Ἡ μικρή «ἀδελφότης» ἀπό τό Ἀϊούντ ἤ ἡ μικρή Φιλοκαλία τῆς φυλακῆς

Ἡ μικρή «ἀδελφότης» ἀπό τό Ἀϊούντ  ἤ ἡ μικρή Φιλοκαλία τῆς φυλακῆς

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Στό διάστημα αὐτό ὁ Βαλέριος συνάπτει μιά στενή πνευματική σχέσι μέ τρεῖς ἀνθρώπους: μέ τόν Βιργίλιο Μαξίμου, τόν Μαρῖνο Ναϊδίμου καί τόν Ἰωάννη Ἰανωλίδε. Μένουν μαζί γιά ἕνα διάστημα στό ἴδιο κρατητήριο, ἐξομολογοῦνται μεταξύ τους. Ἀφήνουν ἀνοιχτές τίς ψυχές τους ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Προσεύχονται καί ποθοῦν μαζί. Ὅλα εἶναι μαζί τους κοινά.
Ἐπίσης, ἔχουν καταλάβει ὅτι ὁσονδήποτε μεγάλη εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς στενῆς έπικοινωνίας καί ἀγάπης ἐν Χριστῶ, ὡστόσο κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀνεπανάληπτος. Ἔχει τήν δική  του ζωή, τήν πορεία του, τά χαρακτηριστικά του. Δέν μπορεῖ νά παρομοιασθεῖ μέ κάποιον ἄλλο, παρά μόνο ὅταν ζῆ σέ κοινωνία μέ ἄλλους, καί τοῦτο σύμφωνα μέ ὡρισμένες αὐστηρές προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες πηγάζουν ἀπό τήν ἀτομικότητα ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου.
Μετά ἀπό ἕνα διάστημα ἄρχισαν οἱ πειρασμοί, ἰδιαίτερες ἐντάσεις ἐκ τοῦ μηδενός ἀκόμη κι ἀπό ἕναν πονηρό λογισμό. Καί τότε καταλάβαμε ὅτι δέν εἶναι ἁμαρτία κάθε κακός λογισμός, ἀλλά μόνο ἐκεῖνος πού γίνεται ἀποδεκτός ἀπό τήν συνείδηση καί γίνεται πάθος. Μπορεῖ ἕνας κακός λογισμός νά παραμένει σάν νοερός πειρασμός ἀρκετό χρόνο, ἀλλά δέν  πρέπει ποτέ νά γίνεται ἀποδεκτός. Τέτοιος λογισμός δέν εἶναι ἁμαρτία καί δέν χρειάζεται ἐξομολόγησι, ἐκτός ἐάν πρέπει νά ἐλαφρώσει ὁ ἀόρατος πόλεμος μέ  τούς δαίμονες.
Ὅπως τό σῶμα δένεται μέ πολλά πλοκάμια αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἔτσι καί ὁ  νοῦς εἶναι σέ ἐπαφή μέ τά ἀόρατα πνεύματα, πού ἔρχονται σάν δίχτυ, χωρίς νά τό  ζητήσουμε ἐμεῖς. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τά δέχεται ἤ νά τά απωθεῖ, ἀλλά αὐτός ὁ πόλεμος δέν εἶναι εὔκολος, οὔτε σύντομος. Αὐτός βάλλει καταδιώκει τήν ψυχή σέ μιά πολύπλοκη καί διαρκή μάχη.
Ἡ μάχη δίνεται κυρίως στήν πρώτη ἐπίθεση τῶν πονηρῶν πνευμάτων δηλαδή ὁ κακός λογισμός πρέπει ν΄ ἀποκρουστεῖ ἀπό τήν ἀρχή. Ἄν ὁ λογισμός ἔγινε ἀποδεκτός, τουλάχιστον νά μήν γίνει ἐπιθυμία. Ἄν ἔγινε ἐπιθυμία, νά προσπαθοῦμε νά μήν γίνει ἀπόφαση ἤ σχέδιο, διότι ἀπό τό σχέδιο μέχρι τήν πράξη εἶναι μόνο ἕνα βῆμα.
Ἡ πλεονεξία ἦταν γιά ἐμᾶς ἕνας ἀπό τούς πειρασμούς, ἀλλά ὄχι ἀδύνατον νά νικηθεῖ. Ἐναντίον της λειτούργησε καλά ἡ μεταξύ μας ἐξομολόγηση. Ἡ ραθυμία καί ἡ προχειρότητα εἶχαν φέρει κάποτε τήν σύγχυση, ἀλλά ὅταν τραβήχτηκε τό σήμα κινδύνου, αὐτές ἐξαφανίστηκαν ἀμέσως.
Μερικοί θά μποροῦσαν νά σκεφτοῦν ὅτι εἴχαμε καί ὡρισμένους σαρκικούς πειρασμούς, ἀλλά αὐτοί δέν ὑπῆρχαν μεταξύ μας, ἀλλά ἦταν ὁ ἀγώνας τοῦ καθενός ἐν μέρει, ἀγώνας στόν ὁποῖον μᾶς  βοήθησε πάρα πολύ ἡ ἀλληλοβοήθεια. Ἐμάθαμε ὅτι ἄν δέν ἀφήνεις τόν νοῦ νά ἐπιθυμεῖ σωματικές ἀπολαύσεις, τότε τό σῶμα ὑπακούει στό πνεῦμα. Καί ἕνα τιθασευμένο σῶμα βοηθάει πολύ στήν πνευματική πρόοδο. Συνήθως φαίνεται μόνο ἡ ἐπιρροή  τοῦ σώματος στό πνεῦμα, ἀλλά γιά τούς πνευματικούς ἀνθρώπους εἶναι εὐνόητη ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς μπροστά στό σῶμα. Παραδείγματος χάρη, ἄν πεινᾶς, ἀλλά ἔχεις πεποίθηση ὅτι πρέπει νά νηστεύεις, μπροστά σέ νόστιμα γεύματα τά γαστρικά ὑγρά δέν θά ἐκκρίνουν. Ἀντίθετα, ἐάν ἕνας πλανεμένος νοῦς σκεφτεῖ ὅτι δέν ἀπαγορεύεται νά ἐπιθυμήσεις τήν μητέρα σου, θά τήν ἐπιθυμήσεις παρότι  αὐτό γενικά δέν γίνεται λόγῳ τοῦ ἀκράδαντου σεβασμοῦ τοῦ παιδιοῦ πρός τήν μητέρα του.
Ἡ μικρή μας κοινότητα ἦταν ἕνα σχολεῖο πνευματικῆς μας τελειοποίησης. Ἐμάθαμε ὅτι κάθε πάθος μπορεῖ ν΄ἀντικατασταθεῖ μέ μιά ἀρετή, διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός εἶναι ἐνεργός μέσα στόν ἄνθρωπο. Προσπαθήσαμε νά ὑπακοῦμε στούς ἄλλους, νά πειθαρχοῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο σάν νά πειθαρχοῦμε στόν Θεό. Τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς μᾶς πείραζε ὁ σατανᾶς, ἀλλά μέσα στόν καθένα ἐνεργοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νικοῦσε.
Καί σκεφτόμασταν: Ἀφοῦ ἐκεῖνοι πού πασχίζουν γιά τήν ἀγρυπνία ἔχουν τόσους πειρασμούς, τότε οἱ ἄλλοι, πού δέν σκέφτονται καθόλου γιά τήν σωτηρία τους, ζοῦνε, χωρίς  καμμιά ἀμφιβολία, στό πιό ἀπαίσιο σατανισμό. Τήν ἀληθινή ἐλευθερία τήν δίνει τό βίωμα τῆς ἀρετῆς,  ἐνῶ στό κακό ὑπάρχει μόνο σκλαβιά.
Ἡ στενή ἐπικοινωνία μας ἦταν μία ἔμπρακτη ἀντιδιαστολή ἀνάμεσά μας, ἀλλά καί μία ἄλλη ἀντιδιαστολή μεταξύ Θεοῦ καί ἡμῶν, ἀπό τήν ἄλλη. Ἐτρέξαμε ὅλοι πρός τό ἴδιο Ἀρχέτυπο- τόν Χριστό καί ὁ  καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶχε σμιλεύσει τήν δική  του προσωπικότητα, ὥστε πραγματοποιήσαμέ τήν ἐνότητά μας πνευματικά μέσα στήν ἀνομοιομορφία.
Τίς περισσότερες φορές ὁ Βαλέριος ἦταν ἐκεῖνος πού δέν ἀστόχησε. Αὐτός ἔβγαινε πρῶτος πρός τό φῶς καί ἔκαιγε σάν μία λαμπάδα ἀνάμεσά μας. Καί αὐτό συνέβαινε χωρίς νά εἶναι κάτι καθορισμένο ἀπό πρίν, δηλαδή δέν ὑπήρξε καμμιά ἱεραρχία μεταξύ μας.
Ὁ Βαλέριος ἦταν ὁ ἄνθρωπος στόν ὁποῖο εἶδα τόν Χριστό. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἡ ἐργασία μᾶς ἔβγαλε καλούς καρπούς. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ νομίζω ὅτι μᾶς προφύλαξε ἀδιάκοπα ὁ Θεός. Τέλος, ἐξ αἰτίας τοῦ Βαλερίου ἔχουμε ἕνα μήνυμα γιά τούς ἀνθρώπους: Ζεῖτε  ἐν Χριστῶ!
 

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας