Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας Μέρος Η'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

 

Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας Μέρος Η'

Παρόμοιο καί μεγαλύτερο ἀκόμα κίνδυνο διατρέξαμε ἐγώ καί οἱ συνοδοί μου στίς ἀρχές τοῦ 1910, πάλι σέ μιά ἀπό τίς ποιμαντικές περιοδεῖες μου στά βάθη τῆς Καμτσάτκας.
Ξεκίνησα ἀπό τό Τσουκότι γιά τό χωριό Γιζίγ, μέ ταξιδιωτικά σκυλιά καί ἀγωγιάτες κοριάκους καί ἐβένους.  Στό μεγαλύτερο μέρος τῆς διαδρομῆς δέν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα. Ὅταν πιά πλησιάζαμε στή Γιζίγ, δώσαμε σέ μιά καλύβα ἰθαγενῶν- τήν τελευταία πού συναντήσαμε στό δρόμο μας- ὅλα τά ἀποθέματα τροφίμων, πού εἴχαμε γιά μᾶς καί τά σκυλιά.
Ἦταν 24 Ἰανουαρίου. Ὁ καιρός καλός καί ἤσυχος. Τίποτα δέν προμηνοῦσε τό κακό πού θ’ ἀκολουθοῦσε.
Ἐντελῶς ξαφνικά σηκώθηκε τρομερή χιονοθύελλα. Ἀκινητοποιηθήκαμε.  Τό χιόνι ἄρχισε νά μᾶς σκεπάζει.  Τά σκυλιά οὔρλιαζαν ἀνατριχιαστικά, ἀνίκανα νά προφυλαχθοῦν.
Στήν ἀρχή νομίσαμε πώς ἦταν μιά ἀπό κεῖνες τίς σύντομες θύελλες τῆς τούντρας.  Πιστεύαμε πώς θά περνοῦσε γρήγορα καί θά συνεχίζαμε ἀνεμπόδιστα τήν πορεία μας.  Γελαστήκαμε ὅμως.  Περνοῦσαν οἱ ὧρες, περνοῦσαν οἱ μέρες, καί ἡ θύελλα δέν κόπαζε.  Καθηλωθήκαμε.
Ἄνθρωποι καί ζῶα ὑποφέραμε ἀπό τήν παγωνιά καί κυρίως ἀπό τήν πείνα.  Σέ μένα παρουσιάστηκε κι ἕνα πρόσθετο βάσανο.  Πρήστηκαν τά πόδια μου καί δέν μποροῦσα νά κινηθῶ καθόλου.  Καί τό πρήξιμο ὅλο καί χειροτέρευε, προκαλώντας δυνατούς πόνους.

Ἐκεῖ δίπλα ὑπῆρχαν μερικές μικροσκοπικές ἰτιές, πού οἱ ντόπιοι τίς ὀνομάζουν «γιάβνι».  Οἱ κοριάκοι προσπάθησαν νά ξεγελάσουν τήν πείνα τους μασώντας τίς φλοῦδες τους.
Οἱ ἔβενοι προχώρησαν σέ μιά πράξη ἄγρια: Σκότωσαν μερικά σκυλιά κι ἔπεσαν μέ βουλιμία στό ὠμό κρέας τους.  Μέ παρότρυναν νά φάω κι ἐγώ.  Μοῦ ἦταν ἀδύνατον ὅμως, παρ’ ὅλη τή ἀπελπιστική μου κατάσταση.  Γιά νά ξεχαστῶ, μασοῦσα ἕνα λουρί ἀπό δέρμα φώκιας.
Ἐπιτέλους τήν πέμπτη μέρα ἄκουσα δίπλα μου τούς ἐβένους νά ξεφωνίζουν χαρούμενοι:
-Σωθήκαμε!  Σωθήκαμε! Ἦρθε ὁ Βάνιας (Γιάννης)!  Ὁ κοζάκος Παντέριν!
Δέν πρόλαβα νά τινάξω ἀπό πάνω μου τό χιόνι, κι ἀντίκρυσα τό συμπαθητικό πρόσωπο τοῦ Παντέριν.  Δέν τόν χαιρέτησα κάν. Ἡ πείνα μ’ ἔκανε νά χάσω τήν αὐτοκυριαρχία μου.
-Δῶσε μου ψωμί!  Γιά τ’ ὄνομα του Χριστοῦ, δῶσε μου λίγο ψωμί!  φώναξα ἱκετευτικά.
Ὁ γέρο-κοζάκος χαμογέλασε καί εἶπε μέ γλυκό ὕφος:
-Περίμενε, μπάτουσκα, περίμενε.  Πρῶτα δῶσε μου τήν εὐχή σου.  Δυό χρόνια ἔχουμε νά ἰδωθοῦμε.  Εὐλόγησά με καί θά σοῦ δώσω ψωμάκι.
Ἡ πείνα ὅμως μέ εἶχε τρελάνει.  Σ’ ἐκείνη τή δύσκολη στιγμή –ντρέπομαι πού τό λέω- ξέχασα τά λόγια τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος....»,  καί συνέχισα νά φωνάζω χωρίς ἔλεγχο:
-Ὄχι, δῶσε μου ψωμί!  Δῶσε μου ψωμί!...
Γρήγορα ὅμως συνῆλθα.  Εὐλόγησα τόν Παντέριν, κι ἐκεῖνος ἔφερε τό ψάρι, ψωμί καί τσάι.  Φάγαμε χωμένοι μέσα στίς γοῦνες, ἐνῶ ἡ θύελλα συνέχιζε νά μαίνεται.
Μέ τήν βοήθεια τῶν ἀγωγιατῶν ὁ Παντέριν ἔστησε μιά μικρή σκηνή κι ἄναψε μέσα φωτιά.  Ἐκεῖ μέ μετέφεραν, γιά νά φροντίσουν τά πρησμένα καί παγωμένα πόδια μου.  Ἡ ζεστασιά καί τό καλό τρίψιμο ἀνακούφισαν τούς πόνους μου.  Παρουσιάστηκε μιά μικρή ὑποχώρηση στό πρήξιμο, πού σιγά-σιγά ἔφυγε ἐντελῶς.
Ἡ θύελλα κράτησε μέχρι τήν 1η Φεβρουαρίου.  Στίς 31 Ἰανουαρίου ὅμως εἶχε γίνει ἤδη πολύ ἤπια.  Μαζευτήκαμε ὅλοι καί κάναμε εὐχαριστήρια προσευχή.  Ὕστερα καθήσαμε γύρω στή φωτιά καί συζητήσαμε εὐχάριστα.  Τότε μόνο μπόρεσα νά ρωτήσω τό γερο-Παντέριν:
-Μά πῶς βρέθηκες κοντά μας, μέ τέτοια θύελλα;
-Ἔφυγα ἀπό Γιζίγ, μπάτουσκα, μέ καλό καιρό. Ἡ χιονοθύελλα μέ βγῆκε ὄχι πολύ μακριά ἀπό σᾶς.  Ὁ ἄνεμος ὅμως  ἦταν εὐνοϊκός γιά μένα καί προχώρησα.  Τά σκυλιά μου σᾶς μυρίστηκαν καί μᾶς ὁδήγησαν κατευθείαν ἐπάνω σας. Ὁ πανάγαθος Θεός βοήθησε ἔτσι κι ἐσᾶς κι ἐμᾶς.
Ἐπικρατοῦσε πιά ἀπόλυτη γαλήνη, ὅταν χωριστήκαμε καί ξεκινήσαμε γιά τούς τόπους τοῦ προορισμοῦ μας.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.178-194

Ἀναβάσεις

6 Ἰουλίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα