Τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια. Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη

Τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια.

Τόμος Α΄

Τοῦ Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη
Πρόλογος : Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Πρόκειται γιά μιά πολύμοχθη ἐπιστημονική ἐργασία πού στοχεύει ὄχι στή μάταιη ἐπίδειξη ἀλλά στήν ὠφέλεια τῶν ἀναγνωστῶν καί στήν κατάρτιση τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τά ἕνδεκα Ἑωθινά Εὐαγγέλια εἶναι οἱ ἕνδεκα εὐαγγελικές περικοπές, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί τίς ἐμφανίσεις Του στούς μαθητές Του.  Αὐτές ἀναγινώσκονται μέ τή σειρά κάθε Κυριακή κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου.  Εἶναι μεγάλη ἡ ὠφέλεια πού προκύπτει ἀπό τήν ἀκρόαση αὐτῶν τῶν περικοπῶν καί πρό πάντων ἀπό τήν προσέγγιση στό βαθύτερο νόημά τους.

Αὐτή τήν ὠφέλεια, τήν πλήρη καί μεστή θέλησε νά προσφέρει ὁ π. Σταῦρος Τρικαλιώτης στούς ἀναγνῶστες τοῦ βιβλίου του.  «Ἤθελα», γράφει, «αὐτά τά κείμενα [τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν πατερικῶν ἑρμηνειῶν τους] νά ἔρθουν κοντά στό λαό μας, νά μπορέσουν νά μιλήσουν στήν καρδιά τοῦ κάθε πιστοῦ, νά τόν βοηθήσουν σέ μιά συνειδητή συνάντηση μέ τόν ἀναστάντα Κύριο».

Τό βιβλίο ἀκολουθεῖ τήν ἑξῆς δομή.

Προηγεῖται ἐκτενής εἰσαγωγή στήν ὁποία ὁ φιλομαθής ἀναγνώστης θά ἀνακαλύψει : τό πότε καί γιατί ἀναγινώσκονται τά Ἑωθινά Εὐαγγέλια ·  τούς ὑπάρχοντες ποικίλους συμβολισμούς  κατά τήν ἀνάγνωσή τους καί κατά τήν προσκύνηση τοῦ εὐαγγελίου·  τή θεολογική ἑρμηνεία τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως καί τίς συνέπειες του στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί τίς ἀναστάσιμες

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ σχετικά με την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την έκκλητο Μπεζενίτη

Ανακοινωθέν Μητροπόλεως Πειραιώς

Το από 29 Απριλίου 2010 Ανακοινωθέν της Αρχιγραμματείας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου, αναφερόμενον εις την υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου εκδίκασιν της εκκλήτου προσφυγής του μοναχού Παντελεήμονος Μπεζενίτου, επιτυχώς και μετά τηρήσεως των κανονικών προβλέψεων αλλά και του Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου του 1850 περί της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν ησχολήθη με την παρατύπως και αντικανονικώς υποβληθείσαν υπό του εν θέματι έκκλητον προσφυγήν κατά της διοικητικής αποφάσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος περί απομακρύνσεως αυτού εκ του Μητροπολιτικού Θρόνου της τότε ενιαίας Μητροπόλεως Αττικής και εκ της διοικήσεως του Νομικού Προσώπου Αυτής, διότι η τυχόν εκδίκασις της ειρημένης προσφυγής θα καθιστούσε κανονικώς υπόλογον την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον δι’ εισπήδησιν εις τα interna ετέρας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.

Κατά ταύτα η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία της Ελλάδος δύναται αυθωρεί να χωρήση εις την πλήρωσιν των εκ της ενιαίας Μητροπόλεως Αττικής προκυψασών ήδη δύο νέων Ι. Μητροπόλεων Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού και Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως.

Ταπεινώς φρονούμεν όμως, ότι η δια του Ανακοινωθέντος του Σεπτού Οικουμενικού

Ανακοινωθέν Οικουμενικού Πατριαρχείου για την έκκλητο του κ.Παντελεήμονα

Aνακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου:

Συνῆλθε τὴν Τετάρτην, 28ην, καὶ τὴν Πέμπτην, 29ην Ἀπριλίου, ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἐπελήφθη καὶ τοῦ θέματος τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς τοῦ τέως Μητροπολίτου Ἀττικῆς Παντελεήμονος Μπεζενίτου καὶ ἀποδεξαμένη τὴν εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς, λαβοῦσα δὲ ὑπ’ ὄψιν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐπιβληθεῖσα εἰς αὐτὸν ποινὴ τῆς ἀπὸ τῆς ἀρχιερωσύνης καθαιρέσεως ἐστηρίχθη ἀποκλειστικῶς ἐπὶ νόμων τῆς Πολιτείας, ἀπεφάσισεν ὁμοφώνως ὅπως ἀναπέμψῃ τὴν ὑπόθεσιν εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πρὸς ἐκδίκασιν αὐτῆς ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ ἐπιστροφὴν ἐν συνεχείᾳ τοῦ φακέλλου πρὸς τελικὴν κρίσιν ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 29ῃ Ἀπριλίου 2010
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Τα πορίσματα της Ημερίδας Πειραιώς, και η παρουσία του Αρχιεπισκόπου πανικοβάλλουν τους φιλοουνιτικούς κύκλους.

Στον απόηχο της Ημερίδας «πρωτείον -συνοδικότης» και συγκεκριμένα χτές 29 Απριλίου γράψαμε εδώ για το ατόπημα του συντάκτη του ειδησιογραφικού πρακτορείου Amen.gr  Νίκου Παπαχρήστου, με το να αποκαλέσει τους ανθρώπους που προσείλθαν στην Ημερίδα ώς :  « ..σου έδιναν την εντύπωση ότι μάλλον δεν είναι «συνεπιβάτες» στο σκάφος της Εκκλησίας της Ελλάδος…»

 Σήμερα 30 Απριλίου βλέπουμε στην Καθημερινή  ένα άρθρο του ίδιου συντάκτη, με τον τίτλο : « Απεταξάμην τον Πάπα, χωρίς... αντίθετη άποψη»
Στο συγκεκριμένο άρθρο βλέπουμε την συνέχεια αυτού που θεωρήσαμε σαν ένα απλό ατόπημα που όλοι δικαιούνται να κάνουν. Συγκεκριμένα επιμένει : «...σου έδιναν την εντύπωση ότι είναι περισσότερο κοντά σε σχισματικές παλαιοημερολογίτικες κοινότητες παρά στην Εκκλησία της Ελλάδος.»

Με επιμονή ασύνετα και άκριτα σκληροί χαρακτηρισμοί για όσους παρακολούθησαν την Ημερίδα.


Συνεχίζει : « Στην εκδήλωση της Τετάρτης, άλλοτε περισσότερο εμφανώς, άλλοτε εμμέσως και διακριτικά

30 Απριλίου Συναξαριστής

Ἰακώβου Ἀποστόλου, Μαξίμου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰσιδώρου, Ἠλία καὶ Παύλου, Ἀφροδισίου Ἱερομάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ τριάντα Μαρτύρων, Δονάτου Ἐπισκόπου Εὐβοίας, Λαυρεντίου Ἱερομάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ, Ἐρκονγουάλδου Ἐπισκόπου Λονδίνου, Κλήμεντος Ὑμνογράφου καὶ Ὁμολογητού, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Βασιλέως Ἱερομάρτυρα, Σίμωνος Μητροπολίτου Μόσχας, Ἰγνατίου Ἐπισκόπου, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἁγίου Νικήτα, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἀργυρῆς Νεομάρτυρος.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος (ἑορτὴ Ἰάκωβος)

 

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ἦταν υἱὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης καὶ πρεσβύτερος ἀδελφὸς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. Καταγόταν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Βησθαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας. Ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν ἁλιεία στὴν λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη, ἔχοντας καὶ οἱ δυὸ μαζί τους καὶ τὸν πατέρα τους, καθὼς καὶ πολλοὺς ἐργάτες. Εἶχαν δικό τους πλοῖο καὶ συνεργάτης τους ἦταν καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Παρόλα αὐτὰ ὅταν ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ».

Ὁ Ἰάκωβος μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη ἐπέδειξαν μεγάλο ζῆλο ὡς Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ κλήθηκαν υἱοὶ βροντῆς καὶ ἔγιναν μάρτυρες πολλῶν μεγάλων γεγονότων, ποὺ δὲν τὰ βίωσαν οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ἔγιναν ἀποκλειστικοὶ μάρτυρες τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. Εἶδαν τὴ θαυμαστὴ Ἀνάσταση τῆς θυγατέρας τοῦ ἀρχισυναγωγοῦ Ἰάειρου καὶ εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ προσκληθοῦν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ κοντά Του κατὰ τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀγωνίᾳς Του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ἡ οἰκειότητα αὐτὴ ὁδήγησε προφανῶς τὸν Ἰάκωβο μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη νὰ ζητήσουν μέσῳ τῆς μητέρας τους ἀπὸ τὸν Κύριο, πρωτοκαθεδρία στὴν ἐγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας τὴν ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία. Οἱ δυὸ Μαθητὲς ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστό, δόξα μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια, ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅτι ἡ Βασιλεία Του εἶναι αἰσθητή. Ὁ Χριστὸς ὅμως, διορθώνοντας τὴν ἐσφαλμένη δοξασία τους, ὑποδεικνύει τὴν πραγματικὴ καὶ αἰώνια

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος: Ιεροκανονική θεώρησις του παπικού πρωτείου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΗΜΕΡΙΔΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ «ΠΡΩΤΕΙΟ» - ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
(Πειραιάς 28 . 4 . 2010)
ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ
(Πειραιάς 28.4.2010)
υπό Αναστασίου Κ. Γκοτσοπούλου, πρεσβυτέρου
Εφημερίου Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣIΣ ΠΑΠΙΚΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ *

«Ταύτα περί κανόνων διατετάχθω υμίν παρ’ ημών, ω Επίσκοποι. Υμείς δε εμμένοντες
αυτοίς σωθήσεσθε, και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε, και πόλεμον μετ΄
αλλήλων αΐδιον έξετε, δίκην της ανηκοΐας την προσήκουσαν τιννύντες» (επίλογος
Αποστολικών Κανόνων).

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες,
ελλογιμότατοι κ. Καθηγητές, αγαπητοί,

Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους;

Ο ι «μονοθεϊστικές» θρησκείες :

Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;

π. Βασιλείου Σακκά

«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί, και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου

μονοθεϊσμού, μιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και πειστικότερες φωνές.

Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα, να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη: Δεν θα έπρεπε η αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στη θεολογική συζήτηση, να μας οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια μέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»

Πάπας Παύλος ο 6ος, La Croix, 11 Αυγ. 1970

Την Πέμπτη 2 Απριλίου 1970, μια μεγάλη θρησκευτική εκδήλωση έλαβε χώρα στη Γενεύη.

Μέσα στο πλαίσιο εργασιών της δεύτερης Συνδιάσκεψης του «Συνδέσμου Ενωμένων Θρησκειών», οι
αντιπρόσωποι δέκα μεγάλων θρησκειών είχαν προσκληθεί να συγκεντρωθούν στον καθεδρικό ναό του αγίου Πέτρου. Αυτή η «κοινή προσευχή» βασιζόταν στο ακόλουθο κίνητρο: «Οι πιστοί όλων αυτών των θρησκειών είχαν προσκληθεί να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού!» Ας δούμε αν αυτός ο ισχυρισμός είναι έγκυρος στο φως της

Αρχιμ. Αθανάσιος Μετεωρίτης στήν Ἡμερίδα: «Πρω­τεῖ­ον-Συ­νο­δι­κό­της καί Ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας» : τα θέματα της πίστεως δεν επιδέχονται εκπτώσεις και συμβιβασμούς

«Δέν ὑ­πα­κού­ου­με σέ ἐκ­φο­βι­σμούς καί ἀ­πει­λές. Δέν ἀ­πο­δε­χό­με­θα τε­λε­σί­γρα­φα καί τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα. Ἀρ­νού­με­θα νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τήν σω­τή­ριο πί­στη καί τήν ἁ­γι­ο­τό­κο πα­ρά­δο­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὁ­δη­γού­με­νοι σέ ἐ­ξω­εκ­κλη­σι­α­στι­κές ἀ­τρα­πούς ψευ­δε­νώ­σε­ων καί οὐ­νι­τι­κῶν προ­σχω­ρή­σε­ων»

Αυτά τόνισε μεταξύ άλλων στον αγωνιστικό χαιρετισμό του στην ημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε απ όλη την αίθουσα.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου,
Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου - Ἁγίων Μετεώρων
στήν Ἡμερίδα: «Πρω­τεῖ­ον-Συ­νο­δι­κό­της καί Ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας»
Πειραιάς, 28 Ἀπριλίου 2010

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες, ἐλ­λο­γι­μώ­τατ­οι κ. Κα­θη­γη­τές,
Χριστός Ἀνέστη.

   Ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­δι­αί­τε­ρη εὐ­λο­γί­α γιά μᾶς ἡ τι­μη­τι­κή πρό­σκλη­ση τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πει­ραι­ῶς κ. Σε­ρα­φείμ νά πα­ρα­στοῦ­με καί νά ἀ­πευ­θύ­νου­με τα­πει­νή κα­λο­γε­ρι­κή ἁ­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κη προσ­λα­λιά σ’ αὐ­τή τήν ἡ­με­ρί­δα, πού μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη φρον­τί­δα καί ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἀρ­τι­ό­τη­τα δι­ορ­γα­νώ­νει κα­τα­δει­κνύ­ον­τας γιά μί­α ἀ­κό­μη φο­ρά τήν ὁ­μο­λο­για­κή παρ­ρη­σί­α, τό ἀ­γω­νι­στι­κό φρό­νη­μα καί τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη καί μα­χη­τι­κή μαρ­τυ­ρί­α του.
    Ἡ ἀ­πο­ψι­νή μας πα­ρου­σί­α ἐ­δῶ εἶ­ναι μί­α ἐν­συ­νεί­δη­τη καί ὑ­πεύ­θυ­νη μαρ­τυ­ρί­α ἔ­ναν­τι τοῦ μεί­ζο­νος προ­βλή­μα­τος τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, πού ἐ­πι­σεί­ει σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους γιά τήν Ἐκκλησί­α μας καί τήν πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α τῶν πι­στῶν μέ βα­θει­ές πνευ­μα­τι­κές και σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κές προ­ε­κτά­σεις.
     Εἶ­ναι μί­α μαρ­τυ­ρί­α συ­νο­δοι­πο­ρί­ας καί συμ­με­το­χῆς στήν κα­λή ἀ­νη­συ­χί­α καί τόν προ­βλη­μα­τι­σμό καί τῶν ὑ­πο­λοί­πων πα­ρι­στα­μέ­νων, ὀρ­γα­νω­τῶν, εἰ­ση­γη­τῶν καί ἀ­κρο­α­τῶν, ἀλ­λά καί τό­σων ἀλ­λων πι­στῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πού θλί­βον­ται καί ἀ­γα­να­κτοῦν μέ τά σύγ­χρο­να οἰ­κου­με­νι­στι­κά ἀ­νοίγ­μα­τα καί ἐκ­φρά­ζουν τήν ἐν­το­νη δυ­σα­ρέ­σκεια καί τήν ἀ­γω­νί­α τους.
    Εἶ­ναι ἡ κοι­νή ἀ­πο­φα­σι­στι­κή καί ἀ­νυ­πο­χώ­ρη­τη μαρ­τυ­ρί­α ὅ­λων μας ὅ­τι ἀρ­νού­με­θα νά ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τά τε­τε­λε­σμέ­να, πού δι­α­μορ­φώ­νουν καί ἐ­πι­χει­ροῦν νά ἐ­πι­βά­λουν, στόν το­μέ­α τῶν

Παρών και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ Ιερώνυμος στην Ημερίδα της Μητρόπολεως Πειραιά

H Ημερίδα με θέμα: «Πρωτείο»-Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι αντίθετη με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και δεν επιχειρεί να την υποκαταστήσει όπως κακόβουλα διοχετεύεται από τους οικουμενιστικούς κύκλους, αλλά αντίθετα την ημερίδα ετίμησε με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος και εκήρυξε την έναρξή της. Παρέστησαν επίσης οι Σεβ. Μητροπολίτες Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ και Γλυφάδας κ.κ. Παύλος και ο Θεοφιλ. επίσκοπος Μαραθώνος κ.κ. Μελίτων.

Αντίθετα πολύ άσχημη εντύπωση δημιούργησε η παρουσίαση της Ημερίδας από το ειδησιογραφικό πρακτορείο Amen.gr και συγκεκριμένα εδώ   μεταξύ άλλων ονομάζει τους ευλαβείς που προσήλθαν να παρακολουθήσουν την Ημερίδα ως :
«Νέοι, μεσήλικές, ηλικιωμένοι, άλλοι μοντέρνοι  και άλλοι συντηρητικών καταβολών, ένα ετερόκλητο πλήθος που κάποιοι σου έδιναν την εντύπωση ότι μάλλον δεν είναι «συνεπιβάτες» στο σκάφος της Εκκλησίας της Ελλάδος…»
Το ατόπημα αυτό υπογράφεται από τον συντάκτη του άρθρου Νίκο Παπαχρήστο

Τί σοῦ "σκάρωσαν" γλυκιά πατρίδα, πολυαγαπημένη;

Στὴν χθεσινὴ Ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐκτὸς τῶν πολὺ καλῶν Εἰσηγήσεων ὑπῆρξε κι ἄλλο ἕνα θετικό: Ἡ παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν.
Ὑπάρχει ὅμως  κάτι εὐρύτερα «ἀρνητικό»: ὁ κίνδυνος τὰ πολλαπλὰ μέτωπα  ποὺ ἔχουν ἀνοίξει ( λειτουργικὲς μεταφράσεις, οὐνία, ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο, «πρωτεῖο», οἰκονομικὸς πόλεμος στὴν Ἑλλάδα, ἀλλαγὴ τῆς σημαίας, μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, μετανάστευση καὶ μαζικὲς «ἑλληνοποιήσεις», ἀποκαθήλωση τῶν συμβόλων) νὰ ἀποπροσανατολίσουν τὴν κοινὴ γνώμη ἀπὸ θέματα ποὺ περνᾶνε στὰ ψιλά, ὅπως τὸ θέμα τῆς ἐφαρμογῆς ἀνωτάτου ὁρίου 1500 εὐρώ γιὰ τὶς συναλλαγὲς μὲ ρευστό χρῆμα ἀπὸ 01.01.2011 καὶ τὸ ὕπουλο θέμα τῆς Νέας Ἠλεκτρονικῆς Ταυτότητας ποὺ ἔχει ἤδη δρομολογηθεῖ.
Πρόκειται γιὰ θανάσιμη ἀπειλὴ , καθὼς φαίνεται πὼς ὅλα βαίνουν ταχέως πρὸς τὴν ἐπιβολὴ περιορισμοῦ τῶν κατακτημένων ἐλευθεριῶν, ὑπονόμευση τῆς Δημοκρατίας, ἔλεγχο τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητας καὶ ὑποταγὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ παγκόσμια κυβέρνηση.
Φαίνεται πὼς ἡ Ἑλλάδα ἔχει  τιμητικὴ προτεραιότητα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς σχεδιασμούς, ἐπειδὴ ἔχει χριστιανικὸ «περιεχόμενο». Ἐνδιαφέρον ἔχει  τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα συνεντεύξεως τοῦ διεθνοῦς Ἀμερικανοῦ ἀναλυτῆ Bob Chapman, στήν ἑλληνικῆς καταγωγῆς δημοσιογράφο Helen Skopis, (γιά τό 'Athens International Radio 104.4 FM')
«Ἡ Ελλάδα χρησιμοποιεῖται σάν αποδιοπομπαῖος τράγος. Τό δημόσιο χρέος εἶναι

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρεί πλέον οριστική την έκπτωση του Παντελεήμονα

Ολοκληρώθηκε σύμφωνα με πληροφορίες της "Romfea.gr", πριν από λίγο η συνεδρία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία συνεδρίαζε από χθες Τετάρτη 28 Απριλίου  2010.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» η Ιερά  Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον αφορά την υπόθεση του πρώην Αττικής Παντελεήμων, απεφάσισε ότι επειδή το Πρωτοβάθμιο και το Δευτεροβάθμιο δεν εξεδίκασαν επί της ουσίας και με βάση τους Ιερούς Κανόνες την υπόθεση Μπεζενίτη, ο φάκελος θα αποσταλεί εκ νέου στην Εκκλησία της Ελλάδος, για να ενεργήσει τα δέοντα σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες.

Τέλος, πληροφορίες αναφέρουν, ότι αυτό δεν εμποδίζει την Εκκλησία της Ελλάδος να κάνει τις εκλογές για την πλήρωση των δύο Μητροπόλεων που προήλθαν από τη διχοτόμηση της Μητροπόλεως Αττικής, αφού το Πατριαρχείο θεωρεί πλέον οριστική την έκπτωση του Παντελεήμονα από το Θρόνο του"


Αιμίλιος Πολυγένης

Πορίσματα Ἡμερίδος Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς με Θέμα «‘’Πρωτεῖο’’, Συνοδικότης & Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας»

«Το παπικό ‘’Πρωτειο’’ δεν έχει θεολογική βάση ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρος νοοτροπία εξουσίας».
Αυτό μεταξύ άλλων προέκυψε ως συμπέρασμα από την Θεολογική Ημερίδα, που διοργάνωσε με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή κληρικών και λαϊκών η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας(αίθουσα Μελίνα Μερκούρη) στις 28 Απριλίου 2010.

Την ημερίδα ετίμησε με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος και εκήρυξε την έναρξή της. Παρέστησαν επίσης οι Σεβ. Μητροπολίτες Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ και Γλυφάδας κ.κ. Παύλος και ο Θεοφιλ. επίσκοπος Μαραθώνος κ.κ. Μελίτων.
Το θέμα της « ‘’Πρωτειο’’, Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας» αναπτύχθηκε σε δύο

Φτιασιδώνω, φτιασιδώνεις, φτιασιδώνομαι..

«Η Λειτουργική γλώσσα σκοπό έχει να γεννήσει στο νου και  την καρδιά των  προσευχομένων την  αίσθηση άλλου  κόσμου, του υψίστου. Αυτό επιτυγχάνεται  με την παρουσία ονομάτων και εννοιών που  ανήκουν αποκλειστικά στο θείο επίπεδο, καθώς επίσης και  με την χρήση μικρού αριθμού ειδικών  μορφών εκφράσεως».*

Τό τελευταίο διάστημα, ξεκίνησε, γιά πολλοστή φορά (τι έχουμε να ακούσουμε πάλι) η συζήτηση γιά τό θέμα της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων. Ένα θέμα τό όποιο έπανεφέρουν διαρκώς τά ίδια πρόσωπα, που προέρχονται από συγκεκριμμένους κύκλους-παρατάξεις. Έτσι έχουμε καί πάλι τους οργανωσιακούς καί τους φιλελευθερίζοντες νά προσπαθούν να δικαιολογήσουν τίς παλαιές καί ως εκ τούτου γνωστές τους θέσεις. Θέσεις οι οποίες παραδόξως είναι κοινές!

Στόν  πρόσφατο διάλογο, που ξεκίνησε μέ αφορμη τήν απολογία του Σεβασμιωτάτου Πρεβέζης, η Δ.Ι.Σ. έδωσε μία ήξεις αφίξης απάντηση τήν οποία κάποιοι ερμηνεύουν κατά τό

Το Πολεμικό Ναυτικό φεύγει, οι μουσουλμάνοι έρχονται...!

Στις εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού στο Βοτανικό, ανακοινώθηκε η ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους από τον υφυπουργό στον Πρωθυπουργό και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, Γιώργο Πεταλωτή:

  "Η κυβέρνηση ανακοινώνει την άμεση οικοδόμηση του Τεμένους Αθηνών με εφαρμογή του Ν. 3512/2006. Το τέμενος, με χωρητικότητα περίπου 500 ατόμων, θα οικοδομηθεί σε τμήμα του οικοπέδου όπου βρίσκεται το Ναυτικό Οχυρό στον Βοτανικό, με τρόπο που θα ενταχθεί οργανικά σε ένα ευρύτερο ανοιχτό χώρο πρασίνου.
Η κατασκευή του τεμένους θα ανταποκρίνεται απόλυτα στις απαιτήσεις της μουσουλμανικής λατρείας με καλυμμένο χώρο, σύμμετρο προς τους συντελεστές.
Ως προς την διοικητική δομή, με απόφαση του Υπουργού Παιδείας διορίζεται επταμελές Διοικητικό

Αντιδράσεις υπέρ του Επισκόπου Αρτεμίου

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Την πρώτη ημέρα 26-4-2010
ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Μετά από το αρχιερατικό συλλείτουργο των Σέρβων αρχιερέων, έξω από το πατριαρχικό μέγαρο συγκεντρώθηκαν Ορθόδοξοι Σέρβοι με σκοπό να υποβάλλουν στην Ιεραρχία αναφoρά με χιλιάδες υπογραφές και να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για τις παρεκτροπές των 5 Μητροπολιτών εις βάρος του Μητροπολίτου Αρτεμίου και των πνευματικών του παιδιών. 

Η συλλογή των υπογραφών, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες -άρχισε μετά το Πάσχα με πρωτοβουλία του Σέρβου μοναχού Αντωνίου και την υπέγραψαν μοναχοί, κληρικοί και πιστοί- Ο αριθμός των υπογραφών έφτασε στις 14.500.

Με αυτές ο Ορθόδοξος λαός της Σερβίας ζητά:

1.Να κόψουν οι Σέρβοι ιεράρχες κάθε σχέση με τον Πάπα και τους αιρετικούς, για να μην αλλοιωθεί η Ορθόδοξη Πίστη στην Σερβία.
2. Συμπαραστέκονται στον αγώνα του αγιοτέρου επίσκοπου της Σέρβικης Εκκλησίας του Αρτεμίου, που διώκεται με την συνοδεία του, γιατί μάχεται εναντίον του Οικουμενισμού και αντιστέκεται σθεναρά εναντίον της ανεξαρτοποιήσεως του Κοσσυφοπεδίου. Το Κοσσυφοπέδι και τα Μετοχία, που ανήκουν στην επισκοπή του Αρτεμίου και είναι καθαρός Σέρβικο έδαφος, δεν υποχωρούν στις

29 Απριλίου Συναξαριστής

Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου Ἀποστόλων, Κερκύρας Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰακισχόλου, Ἰανουαρίου, Εὐφρασίου, Μαμμίνου, Μαρσαλίου, Σατορνίνου καὶ Φαυστιανού, Βιταλίου καὶ Βαλερίας Μαρτύρων, Ζήνωνος Μάρτυρα, Νέωνος Μάρτυρα, Ἀττικοῦ καὶ Κυντιανοὺ Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων Ἀγαπίου, Σεκουνδίνου, Τερτούλης, Ἀντωνίας καὶ ἀνωνύμου μετὰ τῶν τέκνων του, Ἰωάννου τοῦ Καλοκτένους, Βασιλείου Θαυματουργοῦ ἐκ Σερβίας.

Ἡ Ἁγία Κέρκυρα ἡ Μάρτυρας   Ἡ Ἁγία Μάρτυς Κέρκυρα ἔζησε τὸν 1ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἦταν θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνος τῆς Κέρκυρας, Κερκυλλίνου. Πίστεψε στὸν Χριστὸ διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου. Ὅταν δὲ εἶδε τοὺς Ἁγίους νὰ ἔχουν συλληφθεῖ καὶ νὰ ὁδηγοῦνται στὴ φυλακή, ὁμολόγησε καὶ αὐτὴ τὸν Χριστὸ καὶ διαμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ κοσμήματά της, τὰ ὁποία φοροῦσε. Ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ πατέρας της καὶ ἀφοῦ δὲν μπόρεσε νὰ τῆς ἀλλάξει τὴν ἀπόφασή της, τὴν παρέδωσε σὲ ἕναν Αἰθίοπα γιὰ νὰ τὴν διαφθείρει. Ἀλλὰ ὁ Αἰθίοπας πίστεψε στὸν Χριστὸ διὰ αὐτῆς καὶ θανατώθηκε. Ἡ δὲ Ἁγία Κέρκυρα, ἀφοῦ βασανίσθηκε ποικιλοτρόπως, κρεμάσθηκε, τρυπήθηκε μὲ βέλη καὶ ἔλαβε ἔτσι τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ - ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Αναδημοσίευση: Εκ του τεύχους "Εν συνειδήσει" - Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου

     Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. 
Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.

Λόγος Δ. Τσελεγγίδη Θεολογική Ημερίδα Πειραιά

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ
Υπότιτλος: Θεολογική-αγιοπνευματική προσέγγιση

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η ενότητα της Εκκλησίας σε όλες τις εκδοχές της θεσμικές η χαρισματικές έχει σαφώς αγιοπνευματική βάση. Παρέχεται μυστηριακώς, συντηρείται όμως, καλιεργείται και εκφαίνεται κατεξοχήν ευχαριστιακώς.
Καταρχήν, η ενότητα της Εκκλησίας, ως θεμελιώδης ιδιότητά της, προκύπτει από την ίδια την οντολογία της και εκφράζει ιδιαιτέρως την αυτοσυνειδησία της, η οποία διατυπώθηκε ιστορικά κατά τον πλέον επίσημο και αδιαμφισβήτητο τρόπο στον Όρο της Β  Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381), ο οποίος απε-τέλεσε και το Σύμβολο Πίστεως της Εκκλησίας.
Στο εξής, ομολογούμε δια του Συμβόλου της Πίστεως με κάθε επισημότητα, ότι πιστεύουμε «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Αν όμως η Εκκλησία είναι ΜΙΑ κατά το Σύμβολο της Πίστεως, τότε με την συ-νεπή εκκλησιολογική έννοια και κατά κυριολεξία δεν μπορούν να υπάρχουν ετερόδοξες εκκλησίες.
Από την διατύπωση του Συμβόλου προκύπτει, ότι η ενότητα, ως θεμελιώ-δης ιδιότητα του ενός, στην προκειμένη περίπτωση ως η ιδιότητα της ΜΙΑΣ Εκκλησίας, είναι το ασφαλές δεδομένο της πίστεώς μας. Και πραγματικά, στη συνείδηση του σώματος της Εκκλησίας η

Πρωτείο και Αλάθητο

π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου
 

Βασική διαφορά του Ρωμαιοκαθολικισμού με την Ορθοδοξία αποτελεί η απόφαση της Α΄ Συνόδου του Βατικανού (1870), που θέσπισε τον πάπα ως ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο, μάλιστα "εξ εαυτού και όχι με βάση τη συγκατάθεση της Εκκλησίας". Όταν θεσπίστηκε το δόγμα του πρωτείου και του αλάθητου του Πάπα, σχηματίσθηκε νέο σχίσμα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Παλαιοκαθολική "Εκκλησία"... Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού (1962-1965) δεν επέφερε μεταβολή στις δογματικές διαφορές. Στη "Δογματική Διάταξη περί Εκκλησίας", που χαρακτηρίζεται ως "το σπουδαιότερο κείμενο της Β΄ Συνόδου του Βατικανού", επικυρώνεται η Α΄ Σύνοδος του Βατικανού και υπογραμμίζεται πως ο πάπας είναι "η μόνιμη και ορατή αρχή και θεμέλιο στην ενότητα της πίστης και της εκκλησιαστικής κοινωνίας"...

   Ο πάπας τοποθετείται πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους (κεφ. Γ΄ 22)· για να είναι κανείς "ολοκληρωτικά ενσωματωμένος" στην κοινωνία της Εκκλησίας πρέπει να αναγνωρίσει το πρωτείο και
το αλάθητο του πάπα (κεφ. Β΄ 9). Παρόλο το "άνοιγμα" των ρωμαιοκαθολικών με βάση τη σύνοδο αυτή, το "Διάταγμα περί Οικουμενισμού" διακηρύσσει πως οι μη ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί «τελούν

Πάμε για εκτρωματική ένωση Ορθοδόξων - Παπικών σε στυλ ουνίτικο;

Ο ουνίτης «αρχιεπίσκοπος» Jan Babjak (της ουνιτικής επισκοπής Presovsky της Σλοβακίας) προσκυνά γονατιστός τον Πάπα. Σ΄ αυτή τη σκηνή αποτυπώνεται χαρακτηριστικά η προοπτική της πολυπόθητης «ενώσεως» μας με τους παπικούς, της ουνιτικού τύπου δηλαδή προχωρήσεως της Ορθοδοξίας στο σκήπτρο του Πάπα.

Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και οι αποφάσεις προειλημμένες (σε ανθρώπινο, βεβαίως, επίπεδο). Ακόμη και ο τύπος της «ενώσεως» έχει σε γενικές γραμμές προκαθορισθεί: μία «ένωση» ουνιτικού τύπου, όπου η κάθε πλευρά θα διατηρήσει την παράδοσή της, το τυπικό της κ.λπ., θα αναγνωρίζει, όμως, και θα έχει κοινωνία με τον Πάπα. Είναι η γνωστή οικουμενιστική αρχή της «unity in diversity» η η «ενότης εν τη ποικιλία».

Παρά την συλλογική καταδίκη της Ουνίας και τα πάνδεινα που έχουμε υποστεί οι Ορθόδοξοι από τους γενίτσαρους αυτούς της πίστεως, παρά και την κατηγορηματική μάλιστα απόφαση της Συνόδου της Ρόδου ότι «Ουνία και διάλογος είναι ασυμβίμβαστα», το 1993 στο Balamand του Λιβάνου η Ουνία αναγνωρίστηκε επισήμως και από τους Ορθοδόξους: «Όσον αφορά εις τας ανατολικάς καθολικάς Εκ κλη σw ας (σημ. ουνιτικάς), είναι σαφές ότι αύται, ως τμήμα της καθολικής Κοινωνίας, έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και να δρουν δια να ανταποκριθούν εις τας πνευματικάς ανάγκας των πιστών των» (Επίσκεψις, τ. 496, 1993). Με την επανέναρξη του θεολογικού διαλόγου το 2006 στο Βελιγράδι και την ανάληψη της επίσημης εκπροσώπησης των Ορθοδόξων από τον Επίσκοπο Περγάμου κ. Ιωάννη το ζήτημα

Αγριότητες Ουνιτών

Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα περιστατικά:

7 Ιουλίου 1990 και ώρα 8.00 το πρωί: Ομάδα από Ουνίτες με τον ιερέα τους σπάζουν την πόρτα της οικίας του ορθόδοξου παπά στο χωριό Benzovce της περιοχής Michaovce και πετούν τα έπιπλα στο δρόμο μη σεβόμενοι ούτε τις παρακλήσεις της εγκυμονούσας πρεσβυτέρας. Εκτεθειμένα στη βροχή, άλλα χάλασαν και άλλα απωλέσθησαν. Όταν αναφέρθη από τον Ορθόδοξο παπά το συμβάν στην αρμόδια αστυνομική αρχή, αυτή αδιαφόρησε. Και ενώ οι ουνίτες δράστες είναι γνωστοί η αστυνομία αδρανεί παρέχοντάς τους έμμεση κάλυψη. Στο χωριό Lastomir της περιοχής Michalovce οι ουνίτες αν και μέχρι τώρα πέντε φορές προσπάθησαν να καταλάβουν τον ορθόδοξο ναό, χάρη στη σθεναρή αντίσταση των Ορθοδόξων μέχρι σήμερα δεν τα κατάφεραν.

Στον καθεδρικό ναό του Michalovce , κατά την τέλεση της πρωινής Θείας Λειτουργίας των Ορθοδόξων, οι ουνίτες άλλαξαν την κλειδαριά της εισόδου του ναού και αφού πέταξαν έξω τον ορθόδοξο παπά με το ποίμνιό του κλείδωσαν την πόρτα. Τώρα σ' αυτόν τον ναό λειτουργούν ουνίτες ενώ ο Ορθόδοξος επίσκοπος Ιωάννης δεν έχει εκκλησία να λειτουργήσει.
Στο χωριό Svermovo ο πατήρ Bilorusky με τους Ορθόδοξους πιστούς έπρεπε να λειτουργήσει έξω από την εκκλησία μπροστά στην είσοδο του ναού επειδή οι ουνίτες κλείδωσαν και εδώ την εκκλησία.
Στο χωριό Cejkov οι ουνίτες προπηλάκισαν τους Ορθοδόξους πιστούς. Στη συμπλοκή
γρονθοκόπησαν και μία Ορθόδοξη πιστή στο πρόσωπο. Στην πόλη Bardejon οι ουνίτες πέταξαν στο δρόμο τα ιερά σκεύη των Ορθοδόξων.

Οὐνία: Ἡ μέθοδος τοῦ παποκεντρικοῦ οἰκουμενισμοῦ

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους

Προέλευση κειμένου: Περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» τ.60

Προσφάτως ὁ Πάπας διώρισε ἐπίσκοπο καὶ ἀποστολικὸ Ἔξαρχο γιὰ τοὺς ἓν Ἀθήναις ἐλαχίστους Οὐνίτας τὸν χειροτονηθέντα εἰς ἐπίσκοπον Καρκαβίας τὴν 24η Μαΐου 2008 οὐνίτη κληρικὸ κ. Δημήτριο Σαλάχα, καθηγητὴ στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τῆς Ρώμης καὶ μέλος τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γιὰ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε βαρυσήμαντο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωση τῆς κοινότητος στὴν ἰστοσελίδα της καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ κ. Σαλάχα (Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία, http://www.cen.gr). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ὅμως τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς ὑπῆρξε λυπηρὸ καὶ προκλητικό, καθὼς ἔφερε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας, ἀπεκάλυψε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὶς διαθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φανέρωσε πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ προοπτικὴ τῶν λεγομένων
Θεολογικῶν Διαλόγων. Οἱ κατωτέρω διαπιστώσεις εἶναι ἀρκούντως πειστικὲς περὶ τούτου:

α) Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων

Ἡ ἐκκλησιολογία τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων συνεχίζει νὰ εἶναι ἴδια μὲ ἐκείνη τὴν ἐκκλησιολογία, στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Οὐνία τὸν 16ον αἰώνα. Τὸ βεβαιώνουν οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς τοῦ ἐπισκόπου

Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος ο Α' σε video

agrinio-news.blogspot.com

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ὁ Φώτης Κόντογλου καὶ τὰ Φιλοπαπικὰ «Δίπτυχα» τοῦ 2006

(Οἱ ἀπόψεις τοῦ μεγάλου Λογοτέχνη καὶ Ζωγράφου γιὰ τὰ ἀρχιεπισκοπικὰ ἀνοίγματα πρὸς τὸν Πάπα)

Α´

1. Ὁ φιλοπαπισμὸς προσβολὴ πρὸς τοὺς Ἁγίους

 

Πρὸ τοῦ 2001 θὰ ἦταν ἀρίστη ἡ σκέψη καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ τιμήσει μὲ τὸν ὑψηλότερο, τὸν καταλληλότερο τρόπο, τὸν Φώτη Κόντογλου, ἐξαίροντας καὶ προβάλλοντας τὶς τρεῖς διαστάσεις τοῦ προσώπου καὶ τοῦ ἔργου του, τὴν λογοτεχνική, τὴν ἁγιογραφικὴ (=ζωγραφικὴ) καὶ τὴν Ὁμολογητική. Ὁ ἀοίδιμος Φώτιος ὡς συγγραφεύς, ὡς ἁγιογράφος καὶ ὡς ὁμολογητὴς ἐσφράγισε τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὸν 20ο αἰώνα καὶ ἀναδείχθηκε σὲ γιγάντια μορφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τεράστια συμβολὴ στὴν ἀφύπνιση καὶ στερέωση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, ποὺ ἐκινδύνευε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ κινδυνεύει ἀπὸ τὶς ξενικὲς ἐπιρροές.
Ἡ τωρινὴ πάντως ἀπόφαση τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου νὰ ἀφιερωθοῦν τὰ «Δίπτυχα» (ἡ γνωστὴ ἑορτολογικὴ καὶ διοικητικὴ ἐπετηρίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) τοῦ 2006 στὸν Φώτη Κόντογλου, μὲ ἀφορμὴ τὴν συμπλήρωση σαράντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ (1965-2005), δὲν εἶναι καθόλου τιμητική, ἀλλὰ τουλάχιστον ὑποκριτική, γιὰ νὰ μὴ χρησιμοποιήσουμε βαρύτερους χαρακτηρισμούς. Τιμᾶς ἀληθινὰ κάποιον, ὅταν ἀποδέχεσαι τὸ ἔργο του καὶ τὴν προσφορά του, ὅταν, ἰδιαίτερα περὶ ἀνδρῶν, ποὺ ἐχάραξαν πορεία στὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ἀκολουθεῖς καὶ ἐσὺ τὴν ἴδια πορεία ἢ συμφωνεῖς μὲ αὐτὴν τὴν πορεία κατὰ τὸ «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Διαφορετικὰ ὅταν ἡ γραμμή σου καὶ ἡ συμπεριφορά σου εἶναι διαφορετικὲς καὶ ἀντίθετες, διστάζεις ὅμως νὰ τὸ πεῖς φανερά, φοβούμενος τὴν γνώμη τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, καὶ ἐμφανίζεσαι συμφωνῶν καὶ τιμῶν «διὰ

28 Απριλίου Συναξαριστής Μεσοπεντηκοστή

Τῶν Ἁγίων ἐννέα Μαρτύρων, Μέμνονος Θαυματουργοῦ, Αὐξιβίου Β’ Ἐπισκόπου, διήγηση Θαύματος ἐν Καρθαγένῃ, Κυρίλλου Ἐπισκόπου.


Μεσοπεντηκοστή

Τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Τὰ βυζαντινὰ χρόνια, ἡ ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνέτρεχαν κατ’ αὐτὴ στὸν μεγάλο ναὸ πλήθη λαοῦ. Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ ἀνοίξει τὴν Ἔκθεση τῆς Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου γιὰ νὰ δεῖ τὸ ἐπίσημο τυπικὸ τοῦ ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τὴν Μεσοπεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 903 μ.Χ. στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου στὴν Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, ποὺ καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καὶ καθορίζει μὲ τὴν γνωστὴ παράξενη βυζαντινὴ ὁρολογία, πῶς ὁ αὐτοκράτωρ τὸ πρωὶ τῆς ἑορτῆς μὲ τὰ ἐπίσημα βασιλικὰ τοῦ ἐνδύματα καὶ τὴν συνοδεία τοῦ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸ ἱερὸ παλάτι γιὰ νὰ μεταβεῖ στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου, ὅπου θὰ ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία. Σὲ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν πατριάρχη. Καὶ βασιλεὺς καὶ πατριάρχης εἰσήρχοντο ἐπισήμως στὸν ναό. Ἡ θεία λειτουργία ἐτελεῖτο μὲ τὴν συνήθη στὶς μεγάλες ἑορτὲς βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ὁ αὐτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στὸ ὁποῖο ἔπαιρνε μέρος καὶ ὁ πατριάρχης. Καὶ πάλι ὁ βασιλεὺς ὑπὸ τὶς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «Εἰς πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς χρόνους ὁ Θεὸς ἀγάγει τὴν βασιλείαν ὑμῶν» καὶ μὲ πολλοὺς ἐνδιαμέσους σταθμοὺς ἐπέστρεφε στὸ ἱερὸ παλάτι.

«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν»

«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν»
 
(Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, 1974)
*****
Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....
*****
* Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κόσμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέ λη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».
* Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλησίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της

Μεσοπεντηκοστή

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, με την οποία θα ασχοληθούμε τώρα. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξί της.

Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ αυτή και περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξη την Έκθεσι της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να ιδή το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολι, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει
ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωϊ της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτιο για να μεταβή στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως

῾Η ἀναστάσιμη θεοεμπειρία στόν Γέροντα Σωφρόνιο. Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη

Ο Γέροντας Σωφρόνιος (1896-11 Ιουλίου 1993) θεωρούσε την ανάσταση του Χριστού «το μεγαλύτερο από όλα τα γεγονότα του κτιστού κόσμου». Η ζωή του ήταν μια ζωή ποτισμένη από το αναστάσιμο πνεύμα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κοιμήθηκε εν Κυρίω το πρωί της Κυριακής της 11ης Ιουλίου 1993, κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας. Στις γραφές, που μας άφησε, συναντούμε πολλές αναφορές, που εκφράζουν την αναστάσιμη θεοεμπειρία του αγιασμένου αυτού Γέροντα του Έσσεξ Αγγλίας.
Μας λέει χαρακτηριστικά: «όπου υπάρχει ολοκληρωτική πίστη, ελεύθερη από αστάθειες και αμφιβολίες, η χάρις του Αγίου Πνεύματος δίδει σ’ αυτούς που φλογερά μετανοούν και την πείρα της καταβάσεως στον άδη, και την πείρα του άδη της αγάπης, και της αναστάσεως της ψυχής, μέσα στα όρια της σωματικής ζωής».
Βλέπουμε ότι σύμφωνα με τον Γέροντα Σωφρόνιο, προϋπόθεση για την ανάσταση της ψυχής, από αυτή τη ζωή,  αποτελεί η «φλογερή μετάνοια», η οποία ορίζεται όχι απλώς μόνο ως νοητική πράξη, δηλαδή «ως στροφή του νοός», (….) αλλά συνοδεύεται «κατά φυσικό τρόπο από αίσθηση πικρίας για την αχρειότητα μας και από καρδιακή θλίψη για το χωρισμό μας από τον Άγιο Θεό».

Λειτουργία με όλες τις αισθήσεις. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.

Η μετάφραση των λειτουργικών ευχών, δηλαδή των ευχών της θείας Λειτουργίας και των άλλων Μυστηρίων, απασχόλησε τελευταία τον εκκλησιαστικό και θεολογικό χώρο και όπως ήταν επόμενο ασχολήθηκε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, η οποία, ύστερα από μελέτη διαφόρων κειμένων, έλαβε ομοφώνως μια συγκεκριμένη απόφαση, που διακρίνεται για τη σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και τη σύνεση, η οποία έχει δημοσιευθή. Το θέμα αυτό είναι σοβαρό και χρειάζεται μελέτη από πολλές πλευρές. Εχουν διατυπωθή πολλά επιχειρήματα ένθεν κακείθεν, αλλά στο παρόν άρθρο θα ήθελα να εκθέσω πολύ σύντομα μερικές από τις απόψεις μου.

1 Γίνεται σύγχυση μεταξύ της μετάφρασης του πρωτοτύπου κειμένου της θείας Λειτουργίας σε άλλες γλώσσες (αγγλική, γαλλική, αραβική, σλαβονική κ.λπ.) και της μεταγλώττισης στην ελληνική δημοτική γλώσσα. Αλλά πρέπει να ληφθή σοβαρώς υπ΄ όψη ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία, γιατί η δημοτική γλώσσα δεν μπορεί να νοηθή ως ξένη γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα και η κοινή ελληνιστική δεν είναι νεκρές γλώσσες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι χειρίζονται πολύ καλά τη δημοτική γλώσσα, γνωρίζουν εξίσου καλά και την αρχαία, από την οποία προσλαμβάνουν γλωσσικές μορφές και εμπλουτίζουν την ομιλουμένη γλώσσα. Ως παραδείγματα δε αναφέρω τους μεγάλους ποιητές μας Κωστή Παλαμά, Οδυσσέα Ελύτη

Οι Οικουμενιστές και οι Νεοβαρλααμίτες αντεπιτίθενται

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ

ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Οι Οικουμενιστές και οι Νεοβαρλααμίτες είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι από την κινητοποίηση του λαού του Θεού κάτω από την καθοδήγηση των εμπνευσμένων ηγετών του εναντίον των σύγχρονων αιρέσεων.

Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΤΟ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ

Περιττόν να αναφέρουμε ότι τον π. Θεόδωρο Ζήση - έστω και αν δεν τον κατονομάζουν πάντοτε- ουσιαστικά έχουν μόνιμα στο στόχαστρό τους όλοι οι θιασώτες των σύγχρονων κακοδοξιών. Ο σεβαστός Γέροντας εξέδωσε βιβλίο με τίτλο “Πρέπει να μεταφραστούν τα λειτουργικά κείμενα; Νεοβαρλααμισμός η “λειτουργική αναγέννηση””. Στο βιβλίο αυτό, όπως και σε συνέδριο που διοργάνωσε, έδωσε εμπεριστατωμένη ερμηνεία των λόγων που η λεγόμενη “λειτουργική αναγέννηση” δεν αφορά ουσιαστικά τη μεταγλώττιση των ιερών κειμένων, αλλά Νεοβαρλααμική κακοδοξία επειδή προσεγγίζει την ορθόδοξη λατρεία κάτω από νοησιαρχικό και όχι μυσταγωγικό πρίσμα. Η θεολογική ανάλυση του π. Θεόδωρου Ζήση δικαιώθηκε από την εξέλιξη των γεγονότων. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ανεκάλεσε ως αποτυχημένο το “πιλοτικό πρόγραμμα” που είχε εισάξει και κήρυξε τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου της “λειτουργικής αναγέννησης”.

Οι ταραχοποιοί Δεσποτάδες

«Στην Εκκλησία, εισχώρησαν πολλές ταραχές, (διότι) έχουν κάνει κάθε είδους σφάλματα αυτοί στους οποίους έχει ανατεθεί το διδακτικό αξίωμα, από τα οποία θα αναφέρω μόνο ένα... ότι δηλαδή τότε στην Ιεροσύνη προωθούνταν οι φιλάρετοι, ενώ τώρα οι φιλάργυροι.   Τότε εκείνοι που απέφευγαν το αξίωμα εξ αιτίας του μεγέθους του, ενώ τώρα εκείνοι που ορμούν σ’ αυτό για την μεγάλη απόλαυση... Τότε εκείνοι που είχαν μπροστά στα μάτια τους το θείο δικαστήριο ενώ τώρα αυτοί πού ούτε καν το σκέφτονται... Και γιατί να λέγω πολλά; Το αξίωμα ξέπεσε από Ιεροσύνη σε τυραννία, από ταπεινοφροσύνη σε υπερηφάνεια, από νηστεία σε απόλαυση, από

Τα πορίσματα της ημερίδος ''Γλώσσα και Λατρεία - νοησιαρχία ή μέθεξις;''

Τα πορίσματα της ημερίδος «Γλώσσα και Λατρεία - νοησιαρχία ή μέθεξις;»

διοργανωθείσης ὑπὸ τῆς Ἐνορίας Ἁγ. Παρασκευῆς Ἀττικῆς,

 τὴν 17η Ἀπριλίου 2010,

ἐπὶ παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν

καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου Β´.

  Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ γλῶσσα τῆς λατρείας θεωρεῖται ἀπὸ ὡρισμένους ὡς τὸ μεγάλο ἐμπόδιο γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν ἀνθρώπων στὴν θ. Λατρεία καὶ ζητοῦν ἐπιμόνως ριζικὲς ἀλλαγές.

Ὡς συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ κληρικοὶ μὲ ποιμαντικὴ εὐθύνη συμπάσχουμε καὶ ἀλγοῦμε γιὰ τὴν ἀφύσικα διαμορφωμένη ἐξωτερικὴ κατάσταση τῆς γλωσσικῆς ἀφασίας καὶ ἀπαξίας, ποὺ ἐμπνέει καταναλώσιμους πειραματισμοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε χρειάζεται μιὰ γνήσια ἀπάντηση στὸ γλωσσικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ συζήτηση. Μιὰ ἀπάντηση ἐκκλησιαστική, ρεαλιστική, γερὰ θεμελιωμένη στὰ πατερικὰ κριτήρια.

Ἡ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀπολυτοποιεῖται, εἶναι «ὁ φάρος ὁ παμφαής», ὁ ὁποῖος «εἰς τὸν λιμένα ὁδηγεῖ, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λιμήν» κατὰ τὸν Παπαδιαμάντη.

Ὁ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς κιβωτός, διατήρησε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα σ᾽ ὅλη τὴν διαχρονική της ἔκταση καὶ τὴν χρησιμοποίησε κατὰ πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ δύο χιλιετίες γιὰ την διακονία τῆς λατρείας, τῆς θεολογίας καὶ τῆς ποιμαντικῆς της

Βολές των οικουμενιστών κατά της αντιπαπικής Ημερίδας της Μητροπόλεως Πειραιώς

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Με τη συμμετοχή σημαντικότατων εισηγητών πραγματοποιείται την προσεχή Τετάρτη Ημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς για το «Πρωτείο» του Πάπα. Η Ημερίδα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς το «πρωτείο» αποτελεί το θέμα συζήτησης της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικών (Παπικών) που θα συνεχισθεί το Σεπτέμβριο στη Βιέννη. Τα Πορίσματα της Ημερίδας θα αποτελέσουν ασφαλώς σημαντικότατη ορθόδοξη προσέγγιση του ζητήματος.......
Οι οικουμενιστές βλέποντας τις υγιείς δυνάμεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας να συσπειρώνονται βάλθηκαν να δυσφημήσουν την Ημερίδα. Η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια έγινε ήδη χθες από το γνωστό οικουμενιστή θεολόγο Παναγιώτη Ανδριόπουλο που βρήκε «φιλόξενη στέγη» στο φιλοπατριαρχικό amen.gr. Πολλά ανακριβή, άτοπα και ανορθόδοξα ξεφουρνίζει ο κ. Ανδριόπουλος. Είναι ανάξια σχολιασμού όλα αυτά. Θα μείνουμε μόνο σε μία αναφορά του. Λέει ο κ. Ανδριόπουλος:
Για πρώτη φορά Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος διοργανώνει μια μεγάλη, καθαρά “αντι-οικουμενιστική” εκδήλωση με προσκεκλημένους ομιλητές τις “κεφαλές” του “αντι-οικουμενιστικού αγώνα”. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ είναι γνωστό ότι έχει υπογράψει την “Ομολογία Πίστεως” που έχει συνταχθεί από τις “κεφαλές” και επανειλλημένως έχει εκφραστεί για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως αιρετική.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλοι οι οικουμενιστές, και πρώτοι και καλύτεροι οι Φαναριώτες,

Φωτιά ο Ιερεύς για τον μάγο…

Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου

Την παρακάτω ιστορία μας την διηγείται ο ιερεύς του Ιεραποστολικού Κλιμακίου Κολουέζι π. Ιάκωβος Μπάνζα. Σήμερα, μετά από 20 χρόνια καρποφόρου ιερατικής του προσφοράς, μετετέθη το έτος 2000 στο Μπραζαβίλ ως Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος.
«Είμαι ιερεύς στο Ιεραποστολικό Κλιμάκιο Κο­λουέζι. Υπηρετώ ως Εφημέριος στις ενορίες του Αγίου Ανδρέου Λουαλάμπας, Αγίου Θωμά Καρκαζέμπε και Αγίας Παρασκευής Κατέμπι.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη τον Αύ­γουστο του 1990 στην συνοικία των αφρικανών Αδελφών μας του Κολουέζι, που λέγεται Καμανιόλα.
Ο υπεύθυνος του Κλιμακίου μας Ιερομ. π. Μελέ­τιος (νυν Επίσκοπος) ειδοποιήθηκε από δύο οικογένειες Χριστιανών μας να μεταβεί στα σπίτια τους για να διευθετήσει κάποιο πρόβλημά τους που είχε σχέσι με την μαγεία. Εκείνος έστειλε εμένα που ως ντόπιος γνωρίζω καλλίτερα την γλώσσα και την νοοτροπία των συμπατριωτών μου.
Το πρόβλημα είχε ως εξής: Ένα αγόρι ηλικίας 13 ετών, προερχόμενο από την φυλή Μπαλούμπα της περιοχής Κατάγκα (σημειωτέον ότι στο Κογκό υπάρχουν 360 Φυλές) ήταν από τα επτά του χρόνια

Γιατί με διώκουν... Επισκόπου Ράσκας - Πριζρένης Αρτεμίου

Επισκόπου Ράσκας - Πριζρένης Αρτεμίου

Γιατί με διώκουν

   

ΣΗΜΕΙΩΜΑ[1]

7-2-2010

Με κατηγορούν αναποδείκτως ότι κάνω σχίσμα στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία (επίσκοπος Γρηγόριος, νυν Ερτζεγοβίνης),
 ότι έχω οργανώσει απόπειρα δολοφονίας του γραμματέα μου (επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς), 
για οικονομικές καταχρήσεις (Μητροπολίτης Ιωάννης και άλλοι),
 για μη σεβασμό της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (Μητροπολίτης Αμφιλόχιος, Πατριάρχης Ειρηναίος), για...

Εγώ όμως το μόνο που επιθυμούσα και επιθυμώ είναι ο σεβα­σμός των ιερών κανόνων, του Καταστατικού Χάρτη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, των κανονικών αρμοδιοτήτων του Επισκόπου και του απαραβιάστου των δικαιωμάτων του, τα οποία μου καταπα­τούν εδώ και πέντε χρόνια. Ήθελα να μου απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα, αμφιβολίες, ασάφειες...


Αντί αυτού, ελάμβανα μόνο αποφάσεις, παραγγελίες, διατάγμα­τα, εντολές, οι οποίες

27 Απριλίου Συναξαριστής

Συμεὼν ἀδελφοθέου, Ποπλίωνος Μάρτυρος, Λολλίωνος τοῦ Νέου, Θεοφίλου Ἐπισκόπου, Ἰωάννου Ὁσίου καὶ Ὁμολογητού, Συμεὼν τοῦ Νέου Στυλίτου καὶ Γεωργίου Ὁσίων, Εὐλογίου τοῦ λατόμου, Στεφάνου Ἐπισκόπου, Ἀνάμνηση ἐγκαινίων Ἁγίας Εἰρήνης.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Ἀδελφόθεος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων

 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Συμεών, ἀναδείχθηκε διάδοχος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου (κοιμήθηκε τὸ 62 μ.Χ.), μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους τὸ 70 μ.Χ.

Κατὰ τὸν Ἠγήσιππο ἦταν υἱὸς τοῦ Κλωπᾶ, ἀδελφοῦ τοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἰούδα. Κατὰ ἄλλη δὲ ἐκδοχὴ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Ἐνῷ ἐπισκόπευε στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπὶ αὐτοκράτορα Τραϊανοὺ (98-117 μ.Χ.), διαβλήθηκε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς στὸν ὕπατο Ἀττικὸ γιὰ τὸν ἀποστολικό του ζῆλο. Ὁ Συμεὼν κατηγορήθηκε ὄχι ἀπὸ Χριστιανοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἀπὸ Ἰουδαίους. Ἡ κατηγορία περιελάμβανε δυὸ σκέλη. Τὸ ἕνα ἦταν ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὸ γένος Δαβὶδ καὶ τὸ ἄλλο ὅτι ἦταν Χριστιανός. Ἀφοῦ συνελήφθη, βασανίσθηκε σκληρὰ καὶ στὴν συνέχεια ὁδηγήθηκε σὲ σταυρικὸ θάνατο, τὸ ἔτος 107 μ.Χ., σὲ ἡλικία ἑκατὸν εἴκοσι ἐτῶν.

Στοὺς Παρισινοὺς Κώδικες βρίσκεται Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Συμεών, ποίημα τοῦ ὑμνογράφου Θεοφάνους.