«Ὀρθοδοξία-τό μεγάλο θέμα τῆς ζωῆς μας».Μέρος Β΄. Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό. Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

«Ὀρθοδοξία-τό μεγάλο θέμα τῆς ζωῆς μας»
Μέρος Β΄(τελευταῖο)

Ἡ ἀποδημία μου πρός τήν ἀλήθεια

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

 Καί συνεχιζόταν ἡ μάχη μέ τούς λογισμούς μου πολλές φορές καί δέν ἠμποροῦσα νά λυτρωθῶ ἀπό τά φίδια αὐτά, τά ὁποῖα-ξεγλιστροῦσαν- δέν εἶναι ἔτσι; Πότε ἀριστερά καί πότε δεξιά μέ τραβοῦσαν, ἤρχοντο νά περιτυλιχθοῦν ἐπάνω μου, χωρίς νά ἠμπορῶ  νά λυτρωθῶ ἀπ᾿ αὐτά, μέχρις ὅτου ἔφθασα σ᾿ ἕνα εἶδος πανικοῦ.

Ἐνόμιζα ὅτι τά φίδια αὐτά (λογισμοί) περιτυλίχθηκαν γύρω ἀπό τόν λαιμό μου. Λέγω τότε: «Κύριε, γιά Σένα νά παραμείνω πιστός. Ἐάν, πράγματι, ἠμποροῦσα νά πιστεύσω ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή πίστις καί ὁ προτεσταντισμός δέν εἶναι, τότε πρέπει νά μέ πείσης.
Ἀλλά θέλω νά μέ πείσης κατά θεϊκό τρόπο. Ἐσύ ὡς Θεός, ζητῶ νά ὁμιλήσης πρός ἐμέ τόν ἀνόητο. Ἐσύ ὡς Θεός, θέλω, νά κράξης μέσα στά μυστήρια τῆς καρδίας μου μ᾿ ἕνα τρόπο πού νά καταλαβαίνω κι ἐγώ ὁ ἀνόητος καί ὄχι ἄλλος. Ἐάν Ἐσύ δέν μέ πείσης, ἐγώ θά παραμείνω μέχρι θανάτου σ᾿ αὐτή τήν προτεστάντικη πίστι.

Ἔτσι, ἐπῆγα στό Παρίσι-ἡ διήγησις αὐτή εἶναι πολύ μακροσκελής, ἀλλά θά τήν συντομεύσω-καί ἐκεῖ ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά περάσω καί μιά ἄλλη κρίσι.
Ἤθελα νά ὑπογραμμίσω ἐδῶ τήν αἰτία τῆς κρίσεως.
 Ἐγώ ἤθελα νά διαλέγομαι σάν ὀρθόδοξος, διότι τήν πίστι αὐτή τήν ἐθαύμαζα πάρα πολύ καί κάθε τι πού αἰσθανόμουν γιά τήν πίστι αὐτή μέ ἐνίσχυε στήν προτεσταντική μου θεολογία.
Ἐπιθυμοῦσα νά γνωρίσω μερικές ἀρχές γιά νά ἠμπορῶ νά καταλάβω τήν σύγχρονη Ὀρθοδοξία. Μάλιστα ἐσκεπτόμουν ἀκόμη ὅτι ἠμπορεῖ ὁ Θεός, μέσα στ᾿ ἄλλα μυστήρια, μέσῳ ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ, νά φωτίση και ἄλλους ἀνθρώπους.
Διότι πῶς νά παραμείνουν καί οἱ ἄλλοι οἱ καημένοι ὀρθόδοξοι πιστοί, ἔστω καί νά ἐγνώριζαν πολύ καλά τήν Βίβλο; Κι ἐγώ σάν προτεστάντης, εἶχα ἀρχίσει νά τήν διαβάζω ἀπό καιρό. Ἐπιθυμοῦσα νά κάνω μία σειρά συζητήσεων καί ἤδη ἤμουν στήν ἀρχή, ἀλλά οἱ συζητήσεις αὐτές πού γίνονται στό διανοητικό πεδίο δέν ὁδηγοῦν πολύ μακριά στά θέματα τῆς πίστεως.
Ἦσαν ἐνδιαφέρουσες καί τίποτε περισσότερο.  Καί τώρα βλέπω τί εἶδα τότε μέ τίς συζητήσεις, οἱ ὁποῖες μέ ὡδηγοῦσαν στό πουθενά. Ἀλλά ἐπέτρεψε αὐτά, ἔτσι ὥστε οὔτε αὐτός ὁ φίλος μου μέ τό ἔργο του, οὔτε ἐγώ μέ τήν σχολή μου δέν ἠμπορέσαμε νά ἰδωθοῦμε κάποια ἄλλη φορά. Ἔτσι, ὁ Θεός μοῦ ἐπέτρεψε νά περάσω μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν κρίσι.

Κατόπιν, κάποια ἡμέρα, αἰσθάνθηκα κάτι τό ὁποῖον δέν ἠμπορῶ νά τό περιγράψω λεπτομερῶς. Θά ἠμποροῦσα νά μνημονεύσω πολλές στιγμές, ἀλλά δέν βλέπω οὔτε τώρα πῶς ὁ ἕνας πηγαίνει στόν ἄλλον, γιατί σέ μία ἡμέρα αἰσθάνθηκα, νά ἀνάβη σάν ἕνα φῶς μέσα στήν ψυχή μου καί ὁ λογισμός μου μέ ὠθοῦσε νά πλησιάσω πρός τήν Ὀρθοδοξία.
Εἰρήνευα ὅλο καί περισσότερο μ᾿ αὐτή τήν ὤθησι πρός τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς νά εὑρίσκω κάποια λογική ἐξήγησι. Μ᾿ αὐτή τήν σκέψι ἐρχόταν μιά βαθειά εἰρήνη μέσα μου, μέχρις ὅτου, κάποια ἡμέρα δέν ἄντεξα ἄλλο, κατέφυγα στόν Κύριο καί Ἐκεῖνος κατεύθυνε τά βήματά μου σέ συνάντησι μέ τόν φίλο μου.
Ἰδωθήκαμε λοιπόν, μία ὁλόκληρη ἡμέρα καί προσπάθησα νά ὁμιλήσω μαζί του ὄχι γιά τίς θεολογικές μου ἀναζητήσεις καί ἐσωτερικές μου ζυμώσεις, ἀλλά νά ἐπιτύχω ἀπ᾿ αὐτόν κάποιο λόγο, ὁ ὁποῖος νά εἶναι σάν ὑπαινιγμός, σάν μία ἰδέα γιά τήν ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία.

Μέτριος καί ταπεινός ὅπως ἦτο, ἄνθρωπος θαυμαστός, δέν ἤθελε νά μέ πιέση σέ τίποτε, μέχρις ὅτου ἐγώ, μή ὑπομένοντας ἄλλο, εἶπα: «Τί νομίζεις, μήπως θά πρέπει νά ἐπιστρέψω στήν Ὀρθοδοξία;» Δέν κρατοῦσα τόν νοῦ μου ἀκριβῶς σ᾿ αὐτά πού ἔλεγα, ἀλλά ὡδηγούμην πρός αὐτή τήν κατεύθυνσι, οὕτως ὥστε, μέ τήν βοήθειά του, ἐπέστρεψα στήν Ὀρθοδοξία διά τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς θείας Κοινωνίας.
Αἰσθάνθηκα ὅτι κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο πρέπει νά ἐπιστρέψω, διά τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας. Καί πρός κατάπληξίν μου, ἐκεῖνες τίς ἡμέρες-δέν γνωρίζω ἐάν ἦτο μόνο ἡ πρώτη ἡμέρα ἤ καί οἱ ἐπόμενες-εἶχα ἕνα τέτοιο πνευματικό βίωμα, τό ὁποῖο δέν ἠμπορῶ πῶς νά τό περιγράψω.
Ἦτο θά ἠμποροῦσα νά ἔλεγα ἕνα ἄνοιγμα, ἕνας φωτισμός καί κατάλαβα ἐμπειρικά ὅτι Ὀρθοδοξία δέν εἶναι κάτι ἄλλο, παρά ὅ,τι ταιριάζει στήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου. Τό λέγω μέ τά σημερινά μου λόγια, διότι τότε, δέν ἤξερα πῶς νά ἐκφρασθῶ, ἔτσι ὅπως αἰσθανόμουν.

***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

__________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  π. Νόϊκα -Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία