Σταυραδελφοί. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων

Σταυραδελφοί

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Οἱ κρατούμενοι εἴμασταν φοιτητές, μαθητές, ἐργάτες καί μερικοί ἀγρότες, ὅλοι ἀνήκοντες στήν Ἀδελφότητα τοῦ Σταυροῦ. Αὐτή ἡ Ἀδελφότητα ἦταν μιά ὀργάνωση τῆς ρουμανικῆς Νεολαίας, ἡ ὁποία προσπαθοῦσε νά κάνει ἠθική καί ἐθνική ἀγωγή. Ὁ καθένας προσπαθοῦσε νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του γιά τήν ἐφαρμογή  τοῦ τύπου τοῦ ρουμάνου ἥρωα – καί τό νά εἶσαι Ρουμᾶνος ταυτίζεται μέ τήν ἔννοια τοῦ χριστιανοῦ.
Εἴμασταν παλληκάρια γεννημένα στά χρόνια τοῦ 1920 ἕως 1930, ὥστε δέν εἴχαμε ποτέ καμμιά ἕδρα, συνεπῶς οὔτε καμμιά εὐθύνη γιά τά γεγονότα αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα. Εἴχαμε τήν πίστη ὅτι δέν κάνουμε πολιτική, ἀλλά παιδεία. Ἐπιθυμούσαμε ν΄ἀποτελέσουμε ἕνα πρότυπο ὑψηλῆς ζωῆς καί συμπεριφορᾶς, ἡ ὁποία ν΄ἀναλάβει στά χέρια της τήν μοίρα τοῦ ρουμανικοῦ Ἔθνους.
Δέν γνωρίζαμε οὔτε τό ἱερατικό μοντέλο, οὔτε τήν πολιτική τῆς Χώρας. Εἴχαμε τήν συνείδηση ὅτι δέν κάνουμέ κάποιο λάθος ἀπέναντι τοῦ Ἔθνους καί τῆς πατρίδος μας, ἀλλά ὅμωας χτυπιόμασταν ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Ἔθνους καί τῆς πατρίδος.

Μεταξύ μας καί ἀνάμεσα στούς δώκτες μας παρέμειναν οἱ ψυχές μας καθαρές, ἐνάρετες καί ἐμψυχωμένες ἀπό ἱερούς πόθους. Ἀγωνιζόμασταν νά ζήσουμε καί νά διατηρήσουμέ μιά πίστη, ἕνα ὄνειρο, ἕνα ἰδανικό.
Εἴμασταν μαζεμένοι ἀπό ὅλη τήν Χώρα, διότι δέν εἴχαμε σταματήσει κἄπου νά ἐνωθοῦμε σέ συνεδριάσεις,  ὕστερα ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ στρατάρχη Ἀντωνέσκου ν΄ἀπαγορεύσει τήν παρουσία τῆς Ἀδελφότητας τοῦ Σταυροῦ (μέ τήν έγκριση του Χίτλερ).
Ἡ ἡλικία μας ἦταν ἀπό 12 ἕως 21 ἐτῶν καί οἱ ποινές ἐποίκιλλαν ἀπό 5 ἕως καί 25 χρόνια. Ἡ πλειονότητα προερχόμασταν ἀπό φτωχές καί ταπεινές οἰκογένειες καί στήν κοινωνία εἴμασταν ἀπό τά καλύτερα καί σεβαστά παιδία.
Ὁ καθένας ξεμοναχιάστηκε σ΄ ἕνα κρατητήριο: τέσσερα ἐπί τέσσερα μέτρα, καγκελωτό παράθυρο, κατάκλειστη πόρτα, τοῖχοι βαμμένοι, ἕνα κρεβάτι ἀπό μαῦρο σίδερο καλυμμένο μ΄ ἕνα παλαιό καί τριμμένο στρῶμα. Τό πάτωμα εἶχε καταστραφεῖ ἀπό τά ἑκατομμύρια βήματα χιλιάδων κρατουμένων πού πέρασαν ἀπό ἐδῶ. Οἱ τοῖχοι ἦταν ραγισμένοι καί οἱ κοριοί δέν ντρέπονταν νά τρέχουν ἐπάνω μας γιά νά βροῦν τήν τροφή  τους.
Ἡ πόρτα κλείστηκε, ἡ ἀμπάρα ἔτριξε καί τό κελλί τοῦ καθενός μας ἔπεσε ἐπάνω μας καί μᾶς καταπλάκωσε. Μπήκαμε σ΄ ἕνα καινούργιο κόσμο. Ὁ ἄλλος κόσμος ἔμεινε κἄπου μακριά, μακριά ...
Τά λόγια  τοῦ δικαστικοῦ ταγματάρχη ἐξαγρίωναν πολλούς καί τούς πεισμάτιζαν περισσότερο. Γιά ἄλλους τά λόγια  του ἦταν ἡ αἰτία πτώσεώς τους ἀκόμη ἀπό τήν ἀρχή. Σ΄ αὐτήν τήν πορεία ὅποιος δέν εἶχε μεγάλες πνευματικές μπαταρίες, ἐνικᾶτο – ἀλλά ὑπῆρξαν καί ὡρισμένοι πού εἶχαν πλουτίσει πνευματικά, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς μάχης τους μέ τό κακό.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας