Βαστάζων τον Σταυρόν Αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου Τόπον (η δύναμη του Τιμίου Σταυρού)

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Βαστάζοντας ὁ Κύριός μας τόν Σταυρόν Του ἐξῆλθε στόν λεγόμενο τόπο τοῦ κρανίου, στό Γολγοθᾶ .
Θά ἅρμοζε ἴσως νά μήν μιλούσαμε σήμερα· ν' ἀφήναμε τόν Σταυρό νά μιλήσει στίς καρδιές μας· νά συγκινηθοῦμε ἀπ' αὐτό πού μᾶς ἀποδεικνύει: τήν ἄπειρη ἀγάπη, τήν ἀπέραντη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως ἄς ποῦμε δι' εὐχῶν τοῦ γέροντος μερικές φτωχές σκέψεις πάνω στό ὑπερκόσμιο καί ὑπερλαμπρο μυστήριο τοῦ Σταυροῦ.
«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ ἔδωκεν τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόλλυται, ἀλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον».
Δήλ. «Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο (πρό καταβολῆς κόσμου ,πρό πάντων τῶν αἰώνων) ὥστε παρέδωσε τόν μονογενῆ Του Υἱό στό θάνατο, ὥστε καθένας πού πιστεύει σ' Αὐτόν νά μήν χάνεται ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια».
Τόση εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ὥστε ἄν εἶχε καί κάτι ἀκόμη πιό πολύτιμο ἀπό τόν Υἱό Του δέν θά δίσταζε κι αὐτό νά τό θυσιάσει γιά νά μᾶς ἀποδείξει τήν ἀγάπη πού ἔχει γιά μᾶς, τά ἁμαρτωλά πλάσματά Του· κι ἄν χρειάζονταν δέν θά δίσταζε ὁ γλυκύτατος Κύριος μας νά ὑφίστατο μυρίους θανάτους γιά νά μᾶς σώσει. Ὅμως δέν χρειάζεται.
Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας «ἐφ' ἅπαξ» συνέτριψε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, ξεδόντιασε τό διάβολο, μᾶς χάρισε τήν εἰρήνη μέ τό Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί ἀνασυγκρότησε τόν διασπασμένο ἐσωτερικό ἑαυτό μας.

«Βαστάζοντας ὁ Κύριός Μας τόν Σταυρόν Του ἐξῆλθε στόν λεγόμενο τόπο τοῦ κρανίου»

Ὁ Κύριος βαστάζει τόν Σταυρό του ὅπως ἄλλοτε ὁ δίκαιος Ἰσαάκ τά ξύλα τῆς θυσίας του.
Ὁ Σταυρός ἀπό σύμβολο ἔσχατης ταπείνωσης καί ἀτιμίας γίνεται σύμβολο δόξης ἀφοῦ πάνω του νικήθηκαν ὅλες οἱ ἀντίθεες δυνάμεις· γίνεται «ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης» διότι μέ τή δύναμή Του διαλύονται ὅλες οἱ παγίδες καί τά ἔργα τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου.
Ἕναν μικρό σταυρό ἔδειξε κάποτε ἕνας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος σ' ἕναν μάγο καί τόν ἔκανε νά τρέμει καί νά μήν μπορεῖ νά κάνει τίποτα ἀπό τά δαιμονικά «θαύματά» του.
Ὁ διάβολος ἤλπιζε ὅτι ἄν κατάφερνε νά θανατώσει τόν Χριστό αὐτό θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη νίκη του...ἀποδείχτηκε ὅμως ἡ ἔσχατη ἧττα του. Διότι νόμιζε ὅτι εἶχε νά κάνει μέ ἁπλό ἄνθρωπο καί συναντήθηκε μέ τόν θεάνθρωπο Κύριο καί δημιουργό τοῦ παντός. Μέ τί τρόπο νίκησε ὁ Χριστός.  «Μέ τό καλάμι συντρίφθηκε τό κράτος τοῦ διαβόλου», λέει κάποιος Ἅγιος.
 «Ὅταν δηλαδή τοῦ ἔδωσαν τό τελευταῖο χτύπημα μέ τό καλάμι στό κεφάλι, τότε συντρίφτηκε ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου»  λέει καί ὁ μακαριστός γέροντας Παϊσιος. «Μετά τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ διάβολος εἶναι ὅπως τό φίδι πού τοῦ ἔχει ἀφαιρεθεῖ τό δηλητήριο».
Μόνο θόρυβο κάνει καί προσπαθεῖ νά μᾶς τρομάξει μέ τήν οὐσιαστικά ἀνύπαρκτη δύναμή του. Τίποτε δέν μποροῦν νά μᾶς κάνουν πιά οἱ δαίμονες ὅταν ἐμεῖς δέν τούς δώσουμε δικαιώματα. Ὁ Σταυρός εἶναι ὅπλο παντοδύναμο «πιστῶν τό στήριγμα»  καί «δαιμόνων τό τραῦμα».
Μόνο ὅταν ἀφήνουμε σέ ἀχρηστία τόν Σταυρό καί τά ἄλλα πνευματικά μας ὅπλα, ὅταν δέν «αἵρουμε τόν σταυρόν μας» μέ τήν ὑπακοή στίς θεϊκές ἐντολές τότε ὁ ἐχθρός μπορεῖ νά μᾶς ἐπηρρεάσει· διότι τότε φεύγουμε ἀπό τήν κραταιά προστασία τοῦ Χριστοῦ.
 Τότε δέν εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ διότι δέν Τόν ἀκολουθοῦμε.  Ὁ Χριστός πορεύεται πρῶτος «βαστάζοντας τόν Σταυρό Του».
Ὅποιος θέλει νά Τόν ἀκολουθήσει μᾶς τό εἶπε ὁ ἴδιος τί πρέπει νά κάνει:  «ἀπαρνήσασθαι ἑαυτόν καί ἇραι τόν σταυρόν αὐτοῦ».
 Πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, νά μετανοήσει ἀληθινά καί νά σηκώσει τόν σταυρό του. Ἔτσι μπορεῖ νά Τόν ἀκολουθήσει στή θριαμβευτική πορεία πρός τόν «κρανίου τόπον» καί τήν ἀνάσταση. Ἡ ἐκκλησία εἶναι τό σταυρωμένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοί ὁφείλουμε νά μιμούμαστε τόν ἀρχηγό τῆς πίστεως μας ἄν θέλουμε νά ἀνήκουμε στό σῶμα Του, νά εἴμαστε ζωντανά κύτταρα τῆς ἐκκλησίας.
Ὁφείλουμε νά εἴμαστε σταυροφόροι ἀκολουθώντας τόν πρῶτο σταυροφόρο, τόν Κύριο. Νά σηκώνουμε ὁ καθένας τόν Σταυρό του μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα καί πίστη. Νά μήν ἀποκάμνουμε οὔτε νά λέμε «γιατί σέ μένα Θεέ μου»;.
Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει πολύ περισσότερο ἀπ' ὅσο ἀγαπᾶμε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας. Τούς σταυρούς πού παραχωρεῖ νά σηκώνουμε σ' αὐτή τή ζωή τούς παραχωρεῖ γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μετανοήσουμε ἀληθινά καί νά συνδεθοῦμε μαζί Του καί τελικά νά ἀναστηθοῦμε καί νά ζήσουμε αἰώνια μαζί Του.
Διότι αὐτός εἷναι ἡ ζωή, εἶναι τό φῶς ,εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς. Ἔτσι ὁ Σταυρός γίνεται ὅτι ὡραιότερο ἔχουμε στή ζωή μας, διότι μᾶς ὁδηγεί στόν «κάλλει ὡραῖον», τόν Νυμφίο τῆς ἐκκλησίας. Ἀναδεικνύεται «ἡ ὡραιότης ὅλης τῆς ἐκκλησίας.
Γίνεται ἡ σκάλα πού μᾶς ἀνεβάζει στά ὑπερκόσμια δώματα τοῦ παραδείσου. Γίνεται τό στήριγμα, ἡ βακτηρία στήν πορεία μας ἀλλά καί ἡ θεραπεία μας ἀπό τά δαγκώματα τοῦ νοητοῦ ὄφεως. Ὅπως στήν ἔρημο ὅποιος Ἐβραῖος δαγκωμένος ἀπό τά δηλητηριώδη φίδια ἀτένιζε μέ πίστη στό χάλκινο φίδι τοῦ Μωϋσῆ θεραπευόταν, ἔτσι καί μεῖς· πληγωμένοι ἀπό τούς λογισμούς τοῦ διαβόλου καί ἀπό τήν ἁμαρτία ἄς μήν ἀποκάμνουμε...
Ξέρουμε πού πρέπει νά στρέψουμε τό βλέμμα: στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ποῦ νά χωρέσει τότε ἀπελπισία, ἡττοπάθεια, κατάθλιψη, ἀπόγνωση. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἀναβλύζει ἀπό τό Σταυρό μᾶς δίνει θάρρος, δύναμη καί μετάνοια· αὐτή ἡ μετάνοια εἶναι τελικά καί ἐκείνη ἡ ὁποία διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως θεραπεύει τά τραύματά μας.

Ὅμως ὁ Σταυρός δέν θεραπεύει μόνο τόν ἐσωτερικό μας ἑαυτό, δέν ἑνοποιεῖ μόνο τίς διασπασμένες ἐσωτερικές ψυχικές μας δυνάμεις ἀλλά ἑνοποιεῖ καί τήν κοινωνία καί ἀδελφώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό.
Ὁ χριστιανός πού βαστάζει καθημερινά τόν σταυρό του εἶναι ζωντανή παρουσία Χριστοῦ στόν περίγυρό του λυτρωτική καί καθοδηγητική. Ὑπάρχουν πολλά συγκλονιστικά παραδείγματα στή ζωή τῶν ἁγίων μας.
Ἕνα τέτοιο εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου Μιχαήλ τοῦ Μούρομ, ρώσου ἁγίου τοῦ12ου αἰ. Ἀναφέρεται ὅτι τό 1192 ἕνας ἀπό τούς ρώσους πρίγκηπες, πού ὑπήρχαν τότε στή Ρωσία ἦταν σέ πόλεμο μ' ἕνα μικρό πριγκηπᾶτο τό ὁποῖο δέν εἶχε ἀκόμη ἀσπαστεῖ τό χριστιανισμό.
Μ' ἕναν γρήγορο πόλεμο κατάφερε νά περικυκλώσει τούς ἀντιπάλους του μέσα στό κάστρο τους. Αὐτό πού ἀπέμενε, ἄν ἤθελε νά κερδίσει μιά εὔκολη καί ἀποφασιστική νίκη, ἦταν νά ἀποκλείσει τή μικρή πόλη καί νά περιμένει μέχρις ὅτου ἡ πεῖνα καί ἡ μιζέρια τούς ἐξοντώσουν ἤ τούς ἀναγκάσουν νά παραδοθοῦν.
Ὁ πρίγκηπας ὅμως ἦταν χριστιανός (ὄχι σάν τούς σημερινούς «χριστιανούς» πού κάνουν «ἀνθρωπιστικούς» πολέμους), καί δέν μποροῦσε οὔτε νά διανοηθεῖ πώς θά γινόταν αἴτιος ἑνός τέτοιου βασανισμοῦ, μιᾶς τέτοιας κακομεταχείρησης καί τοῦ θανάτου τόσων ἀνθρώπων τούς ὁποίους ὁ Θεός εἶχε δημιουργήσει μέ ἀγάπη καί ἐλπίδα, κι ἔτσι τούς πρόσφερε εἰρήνη· εἰρήνη ἄνευ ὅρων, εἰρήνη γιά χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἐκεῖνοι ἦταν εἰδωλολάτρες. Τούς ἦταν ἀπίστευτό καί ἀκατανόητο. Ὑποψιάζονταν κάποιο στρατήγημα καί ἀποφάσισαν νά δεχτοῦν τήν εἰρήνη μέ τόν ὅρο ὅτι ὁ πρίγκηπας θά τούς ἔστελνε γιά ὅμηρο στό κάστρο τους ἕναν ἀπό τούς γιούς του· ἄν ὁ πρίγκηπας τούς πρόδιδε θά ἐκδικούνταν θανατώνοντας τό παιδί του μπροστά στά μάτια του.

Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τό πῶς ἔνιωσε ὀ πατέρας: δέν ἐμπιστευόταν τήν τιμή καί τόν λόγο τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων κι ὅμως ἔνιωθε πώς εἶχε καθῆκον νά κάνει ὅτι περνοῦσε ἀπό τό χέρι του γιά τήν εἰρήνη ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ βίος τοῦ ἁγίου Μιχαήλ τοῦ Μούρομ μᾶς λέει ὅτι ὁ πατέρας του βημάτιζε τή νύχτα πάνω κάτω μέσα στή σκηνή του ἄυπνος, ὅλος ἀγωνία. Τό μεγαλύτερο ἀπό τά παιδιά του (14 ἐτῶν) κοιμόταν. Τό μικρότερο ἐννιά χρονῶν τόν παρακολουθοῦσε καί ἔπειτα ἀπό πολλές ἐρωτήσεις ἔμαθε τί συνέβαινε. Τότε τοῦ εἶπε: «Πατέρα μου, δέν τό βλέπεις πώς μποροῦμε τώρα κι ἐμεῖς νά κάνουμε αὐτό πού εἶχαν κάνει ὁ Θεός καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν μέ στείλεις σ' ἐκείνη τήν πόλη, ἀκόμη κι ἄν μέ σκοτώσουν, ἐσύ θά ἔχεις μιμηθεῖ τό Θεό κι ἐγώ τόν Ἰησοῦ Χριστό· ἐσύ δέ μ' ἔχεις μάθει πώς πρέπει νά μιμούμαστε ὅλες τίς πράξεις τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Σωτῆρα μας;»

Τότε ὁ πατέρας συγκατένευσε στήν ἀπόφαση τοῦ παιδιοῦ του. Τήν ἑπόμενη μέρα ὁ μικρός Μιχαήλ ἄφηνε τό σκοτεινό δάσος στό ὁποῖο εἶχε στρατοπεδεύσει ὁ πολιορκητής στρατός καί προχωροῦσε πρός τό φρούριο τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ὅλοι παρακολουθοῦσαν ἄφωνοι καί ἀπό τά δύο στρατόπεδα. Ἦταν συγκινημένοι ἀπό τήν ὀμορφιά καί τήν μεγαωσύνη τοῦ μικροῦ πρίγκηπα. Κάποιος ὅμως ὄχι. Πῆρε τό τόξο του καί χτύπησε μέ τό βέλος του τό παιδί. Τότε ἔγινε τό ἀπίστευτο. Ὅλοι εἰδωλολάτρες ἀπ' τή μιά μεριά καί χριστιανοί ἀπ' τήν ἄλλη ἔτρεξαν πρός τό παιδί· γιά νά δοῦν ἄν ὑπῆρχε ἐλπίδα νά σωθεῖ. Τό παιδί πέθαινε.

Ὅταν ὅμως θυμήθηκαν εἰδωλολάτρες καί χριστιανοί ὅτι ἦταν ἐχθροί εἶδαν τούς στρατούς τους ἀναμεμιγμένους γύρω ἀπό τό μικρό πρίγκηπα. Δέν ἦταν πιά ἐχθροί: ἦταν ἁπλά ἄνθρωποι, βαθειά συγκινημένοι, μέ δάκρυα στά μάτια καί πόνο στήν καρδιά, πού στέκονταν μέ φρίκη μπροστά στήν ἀσπλαχνία καί τό μίσος.
Ὁ μικρός πρίγκηπας μέ τό θάνατό του τούς εἶχε ἑνώσει· τούς εἶχε φέρει τήν εἰρήνη. Ὁ ἅγιος Μιχαήλ τού Μούρομ βάστασε γενναῖα τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ· Τόν μιμήθηκε. Κράτησε ψηλά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη Του· γι' αὐτό καί σώθηκε, ἁγίασε ἀλλά καί ἔδωσε πρότυπο λυτρωτικό ζωῆς στούς ἀδελφούς του. Ἔτσι καί ἀπείρως περισσότερο μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεός Πατέρας καί ὁ Χριστός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Χριστός πού σήμερα, σάν δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή τόν βλέπουμε νά πορεύται βαστάζοντας τό Σταυρό Του ἄς μᾶς δώσει τή χάρη Του ὥστε κι ἐμεῖς νά Τόν ἀκολουθοῦμε βαστάζοντας τούς πολύ μικρούς σέ σχέση μέ τόν δικό Του σταυρούς μας γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς Ἀναστάσεως καί Βασιλείας Του, Ἀμήν.

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

hristospanagia.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας