Ἠμποροῦμε νά κάνουμε μία μοναχική ζωή, χωρίς τήν ἀναχώρησι στό μοναστήρι; Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Μοναχισμός Ἡ ὁδός τῆς οὐσιαστικῆς ἐμπειρίας
 Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

 Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Πῶς φαίνεται ἀπό τό μοναστήρι ὁ κόσμος αὐτός; Ἠμποροῦμε νά κάνουμε μία μοναχική ζωή, χωρίς τήν ἀναχώρησι στό μοναστήρι;

Ἡ μοναχική ζωή, ὅπως ἐνίοτε τήν ὠνόμασα τρέλλα, οὐσιαστικά δέν διακρίνεται ἀπό τήν ζωή τοῦ συνηθισμένου χριστιανοῦ, ἰδιαίτερα τοῦ χριστιανοῦ, ὁ ὁποῖος συνειδητοποιεῖ τήν κλῆσι τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή τοῦ μοναχοῦ εἶναι κατ᾿ ἐξοχήν ζωή προσευχῆς, ἑνώσεως μυστικῆς μέ τόν Θεό καί αὐτή εἶναι πραγματικά καί ἡ ζωή-πρέπει νά εἶναι-τοῦ κάθε πιστοῦ χριστιανοῦ.
Ὁ Γέροντάς μου π. Σωφρόνιος ἔλεγε: «Μία εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, διότι ὁ Θεός ἔδωσε, σ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίς ἴδιες ἐντολές καί τά ἴδια Εὐαγγέλια, καί τήν ἴδια Κυρία Θεοτόκο καί τούς ἴδιους Ἁγίους, ἀκόμη καί σέ μένα τόν ἁμαρτωλό».  Ὁπότε, ἐάν εἶναι γιά ὅλους οἱ ἴδιες ἐντολές καί τά ἴδια Εὐαγγέλια, ἴδια εἶναι καί ἡ σωτηρία, ἴδια εἶναι καί ἡ ζωή, ἀλλά, στίς λεπτομέρειες, ὑπάρχουν διάφοροι τύποι χριστιανικῆς ζωῆς.
Στό μοναστήρι ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀναχώρησις ἀπό τόν κόσμο, ἡ μοναξιά καί ἡ σιωπή. Ἀλλά στόν συνωστισμό καί στήν σύγχυσι ἠμπορεῖ νά εὑρεθῆ σωτηρία; Ὁ ἅγιος Σιλουανός σκεπτόταν τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης10, ὁ ὁποῖος, παρότι ἔζησε μέσα σέ μιά ταραχώδη κοινωνική ζωή, ἐπειδή ἀγαποῦσε τούς ἀνθρώπους, προσευχόταν γι᾿ αὐτούς καί παρέμενε διά τῆς προσευχῆς του μέσα στόν ὄχλο, σάν νά ἦτο  μοναχός μέ σιωπή στό κελλί του. Συνεπῶς, τόσο ἡ σιωπή, ὅσο καί ὁ θόρυβος ἀξιολογοῦνται στό ἐπίπεδο τῆς ἀγάπης.
 Ἀλλά ἡ ἀγάπη πρέπει νά κερδίζεται πάνω ἀπό ὅλα.
Ἡ ἀρχή τῆς ἀγάπης μπορεῖ νά εἶναι αὐτή: Ἐάν δέν θέλης νά λέγης, ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες: «Ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλός». Μακάρι νά ἀντιληφθῆς ὅτι κάθε ἁμαρτία ζῆ μέσα σου. Καί βλέποντας αὐτό τό βίωμα νοιώθουμε εὐγνωμοσύνη στόν Θεό.
Σέ γνωρίζω περισσότερο ἀπό ὅ,τι νομίζεις ἤ ἀπό ὅ,τι νομίζω ἐγώ, μέσῳ ἐμοῦ τοῦ ἰδίου. Τότε ἀντί νά κρίνω τόν πλησίον μου, τόν εὐσπλαγχνίζομαι, διότι καί ὁ Θεός ἐλεεῖ καί μένα. Εἴθε νά κάνουμε ὅ,τι κάνει καί ὁ Θεός γιά ἐμᾶς!
 Νά μή ἐκνευρίζομαι ἀπό τόν πλησίον μου, ὅποιο χαρακτῆρα καί νά ἔχη, διότι καί ἐγώ ἐκνευρίζω τούς ἄλλους, ὅταν εἶμαι ὀξύθυμος.  Ἀλλά πῶς θ᾿ ἀλλάξω ἐγώ αὐτή τήν συμπεριφορά μου; Καί πῶς ὁ ἄλλος θ᾿ ἀλλάξη τήν συμπεριφορά του, ἐάν δέν ἀλλάξω πρῶτα ἐγώ τήν συμπεριφορά μου ἀπέναντί του; Πῶς ἀλλιῶς;  Μόνο, ὅταν καταλάβω τόν πόνο του καί τόν συμπαθήσω στήν ἀδυναμία του. Μέ τήν συμπάθειά μου πρός τόν πλησίον μου ἑνώνομαι μαζί του, ἀρχίζοντας ἀκόμη ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί ἰδού ὅτι ὁ Θεός κάνει ἕνα τέτοιο θαῦμα, διότι, ἐνῶ ἡ ἁμαρτία εῑναι χωρισμός καί θάνατος, γίνεται παραδόξως ζωή καί προσέγγισις τοῦ ἀδελφοῦ μου, κοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Νά σᾶς διηγηθῶ τώρα ἕνα συμβάν, τό ὁποῖον ἐπεξηγεῖ καλλίτερα αὐτό πού σᾶς λέγω τώρα.
Ἦσαν στόν σταθμό, στήν Ἀγγλία, δύο ἄνθρωποι, καί ἐκεῖ φυσικά ὑπῆρχε μεγάλη κυκλοφορία. Ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς ἔλεγε: «Ἄχ, ἀληθινά δέν μπορῶ νά ὑποφέρω τόν συνωστισμό αὐτόν, τό πλῆθος αὐτό πού πηγαινοέρχεται, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι». Ὁ ἄλλος τοῦ εἶπε: «Ἐγώ στόν καθένα ἀπ᾿ αὐτούς βλέπω δυνάμει ἕνα φίλο, ἕνα ἀδελφό. Σύ ζῆς στόν συνωστισμό καί στόν ὄχλο. Ἐγώ ζῶ σέ μιά συγκέντρωσι φίλων καί ἀδελφῶν».
Πνευματικά καί ἐσωτερικά αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι ἀληθινό. Τό λιγώτερο πού ἔμαθα ἐγώ ἀπ᾿ αὐτό εἶναι ὅτι ἐσύ, στό μέτρο πού σοῦ δόθηκε, μπορεῖς ν᾿ ἀλλάξης τήν συμπεριφορά τοῦ ὄχλου. Καί θά σᾶς εἰπῶ ἀκόμη ὅτι αὐτός πού ἔβλεπε φίλους τούς ἀνθρώπους δέν εἶχε φόβο ἀπό κανέναν. Περνοῦσε δίπλα ἀπό τίς στάσεις, μέσα στίς φοβερές νύκτες, παντοῦ ἔβλεπε συνωστισμό καί δέν ὑπέφερε ψυχικά ἀπό τίποτε. Γνωρίζω ὅτι ὁ ἄλλος ὑπέφερε πολλές φορές, ἀπό τό πλῆθος τοῦ κόσμου. Τώρα δέν σᾶς προτρέπω νά κάνετε ὅλοι τό ἴδιο πρᾶγμα, ἀλλά τουλάχιστον ἀπ᾿ἐδῶ ἐπιτυγχάνεται, προφανῶς, ἕνα ἦθος.

 ***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

Πηγή διαδικτύου - Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

__________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  π. Νόϊκα -Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία