Ο αυτοκρατορικός Παρακλητικός Κανόνας. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Ο αυτοκρατορικός Παρακλητικός Κανόνας 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Τις μισές από τις δεκαπέντε ημέρες πριν από την εορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου στις Ορθόδοξες Εκκλησίες ψάλλεται ο Μέγας Παρακλητικός Κανόνας. Πρόκειται για εξαιρετικής έμπνευσης εκκλησιαστικό ύμνο του αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεοδώρου Β΄ Δούκα Λασκάρεως, υιού του μεγάλου πατέρα του, αυτοκράτορα Αγίου Ιωάννη Βατάτζη. Από τους ειδικούς θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της ύστερης Βυζαντινής περιόδου και είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, κάτι όχι σύνηθες.
    Ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β΄ Δούκας Λάσκαρης ανήλθε στον θρόνο της Νικαίας το 1254, σε ηλικία 32 ετών και απεβίωσε τέσσερα χρόνια μετά. Η αιτία του θανάτου του δεν έχει απολύτως εξακριβωθεί. Λέγεται ότι έπασχε από ανίατη ασθένεια, που τον οδήγησε στον τάφο, όμως δεν ήσαν λίγοι όσοι επιδίωξαν τον θάνατό του, μεταξύ των οποίων πιθανολογείται ότι ήταν και ο Μιχαήλ Παλαιολόγος.
Ο ιδρυτής της δυναστείας των Παλαιολόγων για να καταλάβει τον θρόνο ετύφλωσε τον ανήλικο υιό του Θεοδώρου, Ιωάννη Δ΄ Λάσκαρη (1250-1305), ο οποίος έζησε το υπόλοιπο του βίου του ως μοναχός. Σημειώνεται πως πριν το τέλος της ζωής του Ιωάννη τον επισκέφθηκε ο υιός του Μιχαήλ Ανδρόνικος Παλαιολόγος και του ζήτησε ταπεινά συγγνώμην για την ενέργεια του πατέρα του.

Μισθοί κληρικῶν - εκκλησιαστική περιουσία. Μερικές ἀλήθειες

Μισθοί κληρικῶν - εκκλησιαστική περιουσία. Μερικές ἀλήθειες

Αντωνίου Κασιμάτη, Δικηγόρου Νομικού Συμβούλου Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς

 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 31ῃ Ἰουλίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Κάθε φορά που θέλει η εξουσία να αποπροσανατολίσει από τα καυτά και υπαρκτά προβλήματα που η ίδια δημιούργησε, επανέρχεται στην επικαιρότητα η εκκλησιαστική περιουσία και η από το κράτος μισθοδοσία των Ιερέων. Κραυγές λαϊκισμού ακούγονται για το πως είναι δυνατόν η Εκκλησία να διαθέτει τεράστια ακίνητη περιουσία, πώς ανέχεται η Πολιτεία να αμείβει αυτή τους Ιερείς και ως επιστέγασμα των κραυγών έρχεται η επωδός περί χωρισμού Εκκλησίας και κράτους.
Ας εξετάσουμε μέσα από την πορεία του χρόνου πώς έχουν τα πράγματα αναφορικά προς την μισθοδοσία του Κλήρου :

1.- ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος Η')

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος Η')

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 Ὁ μονάρχης πῆρε τό παράσημο β΄ βαθμοῦ καί τό κάρφωσε στό στῆθος του.
-Ὤ, θαυμάσιο!  εἶπε μ’ ἐνθουσιασμό.
Ὕστερα ἔριξε μιά ματιά στόν κανονισμό.
-Θεμελιώδης κανονισμός εἶπε.  Πολύ ἀναγκαῖος γιά μιά σωστή καί ὀργανωμένη παροχή πλατειᾶς βοήθειας στούς κατοίκους τῆς Καμτσάτκας.  Καί ποιός εἶναι ἁρμόδιος γιά τήν ἔγκριση του;
Ἀσφαλῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος! 
-Μάλιστα, Μεγαλειότατε, ἀποκρίθηκα μέ κάπια φανερή ταραχή. Ἡ Ἱερά Σύνοδος θά ἔπρεπε νά τόν ἐγκρίνει, ἀλλά ἡ προκατάληψη καί ἡ ἀντιδραστικότητα τοῦ ἐπιτρόπου Λουκιάνωφ ὁδήγησαν ἔτσι τά πράγματα, ὥστε νά μήν ἐξετασθεῖ κάν ὁ κανονισμός ἀπό τή Σύνοδο.  Σέ μένα μάλιστα δόθηκε ἐντολή νά ἐπιστρέψω στήν Καμτσάτκα, μέ τήν αἰτιολογία ὅτι τό θέμα τῆς ἀδελφότητος ἐμπίπτει στίς ἁρμοδιότητες τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου.
Ὅμως στό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ προβλέπεται ἡ δημιουργία παραρτημάτων στήν Πετρούπολη, τή Μόσχα, τό Κίεβο, τό Χάρκοβο καί ἄλλες μεγάλες πόλεις.  Ἡ ἀδελφότητα δηλαδή θ’ ἁπλώνει τή δραστηριότητά της σ’ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία.  Καί σέ τέτοιες περιπτώσεις ὁ κανονισμός ἐγκρίνεται ἀπό τή Σύνοδο.
Ὁ τσάρος ὅμως δέν ξέρω ἄν ἄκουσε ὅλα ὅσα τοῦ εἶπα, γιατί στό μεταξύ περιεργαζόταν τά παράσημα καί τά πολύχρωμα σκίτσα τους.  Μετά ἀπό μικρή σιωπή παρατήρησε:

Ἡ διάσωσις μιᾶς γυναίκας ἀπό βέβαιο θάνατο.

Ἡ διάσωσις μιᾶς γυναίκας ἀπό βέβαιο θάνατο

  Ἡ ζωή καί οἱ ἀγῶνες τοῦ Γέροντος π. Κλεόπα Ἡλίε

π.Ἰωαννίκιος  Μπάλαν 

Τό ἔτος 1947, κάποια νύκτα τῆς περιόδου τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, ὁ π. Κλεόπας ἐξωμολογοῦσε πολύ κόσμο μέχρι στίς 12 τά μεσάνυκτα καί ἦτο κουρασμένος. ῞Οταν ξεκίνησε λίγο νά ἀναπαυθῆ, μπῆκε στό ἐξομολογητήριο μία γυναῖκα, ταραγμένη καί κλαίουσα τοῦ εἶπε:
-Πάτερ, περιμένω ἐδῶ ἕξι ὧρες. . . *Ηλθα νά ἐξομολογηθῶ, διότι ἔχω μεγάλη ἁμαρτία μέσα στήν καρδιά μου.
-Παιδί μου, τώρα εἶμαι κουρασμένος. Σέ παρακαλῶ νά ἔλθης τό πρωῒ.
-Πάτερ, ἐάν δέν μέ δεχθῆς τώρα στήν ἐξομολόγησι, ἐγώ θά πάω νά κρεμασθῶ. Κύτταξε, ἔχω καί τό σχοινί στά χέρια μου. ῎Εκανα μεγάλη ἁμαρτία, διότι ἐσκότωσα μέ ἄμβλωσι πολλά παιδιά. Δέξου με, διότι δέν ἠμπορῶ ἄλλο νά ὑπομείνω!
Τότε ὁ Πατήρ ἐξωμολόγησε αὐτή τήν γυναῖκα, τήν παρηγόρησε, τήν ἐνίσχυσε πνευματικά, τῆς ἔδωσε κανόνα μετανοίας καί τῆς ἔλυσε μέ τήν συγχωρητική εὐχή τήν μεγάλη αὐτή ἁμαρτία της.

31 Ιουλίου Συναξαριστής

Εὐδοκίμου Δικαίου, Ἰωσήφ ἐξ Ἀριμαθαίας, τῶν Ἁγίων 12 Ρωμαίων Μαρτύρων, Ἀνωνύμου Κρητικοῦ Νεομάρτυρα, Ἀνακομιδή Λειψάνων Ἀποστόλου Φιλίππου, Ἐγκαίνια Ναοῦ Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις καί προεόρτια Ἐξόδου Τιμίου Σταυροῦ

Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιμος

Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιμος γεννήθηκε στὴ Καππαδοκία καὶ ἔδρασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεόφιλου (829 – 842).
Οἱ γονεῖς του Βασίλειος καὶ Εὐδοκία ἦταν ἄνθρωποι πλούσιοι καὶ εὐσεβεῖς. Ἡ ὀρθόδοξη οἰκογένειά του τὸν ἀνέθρεψε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γρήγορα ὁ Εὐδόκιμος διακρίθηκε γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὶς ἀρετές του.
Ὁ ἠθικὸς βίος του καὶ ἡ φιλάνθρωπη δράση του ἐκτιμήθηκαν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Θεόφιλο, ὁ ὁποῖος τὸν διόρισε στρατοπεδάρχη τῆς Καππαδοκίας ἀρχικὰ καὶ ἀργότερα ὅλης της αὐτοκρατορίας. Κατὰ τὴν τέλεση τῶν καθηκόντων του ὁ Εὐδόκιμος ἦταν πάντα δίκαιος καὶ ταπεινόφρων, ἐνῷ δὲν σταμάτησε στιγμὴ νὰ ἐπιδίδεται στὸ φιλάνθρωπο ἔργο του.
Ἐνῷ βρισκόταν στὸ 33ο ἔτος τῆς ἡλικίας του ὁ Εὐδόκιμος προσβλήθηκε ἀπὸ βαριὰ σωματικὴ ἀσθένεια. Ὅταν παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο, ἡ χριστιανικὴ κοινότητα βυθίστηκε σὲ θλίψη καὶ ἐνταφίασε τὸ τίμιο σῶμα του εὐλαβῶς.

Ραδιοφωνική συνέντευξη τοῦ Ἀρχ. Ἀρσενίου Κατερέλου γιὰ τὸν Γ. Παΐσιο & τὸν Γ. Ἰσαάκ Λιβανέζο

Ραδιοφωνική συνέντευξη τοῦ Ἀρχ. Ἀρσενίου Κατερέλου γιὰ τὸν Γ. Παΐσιο & τὸν Γ. Ἰσαάκ Λιβανέζο.

Ἡ συνέντευξη ἐδόθη στόν π. Ἰωήλ Κωνστάνταρο στόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανῆς & Κονίτσης στίς 13 Ἰουλίου 2013.



Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)
Ἀρχείο Ἀναβάσεων 

Γιά περισσότερες ὁμιλίες τοῦ π. Ἀρσενίου Κατερέλου πατήστε στον σύνδεσμο

Είχαμε κάποτε μια ωραία Ελληνική γλώσσα. Κωνσταντίνος Χολέβας

 Είχαμε κάποτε μια ωραία Ελληνική γλώσσα

 Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Τα ελληνικά  ήταν και παραμένουν μία δύσκολη γλώσσα. Υπήρχε, όμως, στα παλαιότερα χρόνια μία ηθική υποχρέωση των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης να μιλούν και να γράφουν σωστά ελληνικά.
Για να δείχνουν τον σεβασμό τους προς την πανάρχαια γλώσσα μας και για να γίνονται παράδειγμα προς μίμησιν από τον λαό. Σήμερα δυστυχώς ακούμε και διαβάζουμε σοβαρά γλωσσικά ολισθήματα από –υποτίθεται- μορφωμένους ανθρώπους. Καταγράφω χαρακτηριστικά τα ακόλουθα:
Από προβεβλημένο στέλεχος της κυβερνήσεως ακούσαμε τη δήλωση ότι θα ασχοληθεί με το πρόβλημα «των πλεονάζοντων θέσεων»!  Διπλό το ολίσθημα.
Πρώτον η λέξη θέση είναι γένους θηλυκού, άρα το σωστό είναι «των πλεοναζουσών θέσεων». Αλλά και αρσενικό να ήταν το γένος, το σωστό είναι «των πλεοναζόντων υπαλλήλων», όχι «πλεονάζοντων» . Εκτός αν ο ομιλητής μιμείται την κακόηχη «δημοτικιά» των αριστερών φοιτητικών συλλόγων που γράφουν «του Πανεπιστήμιου» αντί «του Πανεπιστημίου».
Νεόκοπο πολιτικό κόμμα εμφανίσθηκε και ονομάσθηκε «Νέα Μέρα». Με το καλημέρα έγινε το ολίσθημα. Η λέξη ΜΕΡΑ δεν είναι υπαρκτή λέξη, αλλά παραφθορά και προφορική λαϊκότροπη μορφή της λέξεως «ημέρα» . Το λεξικό Μπαμπινιώτη στο λήμμα «μέρα» γράφει: Βλέπε λέξη «ημέρα».
Το προφορικό ιδίωμα έχει μεγαλύτερες ανοχές. Αλλά ένα πολιτικό κόμμα, που υπόσχεται ότι θα υπερασπισθεί το έθνος και τον λαό, οφείλει πρωτίστως να υπερασπίζεται τη γλώσσα και την εθνική κληρονομιά μας. 

Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας. (Μέρος Ι')

   Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας. Μέρος Ι΄

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνοντο ἐντροπή γι᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖον ἐγνώριζαν, ἀλλά τοῦ συμπεριφέροντο σάν δοῦλο.
Κατόπιν ἀνεχώρησαν μέ τ᾿ ἄλογά τους καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ χωριοῦ τούς ξεπροβόδησαν μέχρι τά σύνορα τοῦ χωριοῦ τους μέ πολλή τιμή. Πηγαίνοντας στόν δρόμο τους τόν ἐρωτοῦσαν γιά τήν γυναῖκα του καί τά παιδιά του κι αὐτός τούς εἶπε μέ τήν σειρά ὅλα ὅσα τοῦ εἶχαν συμβῆ.
Ἀκούοντας αὐτά οἱ στρατιῶτες ἔκλαιγαν γι᾿ αὐτά τά σπάνια βάσανά του. Ἐπίσης κι αὐτοί τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ βασιλεύς ἦταν πολύ στενοχωρημένος γι᾿ αὐτόν.
Ὄχι μόνον ὁ βασιλεύς, ἀλλά ὅλο τό στράτευμα ἐλυποῦντο γιά τήν ἀπώλειά του. Ὄχι μετά ἀπό πολλές ἡμέρες ἔφθασαν στήν Ρώμη καί εἶπαν στόν βασιλέα ὅτι ἔρχονται μέ τόν στρατηγό Πλακίδα. Ὁ βασιλεύς τούς δέχθηκε μέ πολλή τιμή, μέ ὅλους τούς ἄρχοντες τοῦ παλατιοῦ του.
 Ἀσπάσθηκε τόν στρατηγό καί τόν ἐρώτησε τί τοῦ συνέβη καί ἔφυγε ἀπό τό σπίτι του μέ τήν  γυναῖκα του καί τά δύο παιδιά του. Ὅλοι τόν ἄκουαν μέ πολλή συγκίνησι.  Τότε ὁ βασιλεύς ἔδωσε τήν πρώτη τιμητική θέσι δεξιά του, τοῦ ἐχάρισε πολύ πλοῦτο καί περιουσία, περισσότερα ἀπό ὅ,τι εἶχε παλαιότερα καί ὅλοι στήν Ρώμη ἐχαίροντο γιά τήν ἀνεύρεσί του καί τόν ἐρχομό του.

Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Β'

 Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Β'

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

 Τά χρόνια περνοῦσαν, οἱ γονεῖς του τόν ἐγκατέλειψαν καί ἡ ἀγωνία γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του ἤδη ἄρχισε νά ἐμφανίζεται στόν ὁρίζοντα τῆς διανοίας του.
Ἡ γνωριμία του μέ τόν συνταξιοῦχο νοματάρχη τῆς Χωροφυλακῆς κ. Ἠλία Ζῶτο κατέληξε στήν ἀπό κοινοῦ συμφωνία γιά ἀναχώρησί τους ἐκ τοῦ ματαίου κόσμου.
Μία λοιπόν πρωΐα τοῦ μηνός Ἰουλίου τοῦ 1974 οἱ δύο μεσόκοποι ἄνδρες ἔλαβαν τήν μεγάλη καί ἀμετάκλητη ἀπόφασι: ὁριστική ἐγκατάστασις στό Ἅγιον Ὄρος. Προβληματίσθηκε λίγο ὁ κ. Ἠλίας, ἡλικίας τότε 42 ἐτῶν, πού θ᾿ ἀφήση τήν σύζυγό του, πρώην καθηγήτρια τῶν γαλλικῶν. Τήν ἔπεισε νά μεταβῆ κι αὐτή σέ μοναστήρι γιά νά σώση τήν ψυχή της. Πράγματι, αὐτή ἐπῆγε στήν Μονή Κεχροβουνίου τῆς Τήνου καί οἱ δύο ἄνδρες γιά τόν Ἄθωνα.
Μετέβησαν στήν Νέα Σκήτη, στό Κελλίον τῶν Ἀβραμαίων, πού εἶναι ἀφιερωμένο στόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα. Τότε Γέροντάς τους ἦτο ὁ Γέρο-Ἀβράμιος μέ συνοδεία τόν ἱερομ. Σεραφείμ, τόν μοναχό Θεοφύλακτο, συνασκητή τοῦ μεγάλου Ἡσυχαστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Σπηλαιώτου καί τόν μοναχό Ἀνδρέα.

Ἡ περίπτωση του Μ. Μέρος Α'

Ἡ περίπτωση του Μ. Μέρος Α'

 Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Αὐτός ἦταν ἕνας ὄμορφος νεαρός, ἔξυπνος καί ὁρμητικός. Μπῆκε στήν σειρά γιά “ἀναμόρφωση” στό Πιτέστι μέ τήν ἐτικέτα ὅτι εἶναι μεγάλος κερατᾶς καί ἀντιδραστικός. Στό πρῶτο σόκ προσπάθησε νά ἀντιδράσει βίαια, ἀλλά ἐξουδενώθηκε ἀμέσως.
Γιά τρεῖς μῆνες, ἡμέρα-νύχτα ὑποβλήθηκε σέ φρικαλέα βάσανα μέχρι πού ὑπέκυψε. Μετά ἔγινε ἕνας ἀπό τούς τραμπούκους. Χτυποῦσε δυνατά, ἄσπλαχνα καί μέ μιά τρελλή βία. Ἡ ματιά του ἦταν τρομακτική, σατανική, παραισθητική. Ἔβριζε κι ἔβγαζε ἀπό τό στόμα του τίς πιό βαρειές βλασφημίες.
Ἦταν μόνο 22 ἐτῶν. Εἶχε ἀρρωστήσει  βαρειά ἀπό φυματίωση. Εἶχε μεγάλο πυρετό, εἶχε ἀδυνατίσει καί εἶχε μεγάλες αἱμοπτύσεις. Ἦταν ὑποψήφιος γιά τό τελευταῖο του ταξίδι.
Σ᾿ αὐτήν τήν κατάσταση μεταφέρθηκε στό Τίργου Ὄκνα. Ἐδῶ συμπεριφερόταν μέ σφοδρότητα καί σκληρή ἀσπλαγχνία δικάζοντας, κατηγορώντας, τραυματίζοντας τούς ἄλλους μέ ἀτίθασες προσπάθειες.

Εκατομμύρια Ρώσοι και ο ίδιος ο Πούτιν προσκύνησαν τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα που μετέφεραν απο την Πάτρα!

Εκατομμύρια Ρώσοι και ο ίδιος ο Πούτιν προσκύνησαν τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα που μετέφεραν απο την Πάτρα!

 “Η Ορθοδοξία μας ενώνει”! Δήλωσε ο Πούτιν κατά την διάρκεια της τελετής.
Εκατομμύρια πιστοί έσπευσαν να προσκυνήσουν τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος μεταφέρθηκε από την Πάτρα στη Ρωσία για τις εορταστικές εκδηλώσεις
Με αφορμή τους εορτασμούς για τα 1.025 χρόνια από τον εκχριστιανισμό των Ρώσων, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν μίλησε για τη σπουδαιότητα και τη σημασία της Ορθοδοξίας στην ιστορία του ρωσικού λαού.

Γέρων - Θεόφιλος Λαυριώτης. Μέρος Α'

Γέρων - Θεόφιλος Λαυριώτης. Μέρος Α'

  Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

  Εγεννήθη το έτος 1885 στο Κανιάνι Λαμίας και στη βάπτιση έλαβε το όνομα Θωμάς (Καψής). Ήρθε για να μονάσει στη Λαύρα στις 14 Ιουλίου 1910 και μετά από ένα χρόνο δοκιμή στις 15-8-1911 έγινε μοναχός λαμβάνοντας στην κουρά το όνομα Θεόφιλος.
   Ο π. Θεόφιλος, αν και έζησε σε ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, ήταν πολύ αγωνιστής, πολύ ασκητικός, άνθρωπος της προσευχής και της μοναχικής ακρίβειας. Δεν έχανε ακολουθία. Έμπαινε στο στασίδι του, στεκόταν πάντα όρθιος και δεν έβγαινε από κει, αν δεν τελείωνε η ακολουθία.
   Ήθελε να τηρούνται τα τυπικά στην ακολουθία, και όταν έβλεπε παραβάσεις επενέβαινε και διόρθωνε. Κάποτε ένα νέο καλογέρι σε μία αγρυπνία άρχισε να ψάλλει τον πολυέλεο με ύφος και στόμφο. Στον πρώτο στίχο πήγε ο γερω-Θεόφιλος και του είπε: "Δε σ' ακούει ούτε ο Θεός ούτε οι άνθρωποι. Τα δαιμόνια χορεύουν. Ταπεινά, ταπεινά να ψάλλουμε, να μας ακούει ο Θεός και να μας χαίρεται σαν παιδιά Του".

30 Ιουλίου Συναξαριστής

 Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων  Σίλα, Σιλουανοῦ, Κρήσκεντος, Ἐπαινετοῦ καί Ἀνδρονίκου, Ἰουλίττης ἐκ Καισαρείας.


Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος οἱ Ἀπόστολοι 

Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος, ἦταν πέντε ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ὅλοι ὑπηρέτησαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Σίλας φυλακίστηκε μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας. Μετὰ ἀπὸ πολλοὺς μόχθους καὶ μακρὰ πορεία ἔγινε ἐπίσκοπος Κορίνθου.
Ὁ Κρήσκης, ἔγινε ἐπίσκοπος Καρχιδονίας καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ μόχθησε καὶ ὑπηρέτησε τὸ Θεῖο Εὐαγγέλιο.
Ὁ Σιλουανός, ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου Θεσσαλονίκης, ἀγωνίσθηκε καὶ βασανίστηκε καὶ αὐτὸς γιὰ τὴν πίστη του στὸν Κύριο.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀγωνίσθηκε καὶ ὁ Ἐπαινετὸς σὰν ἐπίσκοπος Καρθαγένης.
Τέλος καὶ ὁ Ἅγιος Ἀνδρόνικος ἀγωνίστηκε καὶ βασανίστηκε γιὰ τὴν πίστη του στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουανός τε, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκῳ, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων· Χριστὸν γὰρ ἱκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Α'

  

 Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Α'

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

    Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος, κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Νικολάου, καταγόταν ἀπό τόν Πύργο τῆς Ἠλείας. Γεννήθηκε τό 1915 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἐπειδή, εἶχα συνάψει μαζί του στενές ἀδελφικές σχέσεις, συχνά τόν ρωτοῦσα γιά τήν ζωή του καί τήν οἰκογένειά του.
Ὁ ἴδιος λοιπόν μοῦ ἔλεγε τά  ἑξῆς: "Οἱ γονεῖς μου, ὀνόματι Νικόλαος καί Ἀθηνᾶ, ἦταν εὐσεβεῖς ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία.
 Ὁ πατέρας μου ἐγνώριζε λίγα γράμματα, ἐνῶ ἡ μητέρα μου καθόλου, ἀφοῦ μετά δυσκολίας κατάφερε νά μάθη στά γεράματά της τό "Πάτερ ἡμῶν...". Μόνο ἕνα πρᾶγμα ἐγνώριζαν: Νά θρησκεύουν, ὅπως τούς ἐφώτιζε ὁ Πανάγαθος Θεός.
    Ὁ πατέρας μου ἀπέθανε στίς 17 Ἰανουαρίου τοῦ 1944, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Τότε στήν Ἑλλάδα ὑπῆρχε ἡ γνωστή φοβερή πεῖνα, ἡ ὁποία ἐθέριζε ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας. Ἐμεῖς εἴμασταν τρία ἀδέλφια καί ἐμέναμε τότε στήν Ἀθήνα.
Ἡ μητέρα μας, μέ τήν βοήθεια καλῶν γειτόνων τακτοποιοῦσε στό πατρικό μας σπίτι τά ἀναγκαῖα γιά τήν κηδεία τοῦ πατέρα μας. Σέ λίγο θά κατεβαίναμε κι ἐμεῖς ἀπό τήν Ἀθήνα στόν Πύργο. Τό βράδυ στήν κηδεία ἦσαν πάνω ἀπό 100 ἄτομα. Λόγῳ τῆς πείνας ἔβρασαν χυλό ἀπό καλαμποκάλευρο καί ἔφαγαν.

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος Ζ'). Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος Ζ')

-Ἐσεῖς εἶστε ὁ ἱερομόναχος Νέστορ τῆς Καμτσάτκας; ρώτησαν.
-Μάλιστα, ἀπάντησα μουδιασμένα.
-Μ’ ἔπιασαν ἀγκαζέ, κι ἀπό τίς δύο πλευρές.  Σχεδόν σηκωτό μέ ὁδήγησαν σέ μιάν ἅμαξα, πού περίμενε λίγο πιό πέρα.
Ἐκείνη ἡ ἀκαριαία «σύλληψη» μ’ ἔκανε νά δυσφορήσω.  Διαμαρτυρήθηκα:
-Ὄχι, σᾶς εὐχαριστῶ... Μόνος μου.... Μά δέν εἶμαι γέρος.... Μή μέ βαστάζετε στά χέρια!
Χαμογέλασαν κι οἱ δυό χωρίς νά μοῦ ποῦν λέξη.  Δέν μ’ ἄφηναν ὡστόσο.  Ὁ ἕνας κρατοῦσε καί τό χαρτοφύλακά μου, μέ τό σχέδιο τοῦ κανονισμοῦ τῆς Καμτσατκικῆς Ἀδελφότητος καί τά δείγματα τῶν παρασήμων.
Μέ ἀκούμπησαν προσεκτικά καί ἁπαλά στό κάθισμα τῆς ἅμαξας με τ’ ἀστραφτερά ἐπίχρυσα ἐμβλήματα τῆς αὐτοκρατορικῆς δυναστείας.  Τά δυό ὑπέροχα καί καταστόλιστα ἄλογα ἄρχισαν νά προχωροῦν ἀργά στό γραφικό δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στά ἀνάκτορα. Ὅταν μετά ἀπό λίγο ἡ ἅμαξα ἔφτασε στά προπύλαια, ἐμφανίστηκε ὁ ἀξιωματικός ὑπηρεσίας καί μέ ὁδήγησε εὐγενικά μέσα, σ’ ἕνα πολυτελή προθάλαμο.
-Θά σᾶς δεχθοῦν ἀμέσως οἱ Αὐτῶν Μεγαλειότητες, εἶπε κι ἐξαφανίστηκε.....
Τόν ἀκολούθησα πειθήνια.  Οἱ αὐλικοί προπορεύονταν.  Μέ ὁγήγησε στό γραφεῖο τοῦ τσάρου. Ἦταν ἕνα μεγάλο δωμάτιο μέ παχιά χαλιά καί βαρειά ἐπίπλωση.  Μπῆκα μέσα ἀθόρυβα. Ὁ ἀξιωματικός ἔκλεισε πίσω μου τήν πόρτα.

Ἡ γέννηση τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου. Μέρος Β', Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

 Ἡ γέννηση τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου. ( Μέρος Β'). Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.

Γεννήθηκε λοιπόν ὁ Γρηγόριος.  Ποῦ ἀκριβῶς γεννήθηκε; Στή Ναζιανζό λένει οἱ πολλοί.  Πιθανόν ὅμως καί στήν Ἀριανζό, ἕνα χωριό, στό ὁποῖο οἱ γονεῖς του εἶχαν χτήματα πολλά καί σπίτια.
Τό νήπιο Γρηγόριος μεγάλωνε σ’ ἕνα περιβάλλον κυριολεκτικά ἄνετο.  Τά χρήματα καί τό ὑπηρετικό προσωπικό ἄφθονα στό σπιτικό, πού ἔμοιαζε λίγο μέ παλάτι.
 Στήν κούνια του ἔτρεχε ὄχι μόνο ἡ στοργική καί χαριτωμένη μητέρα του. Ὑπηρέτριες καί γυναῖκες πού δούλευαν γιά τό σπίτι ἦταν πολλές.  Μόλις ἄρχισε νά μεγαλώνει καί νά κάνει τά πρῶτα βήματα, εἶδε μέ τά μικρά ματάκια του κήπους καί περιβόλια, τό ποταμάκι Καρασού καί τ’ ἀμπέλια τοῦ πατέρα του.  Λίγο ἀργότερα ἔκανε καί τό πρῶτο ταξίδι του. Ἄνοιξηη καί στά χτήματα τῆς Ἀριανζοῦ ἔσπαζε ἡ ζωή τά δεσμά της.
 Γλύκαινε τή γῆ καί τούς ἀνθρώπους, μέχρι πού ἔνιωθαν μεθυσμένοι.
Οἱ πρῶτες ἐμπειρίες τοῦ μικροῦ Γρηγορίου; Ἔνιωθε κι ἔπλεε σέ θάλασσα στοργῆς καί ἀγάπης.  Τά παραπέρα, δύσκολα. Μόλις πού ἄγγιζαν τίς ἀντένες τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Ἡ ἱεροπρέπεια καί ἡ ὑπευθυνότητα τοῦ πατέρα. Ἡ γλυκύτητα καί ἡ ἁγνότητα τῆς μητέρας.
Πολύς κόσμος μπαινόβγαινε στό σπίτι. Ἐργατικοί ἄνθρωποι, ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι, παλαιοί συνάδελφοι τοῦ πατέρα, προπαντός χριστιανοί κάθε ἡλικίας καί τάξης, κληρικοί καί μοναχοί. Θά περάσουν χρόνια νά ξεχωρίσει στό μυαλό του ὁ μικρός Γρηγόριος ὅλον αὐτόν τόν κόσμο. 

Ἡ “ἀναμόρφωση” στό Τίργου Ὄκνα. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἡ “ἀναμόρφωση” στό Τίργου Ὄκνα

 Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Ἐδῶ ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα οἱ ἀναμορφωτές ἄρχισαν τό ξύλο. Τό ἔκαναν ὅμως λόγῳ τῶν αὐστηρῶν κανονισμῶν πού ἐφαρμόζοντο στό Πιτέστι, χωρίς νά σκέφτονται ὅτι ἐδῶ ἦταν ἄλλες οἱ συνθῆκες. Ὁπότε ἔγινε σκάνδαλο. Τότε ὁ κομμουνιστής ἡγέτῆς εἶπε:
- Ἐάν ἡ “ἀναμόρφωση” ἔχει διαταχθεῖ ἀπό τό κόμμα, εἶναι καλή,  ἐνῶ ἄν δέν ἔχει διαταχθεῖ ἀπό τό κόμμα, εἶναι κακιά.
Οἱ Ἀρχές τοῦ Τίργου Ὄκνα καί οἱ εκπρόσωποι τῆς Ἀσφάλειας δέν ἤξεραν τίποτε περί τῆς “ἀναμόρφωσης” τοῦ Πιτέστι καί ἦταν σάν τυφλωμένοι.
Ἦλθαν ἐπόπτες ἀπό τό Βουκουρέστι, ἀλλά κι ἐκεῖνοι δέν ἤξεραν τίποτε περί τῆς “ἀναμόρφωσης”.
Ἀπό ἐδῶ φαίνεται ἀκόμη μιά φορά πόσο ἀπόκρυφο καί ἄγνωστο  ἦταν τό πείραμα αὐτό στούς ὑψηλότατους κύκλους τοῦ Κόμματος.
Οἱ ἀναμορφωτές εἶχαν μία ἀλλόκοτη ἔκφραση, τρομακτική, ἐκρηκτικη καί ὑπνωτική. Ἡ ματιά τους ἦταν ἀσταθής καί γυαλιστερή. Ἦταν ταραγμένοι καί ἕτοιμοι νά ἐκραγοῦν δυναμικά. Διέθεταν ἕνα ζῆλο πού τόν ἐξαντλοῦσαν στό νά βασανίζουν ἀνελέητα τούς κρατουμένους.
Αὐτοί μεταξύ τους ἦταν στενά ἑνωμένοι, εἶχαν ἀμοιβαῖο σεβασμό καί πότε πότε ὑπετάσσοντο ὁ ἕνας στόν ἄλλο στήν ἐφαρμογή τῶν συγκεκριμένων βασανιστηρίων, θεωρώντας τόν ἄλλον ἀνειλικρινῆ ἤ κοιμισμένον ἤ ἐπιεικῆ. Ἔπρεπε νά μισοῦν, νά πληγώνουν, νά  κατασκοπεύουν, νά προδίδουν, ἀκόμη καί νά σκοτώνουν ἄν ἦταν ἀνάγκη.

Αἱ καινοφανεῖς θρονικαί ἐορταί εἶναι παπικόν κατασκεύασμα

Αἱ καινοφανεῖς  θρονικαί  ἐορταί   εἶναι  παπικόν κατασκεύασμα

Ἀκούμε τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ «θρονικὲς ἑορτές», δηλαδὴ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις τοπικῶν ἐκκλησιῶν, κάθε φορὰ ποὺ ἑορτάζεται ἡ μνήμη Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τὶς ἐκκλησίες αὐτές.
 Ἀλλὰ ἡ μορφὴ τῶν ἑορτῶν εἶναι καινοφανὴς καὶ ἄγνωστη στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὴν λάνσαρε πρῶτος ὁ παπισμός, γιὰ νὰ «διαλαλεῖ» κατ᾽ ἔτος, πανταχόθεν, τὴν δῆθεν «πέτρειο διαδοχὴ» τοῦ πάπα.
Μὲ κάτι τέτοια τερτίπια προσπαθεῖ ὁ παπισμὸς νὰ ὑπενθυμίζει τὸ ἐπάρατο «πρωτεῖο» καὶ τὸ βλάσφημο «ἀλάθητο» τοῦ ἡγεμονίσκου τοῦ «Κράτους τοῦ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος προβάλλεται, ἐκτὸς ἀπὸ βασιλιὰς καὶ ὡς ἐπίσκοπος Ρώμης!
Ἀλλά, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ νεοπαπιστικὴ νοοτροπία εἰσῆλθε δυστυχῶς καὶ στὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ἄρχισαν νὰ ἑορτάζονται καὶ σὲ πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀνάλογες «θρονικὲς ἑορτές», τὶς ὁποῖες φροντίζουν κάποιοι νὰ τὶς ἀναγάγουν σὲ «μεγάλα γεγονότα».

29 Ιουλίου Συναξαριστής

Καλλινίκου, Θεοδότης, Μάμα, Ἰωάννη Μάρτυρα, Βασιλίσκου, Κωνσταντίνου Πατριάρχου, τῶν Ἁγίων Πατέρα, Μητέρας καί τῶν δύο τέκνων τους, Ἰωάννη Στρατιώτη, Βενιαμίν καί Βηρίου, Θεοδοσίου Βασιλέως.



Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος ὁ Μάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κιλικία. Μὲ ἰδιαίτερη εὐφράδεια λόγου, ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ ζῆλο, δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὅταν ἔφθασε στὴν Αἴγυπτο, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεμόνα Σακέρδωνα. Αὐτός, ὑποκρινόμενος, ἔδειξε ὅτι λυπᾶται, καὶ γιὰ νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ Καλλινίκου, ἀνέφερε δῆθεν περιστατικὰ πρώην γενναίων χριστιανῶν, ποὺ ὅταν ἀντίκρισαν τὰ σκληρὰ βάσανα, ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους.
Ὁ Καλλίνικος, ἀντιλαμβανόμενος τὴν ὑποκρισία τοῦ ἡγεμόνα, μειδίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἀναβάλλεις, ἔπαρχε, νὰ λάβεις πεῖρα τῆς δύναμης μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ὁπλίζει τοὺς γνήσιους πιστούς Του.

Γρήγορα ἑτοίμασε ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια καὶ ὅτι ἄλλο σκληρὸ μαρτύριο ἔχεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ σκληρότερα βασανιστήρια ποθῶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».

Τό δεσμωτήριο-θεραπευτήριο- τοῦ Τίργου Ὄκνα. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

 

  Τό δεσμωτήριο-θεραπευτήριο- τοῦ Τίργου Ὄκνα

 Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Τό Τίργου-Ὄκνα εἶναι μιά μικρή πόλη, χτισμένη σ᾿ ἕνα παλιό ὀροπέδιο τῶν Καρπαθίων. Ὠνομάσθηκε ἔτσι διότι ἐδῶ βγαίνει τό ἁλάτι ἀπό τήν γῆ. Σ΄ αὐτήν τήν κωμόπολη ἀνεγέρθηκε το 1937, μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ ἰατροῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ, ἕνα θεραπευτήριο γιά τούς ἀρρώστους φυματικούς κρατουμένους.  Κατόπιν ἔγιναν κι ἄλλες ἐπισκευές καί νέα κτίρια. Ἔχει δύο ὀρόφους, μεγάλα παράθυρα, λιακωτό καί μιά εὐρύχωρη αὐλή.
Ἐδῶ  ἐστέλλοντο οἱ φυματικοί πού ἐβαρύνοντο μέ μεγάλες ποινές ἀπό ὅλα τά δεσμωτήρια τῆς Χώρας, ἀπό τό Κανάλι τοῦ Δούναβη, ἀπό τά ὀρυχεῖα, ἀπό τά μπουντρούμια τῆς Ἀσφάλειας καί ἀπό τά στρατόπεδα ἀναγκαστικῶν ἔργων. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς μετέφερε ἐπάνω του τήν σφραγίδα ἑνός τύπου θλίψης, διότι οἱ κανονισμοί τοῦ ἀφανισμοῦ ἦταν διαφορετικοί.
Ἡ ὁμάδα ἀσθενῶν ἀπό τό Πιτέστι – στήν ὁποία ἦταν καί ὁ Βαλέριος Γκαφένκου–στάλθηκε ἀρχικά στό θεραπευτήριο-δεσμωτήριο Βακαρέστι, τόν Δεκέμβριο 1949.
Ἦταν μιά ἄσχημη βαρυχειμωνιά. Στό Βακαρέστι στεγάστηκαν ἀπό ἕναν ἑβραῖο ἰατρό σ᾿ ἕνά δωμάτιο μέ σαπισμένα παράθυρα.

Γέρω -Μιχαήλ Καυσοκαλυβίτης. (Μέρος Β'). Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

Γέρω -Μιχαήλ Καυσοκαλυβίτης. (Μέρος Β'). Τελευταῖο

   Ο π. Μιχαήλ ευλαβείτο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί είχε το όνομά του, αλλά και για κάποιον άλλο λόγο. όπως διηγήθηκε ο ίδιος σ' έναν ομώνυμό του Κοινοβιάτη, κάποτε που έκανε τον κανόνα του παρουσιάστηκε μπροστά του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του έδειξε πώς να προσεύχεται. Να κρατά το κομποσχοίνι, να λέγει την ευχή και να κάνει συγχρόνως σταυρούς με μικρές μετάνοιες.
   Επειδή πλέον τα κουτάλια δεν είχαν πέραση, ο π. Μιχαήλ έμαθε αγιογραφία. Εκοιμήθη ο Γέροντάς του και ήρθε για συνοδεία του ο π. Γαβριήλ, που και σ' αυτόν έμαθε αγιογραφία. Ήταν ο γερω-Μιχαήλ καλός αγιογράφος και έκανε τις εικόνες με προσευχή και ευλάβεια, γι' αυτό έγιναν και θαύματα.
   Διηγήθηκε ο π. Γαβριήλ ο υποτακτικός του: "Κάποτε που αγιογραφούσε ο Γέροντάς μου Μιχαήλ μία εικόνα του Χριστού, είδε τον ίδιο το Χριστό στον ύπνο του και του είπε ευχαριστημένος ότι είναι ωραία η εικόνα, μόνο να διορθώσει κάτι".
   Έκανε και την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπως τον είχε δει.

Ἡ γέννηση τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου. Μέρος Α', Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.

Ἡ γέννηση τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου. ( Μέρος Α'). Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.

Ἱερό τό ζευγάρι! Ἀπό τήν ὥρα τούτη, Νόννα καί Γρηγόριος, προαισθάνονταν ὅτι τή μεγάλη εὐλογία θ’ ἀκολουθήσει κι ἄλλη μεγαλύτερη. 
Βαθιά μέσα τους ἔνιωθαν ὅτι κάποιο σπουδαῖο ρόλο θά τούς ἀναθέσει ὁ Θεός.  Κάτι μεγάλο θά ἐπιτελέσουν στήν Ἐκκλησία καί γιά τήν Ἐκκλησία.  Τί θά ἦταν αὐτό;  Δέν τό ἤξεραν.  Προσεύχονταν, περίμεναν ν’ ἀκούσουν τή φωνή τοῦ Θεοῦ, προετοιμάζονταν πνευματικά.
Τοῦ Γρηγορίου ἡ ζωή ἄλλαξε ριζικά. Ἡ μεγάλη κτηματική του περιουσία, τά εὐρύχωρα σπίτια, οἱ κολλῆγοι σκλάβοι, πού δούλευαν στά χωράφια του, τ’ ἀκριβά ἔπιπλα καί τά ὡραῖα ἀντικείμενα τῶν σπιτιῶν, ἔγιναν ἀλλιώτικα.
Τά ἔβλεπε ἀλλιῶς. Ἔχασαν τή δική τους ἀξία. Ἔμεινε γαιοκτήμονας, ἀλλά δέν ἐκμεταλλευότανε τούς κολλήγους.  Τού παραχωροῦσε πολλά.  Δέν ἦταν σκληρός μαζί τους.  Κι ὅταν ἔπρεπε νά θυμώσει ἤ νά τούς τιμωρήσει, αὐτό γινότανε μέ σύνεση καί ἀγάπη.  Δέ μισοῦσε.  Ἀγαποῦσε τούς γύρω του ἀνθρώπους κι ἐνδιαφερότανε γιά τό καλό τους. Ἀργότερα μάλιστα, κατά τό 361 περίπου, θά διαθέσει μέρος ἀπό τήν περιουσία του γιά νά χτίσει μεγαλοπρεπή ναό.
Καί ἡ Νόννα; Αὐτή συνέχισε τήν πνευματική ζωή, πιό ἔντονα τώρα.  Κι ἐπειδή κάτι τῆς ἔλεγε μέσα της, ὅτι θά διακονήσει γιά κάτι μεγάλο τήν Ἐκκλησία, προσευχότανε νά τῆς δώσει ὁ Θεός ἀγόρι.  Γιά δεκαετίες ἡ Νόννα ἦταν ἄτεκνη.  Σάράκι καί πόνος μεγάλος, τήν ἔλιωνε καθημερινά. 

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. (Μέρος ΣΤ'). Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

    Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη.(Μέρος ΣΤ')

Οἱ ἐλπίδες μου ἀναπτερώθηκαν.  Δέν εἶχα λόγους νά εὐχαριστήσω τόν Χαρουζίν γιά τήν καλωσύνη του, ἀλλά προπαντός τό Θεό γιά τήν εὔνοιά Του.
Γεμάτος χαρά, πῆρα μέ τή σειρά τίς διευθύνσεις τοῦ καταλόγου κι ἐπισκέφθηκα ὅλους τούς γνωστούς τοῦ Χαρουζίν.  Πράγματι, κανείς δέν ἀρνήθηκε νά γίνει μέλος τῆς ἀδελφότητος. Ἀντίθετα μάλιστα, ὄχι μόνο μ’ ἐνθουσιασμό ὑπέγραφαν οἱ ἴδιοι, ἀλλά μοῦ ἔδιναν κι ἄλλες διευθύνσεις. Ἔτσι, μέσα σέ μερικές ἡμέρες συγκέντρωσα πάνω ἀπό διακόσιες ὑπογραφές ἐπιφανῶν πρωτευουσιάνων, ἀνάμεσά στούς ὁποίους ἦταν καί μέλη τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου καί τῆς Κρατικῆς Δούμας, καθηγητές, διευθυντές τραπεζῶν, στρατηγοί καί ἄλλοι.
Ἀπ’ αὐτούς φαίνεται πώς ἡ δραστηριότητά μου ἔφτασε μέχρι τ’ αὐτιά τοῦ τσάρου.  Καί μέ μεγάλη ἔκπληξη δέχθηκα μιά μέρα τήν ἐπίσκεψη ἑνός ἀξιωματικοῦ τῆς ἀνακτορικῆς φρουρᾶς. Ὅπως ἔμαθα κατόπιν, ἦταν ὑπασπιστής τοῦ μονάρχη. Μέ τή φιλοφροσύνη ἑνός αὐλικοῦ, μοῦ ἔδωσε ἕνα φάκελο ἀπό τό διευθυντή τοῦ αὐτοκρατορικοῦ γραφείου στρατηγό Μοσολώφ.

Χαρές καί θλίψεις. Ἡ ζωή καί οἱ ἀγῶνες τοῦ Γέροντος π. Κλεόπα Ἡλίε

Χαρές καί θλίψεις

π.Ἰωαννίκιος  Μπάλαν 

Δέν ἠμποροῦμε νά σιωπήσουμε καί τίς περιπέτειες, τίς ὁποῖες ὑπέφερε τό Μοναστήρι Συχαστρία καί προπαντός ὁ στάρετς, κατά τό τέλος τοῦ 1947 ἐξ αἰτίας μιᾶς ὀνομαστῆς ὁμάδος ληστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐρήμωσαν τά  Μοναστήρια καί τούς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς Νεάμτς ἐπί ἕξι χρόνια, δημιουργώντας ἀναταραχές, σκάνδαλα καί στήνοντας ἐνέδρες.
Τό Μοναστήρι Συχαστρία καί ἡ Σκήτη Σύχλα, στήν περιοχή ὅπου ἐκρύβοντο οἱ ληστές, ὑπέφεραν τά πάνδεινα ἀπ' αὐτούς, διότι εἶναι ἀπομονωμένα ἀπό ἄλλα Μοναστήρια καί ἀνθρώπους.
Μία φορά, μετά τά ἐγκαίνια τοῦ Νέου Παρεκκλησίου, ἡ αὐλή τῆς Μονῆς ἐγέμισε ἀπό ληστάς. Οἱ Πιστοί κρατοῦσαν τήν ἐκκλησία μέ τήν ἀπειλή ὅπλων, ἐνῶ αὐτοί ἐπῆραν ὅ, τι καλό εὑρῆκαν ἀπό τήν ἀποθήκη τῆς Μονῆς.
Μετά ἀπ' αὐτό τό συμβάν, εἶπε ὁ π. Κλεόπας: Κάποια νύκτα, ὅταν ἤμουν στάρετς καί ἐστεκόμουν στήν 'Ακολουθία τἦς ἀγρυπνίας μέσα στήν ἐκκλησία ἦλθε ὁ ληστής Μπάλτα μέ τήν παρέα του.

Μοναχός Γερόντιος Γρηγοριάτης (+1909-2000)

Μοναχός Γερόντιος Γρηγοριάτης (+1909-2000)

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ἕνα ἀνοιξιάτικο μεσημέρι τοῦ ἔτους 1997 κατέβηκε στήν ἀποβάθρα τῆς Μονῆς μας ἕνας ἡλικιωμένος μοναχός. Ὑποβασταζόμενος ἀπό κάποιον νεώτερο μπῆκε στό Μοναστήρι μας. Ἐμάθαμε γι᾿ αὐτόν ὅτι εἶναι Γρηγοριάτης Μοναχός, πνευματικό τέκνο τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος Παπᾶ Ἀθανασίου καί γιά πολλά χρόνια ζοῦσε μέχρι σήμερα σάν ἐρημίτης σ᾿ ἕνα κελλί  πού ὀνομάζεται "Ὁ Ἅγιος Νικόλαος" τῆς Καψάλας.
Ἀπό τό Μοναχολόγιο τῆς Μονῆς ἀντιγράφουμε τά ἑξῆς βιογραφικά του στοιχεῖα. Κατά κόσμον ὀνομαζόταν Γεώργιος Μοῦτσος τοῦ Νικολάου. Γεννήθηκε στόν Πύργο τῆς Ἠλείας στίς 9 Μαΐου 1909 καί σέ ἡλικία 23 ἐτῶν, τό 1932 ἦλθε στήν Μονή μας νά κοινοβιάση.
Μεγαλόσχημος μοναχός ἐκάρη ἀπό τόν περιβόητον στήν ἀρετή ἡγούμενο παπᾶ Ἀθανάσιον τό 1935.
Ὑπηρέτησε σέ διάφορα διακονήματα τῆς Μονῆς. Τό 1937  ἀρρώστησε βαρειά ἀπό φυματίωσι καί μετέβη γιά ἐξετάσεις καί θεραπεία στό νοσοκομεῖο Ἀσβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης.
Ἐπέστρεψε στό Ὄρος καί, ἐπειδή, δέν ἠμποροῦσε νά ἀκολουθήση τό αὐστηρό πρόγραμμα τῆς Μονῆς, ἐζήτησε τήν εὐλογία νά ἡσυχάση γιά νά τρώγη τίς κατάλληλες τροφές καί νά οἰκονομῆται στίς ἀκολουθίες.
Στό Καλυβάκι του πού ἔμεινε μέχρι τά βαθειά γεράματά του, στόν Ἅγιο Νικόλαο Καψάλας, γιά νά ἐξοικονομῆ τά πρός τό ζῆν ἀναγκαῖα, ἔπλεκε καί πωλοῦσε κομποσχοίνια. Ἐπειδή φαίνεται νά ἔζησε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις, γιά νά κρύψη τόν ἀρετή του προσεποιεῖτο τόν κατά Χριστόν σαλόν.

Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας. (Μέρος Θ'). Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

   Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας. Μέρος Θ΄

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

 Ἔτσι ἐπλησίασαν καί στό χωριό στό ὁποῖο ζοῦσε ὁ Εὐστάθιος. Τότε ἔβοσκε τά πρόβατα στό λειβάδι. Πέρασαν ἀπό κοντά του καί ἐκεῖνος τούς ἐγνώρισε, διότι παλαιότερα ἦταν στρατιῶτες του. Χάρηκε πού τούς εἶδε καί ἔκλαιγε ἀπό τήν χαρά του.
Ὅταν ἔφθασαν αὐτοί κοντά του, τοῦ εὐχήθηκαν γιά τήν ὑγεία του, κατά τήν συνήθεια, καί τόν ἐρώτησαν:
-Τί χωριό εἶναι αὐτό καί ποιός εἶναι ὁ ἀρχηγός του;
-Μετά ἄρχισαν νά τόν ἐρωτοῦν:
-Μήπως ἐδῶ εἶναι κάποιος ξένος ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή εἶναι ἔτσι περίπου (τοῦ περιέγραφαν τήν  μορφή του) καί ὀνομάζεται Πλακίδας;
Καί ὁ Εὐστάθιος τούς ἀπήντησε:
-Γιά ποιά αἰτία τόν ἀναζητᾶτε;
-Κι αὐτοί τοῦ εἶπαν:
-Εἶναι φίλος καί γιά πολύ καιρό δέν τόν ἔχουμε πάλι ἰδεῖ καί δέν γνωρίζουμε ποῦ εὑρίσκεται μέ τήν γυναῖκα του καί τά δύο παιδιά του. Ἐάν μᾶς εἰπῆς ποιός εἶναι αὐτός, θά σοῦ δώσουμε πολύ χρυσό καί δῶρα.
Καί ὁ Εὐστάθιος τούς ἀπήντησε:
-Δέν τόν ξέρω, οὔτε γνωρίζω αὐτόν τόν Πλακίδα. Ἴσως τόν γνωρίζουν τά ἀφεντικά τοῦ σπιτιοῦ μου πού μένω. Σᾶς παρακαλῶ νά ἔλθετε στό χωριό καί ν᾿ ἀναπαυθῆτε στό καλύβη μου, διότι βλέπω ὅτι καί ἐσεῖς καί τ᾿ ἄλογά σας εἶσθε κουρασμένοι ἀπό τήν ὁδοιπορεία.

28 Ιουλίου Συναξαριστής

Τῶν Ἁγίων Προχόρου, Νικάνωρ, Τίμων καί Παρμένα, Εὐσταθίου Μάρτυρα, Ἀκακίου, Δροσίδος, Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, Παύλου Ξηροποταμινοῦ, Χριστοδούλου Μάρτυρα, Αὐξεντίου ἐν Λαοδικία, Ἐγκαίνια Ναοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῖς Διακονίσσης


Οἱ Ἅγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων καὶ Παρμενᾶς οἱ Ἀπόστολοι καὶ Διάκονοι

«Ὃς ἐὰν θέλη ἐν ἡμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος». Ὅποιος, δηλαδή, θέλει νὰ γίνει μέγας
μεταξύ σας, εἶπε ὁ Κύριος, ἂς εἶναι ὑπηρέτης σας καὶ ἂς μαθαίνει νὰ γίνεται ἐξυπηρετικὸς στοὺς ἄλλους.
Σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνθρώπων ἀνήκαν καὶ οἱ ἀπόστολοι – ἀπὸ τοὺς 70 μαθητὲς τοῦ Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων καὶ Παρμένος. Αὐτοὶ ἦταν μεταξὺ τῶν ἑπτὰ ἐκλεγμένων διακόνων τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων (Πράξ. στ’ 5).
Τὸ ἔργο τους ἦταν νὰ ὑπηρετοῦν καὶ νὰ ἐπιστατοῦν στὴ διατροφὴ τῶν ἀπόρων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν. Ἀλλὰ ὑπηρετοῦσαν καὶ στὴ διάδοση τοῦ Θείου Λόγου. Ἔτσι ἀργότερα, ὁ μὲν Πρόχορος ἀκολούθησε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅπου ἔγινε ἐπίσκοπος Νικομήδειας καὶ ἀναδείχθηκε τέλειος διάκονος τοῦ ἐπισκοπικοῦ καθήκοντος.
Ὁ δὲ Τίμων ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο στὰ Βόστρα τῆς Ἀραβίας, ὅπου εἶχε σταλεῖ νὰ ὑπηρετήσει τὸ Εὐαγγέλιο.

Τό ἄκτιστο φῶς. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Τό ἄκτιστο φῶς

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες ἀνώτερες ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνώτερη ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Αὐτό τό Φῶς εἶδαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου στό Ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Εἶδαν τόν Χριστό νά λάμπει Ὅλος σάν τόν ἥλιο μέ ἕνα οὐράνιο καί θεῖο φῶς, τό ὁποῖο δέν ἦταν ὑλικό, κτιστό φῶς, ὅπως εἶναι τό φῶς τοῦ ἡλίου ἤ τά ἄλλα κτιστά φῶτα. Ἦταν ἄκτιστο Φῶς, δηλαδή τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, τό Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδας.

Αὐτοί πού καθαρίζονται τελείως ἀπό τά πάθη τους κι ἀπό τήν ἁμαρτία και προσεύχονται μέ ἀληθινή καί καθαρά προσευχή, ἀξιώνονται αὐτῆς τῆς μεγάλης ἐμπειρίας, νά ἰδοῦν τό Φῶς τοῦ Θεοῦ ἀπ’ αὐτήν τή ζωή. 
Κι ὄχι μόνο τό βλέπουν ἀπό τώρα, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι τούς βλέπουν ἀπό τώρα μέσα σ’ αὐτό τό Φῶς. Διότι αὐτό τό Φῶς περιβάλλει τούς Ἁγίους. Ἐμεῖς δέν τό βλέπουμε, ἀλλά οἱ καθαροί στήν καρδιά καί ἅγιοι τό βλέπουν. 
Τό φωτοστέφανο πού εἰκονίζεται γύρω ἀπό τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων εἶναι τό Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδας, πού τούς ἔχει φωτίσει καί ἁγιάσει. Στό βίο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου διαβάζουμε ὅτι, ὅταν ὁ Ἅγιος προσευχόταν στό κελί του, τόν ἔβλεπαν νά λάμπει ὅλος ἀπό τό ἄκτιστο Φῶς, τό ὁποῖο τόν περιαύγαζε. Καί σέ πολλούς βίους τῶν Ἁγίων βλέπουμε τό ἴδιο⁶.

Ο Απόστολος Παύλος παράδειγμα ορθού πατριωτισμού. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ο Απόστολος Παύλος παράδειγμα ορθού πατριωτισμού

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής. E' Ματθαίου

(Ρωμ. Ι΄ 1-10)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ακόμα και από ανθρώπους που φαίνεται να διατηρούν σχέση με την Εκκλησία, για το εάν ο Χριστιανός μπορεί και πρέπει να είναι και πατριώτης.
Και υπάρχουν και νέοι κυρίως άνθρωποι, που έχουν πιστέψει ότι ο πατριωτισμός είναι κάτι που οδηγεί τον άνθρωπο σε «καλούπια» και που ακυρώνει την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού.
Βεβαίως το θέμα δεν αποτελεί άλυτο πρόβλημα, αφού η Εκκλησία μας κατευθύνει στην ορθή οδό και μας υποδεικνύει την λύση του θέματος διά του λόγου του Θεού.
Αυτό λοιπόν το θέμα του αγνού και πνευματικού πατριωτισμού, βλέπουμε να το αγγίζει κατά έναν πολύ συγκινητικό τρόπο ο Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος των Εθνών, όπως δικαίως χαρακτηρίστηκε και ο οποίος κάνει θέμα θερμής προσευχής το να σωθούν οι συμπατριώτες του.
Ας παρακολουθήσουμε όμως την αποστολική του σκέψη, και ας ακούσουμε στην συνέχεια τους χτύπους της θερμής του καρδιάς, ώστε να διδαχθούμε και ν' αποκρυσταλλώσουμε στη συνείδησή μας την ορθή και Χριστιανική αντίληψη περί του θέματος του πατριωτισμού.

Πνευματικό έργο Οσίου Νεοφύτου. Ο Όσιος Νεόφυτος ως πνευματικός πατήρ. Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Πνευματικό έργο Οσίου Νεοφύτου. Ο Όσιος Νεόφυτος ως πνευματικός πατήρ

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

«Εγώ δε ον τιμήν υμάς απαιτών λέγω ταύτα, τιμήν γαρ και φιλοτιμίαν και ωφέλειαν εκείνην λογίζομαι, την υμών σωτηρίαν, την υμών προκοπήν, την εκάστου επιστροφήν, την εκάστου μετάνοιαν, την εκάστου διόρθωσιν και παντός κακού αποχήν. Τούτό μοι τιμή και χαρά και ακένωτον κέρδος, ει βλέπω και ακούω υπέρ υμών ότι και μικροί και μεγάλοι την οδόν ζητείτε της σωτηρίας και αγωνίζεσθε του σωθήναι».
 Αυτοί οι λόγοι του οσίου πατρός μας, είναι μια μικρή έκφρασις της αγάπης του προς τον πλησίον, ένα μικρό δείγμα της εκπληρώσεως της δευτέρας εντολής.
Κάθε φίλος του Θεού, και στις τρεις περιόδους της εκκλησίας, της παραδόσεως, του νόμου και της χάριτος, υπό την επίδραση και το πνεύμα των δύο αυτών, κυρίως, εντολών επίστευε και εκινείτο. Της αγάπης του Θεού και του πλησίον. Η ομολογία αυτή είναι αναντίρρητος και βεβαία, εφ’ όσον πάσα μορφή ευσεβείας εις ολόκληρον την πανανθρώπινον ιστορίαν «εν ταύταις ταις δυσί εντολαίς» στηρίζεται.
Ο τρόπος όμως της εφαρμογής των διαφοροποιείται, κατ’ αναλογίαν των καιρών, των περιστάσεων, των προσώπων και των πραγμάτων, και έτσι βλέπουμε την ποικιλία των βιωμάτων και των λόγων στην Ιστορία της εκκλησίας μας. Στην πρακτική εκδήλωση της προς τον Θεόν αγάπης των, οι φιλόθεοι, δεν μετεχειρίζοντο τους ιδίους τρόπους, αν και ο σκοπός και η πρόθεσις πάντοτε ήτο η ιδία. «Επιλείψει ημάς ο χρόνος διηγούμενους» τους πρακτικούς τρόπους των φιλόθεων, όπου δι’ αυτών ικανοποιούσαν έστω και από μέρους την προς τον Θεόν αγάπην των.

Θεολογία και Ιατρική. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος

Θεολογία και Ιατρική

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Όπως είναι γνωστό, αγαπητοί μου, ο άγιος ένδοξος μεγαλομάρτυς καί ιαματικός Παντελεήμων εξασκούσε τήν τέχνη της ιατρικής, ήταν ιατρός. Τήν ιατρική τέχνη των σωμάτων τήν έμαθε από κάποιον Ευφρόσυνο, ο οποίος είχε πολύ μεγάλη φήμη καί δόξα καί φαινόταν ότι έφθασε στό άκρο της ιατρικής, ενώ τήν κατά Χριστόν ιατρική τέχνη της ψυχής τήν έμαθε από τόν άγιο Ερμόλαο, πού ήταν ιερεύς της Εκκλησίας της Νικομήδειας, καί του οποίου τήν μνήμη εορτάσαμε χθές. Τό γεγονός αυτό μάς παρέχει εύκαιρον αφορμή, γιά νά ομιλήσουμε σήμερα περί της σχέσεως επιστήμης καί θεολογίας καί πιό συγκεκριμένα περί της σχέσεως ιατρικής καί θεολογίας.

Ευθύς εξ αρχής πρέπει νά πούμε ότι επιστήμη καί θεολογία εκ της φύσεώς τους δέν συγκρούονται˙ δέν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ επιστήμης καί θεολογίας. Καί αυτό γιατί καί οι δύο έχουν διαφορετικό επιστητό. Η μέν επιστήμη εξετάζει τό «πως» καί τό «γιατί» της δημιουργίας, η δέ θεολογία ερευνά τό «ποιός» της δημιουργίας. Η επιστήμη κινείται στά όρια του κτιστού, ενώ η θεολογία κινείται στά όρια του ακτίστου.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο. Κυριακή Ε' Ματθαίου

 Κυριακή Ε΄ Ματθαίου
 Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακής καί ἡ ἀπόδοσή του  στήν νεοελληνική.
Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο η΄28-θ΄1

Τῷ καιρῶ ἐκείνω, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τό πέραν, εἰς τήν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν, ὑπήντησαν αὐτῶ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ὥστε μή ἰσχύειν τινά παρελθεῖν διά τῆς ὁδοῦ ἐκείνης.
Καί ἰδού ἔκραξαν λέγοντες΄ τί ἠμίν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ;  Ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἠμᾶς; Ἤν δέ μακράν ἀπ’ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη.
Οἱ δέ δαίμονες παρεκάλουν Αὐτόν λέγοντες΄ εἰ ἐκβάλλεις ἠμᾶς, ἐπιτρεψον ἠμίν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καί εἶπεν αὐτοῖς΄ ὑπάγετε.
 Οἱ δέ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων΄ καί ἰδού ὤρμησε πάσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν καί ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν.
Οἱ δέ βόσκοντες ἔφυγον, καί ἀπελθόντες εἰς τήν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καί τά τῶν δαιμονιζομένων.
Καί ἰδού πάσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῆ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβᾶς εἰς πλοῖον διεπέρασε καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν.

Ἀπόδοση 

Τόν καιρῶ ἐκεῖνο, ὅταν ἔφτασε στήν ἀπέναντι ὄχθη, στήν περιοχή τῶν Γεργεσηνῶν, τόν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι πού ἔρχονταν ἀπό τά μνήματα, τόσο φοβεροί, πού κανένας δέν τολμοῦσε νά περάσει ἀπό ἐκεῖνον τό δρόμο.

Ὁ Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς. Ἐπιστολή πρός Ρωμαίους Ι´ 1 - 10

Ἐπιστολή πρός Ρωμαίους Ι´ 1 - 10

καί ἡ ἀπόδοση στήν νεοελληνική

1 Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· 2 μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. 3 ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν.
4 τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. 5 Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· 6 ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ’ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν·
7 ἤ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ’ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. 8 Ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ’ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. 9 ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· 10 καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

   Ἀπόδοση

Τά θαύματα εἶναι σημεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἀπευθύνονται εἰς τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου

  Τά θαύματα εἶναι σημεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἀπευθύνονται εἰς τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ, ἐξεδόθη τήν 17ην Ἰουλίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:
«Τὴν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος, ποὺ ἐτέλεσε ἡ Ἁγία Βαρβάρα τὸν Ἰούλιο τοῦ 1917 στὸ Πολυδένδρι Ἀττικῆς, ὅταν ἡ λιτάνευση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος της ἀπὸ τὸ προσκύνημά της στὸ Αἰγάλεω στὸ χωριὸ τὸ ἀπάλλαξε ἀπὸ λοιμώδη ἀσθένεια (εὐλογιά), ἡ ὁποία θανάτωνε τοὺς κατοίκους, ἑόρτασε καὶ φέτος ἡ ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πολυδενδρίου.
 Τὴν Κυριακὴ 14 Ἰουλίου τὸ ἀπόγευμα τελέστηκε Μέγας Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου. Μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ πραγματοποιήθηκε ἡ Λιτάνευσις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἁγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας στοὺς δρόμους τοῦ Πολυδενδρίου μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ.
Ὁ Σεβασμιώτατος στὸ κήρυγμά του ἔκανε ἀναφορὰ στὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα χαρακτήρισε ὡς σημάδια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μεταξὺ ἄλλων εἶπε, πὼς θαύματα εἶναι ἔργα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτελέσει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ξεπερνοῦν τὶς δυνάμεις καὶ τὰ ὅρια τῆς φύσεώς του· ἐπεμβάσεις εὐεργετικές τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του ἢ λυτρωτικές, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν προφυλάσσει ἢ τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ ἀντιξοότητες, ποὺ ὑπερβαίνουν τὴ θεόπλαστη φυσικὴ ἀντοχὴ του (ἀρρώστιες, ἀπειλή τῆς ζωῆς κ.λπ.).

Νά εἶσαι , ὄχι νά φαίνεσαι!. Νεανικά ζητήματα. Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Νά εἶσαι , ὄχι νά φαίνεσαι!

Καλοί μου φίλοι, δὲν ξέρω, ἂν τὸ ἔχετε προσέξει. Σήμερα δίνεται πολὺ μεγάλη σημασία στὸ «φαίνεσθαι» καὶ ἐλάχιστη ἢ καὶ καθόλου στὸ «εἶναι». Δηλαδὴ στὸ ποιὸς εἶσαι ἐξωτερικὰ καὶ καθόλου στὸ ποιὸς εἶσαι ἐσωτερικά! Αὐτὸ ποὺ μετράει, εἶναι ἡ ἐξωτερική σου εἰκόνα καὶ καθόλου ἡ ἐσωτερική.
Ἢ μὲ ἄλλα λόγια δίνεται βάση στὸ περιτύλιγμα καὶ καθόλου στὸ περιεχόμενο, ποὺ ἀσφαλῶς εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων.
Βλέπετε ἡ κοινωνία μας σήμερα δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὸ λεγόμενο «πρεστίζ», ἀκόμη δὲ καὶ σʼ ἐκεῖνο τὸ καπιταλιστικὸ «ἔχειν» καὶ σχεδὸν καθόλου στὸ ποιοὶ εἴμαστε πραγματικά. Δηλαδὴ δίνει βάση στὸ προσωπεῖο καὶ τὴ μάσκα, ποὺ φορᾶς κι ὄχι στὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο κι αὐτὸ ποὺ ὄντως εἶσαι!
Κι ἐμεῖς ἐνεργώντας σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτὴ τί κάνουμε; Μὰ τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω!
Κι ὄχι μόνο δὲν κάνουμε κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἴδια μας τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ τὰ θυσιάζουμε κιόλας αὐτὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τούτη τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλα μᾶς παρασύρουν στὸ νὰ μὴ ἐξετάζουμε καὶ νὰ μὴ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων.

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐγκυκλίου διὰ τὸν περιορισμὸν τοῦ ἤχου τῆς καμπάνας

 Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐγκυκλίου διὰ τὸν περιορισμὸν τοῦ ἤχου τῆς καμπάνας

Ὁ ἦχος τῆς καμπάνας ἐνοχλεῖ τὴν πολυφυλετικὴν Ἑλλάδα καὶ πολλοὺς «προοδευτικοὺς» Ἕλληνας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔσπευσε νὰ περιορίση τὸν ἦχον της. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία «πειθαρχεῖ» εἰς τὰ νέα ἤθη καὶ ἔθιμα τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ἐκπρόσωποί της δὲν ἐπιθυμοῦν προκλήσεις, ἐντάσεις καὶ ἀντεγκλήσεις.
Τὴν ἰδίαν ὥραν ἀποδέχονται τὴν ὀργάνωσιν μουσικῶν ἐκδηλώσεων κατὰ τὰς ἀπογευματινὰς καὶ βραδυνὰς ὥρας, ὀλίγα μέτρα μακρυὰ ἀπὸ τὰς Ἐκκλησίας. Αἱ μουσικαὶ ἐκδηλώσεις ἀρχίζουν ὀλίγον μετὰ τὸν ἑσπερινὸν καὶ συνεχίζονται ἕως τὰς πρώτας πρωϊνὰς ὥρας.
 Οὐδεὶς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὸν ἐκκωφαντικὸν θόρυβον τῶν μουσικῶν συγκροτημάτων, τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν ξένην μουσικήν.
Εἰς ὀλίγας ἡμέρας θὰ ἀρχίσουν αἱ παρακλήσεις πρὸς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Παρὰ τὴν κρίσιν πολλοὶ Δῆμοι ὀργανώνουν πολιτιστικὰς ἐκδηλώσεις μὲ κύριον χαρακτηριστικὸν τὰς μουσικὰς ἐκδηλώσεις μὲ μπουζούκια ἀλλὰ καὶ παραδοσιακὰ τραγούδια.
Πρὶν ἀπὸ μερικὰ ἔτη ὁ Σεβ. Καλαβρύτων εἶχεν ἀποκαλύψει ὅτι ἀντὶ ὁ κόσμος νὰ πηγαίνη εἰς τὰς παρακλήσεις ἔσπευδεν εἰς τὰς πολιτιστικὰς ἐκδηλώσεις μὲ ἀποτέλεσμα αἱ Ἐκκλησίαι νὰ εἶναι ἄδειαι. Προσευχόμεθα νὰ μὴ ἐπαναληφθῆ τὸ φαινόμενον.


Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985  26 Ἰουλίου 2013

27 Ιουλίου Συναξαριστής

Παντελεήμονα Μεγαλομάρτυρα, Τυφλοῦ, Ἀνθοῦσας Ὁμολογήτριας, τῶν Ἁγίων 153 Ἁγίων ἐν Θράκη, Μανουήλ Ὁσίου, Νικολάου τοῦ Νοβγκόροντ.


Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ὁ Μεγαλομάρτυρας καὶ Ἰαματικός

Τὸν καιρὸ ποὺ τὰ μαῦρα σύννεφα τῆς εἰδωλολατρείας σκέπαζαν ἀπειλητικὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη, στὰ τέλη δηλαδὴ τοῦ τρίτου αἰώνα μετὰ Χριστόν, γεννήθηκε στὴ Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ φοβερὸς διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Μαξιμιανός.
Ὁ πατέρας του λεγόταν Εὐστόργιος καὶ ἦταν εἰδωλολάτρης ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου. Ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐβούλη καὶ ἦταν θερμὴ Χριστιανή.
Τὸ ὄνομα ποὺ ἔδωσαν στὸ παιδί τους ἦταν Παντολέον.
Ὁ Παντολέον ἦταν πολὺ ἔξυπνος, εὐγενικός, ἐπιμελής, ταπεινὸς καὶ πράος, γεμάτος ἀρετή, παρ’ ὅλο ποὺ ἀκόμη δὲν εἶχε βαπτιστεῖ Χριστιανός.
Ὅταν μεγάλωσε, ὁ πατέρας του τὸν παρέδωσε σ’ ἕνα φημισμένο γιατρό, τὸν Εὐφρόσυνο , γιὰ νὰ τοῦ διδάξει τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη.
Σὲ λίγο καιρὸ ὁ Παντολέον ξεπέρασε ὅλους τους συνομήλικούς του στὴν μόρφωση καὶ ὅλοι μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὸ χαρακτήρα του.

Ὁ Ἀσύγκριτος. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

  

 Ὁ Ἀσύγκριτος

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μερικοί ἀφελεῖς τολμοῦν κάποτε νά συγκρίνουν, μέ ἀνθρώπινα συνήθως μέτρα, τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ κάποιες προσωπικότητες πού ξεχωρίζουν στίς σελίδες τῆς ἱστορίας. Γιά παράδειγμα, ὁ Σωκράτης, ὁ Κομφούκιος, κ.ἄ. Καί λέω "ἀφελεῖς", γιατί λησμονοῦν τήν ἰδιότητα τῶν δύο συγκρινόμενων προσώπων. Τό ἕνα πρόσωπο εἶναι Θεός - Θεάνθρωπος - τό δέ ἄλλο πρόσωπο εἶναι, ἄνθρωπος, ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι " Ὁ Ἀσύγκριτος". Ἀσύγκριτος μέ τήν ἀπόλυτη, ἀλλά καί τήν ἀπόλυτα θεολογική ἔννοια καί ὄχι μ᾽ αὐτή τή σχετικά περιγραφική καί συγκριτική. Τέτοια "σχήματα λόγου" εἶναι γιά παράδειγμα τά ἑξῆς: Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι "ἀσύγκριτος" καλλιτέχνης, ρήτορας κ.λπ. ἤ τό τάδε ἔργο δέ συγκρίνεται μέ τό ἄλλο…
Πιό πάνω εἶπα "ἀφελεῖς" αὐτούς, πού τολμοῦν νά συγκρίνουν τόν Χριστό μέ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Δυστυχῶς, δέν εἶναι μονάχα ἀφελεῖς, εἶναι καί ἄπιστοι, ἄθεοι, ἀντίχριστοι! Δηλαδή, προκατειλημμένοι ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Αἱρετικοί. Αὐτούς προπάντων, τούς αἱρετικούς, πού ἀμφισβητοῦσαν, κατά κάποιο τρόπο, τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος ἦταν ὁ πρῶτος πού τούς εἶπε "ἀντιχρίστους".
Ἀλλ᾽ ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφισβήτητη καί ἁγιογραφικά καί ἱστορικά καί λογικά. Σημειώνω ἀποδεικτικά καί συνοπτικά, γι᾽ αὐτούς πού ἀπορρίπτουν ἤ ἀμφιβάλλουν γιά τοῦ Χριστοῦ τή θεότητα, τά ἑξῆς τέσσερα ἐπιχειρήματα: Α´ Οἱ προφητεῖες, Β΄ Τά θαύματα, Γ´ Ἡ ἠθική διδασκαλία Του, καί Δ´ Ἡ ἀναμαρτησία Του.

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη.(Μέρος Ε'). Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη.(Μέρος Ε')

Ἀφοῦ πέρασαν μερικές ἡμέρες χωρίς ν’ ἀποδώσουν οἱ ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις μου στή Σύνοδο, ξαναπῆγα στό χρυσοχοεῖο. Ὁ Λίντερ, μέ χαμόγελο βαθειᾶς ἱκανοποιήσεως, ἄνοιξε μπροστά μου μιά βελούδινη θήκη, πού περιεῖχε τά μοντέλα τῶν παρασήμων.
Ἦταν ὑπέροχα!  Τέσσερα παράσημα ἰσαρίθμων τάξεων, κατασκευασμένα μέ χρυσό καί ἀσήμι καί διακοσμημένα μέ πολύχρωμα σμάλτα.  Τό βασικό σχέδιο ἦταν τό ἴδιο, διέφεραν μόνο στό μέγεθος καί στά χρώματα.
Τό παράσημο τῆς πρώτης τάξεως, λόγου χάρη, εἶχε, ὅπως ὅλα, τό σχῆμα ἄστρου, καί στή μέση, πάνω σέ λευκό στρογγυλό φόντο ἀπό σμάλτο, τή μορφή τοῦ Σωτῆρος -ἐπειδή τήν ἀδελφότητα θά τόν ὀνομάζαμε «Σπάσκυ» («τοῦ Σωτήρος»). 
Τό λευκό φόντο τελείωνε σταυροειδῶς σέ μπλέ καί κόκκινο σμάλτο.  Πάνω στό ἄσπρο σμάλτο ἦταν γραμμένο μέ χρυσά γράμματα τό εὐαγγελικό χωρίο: «Ἀναγκάσατε εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου».  Ἦταν παρμένο ἀπό τήν παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου.
Ἡ παραβολή αὐτή πάντα μέ συγκινοῦσε.  Καί πίστευα πώς ἀνταποκρινόταν ἀπόλυτα στούς σκοπούς πού ἐπιδίωκε ἡ Καμτσατκική Φιλανθρωπική Ἀδεφότητα «Σπάσκυ».

Τό ἐπίμετρο. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

  

 Τό ἐπίμετρο. (Βουκουρέστι, 1981)

 Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Τά θύματα τῆς “ἀναμόρφωσης” ἦταν ἄνθρωποι μεγάλης ἠθικῆς ὀμορφιᾶς, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῶν ἀναριθμήτων βασάνων, πού διατάχθηκαν ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς, καί συγκεκριμένα μέ διαταγή τῆς Ἄννας Πάουκερ, μετατράπηκαν «ἀναμορφώθηκαν» σέ ἠθικά τέρατα.
Σ᾿ αὐτά τά θύματα ἀλλοτριώθηκε ἡ ὁποιάδήποτε πνευματική τους ἀντοχή, στραγγαλίσθηκε ἡ θέλησή τους, ἡ συνείδησή τους,. Ἔφτασαν σέ κατάσταση φρενοληψίας καί ἀνατροπῆς τῆς προσωπικότητάς τους, μέσῳ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀρχῶν τῆς καθορισμένης ὑλιστικῆς συνείδησης. Ὅλοι θά ἤθελαν καλύτερα νά πεθάνουν παρά νά γίνουν τέρατα, ἀλλά ἐκεῖ, στό Πιτέστι, ἀπαγορευόταν ἀκόμη καί ἡ θέληση νά πεθάνεις.
Ἕνα πατρογονικό μῖσος εἰσέρχεται στόν κόσμο μέσῳ τοῦ κομμουνισμοῦ. Γι΄ αὐτό οἱ ἄνθρωποι-θύματα ἀπό τό Πιτέστι δέν δολοφονήθηκαν, ἀλλά ἀναμορφώθηκαν σέ τέρατα, σαδιστικά θηρία, σέ τρελλούς μαζοχιστές, ἐγκληματίες τῆς ἀπελπισίας.

Η αγία Παρασκευή και ο διαθρησκειακός οικουμενισμός. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος

Η Αγία ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς του Χριστού Παρασκευή και η παναίρεσις του διαθρησκειακού οικουμενισμού

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Εν Πειραιεί 25-7-2013

Τό θέμα μας σήμερα, αγαπητοί μου, είναι «η αγία ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς του Χριστού Παρασκευή και η παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού».

Ευλόγως, βέβαια, μπορεί κανείς νά αναρωτηθεί˙ «Τί σχέση μπορεί νά έχει η αγία ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή μέ την παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού»;

Αναμφιβόλως υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στά δύο μέρη του θέματος, μολονότι η αγία ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή έζησε πρίν από 19 αιώνες, τόν 2^ο αιώ., και η παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού είναι σύγχρονο φαινόμενο του 20^ου αιώ. Θά δούμε ότι έχει πολύ μεγάλη σχέση. Διότι, και στήν εποχή της αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής διαμορφώθηκε παρόμοιο εκκλησιαστικοπολιτικό, διαθρησκειακό περιβάλλον, όπως είναι των ημερών μας, και η αγία ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς Παρακευή μάς έδωσε τό εκκλησιαστικό στίγμα, τό οποίο πρέπει νά είναι καθοδηγητικό γιά όλους μας.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από τό δεύτερο μέρος του θέματος.

Τί είναι η παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού; Η παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού πρεσβεύει ότι όλες οι θρησκείες είναι τό ίδιο. Δέν είναι μόνον ο Χριστιανισμός η μόνη οδός σωτηρίας. Τήν σωτηρία μπορεί κανείς νά τήν βρει και στόν Μουσουλμανισμό και στόν Ιουδαϊσμό και στόν Ινδουϊσμό και στόν Βουδισμό ακόμη και στην ειδωλολατρεία. Όλες οι θρησκείες είναι διαφορετικοί οδοί σωτηρίας.

Περί τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως. Πατερικές διδαχές

Περί τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως

Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος σὲ ὁμιλία του λέγει γιὰ τὸν πονηρὸ «Αὐτὸς ποὺ ἔπλασε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, ἔρχεται καὶ διαλύει κάθε συναναστροφὴ μὲ τὸν πονηρὸ καὶ μὲ τὰ ἔργα του, ποὺ γίνονται στοὺς λογισμούς, τὸν ἀνακαινίζει καὶ τὸν μορφοποιεῖ σὲ ἐπουράνια εἰκόνα, κάνοντας καινούργια τὴν ψυχή του, γιὰ νὰ γίνει πάλι ὁ Ἀδὰμ βασιλιὰς τοῦ θανάτου καὶ κυρίαρχος τῶν δημιουργημάτων.
Καὶ στὴ σκιὰ τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Μωυσῆς ὀνομαζόταν σωτήρας τοῦ Ἰσραήλ· διότι τοὺς ὁδήγησε ἔξω ἀπὸ τήν Αἴγυπτο.
Ἔτσι καὶ τώρα ὁ ἀληθινὸς λυτρωτὴς Χριστὸς περνάει μέσα ἀπὸ τὰ ἀπόκρυφα μέρη τῆς ψυχῆς, καὶ τὴν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ Αἴγυπτο, τὸ βαρὺ ζυγὸ καὶ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Μᾶς παραγγέλλει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ γίνουμε πτωχοὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κακά τοῦ κόσμου, νὰ μὴ ἔχουμε μέριμνα γήινη, ἀλλὰ νύκτα καὶ ἡμέρα νὰ στεκόμαστε στὴν πόρτα καὶ νὰ περιμένουμε πότε ὁ Κύριος θὰ ἀνοίξει τὶς κλεισμένες καρδιὲς καὶ θὰ τὶς λούσει μὲ τὴν δωρεὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος»1.

Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ ὁμιλία του θὰ πεῖ: «Ἀπὸ ποῦ ὑπάρχει στὸν διάβολο ὁ πόλεμος ἐναντίον μας; Γιατί μὲ τὸ νὰ εἶναι δοχεῖο κάθε κακίας, δέχθηκε καὶ τὴν ἀσθένεια τοῦ φθόνου καὶ μᾶς φθόνησε μὲ τὴν τιμή.

Ἡ Ἁγία Παρασκευή. Ἡ παρθένος, ἡ ἀπόστολος καί μάρτυς. Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἡ Ἁγία Παρασκευή. Ἡ παρθένος, ἡ ἀπόστολος καί μάρτυς. *

Ἀρχιμ. π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι θά δεχθοῦν τήν παρθένο, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι θά δεχθοῦν τήν ἀπόστολο καί οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες θά ὑποδεχθοῦν τήν μάρτυρα.
Ὅλοι στό πρόσωπο τῆς ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς, πού ἑορτάζομε, πρόκειται νά συνδυάσουν αὐτά τά τρία μεγάλα καί θαυμαστά, ὅτι δηλαδή ὑπῆρξε παρθένος καί ἀκόμη δέν κράτησε τόν θησαυρό τῆς πίστεως μόνο διά τόν ἑαυτόν της, ἀλλά ἐργάσθηκε μέσα σέ πολύ μεγάλες δυσκολίες τόν 2ο αἰώνα μετά Χριστόν, μέσα στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας, διά νά λάμψη ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας, τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καί σέ ἄλλες ψυχές καί ἔτσι ἀνεδείχθη καί Ἀπόστολος καί ἐν τέλει ἐπεσφράγισε αὐτήν τήν ὡραία, τήν ἀγγελική, τήν καθαρά καί πνευματικότατη ζωή μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου, ὥστε νά ἀναδειχθῆ καί μάρτυρας.

 Ἔτσι ἐξηγεῖται ὅλη αὐτή ἡ ἀγάπη, ὅλη ἡ ἀφοσίωση τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν πρός τό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Εἶναι ἀδύνατον νά μή συγκινηθῆ εὐσεβής ψυχή ἀπό τούς ἀγῶνες, ἀπό τήν παρθενία, ἀπό τόν ζῆλο γιά τήν διάδοση τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου καί ἀπό τό μαρτύριο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς καί ἐπειδή ἀξιώθηκε αὐτῶν τῶν μεγάλων δωρεῶν ἔλαβε ἡ Ἁγία Παρασκευή ἀπό τόν δίκαιο καί ἀπροσωπόληπτο Θεό τόσον ὅταν εὑρίσκετο σ᾽ αὐτήν τήν ζωή ὅσον καί μετά τήν κοίμησή της τήν χάρη τῶν ἰαμάτων, νά κάνη πλῆθος θαυμάτων καί ἰδιαιτέρως νά θεραπεύη τούς πάσχοντες ἀπό ἀσθένειες τῶν ὀφθαλμῶν.