Ὁ φυσικὸς κόσμος τῆς Καμτσάτκας. Μέρος Β'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος.

Ὁ φυσικὸς κόσμος τῆς Καμτσάτκας. Μέρος Β'

Ἡ τούντρα εἶναι γεμάτη ἀπό μικρά τρωκτικά ζῶα, πού ὁ τρόπος ζωῆς τους εἶναι τόσο ἐνδιαφέρων ὅσο καί ἀστεῖος.
Οἱ μικροί ἀρουραῖοι τῆς Καμτσάτκας, πού ζοῦν κυρίως στήν τούντρα ἀλλά καί στίς ὀρεινές πλαγιές, σκάβουν στή γῆ τίς φωλιές τους, πού ἔχουν πολλά ξεχωριστά διαμερίσματα. Ἐκεῖ μέσα στήνουν τό νοικοκυριό τους.
 Στρώνουν παστρικά τό πάτωμα μέ ξερό χορτάρι καί γεμίζουν τίς ἀποθῆκες τους μέ τρόφιμα. Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ τάξη πού ἔχουν στήν ἀποθήκευση. Οἱ ρίζες, καθαρισμένες καί στιβαγμένες μεθοδικά κατά εἴδη καί μεγέθη. Τά καρύδια σωριασμένα μέ τρόπο πού ἀξιοποιεῖ ὅλο τό διαθέσιμο χῶρο. Μ’ ἕνα λόγο, βλέπεις παντοῦ νά βασιλεύει ἡ νοικοκυροσύνη καί ἡ εὐταξία.
Λυπόμουν πολύ, ὅταν ἔβλεπα μερικούς ντόπιους νά ὁρμοῦν ἀλύπητα στίς ποντικαποθῆκες, νά σκάβουν τό ἀφράτο χῶμα πού τίς κάλυπτε καί νά τίς λεηλατοῦν, κλέβοντας τά καρύδια, τίς ρίζες, ὅλους τούς καρπούς, πού μέ τόσο κόπο εἶχαν συνάξει τά καημένα τά ζωάκια. 
Γιατί αὐτά, παρ’ ὅλο πού ἔμπαιναν ἄφοβα μέσα στίς κατοικίες τῶν ἀνθρώπων, ποτέ δέν πείραζαν καί δέν κατέστρεφαν τό παραμικρό. Οὔτε ἔκλεβαν τά τρόφιμα τοῦ σπιτιοῦ. Ἀκόμα κι ὅταν ἔφτιαχναν τή φωλιά τους μέσα στό σπίτι, ἔφερναν πάντα καρπούς ἀπ’ ἔξω. Σέβονταν τήν περιουσία τῶν νοικοκυραίων πού τά φιλοξενοῦσαν. Ὅχι ὅμως καί... τᾶνω ἄλλων νοικοκυραίων!

Τί ἔκαναν δηλαδή; Πήγαιναν καί κατάκλεβαν τίς ἄλλες τρῶγλες ἤ τούς κήπους. Ἔφερναν τεράστιες ποσότητες καρπῶν στό σπίτι πού ἔμεναν. Τόσες, πού συχνά δέν εἶχαν χῶρο στή φωλιά τους γιά νά τούς ἀποθηκεύσουν. Τούς ἔχωναν λοιπόν σ’ ὅποια τρύπα εὕρισκαν.
Ὅταν ἔμενα, λόγου χάρη, στίς ὄχθες τοῦ ὅρμου Κόρφ, σηκωνόμουν τά καλοκαιριάτικα πρωινά, καί τί νά δῶ!  Οἱ τσέπες τοῦ ζωστικοῦ μου ἦταν φουσκωμένες ἀπό ρεβύθια, καρύδια, παξιμάδια ὅ,τι φαγώσιμο μπορεῖτε νά φανταστεῖτε. Οἱ μπότες πάλι ἦταν γεμάτες μέχρι πάνω μέ μικρές πατάτες, πού οἱ «φίλοι» μου εἶχαν κουβαλήσει ἀπό κάποιο κῆπο.
Τή νύχτα τό δωμάτιό μου γέμιζε συχνά ἀπό πλῆθος ποντικῶν, πού ἄλλοι ἀνέβαιναν στό κρεβάτι μου ἄφοβα καί ἄλλοι ἔπεφταν ἐπάνω μου ἀπό τό ταβάνι. Παρ’ ὅλο πού δέν εἶχα λόγο ν’ ἀντιπαθῶ τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ, εἶν’  ἀλήθεια πώς μου ἦταν πολύ δυσάρεστη ἡ αἴσθηση τῆς ἐπαφῆς μαζί τους. Γιά νά προφυλαχθῶ, ἔραψα ἕνα χοντρὸ τσουβάλι καί κοιμόμουν μέ σ’ αὐτό.  Στό κεφάλι μου ἔβαζα ἕνα μεγάλο σκουφί, πού τό ἔχωνα μέχρι τό λαιμό.
Τά ποντίκια αὐτά εἶναι μεταναστευτικά. Στίς ἀρχές τοῦ χειμώνα φεύγουν γιά θερμότερες περιοχές. Τότε ταξιδεύουν κατά χιλιάδες, διανύοντας ἀποστάσεις ἑκατοντάδων χιλιομέτρων. Ἀκολουθοῦν πάντοτε συγκεκριμένη πορεία.  Διασχίζουν ποτάμια, λίμνες, θαλάσσιους ὅρμους, ὄχι βέβαια χωρίς δυσκολίες καί ἀπώλειες.  Κάθε φορά πού περνοῦν ἕνα ὑδάτινο ἐμπόδιο, στέκονται γιά νά ξεκουραστοῦν καί νά στεγνώσουν, καί μετά συνεχίζουν τήν ὁδοιπορία μέχρι τόν τελικό προορισμό τους. Οἱ κάτοικοι τά ὑποδέχονται μ’ ἐνθουσιασμό, γιατί ἡ ἐμφάνισή τους προμηνύει ξερό καλοκαίρι καί ἀφθονία γουνοπαραγωγικῶν ζώων.
Κάποτε πού ταξίδευα μέ σκυλιά στή χιονισμένη τούντρα, βρέθηκα μπροστά σ’ ἕνα ἀπίστευτο θέαμα: Τό ἄσπρο χιόνι ἔγινε ξαφνικά γκριζόμαυρο. Ὅσο ἔπιανε τό μάτι, ἡ ἔκταση ἦταν καλυμμένη ἀπό ἀναρίθμητο πλῆθος ποντικῶν, πού ταξίδευαν ἀπό τή μιά πλευρά τοῦ Εἰρηνικοῦ πρός τήν ἄλλη, τῆς Ὀχοτσκικῆς θάλασσας. Διέσχιζαν ἐγκάρσια τή χερσόνησο, περνώντας βουνά, χαράδρες, ποτάμια καί πολλά ἄλλα ἐμπόδια. Πλησιάσαμε αὐτό τό παράξενο κινούμενο χαλί καί σταματήσαμε ἀναγκαστικά. Τά ποντίκια δέν ἄνοιγαν δρόμο γιά τά ἕλκηθρα καί τά σκυλικά δέν μποροῦσαν νά προχωρήσουν. Οἱ ὁδηγοί κι ἐγώ ἀναγκαστήκαμε νά κατέβουμε καί νά συνεχίσουμε μέ τά σκί, διώχνοντας δεξιά κι ἀριστερά τά ποντίκια καί ἀνοίγοντας ἔτσι δρόμο γιά τά σκυλιά μέ τά φορτία.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.121-130

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα