τίς προσφορές τῶν θυσιῶν, στέλνοντας ἔτσι πλοῦτο, ὑγεία καί κάθε ἐπίγειο ἀγαθό.
Ὁ σομανισμός λοιπόν ἐνδιαφέρεται καί ἀσχολεῖται μόνο μέ τήν ὑλική πλευρά τῆς ζωῆς καί δέν ἔχει οὔτε ἠθική οὔτε σοβαρή μεταφυσική βάση.  Γι’ αὐτό δέν ἱκανοποιοῦσε μέ τή μεταφυσική ἀγωνία τῶν κατοίκων τῆς Καμτσάτκας. Ἔτσι, ὅταν γνώριζαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί καταυγάζονταν ἀπό τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, γίνονταν ἄλλοι ἄνθρωποι.
Θυμᾶμαι κάποιο περιστατικό μεταστροφῆς μιᾶς κοριάκας.
Ἕνα ἀπόγευμα τελοῦσα τήν ἀκολουθία τοῦ ἐσπερινοῦ στό ναό τοῦ ἁγίου Ἰωάσαφ, στήν ἀκτή τοῦ Εἰρηνικοῦ. Μέσα στό μισοσκόταδο ἐπικρατοῦσε μιά γλυκειά, κατανυκτική ἡσυχία. Ἀκουγόταν μόνο ἡ χαμηλόφωνη, διακριτική ψαλμωδία.
Ξαφνικά, τήν ὥρα πού θύμιαζα τό ναό, τήν ἡσυχία τάραξε μιά στριγγιά φωνή. Τί εἶχε συμβεῖ; Μιά εἰδωλολάτρισσα κοριάκα εἶχε μπεῖ ἀπό περιέργεια στό ναό καί περιεργαζόταν τίς εἰκόνες. Ὅταν ἔφτασε μπροστά στό μεγάλο Ἐσταυρωμένο, πού ἦταν πλαισιωμένος ἀπό τά «λυπηρά», τίς εἰκόνες δηλαδή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἔβαλε τίς φωνές. Καί μέ μιά ἀστραπιαία κίνηση, ἅρπαξε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τήν πέταξε κάτω καί -ἥμαρτον Θεέ μου! -ἄρχισε νά τήν ποδοπατάει μέ μανία καί νά λέει:
-Γιατί τόν κρέμασες Αὐτόν πάνω στό δέντρο; Γιατί εἶσαι τόσο κακιά; Γιατί Τόν κάνεις νά πονάει καί νά ὑποφέρει; Δέν βλέπεις; Στάζει αἷμα!  Κατέβασέ τον γρήγορα ἀπό τό ξύλο, ἀλλιῶς θά σέ λιώσω!
Κατάλαβα. Εἶχε δεῖ τόν Κύριο ματωμένο πάνω στό σταυρό, καί νόμιζε πώς ἡ Θεοτόκος ἔφταιγε γιά τό πάθος Του.
Σταμάτησα νά θυμιάζω καί τήν πλησίασα. Μόλις μέ εἶδε δίπλα της, σταμάτησε νά φωνάζει καί νά πατάει τήν εἰκόνα. Ἔσκυψα , τήν πῆρα, τήν ἀσπάστηκα καί τήν ἔβαλε στή θέση της. Ἔπειτα ἄρχισα νά ἐξηγῶ στήν κοριάκα μέ ἁπλά λόγια τή σημασία τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ.  Κι ἐκείνη ἡ ἡμιάγρια γυναίκα, πού δέν εἶχε γνωρίσει τίποτα στή ζωή της πέρα ἀπό τήν τούντρα καί τήν τρώγλη της, πού δέν εἶχε ἀκούσει ποτέ τίς θαυμάσιες ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς πίστεως, μέ ἄκουγε μ’ ἀνοιχτό στό στόμα ἀπό ἔκπληξη.  Εἶναι ἀπίστευτο, ἀλλ’ ἀμέσως ὁ νοῦς της φωτίστηκε!  Ἱκετευτικά καί ἀπαιτητικά συνάμα μοῦ εἶπε:
-Δῶσε μου ἀμέσως τήν πίστη σου!  Δῶσε μου τώρα τήν πίστη του!
Ὦ παντοδύναμε Κύριε!  Πέντε λεπτά ἦταν ἀρκετά γιά νά πιστέψει στό Χριστό μιά ἀθώα, ταπεινή ψυχή!
Τήν καθησύχασα καί τῆς ἐξήγησα πώς ἐκείνη τήν ὥρα ἦταν ἀδύνατο νά τήν βαπτίσω.
-Τήν ἔχεις ἤδη τήν πίστη! τή διαβεβαίωσα.  Καί θά βαπτιστεῖς σύντομα.  Κάνε μόνο λίγη ὑπομονή, γιατί πρέπει πρῶτα νά σέ κατηχήσω καί νά σοῦ ἐξηγήσω μερικά πράγματα.  Μήν ἀνησυχεῖς ὅμως. Ὅλα θά πᾶνε καλά.
Ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τό τέλος τῆς ἀκολουθίας.  Στό τέλος, βλέποντας τή λαχτάρα της, ἄρχισα νά τῆς ἐξηγῶ μέ ἁπλᾶ λόγια τίς πιό βασικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Τή δίδαξα νά προσεύχεται. Πῆγα ἀρκετές φορές στήν καλύβα της γιά κατήχηση.  Καί τό Πάσχα τοῦ ἴδιου χρόνου τή βάπτισα μαζί μέ ὅλη της τήν οἰκογένεια.  Θυμᾶμαι ὅτι ἐκείνη πῆρε τό ὄνομα Βαρβάρα καί ἕνας ἀπό τούς γιούς της τό ὄνομα Ἰωάσαφ.
Κάποια ἄλλη φορά βρισκόμουν στή Γιζίγ, ὅπου ὑπῆρχαν ἐκκλησία καί σχολεῖο. Ἦρθε τότε ἀπό τό Ταϊγκανός μιά ὁμάδα ἐβένων εἰδωλολατρῶν. Ζήτησαν νά δοῦν τόν ὀρθόδοξο ναό.  Τούς ὁδήγησα ἐκεῖ καί ἄρχισα νά τούς δείχνω τίς εἰκόνες καί νά τούς ἐξηγῶ ποιοί ἅγιοι εἰκονίζονταν σ’ αὐτές.  Τίς προσπέρασαν ὅλες σχετικά ἀδιάφοροι.  Τήν προσοχή τους ὅμως τράβηξε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ. Πλησίασαν κι ἔβλαν βαθειά μετάνοια στόν ἅγιο. Ὁ πιό ἡλικιωμένος ἐβένος μοῦ ἐξήγησε:
-Αὐτός εἶναι τό δικό μας ἀγαθό πνεῦμα.  Τό γνωρίζουμε. Ἐμεῖς κάπου-κάπου τό βλέπουμε κιόλας....
Μέ πολύ σεβασμό ἔβαλαν καί δεύτερη μετάνοια στόν ἅγιο Νικόλαο κι ἀπόθεσαν μπροστά στήν εἰκόνα του ἕνα δέμα μέ δέρματα σκίουρων.
-Αὐτό εἶναι δῶρο γιά τό ἀγαθό πνεῦμα ἀπό μᾶς, μοῦ εἶπε ἕνα ἔβενος.
Χωρίς νά τό βασανίσω, ἀρνήθηκα εὐγενικά τήν προσφορά τους. Εἶδα ὅμως ὅτι λυπήθηκαν πολύ.  Δέχθηκα τελικά τά πολύτιμα δέρματα σάν προσφορά πρός τόν ναό, μέ τή σκέψη ὅτι ἴσως ὁ Θεός νά τούς φώτιζε καί νά τούς ὁδηγοῦσε στήν ἀλήθεια Του.
Θυμᾶμαι ὅτι κι ἐκεῖνοι ἀκόμα οἱ τουγγοῦσοι καί κοριάκοι, πού μεταστρέφονταν στή χριστιανική πίστη, δέν ἐγκατέλειπαν τή συνήθεια τῆς προσφορᾶς διαφόρων δώρων στόν Κύριο καί τούς ἁγίους. Ἔφερναν γουναρικά, δέρματα, ψάρια, καρπούς καί ἄλλα προϊόντα τῆς γῆς τους. Τά ἔφερναν καί τ’ ἀπίθωναν μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ζητώντας τίς πρεσβεῖες του καί λέγοντας:
-Νά, αὐτό εἶναι γιά σένα, ἅγιε Νικόλαε ἤ ἅγιε Ἰωάσαφ...

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.97-110

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα