“Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου”. Γέροντας Πορφύριος

Στὴν Μονὴ Βελλᾶς μπαίνουμε σὲ μιὰ παλιὰ ἐκκλησία μὲ τοιχογραφίες. Τὶς θαυμάζουμε, ἐνῶ ὁ Γέροντας χάνεται στὸ ἱερό. Εἶμαι μόνη στὸ ἕνα κλίτος, οἱ ἄλλοι στὸ ἄλλο. Σὲ λίγο ἔνιωσα μιὰ εὐωδία. «Τώρα νιώθεις καὶ εὐωδιές!», εἰρωνεύτηκα τὸν ἑαυτό μου. Ἡ ἐκκλησία παλιά, δὲν λειτουργεῖται.  Ὅσο περνᾶνε τὰ λεπτὰ ἡ εὐωδία δυναμώνει. Κοιτάζω γύρω-γύρω. Νιώθω ὅτι πρὸς τὸ ἱερὸ εἶναι πιὸ δυνατή. «Ἄ, κατάλαβα!», σκέπτομαι. «Ὁ Γέροντας ἄναψε ἐκεῖνο τὸ εἰδικὸ καρβουνάκι μὲ λιβάνι». Κι ὅταν ἐκεῖνος βγῆκε τοῦ εἶπα αὐθόρμητα: Ἀνάψατε ἐκεῖνο τὸ καρβουνάκι, Γέροντα. Πολὺ ὡραῖα εὐωδιάζει.

Μὲ κοίταξε μὲ χαμόγελο παράξενο.

— Ὄχι, μοῦ εἶπε. Τίποτα δὲν ἄναψα!

Ἀργότερα:
—  Ὅταν μπαίνω ὅμως στὸ ἱερὸ μιᾶς ἐκκλησίας προσεύχομαι. Καὶ νιώθω ὅλες τὶς προσευχὲς ποὺ ἔχουν γίνει ἐκεῖ.  Ἔτσι ἔγινε καὶ πρὶν ἀπὸ λίγο μέσα στὸ ἱερό. Προσευχήθηκα. Καὶ ἡ Α. τὸ ἔνιωσε. Ὡς θυμίαμα δὲν λέμε ὅτι ἀνεβαίνει ἡ προσευχὴ στὸν Θεό;

Στὸν Ἅγιο  Ἱερόθεο ἔμελλε νὰ ξανανιώσω τὸ ἴδιο. Ἐκεῖ, μόλις βγήκαμε μὲ τὸν Γέροντα ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ προχωρήσαμε πρὸς τὴν ἐκκλησία, μᾶς ἦλθε ἕνα κῦμα εὐωδίας. Ὁ Γέροντας εἶπε χαμογελώντας, χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσει κανείς: Αὐτὸ ἦταν ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Ἁγίου.



Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, σελ. 247-248

porphyrios.net