Για την αγάπη από γράμμα σε πρόσωπα μοναχών. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος Δ'

Για την αγάπη από γράμμα σε πρόσωπα μοναχών

 Μέρος Δ'

Έτσι με τον καιρό δε μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο ό, τι έχει σημασία για τον εαυτό μας, ό, τι μας βολεύει και ό, τι μας κολακεύει φανερά ή κρυφά. Ακόμη εύκολα περιγελούμε τους άλλους χωρίς πολλές τύψεις, τους ειρωνευόμαστε ή τους χλευάζουμε, προ πάντων όταν τους αισθανόμαστε κατώτερους από μας.
Είμαστε επίμονοι στη γνώμη μας και συζητούμε με φιλόνεικη διάθεση για μικροπράγματα χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για την αλήθεια, αλλά μόνο για να στηρίξουμε τη γνώμη μας και τις απόψεις μας, έστω κι αν δεν ευσταθούν. Επίσης μπορεί να ανακαλύψουμε μέσα μας προκαταλήψεις εις βάρος άλλων προσώπων στο άμεσο ή ευρύτερο περιβάλλον μας.
 Όχι σπάνια μπορούν να καμουφλαριστούν ως δήθεν αγάπη με καθαρά ψυχολογικά ελατήρια ή καταστάσεις, όπως ο θαυμασμός, η ομορφιά, η εξυπνάδα ή η ιδιοφυία κάποιου προσώπου, κατά συνθήκην κληρονομημένες απόψεις για άλλους ή επειδή όλοι έχουν τη γνώμη αυτή, έστω κι αν εμείς δεν έχουμε ακόμη σχηματίσει δική μας προσωπική γνώμη. Άλλοτε πάλι θέλουμε να ενεργούμε «πρωτότυπα», όχι δηλαδή όπως ενεργούνε οι άλλοι, αλλά σαν να είμαστε εμείς κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι και ξεπερνούμε το μέσο τύπο ανθρώπου.
Άλλοτε πάλι, από φόβο μην τυχόν μας κρίνουν άσχημα, ενεργούμε έτσι, ώστε να διατηρήσουμε το θαυμασμό ή την εκτίμηση ή μια κάποια καλή ιδέα, που έχουν οι άλλοι για μας, για τη δήθεν σύνεση και φρονιμάδα μας κ.λπ., κ.λπ., πράγμα που κάνει να φερόμαστε εγωιστικά και σκληρά.
   Εφόσον λοιπόν υπάρχουν στην ψυχή μας τέτοια επιθέματα και την παραμορφώνουν, πώς μπορούμε να είμαστε διαφανείς και διαυγείς και πεντακάθαροι στις εκδηλώσεις της αγάπης μας, αν προβαίνουμε και όσες φορές προβαίνουμε σε τέτοιες; Αν είμαστε γυαλιά μαυρισμένα από τα πάθη μας, πώς να διαπεράσουν οι φωτεινές ακτίνες της καρδιάς για να φωτίσουν άλλες καρδιές και πώς να εκπεμφθεί η θερμότητα που θα τις θερμάνει; Πώς μπορεί με άλλα λόγια να είναι αγνή και γνήσια η αγάπη μας, όταν έχουμε ένα τέτοιο καταλερωμένο εσωτερικό;
   Αυτές οι διαπιστώσεις επιβάλλουν να προσέχουμε αδιάκοπα τα εξής σημεία:
   την αγνότητα της καρδιάς,
   την αδελφική αγάπη,
   τη φιλία, και τέλος
   τη θεϊκή αγάπη.
   Όλα αυτά είναι πολύ συνδεδεμένα μεταξύ τους, και μάλιστα πολύ περισσότερο από ό, τι φανταζόμαστε. Ως ψυχές, που νιώθετε να έχει αντηχήσει μέσα σας η κλήση να ακολουθήσετε τον Κύριο, προ πάντων οι νέες στην ηλικία, θα καταλάβετε καλά, ότι το αληθινό πρόβλημα για μια ψυχή, που δίνεται ολοκληρωτικά στον Κύριο, είναι ασφαλώς το πρόβλημα της αγνής αγάπης, χάριν της οποίας διακινδυνεύουμε την ίδια τη ζωή μας προσφέροντάς την ως «θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν ημών».
   Για τις νέες ψυχές ανάμεσά σας είναι φανερό πως «κατ’ άνθρωπον» υπάρχουν πολύ μακρότερες προοπτικές από αυτές, που υπάρχουν για όσες έχουν προχωρημένη πια ηλικία. Και για μερικές μερικές από τις πολύ μεγάλες, ελάχιστες ακόμη απομένουν οι προοπτικές και τα περιθώρια χρόνου για κάτι πολύ σπουδαίο.
 Οι νέες ψυχές φλογίζονται, το διαισθάνεται κανένας αυτό, από τη λαχτάρα να δώσουν όλης τους την ύπαρξη θυσία στο βωμό της θείας και ανθρώπινης αγάπης.
Όμως η πείρα δείχνει πως τα χρόνια γρήγορα περνούν. Ο ενθουσιασμός πέφτει σιγά σιγά και ανεπαίσθητα, τα πόδια αρχίζουν να βαραίνουν στην πορεία και η φθορά αρχίζει να γίνεται πιο έκδηλη και χειροπιαστή. Και γεννιέται το ερώτημα˙ τι θα απομείνει λοιπόν από την αγάπη των τωρινών είκοσι και εικοσιπέντε και εικοσιοχτώ χρόνων ύστερα από κάμποσα χρόνια;
Τι θα απομείνει από τη φλόγα, που φαίνεται να κατατρώει την ψυχή στο τέλος της γήινης πορείας της; Θα έχει μεγαλώσει μαζί με την ψυχή η αγάπη ή θα υποστεί μια εγωιστική σκλήρυνση, όπως το κυκλοφορικό παράρτημα της βιολογικής καρδιάς;
Θα μπορούν να υπολογίζουν στον πλούτο των συναισθημάτων τους, όπως τώρα, ή οι θύελλες και οι επαναστάσεις της σάρκας και της καρδιάς θα σαρώσουν κάθε τι στο ξέσπασμά τους και θα εξαφανίσουν ό, τι ευγενικό μέσα τους; Θα παραμείνουν πιστές στο πρώτο τους όνειρο και θα μεταμορφωθούν σύμφωνα με αυτό ή θα σβήσει σιγά σιγά η φλόγα, για να απλωθεί η παγωνιά του θανάτου στην ψυχή;
Θα κατασιγάσουν και θα μεταμορφωθούν κατά Χριστόν τα πάθη ή θα κυριαρχήσουν τελικά αυτά και η ψυχή θα «παρασυμβληθή τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» βόσκοντας γη αντί να τρέφεται με το μάννα της αγάπης του ουρανού; Θα μπορέσουν να παραμείνουν στη γενναιοφροσύνη, που αγνοεί τον εαυτό της, ή θα υποκύψει στη δύναμη των οποιωνδήποτε κρίσεων ηλικίας και αυξήσεως, δυσκολιών εσωτερικών και εξωτερικών;
Θα συνεχίσουν την πορεία τους προς τον ουρανό παρά ταύτα ή θα τις γοητεύσει κάποιο τραγούδι σειρήνων και θα σταματήσουν καταμεσίς της πορείας τους, γιατί θα έχουν δελεαστεί από τα εφήμερα αγαθά και τις ηδονές του παρόντος; Θα εξακολουθεί να τις ενθουσιάζει η αγνή αγγελική αγάπη ή θα ξεπέσει αυτή σε σαρκικότητα και χοϊκότητα, που μαραίνει και τα πιο ωραία όνειρα και ιδανικά;

Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη

Εμείς και η αγάπη μας

Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος 2012

(σελ. 47-64)

Επιμέλεια και μεταφορά στο Διαδίκτυο  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας   Εμείς και η αγάπη μας