Ὁ ἡσυχαστής

Ὁ ἡσυχαστής

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Ὁ Βαλέριος προσευχόταν πολύ. Συχνά ἔπεφτε μέ τό πρόσωπο στήν γῆ καί ἔκλαιγε, ζητώντας τό ἔλεος, τήν βοήθεια καί τόν οὐράνιο φωτισμό. Σιγά-σιγά ἐγκατέλειψε τήν μελέτη γιά τήν προσευχή. Τήν νύχτα διάβαζε τόν Παρακλητικό Κανόνα τῆς Θεοτόκου καί τήν ήμερα χαιρετισμούς.
Ἐπήγαινε τακτικά στίς Ἀκολουθίες (τότε ἀκόμη ἐπιτρεπόταν νά γίνονται Ἀκολουθίες στά παρεκκλήσια τῶν δεσμωτηρίων), ἐξωμολογεῖτο ταπεινά καί μετελάμβανε μέ χαρά. Σεβόταν τούς ἱερεῖς, ἀλλά δέν εὕρισκε ἕναν κατάλληλο Πνευματικό γιά τίς ἀνάλογες ἀνάγκες τῆς ψυχῆς του. Τοῦ ἄρεσε νά ψάλλει προσευχές καί ψαλμούς. Ἔκανε πολλές μετάνοιες, ὅσες τοῦ ἐπέτρεπε ἡ σωματική  του κατάσταση. Ἡ ἡσυχία ἦταν τέλεια, ἡ ἀπομόνωση σχεδόν πλήρης. Δηλαδή εἶχε κατάλληλες συνθῆκες γιά τήν πνευματική  του ἀνύψωση.
Κάθε ἡμέρα ἐφρόντιζε γιά τήν ψυχή  του, γινόταν ἄλλος, καινούργιος ἄνθρωπος. Συνήθιζε νά ζῆ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, σύμφωνα μέ τήν χριστιανική διδασκαλία. Ἡ πνευματική  του  πρόοδος ἦταν ἀρμονική καί προσπαθοῦσε νά φθάση στόν νέον κατά Θεόν κτισθέντα ἄνθρωπο. Διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὁ Βαλέριος διεπέρασε μέσα ἀπό τήν πορεία τῆς πιό γνησίας ὀρθοδόξου πνευματικότητος.

Τό 1943 ὁ Βαλέριος ἀπομονώθηκε, μαζί μέ ἄλλους, στήν Ζάρκα, μέ αὐστηρό κανονισμό, χωρίς βιβλία, χωρίς ἐπαφή μέ τήν οἰκογένεια καί μέ λιγοστή μερίδα φαγητοῦ, πού τοῦ προκάλεσε δυστροφία. (Ἡ Ζάρκα ἦταν ἕνα τμήμα μέ ἰδιαίτερο κανονισμό τοῦ δεσμωτηρίου Ἀϊούντ: Ἀπό τίς πέντε τό πρωί μέχρι τίς δέκα τό βράδυ ἤσουν ἀναγκασμένος νά στέκεσαι ἤ νά κάθεσαι στήν ἄκρη τοῦ κρεβατιοῦ, ἔστω κι ἄν ἤσουν ἄρρωστος.
Ὁποιάδήποτε ἰατρική περίθαλψη ἀποκλειόταν. Ἡ σούπα ἦταν σχεδόν μόνο βραστό νερό. Ἀπαγορευόταν νά ὑπάρχει μέσα  κάποιος σπόρος φασολιοῦ, φακῆς ἤ κανένα κομμάτι πατάτας. Στό παράθυρο, τό παντζούρι ἦταν κλεισμένο. Ὑπῆρχε καί ἀρίθμησις στά ξύλα: Μόνο τρία προσανάμματα. Ὦ, Θεέ μου, Θεέ μου ὅταν θυμᾶμαι τό κρῦο τοῦ χειμώνα! Τό πρωΐ  τά νερά γύρω ἀπό τήν δῆθεν τουαλέτα εἶχαν γίνει πάγος).
Ἐδῶ προσηλώθηκε ὁλοκληρωτικά στήν προσευχή Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, τόν ἁμαρτωλό! Τά πρῶτα χρόνια φυλακῆς ἦταν χρόνια ἀναζήτησης, τά ἑπόμενα ἦταν χρόνια τῶν δακρύων καί τῆς μετανοίας, καί τώρα ἦταν χρόνια ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, χρόνια βιωμάτων καί ἑνώσεως μαζί Του διά τῆς προσευχῆς. Ὁ καθοδηγητής πού εἶχε στήν διάθεσή του ἦταν ἐκεῖνο τό βιβλιαράκι, γραμμένο ἀπό ἕναν ἄγνωστο, «Περιπέτειες ἑνός Προσκυνητοῦ».

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας