Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Γέρω -Μιχαήλ Καυσοκαλυβίτης. (Μέρος Α'). Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση


 Γέρω -Μιχαήλ Καυσοκαλυβίτης

Ο γερω-Μιχαήλ, κατά κόσμον Δημήτριος Γ. Καλαμιάς, γεννήθηκε στη Σύμη το έτος 1906. Ο πατέρας του ήταν οργανοπαίκτης, έπαιζε μπουζούκι. Όταν έγινε 15-16 ετών, ο πατέρας του τον πήρε μαζί του και πήγαν στη Ρόδο να του αγοράσει μπουζούκι για να εργάζεται επαγγελματικά. Κατά την επιστροφή με το καράβι συνταξίδευε με μια χριστιανική οικογένεια. Ένας απ' αυτή την οικογένεια είδε το μικρό με το μπουζούκι να χαίρεται και να το θαυμάζει. Τον ρώτησε σαν να μην ήξερε:
   - Τι είναι αυτό;
   - Μπουζούκι, του απάντησε.
   - Να ξέρεις ότι όσα σύρματα (χορδές) έχει, τόσα δαιμόνια έχει πάνω του. Όταν παίζεις μπουζούκι, χορεύουν οι δαίμονες.
   Για τον μικρό, αυτό ήταν καθοριστικό. Έκτοτε παράτησε το μπουζούκι και απεφάσισε να γίνει μοναχός. Ούτε στη δουλειά του πήγαινε πλέον, αλλά ετοιμαζόταν για τη μοναχική ζωή. Ο πατέρας του τού έλεγε: "Τουλάχιστο δούλεψε να ξεχρεώσουμε το μπουζούκι".
Αυτός όμως είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση και το έτος 1922 έφυγε για το Άγιον Όρος.
   Ήρθε και κοινοβίασε στα Καυσοκαλύβια στην Καλύβη του Ευαγγελισμού. Γέροντάς του ήταν ο γερω-Αρσένιος. Είχε έρθει από ένα Μοναστήρι από τον κόσμο.
Επειδή ήταν ενάρετος και ταπεινός, οι κοσμικοί τον επαινούσαν. Αυτός στενοχωριόταν και φοβούμενος μην βλαφτεί από τους επαίνους είπε στον εαυτό του: "Αρσένιε, φεύγε και σώζου". Είχε ως εργόχειρο τα κουτάλια και έκανε το μάγειρα στους Ιωσαφαίους.
 Έτσι οικονομούνταν μαζί με το καλογέρι του, το οποίο μετά τη δοκιμή τον έκανε μοναχό με το όνομα Μιχαήλ το έτος 1923. Έμαθε και ο π. Μιχαήλ να κάνει κουτάλια. Τα έκανε μάλιστα πολύ καλά, ίσια, σα λαμπάδα, ενώ ο Γέροντάς του, επειδή δεν έβλεπε καλά, τα έκανε στραβά.
   Κάποιος προσκυνητής πέρασε να αγοράσει κουτάλια και ο π. Μιχαήλ του έδωσε από τα καλά τα δικά του. Εκείνος του είπε: "Έχετε τίποτε καλύτερα;". Τον π. Μιχαήλ τον φώτισε τότε ο Θεός και του έδειξε τα στραβά: "Αυτά ήθελα", είπε και πήρε τα στραβά, ίσως γιατί γίνονταν με προσευχή και είχαν χάρη.
   Ο π. Μιχαήλ ήταν καλός υποτακτικός και αγωνιστής. Συνδέθηκε με αγάπη αδελφική με τον τότε μονάζοντα στα Καυσοκαλύβια γερω-Πορφύριο. Αγωνίζονταν μαζί από δόκιμοι. Δεν ήταν απλή συμπάθεια ή φιλία τους, αλλά με το χάρισμά του ο γερω-Πορφύριος έβλεπε εμφανώς τη χάρη που είχε. Γι' αυτό και όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του π Μιχαήλ. όπως και έγινε.
   Στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων ζούσε τότε κάποιος γερω-Θεόπεμπτος. Έμενε σ' ένα ησυχαστικό και μισοερειπωμένο καλύβι που ήταν στην άκρη της Σκήτεως. Ήταν βιαστής, εργάτης της νοεράς προσευχής και έκανε τον διά Χριστόν σαλό. Όλη την εβδομάδα ησύχαζε και τις Κυριακές και εορτές ελειτουργείτο και κοινωνούσε στο Κυριακό.
   Μαζί του συνδέθηκε πνευματικά π. Μιχαήλ. Του οικονομούσε το παξιμάδι και την κουμπάνια του, ενώ ο γερω-Θεόπεμπτος τον καθοδηγούσε στη νοερά προσευχή. Κάποτε ο π. Μιχαήλ είχε αιμοπτύσεις και έτρεξε ανήσυχος στο γερω-Θεόπεμπτο. Εκείνος τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι αυτό ωφείλετο στη βία της ευχής.

 Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
"Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"
σελ. 119-125
25 Ἰουλίου 2013
Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε  Ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη ιστολογίου