Με αφορμή την 25η Μαρτίου έκκληση στους ιεράρχες μας για ανάληψη ποιμαντικών ευθυνών και στα εθνικά θέματα.

Από καιρό γίναμε αποδέκτες, είτε με ηλεκτρονική αλληλογραφία είτε με διάφορους άλλους τρόπους, της αγωνίας, του φόβου, της πιέσεως, του πόνου που νοιώθει αυτήν την στιγμή ο ελληνικός λαός.

Με μεγάλη μας λύπη είδαμε άρθρα από ιεράρχες που σεβόμαστε, (έχουμε αναρτήσει πολλά άρθρα τους εδώ στις Αναβάσεις), που μεγαλώσαμε ηλικιακά και θεολογικά (αν μου επιτραπεί η έκφραση λόγω αμαρτωλότητας), διαβάζοντας βιβλία τους, καθοδηγούμενοι στην ορθόδοξη πατερική νηπτική παράδοση και τους ευχαριστούμε γι΄αυτό.

Σήμερα στις τρομερά δύσκολες στιγμές που βιώνει το ελληνικό έθνος, σαν ανεξάρτητο ορθόδοξο έθνος, και ενώ οι πάντες βλέπουν πόσο βάλλεται η εθνική πλέον ύπαρξη του ελληνικού γένους, (κυρίως εκ των έσω), η εθνική και ορθόδοξη συνείδησή του, συμπαρασύροντας και την ορθόδοξη πλέον επιβίωσή του, μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ο τρόπος προσέγγισης των συγκεκριμένων ιεραρχών στην αγωνία και το δράμα που βιώνει ο ελληνικός λαός.

Και αναρωτιόμαστε έχει περισσότερες και πιο ευαίσθητες "κεραίες" ο απλός, αγράμματος, ανεπιτήδευτος Έλληνας από τους ιεράρχες μας;
Πρέπει να ξαναζήσουμε τις στιγμές που μόνο ο φτωχός ταλαίπωρος ελληνικός λαός ενστικτωδώς έζησε, απορρίπτωντας την συνθήκη Φερράρας -Φλωρεντίας,  ενώ όλοι οι τότε ιεράρχες προσυπέγραψαν με μοναδική και καταλυτική εξαίρεση τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό;
Ένας λαός που απέρριψε μετά παρρησίας  τις όποιες συνθήκες γνωρίζοντας ότι τον περίμενε η επερχόμενη σκλαβιά.

Είναι πικρό και οδυνηρό να μας λένε οι λογιότατοι ιεράρχες μας, ότι κακώς ενδιαφερόμαστε για την εδώ "πολιτεία" γιατί η πραγματική πολιτεία μας είναι στην άλλη ζωή.
Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά είναι η μισή όχι όλη (τουλάχιστον για τους μη μοναχούς).

Από την στιγμή που ζούμε στην εδώ ζωή έχουμε ποιμαντική υποχρέωση ο καθένας από το μετερίζι του, από την θέση που βρίσκεται ασκώντας το διακόνημά του, ή την πατρική -μητρική του διακονία, όχι να μεταθέτουμε τα πάντα για μετά θάνατον, ως να μην υπάρχουμε, αλλά έχουμε υποχρέωση να ομολογήσουμε, να διακονήσουμε, να προβλέψουμε, να ποιμάνουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί όλοι οι ευλαβείς χριστιανοί, έτρεχαν με τόσες ταλαιπωρίες να βρουν αγιασμένες μορφές όπως ο γέροντας Παΐσιος, Πορφύριος, Τσαλίκης, και τόσους άλλους;


Δεν ήταν μόνο για να τους κάνουν καλά στην αρρώστειά τους, ήταν και από την αγωνία τους για την πορεία γενικά της Ελλάδας σαν ελεύθερης χώρας να ζει και να βιώνει με τον τρόπο που η ίδια επέλεξε και εννοούμε την ορθόδοξη ελευθερία της.
Για τον γέροντα Παΐσιο όλοι ξέρουμε είναι γραμμένα τόσα πολλά, ας δούμε κάτι από τον γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, για να καταλάβουμε τι είναι "πόνος για την Πατρίδα"
http://anavaseis.blogspot.com/2010/01/blog-post_3135.html
«.. Αυτά όλα με είχαν συντρίψει ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θά επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον συμφοράν;  ..... συγκλονισμό μου γιά τήν τραγωδία του λαού μας, τόν κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου......»
Βλέπουμε μια δεκαετία πριν τον καρδιακό πόνο, το κλαυθμό, την συντριβή, και όλα αυτά πριν γίνουν!

Τώρα έγιναν, είμαστε εντός των πυλών, και δεν τα νοιώθουμε; Δεν αφουγκραζόμαστε την επερχόμενη καταστροφή όταν κάνει τόση φασαρία ωσάν ορμητικός χείμαρρος που καταστρέφει τα πάντα στα διάβα του;

Αναρωτηθήκαμε γιατί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τριγυρνούσε τόσα χρόνια και δίδασκε «χτίστε σχολεία και όχι εκκλησίες;» Γιατί έπαιρνε επάνω τους τις αμαρτίες των ανθρώπων που δέχονταν απλώς να μιλήσουν ελληνικά ;

Σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε (αν το επιτρέψουν), μαζί με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και την ημέρα της ανεξαρτησίας μας, τότε που το ελληνικό γένος ξεσηκώθηκε με σύνθημα « για του Χριστού την Πίστη την Αγία, και της Πατρίδος την ελευθερία», θα έπρεπε δηλαδή να τα μεταθέσουμε όλα στην μετά θάνατον ζωή και να καταδικάσουμε ή να αδιαφορήσουμε έστω για τον αγώνα της ανεξαρτησίας;

Σε λίγους μήνες επίσης θα μας φέρουν προ τετελεσμένων με την βίαιη επιβολή των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων της Νέας Εποχής και των υπαλλήλων της, τι θα κάνουμε ποιμαντικά;
Θα τα μεταφέρουμε και αυτά στην μετά θάνατον ζωή;
Ακόμα θα δούμε την αποκαθήλωση και των εικόνων και των εθνικών συμβόλων, όπως την είδαμε ήδη στην αστυνομία, θα δούμε την μετατροπή και αλλοίωση του μαθήματος των θρησκευτικών,  θα τα μεταθέσουμε και αυτά;

Είναι δυνατόν 4-5 έστω 10(λίαν τραβηγμένο) ιεράρχες να προσπαθούν να ενημερώσουν και να "ομολογήσουν" και άνθρωποι που έχουν γράψει τόνους βιβλίων να τους χλευάζουν;
Τι νόημα έχουν οι τόνοι χαρτιού αν δεν μπορούμε να βιώσουμε μέσα μας και να χτυπήσουμε το εκκλησιαστικό σήμαντρο προ της ολοσχερής πυρκαγιάς;
Τόνοι βιβλίων απλώς για ανακύκλωση; Για φιλοσοφικές απλά συζητήσεις;  Για ξερή γνωσιολογική ενημέρωση του πως είναι η πνευματική ζωή;

Από αμαρτωλότητα καταρχήν, και από αγάπη και σεβασμό δεν θέλω να αναφέρω ούτε ονόματα, ούτε κείμενα, ούτε τίποτα περισσότερο ελπίζοντας να μην χρειαστεί να ξαναγράψω.

Κάνω μόνο έκκληση σαν απλός και ασήμαντος ορθόδοξος, στους ιεράρχες μας να νοιώσουν τον πόνο και την αγωνία ολόκληρου του ορθοδόξου πληρώματος, (αλλά και του μη ορθοδόξου πληρώματος και γι΄αυτούς έχουμε υποχρέωση),  και ας γίνει αφορμή η επερχόμενη διπλή εορτή της 25η Μαρτίου,  να συναισθανθούμε όλοι το χρέος μας απέναντι στον ελληνικό λαό, ο καθένας κατά το βάρος του διακονήματός του, και της ποιμαντικής του υποχρέωσης, αντικρίζοντας την εικόνα της Παναγίας και της εθνικής παλιγγενεσίας.