Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης. Μέρος Γ'

Ὑμνογράφος τῆς μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας 

Ἔτσι κυλοῦν τά δύο χρόνια μέ ἐπιδόσεις στήν ὑπομονή, στήν ὑπακοή καί στήν ἐπιμονή. Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ὑποτάχθηκε ἐθελουσίως ὁ πανέξυπνος σέ ἁπλό καί ὁλιγογράμματο ἄνθρωπο μέ ἁπλή καρδιά, χωρίς κἄν νά τό διακρίνῃ. Εἶναι μαρτύριο, ἀδελφοί μου, αὐτό καί «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται», κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ προθυμία του καί ὁ ζῆλος θά ἐπαινεθοῦν καί θά βραβευθοῦν μέ τήν κουρά του. «Πρόσδεξαι τόν δοῦλον σου Γεράσιμον μοναχόν εἰς τήν πνευματικήν σου ποίμνην».  «Ναί, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντός μοι, Τίμιε Πάτερ. Ἡ ἀποδοχή φέρνει τίς ὑποσχέσεις. Ὑποσχέσεις πού τήρησε μέχρι τέλους.
Ἡ δοκιμή τελείωσε, ἡ δοκιμασία ἀρχίζει, ἀτέλειωτη.  Πρώτη καί καλύτερη καί χειρότερη, ἡ φυγή τοῦ Γέροντά του.  Δέν μᾶς νοιάζει γιατί.  Μᾶς ἐνδιαφέρει πού μένει μόνος, νέος, ἄγουρος, ἄπειρος.
 Ἔμεινε χωρίς πνευματικό μπαστούνι, ἀνάπηρος, ὀρφανός.  Γιατί ἀπό τώρα ἡ δοκιμασία; Τί εἶδε ὁ Θεός καί τό ἐπέτρεψε; Τόν βρῆκε ἕτοιμο; Τόν βρῆκε δυνατό; Τώρα πού χρειαζόταν παράκληση, παρηγορία, βρέθηκε ἀπαράκλητος, Κύριος γινώσκει.  Ἡ δοκιμασία αὐτή τόν βρῆκε δόκιμο ἐργάτη τῆς μοναχικῆς ζωῆς.

Δέν πτοήθηκε ἀπό τόν πειρασμό τῆς μονώσεως.  Δέν λιγοψύχησε στούς ποικίλους πειρασμούς. Ἔμεινε ὄρθιος στό μετερίζι του, στήν καλύβη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μέ ἅγιο πεῖσμα, μέ ζῆλο φωτιά. Εἶπε τότε, θά πεθάνω ἐδῶ, ἀλλ’ ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομο δέν φεύγω. Καί ὁ Τίμιος Πρόδρομος δέν ἔφυγε ἀπό κοντά του. Ἀπομακρυνόταν, ἀλλά δέν ἔφευγε. Τόν εἶδε ὁ γερο-Ἐφραίμ ὁ Ταλαίπωρος, ἔξω ἀπό τήν καλύβα στόν Τίμιο Πρόδρομο, καί μέ ἀπορία τόν ρώτησε τί θέλει ἐκεῖ, καί τοῦ ἀπάντησε ὅτι προσέχει τό καλογέρι του, πού ἀσκητεύει μόνο στό κελλί μέσα.
Καί ὁ Γεράσιμος ἔμεινε πιστός στήν κλήση του, στά παραγγέλματα τῆς καλογερικῆς, στίς ὑποσχέσεις του. Ἀλλά ὅλα βραβεύονταν, καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπεσκίαζε σιγά-σιγά.  Στά πρῶτα του βήματα γνωρίζεται μέ τόν πρῶτο του πνευματικό, τόν περίφημο παπα-Ἰγνάτιο στά Κατουνάκια, ἄνθρωπο ἁπλούστατο, ἄγιο λιμάνι μετανοίας, σωτηρία ψυχῆς, ὁδηγό πρακτικῆς ἀρετῆς, φίλο καί συνασκητή τῶν μεγάλων πνευματικῶν τῆς Μικραγιάννας καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Γρηγορίου καί Σάββα.
Ἐκεῖ «ἐξαγγέλλει τά τῆς καρδίας του κρυπτά», τά ἀγαθά σκιρτήματα τῆς καρδίας του καί τά σκουπίδια τῶν λογισμῶν.  Καί αὐτός, γιατρός καλός, πρᾶος καί μειλίχιος «ἐπιχέει ἔλαιον καί οἶνον» στήν ψυχή τοῦ μικροῦ, κατά τήν καλογερική ζωή, Γερασίμου, καί τόν παρηγορεῖ στίς θλίψεις του καί τόν γιατρεύει καί τόν σηκώνει «ἀπό κλίνης ὀδυνηρᾶς καί στρωμνῆς κακώσεως».  Καί ἡ ζωή συνεχίζεται γλυκιά καί πικρή, ἁπαλή καί σκληρή. Ἡ πρώτη του παρηγοριά μετά τήν φυγή τοῦ γέροντά του.
Ἀλλά καί ὁ παπα-Ἰγνάτιος μεθίσταται ἐκ τῶν προσκαίρων. Πάλιν ὁ Γεράσιμος ὀρφανός, πάλιν μόνος.  Πάλιν λογισμοί. «Ἀλλ’ ὁ πάντα πρός τά τοῦ πλάσματος συμφέρον οἰκονομῶν» Θεός, τόν ἀνταμείβει καί τοῦ χαρίζει νέο πνευματικό θησαυρό, θεωρητικό μεγάλο τῆς νοερᾶς προσευχῆς, διορατικό ἄνθρωπο, ἔγκλειστο, διακριτικό καθοδηγητή, τόν Καλλίνικο τόν Ἡσυχαστή. 
Σέ καλό μέτρο ἡλικίας πού βρίσκεται καί μέ τήν πρακτική ἀρετή ζυμωμένος βρίσκει τόν ἑαυτό του στερημένο τῆς θεωρίας καί γίνεται μαθητής καί φοιτητή τοῦ Καλλινίκου καί σάν ἔξυπνος ὁ Γερασιμάκης, χαϊδευτικό διότι ἦτο μικρόσωμος καί ἀδύνατος, σιωπᾶ καί ἀκούει.
Τυπώνει μέσα του μέ ἀνεξίτηλο μελάνι «ἅ βλέπει καί ἀκούει» καί σάν σφουγγάρι ρουφᾶ καί τήν τελευταῖα σταγόνα τῶν λόγων τοῦ Καλλινίκου καί τόν κρατᾶ θησαυρό διπλοκλειδωμένο. Ἁναλογίζεσθε τί πράξη θά ἔκανε ὁ καλός μαθητής τά λόγια τοῦ δασκάλου του; Γίνεται μύστης τῶν ἀπορρήτων, μπαίνει στά ἄδυτα.  Γνωρίζει τά ἄγνωστα. Ἐργάζεται γιά νά γεωργήση τήν ζωή του, καί ἔτσι τά θεωρητικά τοῦ Καλλινίκου συμπληρώνουν τά πρακτικά τοῦ παπα-Ἰγνατίου.
 Καί ὁ Γεράσιμος μεγαλώνει στήν ἡλικία καί στά πνευματικά. Στήν καλογερική του νεότητα δέν στερεῖται καί τῆς συναναστροφῆς καί ἑνός ἄλλου σπουδαίου καί σοφοῦ γείτονα, τοῦ γερο-Δανιήλ Σμυρναίου, τοῦ ἱδρυτῃ τῆς γνωστῆς ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων.
  Τά λόγια του, ζείδωρη αὔρα, δροσίζουν παντοιοτρόπως τήν φλεγομένη ἀπό θεῖο ἔρωτα καρδία τοῦ καλογεριοῦ. 
Τί εὐλογημένη γειτονιά! Μικραγιάννα, Καρούλια, Κατουνάκια.  Τί περιβόλι ὄμορφο καί εὐωδιαστικό !  Οἱ ἀλάλητοι στεναγμοί ἁγιάζουν τόν ἀέρα καί οἱ ἀσκητικοί ἀγῶνες ποτίζουν τήν ἔρημη γῆ καί βγάζει καρπούς, σωσμένους ἀνθρώπους, καλούς καλογήρους.

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος
Ἐτήσια ἔκδοσις τῆς ἱερᾶς κοινοβιακῆς
Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
  Ἔτος 2008 ἀριθμ. 33

Ἐπιμέλεια κειμένου 

Ἀναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Γιὰ νὰ διαβάσετε τα ὑπόλοιπα πατῆστε  Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης