Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι» Μέρος Z΄

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους.
Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το
καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο
Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν
τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο
άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον
τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην
πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.

Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός
για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και
όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη
τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βλαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον
άλλο, όπως μεταφέρεται   η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει
κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς.
Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση. Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία
μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η
δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο
Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς
…».
Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται όταν
κανείς ζηλέψει κι ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. Η ζήλεια κάνει πολύ κακό
στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει δεν το βάζει καν στο νου του ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει
και η Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά».
Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και
έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του δεν
καταφέρνουν τίποτα.
Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται «ηθικολόγος». Αυτός ο
«ηθικολόγος» όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές
αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με
τον άλλο. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. … Λέμε παραδείγματος χάριν: «Έπρεπε να κάνεις
αυτό· δεν το έκανες, να τι έπαθες!». Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος
κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. Κατά ένα μυστηριώδη
και αφανή τρόπο μειώνομε στον άλλο τη δύναμη να πάει στο αγαθό, του κάνομε κακό.
Μπορεί να γίνομε αιτία ν’ αρρωστήσει, να χάσει τη δουλειά του, την περιουσία του κ.λπ. Μ’
αυτό τον τρόπο δεν κάνομε κακό μόνο στον πλησίον μας αλλά και στον εαυτό μας, γιατί
απομακρυνόμαστε απ’ την χάρι του Θεού. Και τότε προσευχόμεθα και δεν εισακουόμεθα.
«Αιτούμεν και ου λαμβάνομεν». Γιατί; Το σκεφθήκαμε ποτέ αυτό; «Διότι κακώς αιτούμεθα».
Πρέπει να βρούμε τρόπο να θεραπεύσομε την τάση που υπάρχει μέσα μας να αισθανόμαστε
και να σκεπτόμαστε με κακία για τον άλλο.
Είναι δυνατόν να πει κάποιος, «έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ’ τον Θεό», και
να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Είναι, όμως, πολύ λεπτό πράγμα να διακρίνει κανείς αν
έχει ή δεν έχει κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας
και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.
Δεν συμβαίνει το ίδιο αν πούμε μετά φόβου ότι ο άλλος δεν ζει καλά και να
προσευχόμαστε να τον βοηθήσει ο Θεός και να του δώσει μετάνοια· δηλαδή ούτε λέμε, ούτε
κατά βάθος επιθυμούμε να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει. Τότε όχι μόνο δεν
κάνομε στον πλησίον κακό, αλλά του κάνομε και καλό. Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον
του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον
δυναμώνει και τον ζωογονεί. Μυστήριο πως φεύγει από μας αυτή η δύναμη. Όμως πράγματι
αυτός που έχει μέσα του το καλό στέλνει την καλή αυτή δύναμη στους άλλους μυστικά και
απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως, που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και
τον προφυλάσσει απ’ το κακό. Όταν έχομε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε,
θεραπεύομε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό.
Υπάρχει μία ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να
επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αυτό γίνεται και με την κατάρα,
η οποία είναι δύναμη που ενεργεί το κακό. Αν, όμως, πάλι με αγάπη προσευχηθούμε για
κάποιον, όση απόσταση κι αν μας χωρίζει, μεταδίδεται το καλό. Άρα και το καλό και το κακό
δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις. Μπορούμε να τα στείλομε σε αποστάσεις απέραντες. … Ο
θρούς της ψυχής μας φθάνει μυστηριωδώς κι επηρεάζει   τον άλλον, έστω κι αν δεν
εκφράσομε ούτε μια λέξη. Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσομε το καλό ή το κακό,
όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ’ τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει
συνήθως περισσότερη δύναμη απ’ τα λόγια. 
Η κακή δύναμη δεν έχει φραγμούς, δεν εμποδίζεται ούτε από κλειδαριές ούτε από
αποστάσεις. Η κακή δύναμη μπορεί και το αυτοκίνητο αν το γκρεμίσει χωρίς να υπάρχει
καμιά βλάβη.
Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους
άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας
από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε
σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.
Βέβαια αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο. 
Πρώτα ήταν ανίκανος να κάνει το καλό, (ο απόστολος Παύλος) μετά που ήλθε ο
Χριστός μέσα του έγινε ανίκανος να κάνει το κακό. Και φώναζε μάλιστα: «Ζω δε ουκέτι εγώ,
ζη δε εν εμοί Χριστός». Το έλεγε, το κήρυττε με καύχηση, ότι «έχω τον Χριστό μέσα μου», ενώ
πρωτύτερα έλεγε: «Ήθελα να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορούσα».
Έτσι θ’ αποσπάσομε την χάρι του Θεού, θα καταστούμε ένθεοι. Άμα δοθούμε κατά κει,
άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν,
όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η
αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη,
χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος! 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα
και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο
έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη,
στον Χριστό.
Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής.
«Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει,
είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη
βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά. 
Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε
προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά
ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα
εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε
δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα
και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη
μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.
Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις
πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε να ολοκληρώνετε τις
γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη
των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους.
Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη
φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν όμως δεν έχει κανείς εσωτερική
χάρι, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον
Παράδεισολ
Ο πνευματέμφορος αυτός που έχει το Πνεύμα του Θεού, προσέχει όπου περνάει, είναι
όλα μάτια, όλα όσφρηση. Όλες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού.
Είναι αλλιώτικος. Όλα τα βλέπει κι όλα τα ακούει· βλέπει τα πουλιά την πέτρα την
πεταλούδα …  Περνάει από κάπου αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα για παράδειγμα. Ζει
μέσα σε όλα· στις πεταλούδες, στις μέλισσες κ.λπ. Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός.
Θέλει να είναι μαζί με όλα. 
Προσευχή είναι να πλησιάζεις το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζεις με
όλα και με τα άγρια ακόμη, εν αρμονία. Αυτό επιθυμώ και προσπαθώ να το εφαρμόζω.

Έπειτα από καιρό μας εφέρανε άλλον παπαγάλο, αυτόν που έχομε τώρα. … Είναι
εγωιστής, όμως, και θέλει να τον προσέχεις, να του μιλάεις με γλυκύτητα, να μην τον
περιφρονείς. Ζηλεύει ιδιαιτέρως, γι’ αυτό δεν θέλει να μιλάεις σ’ άλλον, ούτε ν’ αγαπάεις
άλλον. Αλλιώς θυμώνει πολύ.

ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Κι όσο πάω θα γίνομαι χειρότερα. Θα μεγαλώσει κι άλλο, θα δυσκολεύομαι να
μιλήσω. Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου. Την αισθάνομαι ως
αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι κι ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι
αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει.
Όταν ήμουν δεκαέξι χρονώ, παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει μια βαριά αρρώστια,
έναν καρκίνο, για να πονάω για την αγάπη Του και να Τον δοξάζω μέσα απ’ τον πόνο. Για
μεγάλο διάστημα έκανα αυτή την προσευχή. Αλλά ο Γέροντας μου μου είπε ότι αυτό είναι
εγωισμός κι ότι έτσι εκβιάζω τον Θεό. Ο Θεός ξέρει τι θα κάνει. Έτσι δεν συνέχισα. Δείτε,
όμως, που ο Θεός δεν λησμόνησε το αίτημά μου και μου έδωσε αυτή την ευεργεσία μετά από
τόσα χρόνια!
Τώρα δεν παρακαλώ τον Θεό να μου πάρει αυτό που Του ζήτησα. Χαίρομαι που το έχω,
για να γίνω κι εγώ συμμέτοχος στα πάθη Του απ’ την πολλή μου αγάπη. Έχω την παιδεία του
Θεού. «Όν γαρ αγαπά Κύριος, παιδεύει». Η αρρώστια μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού,
που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρι να
προσπαθήσω ν’ ανταποκριθώ. Αλλά εγώ δεν είμαι άξιος. 
Γι’ αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό.
Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός το ξέρει ότι πονάω. Προσεύχομαι όμως για την ψυχή μου να μου
συγχωρέσει τα παραπτώματά μου. Φάρμακα δεν παίρνω, ούτε πήγα για εγχείρηση, ούτε για
εξετάσεις, ούτε θα δεχθώ εγχείρηση. Θ’ αφήσω τον Θεό να κανονίσει. Το μόνο που κάνω είναι
να προσπαθώ να γίνω καλός. Αυτό να εύχεσθε για μένα. Η χάρις του Θεού με κρατάει.
Προσπαθώ να δίνομαι στον Χριστό, να πλησιάζω τον Χριστό, να ενώνομαι με τον Χριστό.
Αυτό επιθυμώ, δεν το έχω όμως κατορθώσει – δεν το λέω αυτό από ταπείνωση. Αλλά δεν
χάνω το θάρρος μου. Επιμένω. Προσεύχομαι να μου συγχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες μου.
Έχω ακούσει από πολλούς να λένε: «Δεν μπορώ να προσευχηθώ». Εγώ δεν το έχω πάθει
αυτό. Μόνο την ημέρα της παρακοής μου στο Άγιον Όρος το είχα πάθει αυτό.
Δεν με απασχολεί πόσο θα ζήσω κι αν θα ζήσω. Αυτό το έχω αφήσει στην αγάπη του
Θεού. … Ο θάνατος είναι μία   γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό. Μόλις κλείσομε τα
μάτια μας, θα τα ανοίξομε στην αιωνιότητα. Θα παρουσιασθούμε μπροστά στον Χριστό. Στην
άλλη ζωή θα ζούμε «εκτυπώτερον» την χάρι του Θεού. 
Κάθε τόσο που αισθανόμουνα ότι θα βγει η ψυχή μου, έβλεπα στον ουρανό ένα άστρο
που έκανε λαμπυρισμούς, έριχνε γύρω γύρω γλυκύτατες ακτίνες. Ήταν λαμπρό και πολύ
γλυκό. Ήταν πολύ ωραίο! Το   φως του είχε πολύ γλυκύτητα. Είχε χρώμα μαρινέ, ανοικτό
σιέλ, σαν διαμάντι σαν πολύτιμος λίθος. Όσες φορές το έβλεπα, με γέμιζε παρηγοριά και
χαρά, γιατί μέσα σ’ αυτό το άστρο ένιωθα ότι ήταν όλη η Εκκλησία, ο Τριαδικός Θεός, η
Παναγία, οι άγγελοι, οι άγιοι. Είχα το συναίσθημα ότι εκεί ήταν όλοι οι δικοί μου, οι ψυχές
όλων των αγαπητών μου, των Γεροντάδων μου. Πίστευα ότι, όταν θα έφευγα απ’ αυτή τη
ζωή, εκεί στο άστρο αυτό θα πήγαινα κι εγώ απ’ την αγάπη του Θεού, όχι απ’ τις αρετές μου.
Ήθελα να πιστεύω ότι ο Θεός, που μ’ αγαπάει, μου το εμφανίζει, για να μου πει: «Σε
περιμένω!».
Δεν ήθελα να σκέπτομαι την κόλαση, τα τελώνια. Δεν θυμόμουν τις αμαρτίες μου, ενώ
είχα πολλές. Τις άφησα. Θυμόμουν μόνο την αγάπη του Θεού και χαιρόμουν. 
Αυτή την προσευχή (οίδα Σώτερ ότι άλλος ως εγώ ουκ έπταισέ Σοι, ουδέ έπραξε τας
πράξεις, ας εγώ κατειργασάμην …) επαναλάμβανα συνεχώς με λαχτάρα, για να φύγω μ’
αυτούς τους λογισμούς. Όσο την επαναλάμβανα, τόσο από κει πάνω εμφανιζόταν στο άπειρο
το άστρο, η παρηγοριά μου. Ερχόταν όλες αυτές τις ημέρες που πονούσα. Κι όταν ερχόταν,
πετούσε η ψυχή μου κι έλεγα μέσα μου: «Ήλθε το άστρο μου!». Αισθανόμουν να με τραβάει
να πάω σ’ αυτό φεύγοντας απ’ τη γη. Ένιωθα μεγάλη χαρά, όταν το έβλεπα. Δεν ήθελα να
σκέπτομαι τις αμαρτίες μου, σας είπα, γιατί αυτές θα μ’ έβγαζαν απ’ αυτό το μυστήριο. Μόνο
μια φορά, μόνο μια φορά το αισθάνθηκα άδειο, δεν λαμπύριζε, δεν ήταν γεμάτο. Κατάλαβα.
Ήταν απ’ τον αντίθετο. Το περιφρόνησα, στράφηκα αλλού, μίλησα στην αδελφή μου για
δουλειές. Μετά από λίγο το είδα πάλι να λαμπυρίζει πολύ. Η χαρά πάλι ήλθε πιο ζωηρά μέσα
μου.
Όλο αυτό τον καιρό είχα φρικτούς πόνους σ’ όλο μου το σώμα. Οι άλλοι έβλεπαν να
πεθαίνω. Εγώ είχα παραδοθεί στην αγάπη του Θεού. Δεν προσευχόμουνα να με απαλλάξει
απ’ τους πόνους. Ο πόθος μου ήταν να μ’ ελεήσει. Είχα ακουμπήσει σ’ Αυτόν, περίμενα να
ενεργήσει η χάρις Του. Δεν φοβόμουνα το θάνατο. Στον Χριστό θα πήγαινα.
Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και
να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του. Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην
πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο. Πρέπει να ξέρομε και το
άλλο μυστικό· ν’ αγωνισθούμε ν’ αποκτήσομε την χάρι του Θεού.   Αυτό είναι το μυστικό.
Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θ’ αφεθούμε στον Χριστό. Εμείς δηλαδή
περιφρονούμε την ασθένεια δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά,
ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής
μας. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ
παραθώμεθα».
Αλλά πρέπει να θέλομε να περιφρονήσομε την ασθένεια. Αν δεν θέλομε είναι δύσκολο
δεν μπορούμε να πούμε, «την περιφρονώ». Κι έτσι ενώ νομίζομε ότι την περιφρονούμε κι ότι
δεν της δίνομε σημασία εμείς της δίνομε, την έχομε στο μυαλό μας συνέχεια και δεν
μπορούμε να έχομε μέσα μας μια ήρεμη κατάσταση. Και αυτό θα σας το αποδείξω. Λέμε:
«Πιστεύω ότι θα με θεραπεύσει ο Θεός. Δεν παίρνω φάρμακα. Έτσι θα το κάνω· θα μείνω όλη
νύκτα άγρυπνος και θα Τον παρακαλέσω γι’ αυτό το θέμα. Θα μ’ ακούσει ο Θεός».
Προσευχόμαστε όλη τη νύκτα, παρακαλούμε, δεόμαστε, ζητάμε, φωνάζομε, εκβιάζομε τον
Θεό κι όλους τους αγίους να μας κάνουν καλά. Εκβιάζομε μέρα και νύκτα. Τρέχομε από δω κι
από κει. Έ, δεν δείχνομε με όλ’ αυτά ότι δεν την έχομε περιφρονήσει την αρρώστια; Όσο
επιμένομε και εκβιάζομε τους αγίους και τον Θεό να γίνομε καλά, τόσο ζούμε την αρρώστια
μας. Όσο ενδιαφερόμαστε να τη διώξομε, τόσο τη ζούμε. Γι’ αυτό δεν γίνεται τίποτα. Κι εμείς
έχομε την εντύπωση ότι θα γίνει οπωσδήποτε ένα θαύμα· κι όμως στην πραγματικότητα 
δεν το πιστεύομε κι έτσι δεν γινόμαστε καλά.
Προσευχές κάνομε, δεν παίρνομε φάρμακα· όμως δεν ηρεμούμε και το θαύμα δεν
γίνεται. Μα θα πεις: «Δεν πήρα το φάρμακο, πώς δεν πιστεύω;». Κι όμως, στο βάθος υπάρχει
μέσα μας αμφιβολία και φόβος και σκεπτόμαστε: «Άραγε θα γίνει αυτό;». Εδώ ισχύει το
Γραφικό: «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω
όρει τούτω είπητε άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται». Όταν η πίστη είναι
πραγματική, είτε παίρνεις φάρμακο είτε δεν παίρνεις, θα ενεργήσει. Και με τους γιατρούς και
τα φάρμακα ο Θεός ενεργεί.
Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. Εν απλότητι
και αφελότητι καρδίας». Δεν είναι θέμα επιβολής (μάλλον θέλει να πει υποβολής). Την
«επιβολή» μπορεί να την έχει ένας φακίρης –αυτή η λέξη δεν ακούγεται καλά. Να έχομε
πίστη ότι ο Θεός μας υπεραγαπά κι ότι θέλει να γίνομε δικοί Του. Γι’ αυτό επιτρέπει τις
ασθένειες μέχρι να παραδοθούμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.
Να αγαπήσομε τον Χριστό και όλα θ’ αλλάξουν στη ζωή μας. Να μην Τον αγαπάμε,
για να πάρομε ανταπόδομα , παραδείγματος χάριν την υγεία. Αλλά να Τον αγαπάμε με
λαχτάρα, από ευγνωμοσύνη, χωρίς να σκεπτόμαστε τίποτα, μόνο τη θεία αγάπη. Ούτε να
προσευχόμαστε με σκοπιμότητα και να λέμε στον Θεό: «Κάνε τον τάδε καλά στην υγεία του,
για να έλθει κοντά Σου». Αυτό δεν είναι σωστό, να υποδεικνύομε τρόπους στον Θεό. Πώς να
πούμε στον Θεό: «Κάνε με καλά»; Σ’ Αυτόν που τα πάντα γνωρίζει τι να γνωστοποιήσομε;
Εμείς θα προσευχηθούμε, αλλά ο Θεός μπορεί να μη θέλει να μας ακούσει.
Ένας άνθρωπος με ρώτησε πριν από καιρό:
-Πότε θα γίνω καλά;
-Ά! του λέω. Άμα λέεις, «πότε θα γίνω καλά;» ποτέ δεν θα γίνεις καλά. Δεν είναι σωστό
να παρακαλείς τον Θεό για τέτοια πράγματα. Παρακαλείς με αγωνία τον Θεό να σου πάρει
την ασθένεια, αλλ’ αυτή τότε σε αγκαλιάζει και σε σφίγγει πιο πολύ. Δεν πρέπει να
παρακαλούμε γι’ αυτό. Ούτε προσευχή να κάνεις γι’ αυτό.
Φοβήθηκε και είπε:
-Να μην κάνω προσευχή!;
-Αλίμονο! Του λέω. Να κάνεις και πολλή προσευχή μάλιστα, αλλά για να συγχωρέσει
ο Θεός τις αμαρτίες σου και να σου δώσει τη δύναμη να Τον αγαπήσεις και να Του δοθείς.
Διότι όσο παρακαλείς να φύγει η ασθένεια, τόσο αυτή κολλάει πάνω σου, σε αγκαλιάζει, σε
σφίγγει και δεν χωρίζεται από κοντά σου. Αν βέβαια σαν άνθρωπος αισθανθείς εσωτερική
δυσκολία και αδυναμία, τότε ας παρακαλέσεις ταπεινά τον Κύριο να σου αφαιρέσει την
ασθένεια.
Όταν παραδοθούμε στον Χριστό, ειρηνεύει ο πνευματικός μας οργανισμός, με
αποτέλεσμα τη φυσιολογική λειτουργία όλων των οργάνων και των αδένων. Όλα
επηρεάζονται. Γινόμαστε καλά, παύομε να υποφέρομε. Και καρκίνο να έχομε, αν τα αφήσομε
στον Θεό και γαληνεύσει η ψυχή μας, μπορεί η θεία χάρις με τη γαλήνη αυτή να ενεργήσει να
φύγει και ο καρκίνος και όλα.
Κι αν θέλετε να μάθετε, και το έλκος του στομάχου από τη νεύρωση δημιουργείται. Το
συμπαθητικό σύστημα, ενώ πιέζεται, σφίγγεται και παθαίνει και έτσι δημιουργείται το έλκος.
Μια, δυο, τρεις, σφίξιμο, σφίξιμο, σφίξιμο, στενοχώρια, στενοχώρια, στενοχώρια, άγχος,
άγχος, άγχος, πώπ! Έλκος. Έλκος ή καρκίνος, εξαρτάται. Όταν στην ψυχή μας υπάρχουν
μπερδέματα, επιδρούν στο σώμα και η υγεία δεν πηγαίνει καλά.
Το τέλειο είναι να μην προσευχόμαστε για την υγεία μας. Να μην ευχόμαστε να
γίνομε καλά, αλλά να γίνομε καλοί. … Όχι καλοί, δηλαδή ενάρετοι, «να γίνομε αυτό,
αυτό, αυτό …», αλλά ν’ αποκτήσομε θείο ζήλο· ν’ αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγάπη
Του· να προσευχόμαστε μάλλον για την ψυχή μας. Και την ψυχή μας θα την εννοούμε
ενσωματωμένη μέσα στην Εκκλησία, που κεφαλή της είναι ο Χριστός, μαζί με όλους
τους συνανθρώπους μας και με όλους τους εν Χριστώ αδελφούς. 
Αγαπήστε τον Χριστό. Γίνετε άγιοι. Ριχτείτε μόνο στην φιλία με τον Χριστό, μόνο στην
αγάπη Του, μόνο στο θείο έρωτα.
Αν θέλετε να έχετε υγεία και να ζήσετε πολλά χρόνια, ακούστε τι λέει ο σοφός
Σολομών: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου και βουλή αγίων σύνεσις· το δε γνώναι νόμον διανοίας
εστίν αγαθής· τούτω γαρ τω τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον και προστεθήσεταί σοι έτη ζωής».

© Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής
Β’ Έκδοση Απρίλιος 2003,
ISBN 960-87617-0-0
731 00 Χανιά Κρήτη
Τηλ. 2821091125 – Fax 2821097600.
Email: imx@otenet.gr

συνεχίζεται.....
επόμενο «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΣ»