Ἐνεργειακοί τόποι. Πρωτ. Βασιλείου Γεωργοπούλου

Ἐνεργειακοί τόποι
Μία ἀκόμη νεοεποχίτικη δοξασία

Πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Μέ ἀφορμή τά ἀνορθολογικοῦ χαρακτήρα, νεοεποχίτικης καί ἀποκρυφιστικῆς προέλευσης σενάρια γιά τό τέλος τοῦ κόσμου τό Δεκέμβριο τοῦ 2012, ἀπό τά διάφορα ΜΜΕ προβλήθηκαν ἔντονα κάποιοι τόποι, πού παρουσιάζονταν ὡς χῶροι προστασίας, γιατί, σύμφωνα μέ τούς ἰσχυρισμούς αὐτῶν, πού κατέφευγαν σ᾽ αὐτούς, εἶναι «ἐνερ γειακοί τόποι ἤ σημεῖα».
Ἡ χρήση αὐτῆς τῆς ὁρολογίας, μᾶς ὑπενθυμίζει τό γεγονός ὅτι ἀποτελεῖ βασική πρακτική τῶν ἐκπροσώπων τῆς Νέας Ἐποχῆς νά χρησιμοποιοῦν ἀδιακρίτως, μαζί μέ τούς θρησκευτικούς καί τούς ἀποκρυφιστικούς ὅρους καί ἐπιστημονική ὁρολογία, μέ μία ὅμως διαφορετικοῦ εἴδους νοηματοδότηση τῶν διαφόρων ἐπιστημονικῶν ὅρων (Βλ. H. Hemminger, New Age und
Naturwissenschaft, στό Κ. Bannach K. Rommel (Hrsg), Religiöse Strömungen unserer Zeit, 4η ἔκδ, 1992, σ.32).

«Ἐνεργειακοί τόποι ἤ σημεῖα» στό χῶρο τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς θεωροῦνται, περιοχές, τόποι ἤ καί ἀντικείμενα, πού ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν μαγικές ἤ μυστηριώδεις ἤ ὑπερφυσικές δυνάμεις καί ἐκπέμπουν θετική ἐνέργεια.
Σύμφωνα μέ μία ἄλλη ἐκδοχή εἶναι τόποι παρουσίας πνευμάτων τῆς φύσης. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη νεοεποχίτικη ἐκδοχή, ἡ ἐνεργειακή προστασία εἶναι ὑπαρκτή μέν, μυστηριώδης δέ, προερχόμενη ἀπό τήν παγκόσμια ζωτική ἤ συμπαντική ἐνέργεια, πού περικλείεται στή φύση.
Κατά τή δεύτερη ἐκδοχή ἡ προστασία προέρχεται ἀπό τή δύναμη τῶν πνευμάτων, πού ὑπάρχουν σέ τέτοιους τόπους. Βουνά, ἱερά ἄλλων θρησκειῶν, διάφοροι τόποι π.χ. τό Stonehenge στήν Ἀγγλία, ἀκόμη καί ναοί ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν σ᾽ ὅλα τά γεωγραφικά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, κατά τούς θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶχαν ἐντοπιστεῖ ἤδη ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὅτι ἀποτελοῦσαν ἐνεργειακούς τόπους, γι᾽ αὐτό πολλοί ἐξ αὐτῶν ἐπιλέχθηκαν καί ὡς χῶροι λατρείας.
Γιά ὅλα αὐτά τά ἐνεργειακά σημεῖα ἤ ἀντικείμενα ἡ μυθολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε σχέση ἤ ἐπαφή μαζί τους προκαλεῖ ἄμεσα σύνθετα συν αισθήματα, δέους, φόβου καί μυστηρίου.
Ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἰδίου χώρου ἐπεκτείνεται περαιτέρω διατυπώνοντας θέσεις ὅτι οἱ λεγόμενοι ἐνεργειακοί τόποι γίνονται ἀφορμή γιά τήν ἀπόκτηση διαφόρων μυστικιστικῶν ἐμπειριῶν. Μία ἀπό τίς πλέον διαδεδομένες μορφές μυστικιστικῶν ἐμπειριῶν σέ τέτοιους τόπους εἶναι λ.χ. ἡ αἴσθηση παρουσίας μίας ἐμπειρίας φωτός καί διάφορα ἀνεξήγητα φωτεινά φαινόμενα.
Ἄν ἀξιολογήσουμε, ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς, τούς νεοεποχίτικους ἰσχυρισμούς περί ἐνεργειακῶν κέντρων χωρίς δυσκολία διαπιστώνουμε ὅτι βρισκόμαστε μπροστά σέ μία ἀποκρυφιστική προσέγγιση, πού μπορεῖ νά ἐντυπωσιάζει ἀδαεῖς ἤ μπερδεμένους πνευματικά ἀνθρώπους ἤ δεισιδαίμονες, ἀλλά δέν μπορεῖ νά παραπλανήσει τούς χριστιανούς.
 Ἡ πατερική ἀσκητική γραμματεία μᾶς ἔχει πληροφορήσει ἐπαρκῶς γιά τήν ὕπαρξη καί ἀπατηλῶν, δαιμονικῆς προέλευσης, φωτοφανειῶν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἕνας ἐκ τῶν πλέον λαμπρῶν καί ἀπλανῶν ἐκφραστῶν τῆς ἁγιοπατερικῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας, συνοψίζοντάς την κατά τρόπο ἀψευδῆ καί ἀδιάβλητο, μᾶς ὑπενθυμίζει διαχρονικά ὅτι: «Ἡμεῖς δέ ἀπό τῶν ἐφ᾽ ἡμῶν ἐν πείρᾳ γεγονότων ἡμετέρων πατέρων διδαχθέντες, οὐκ ἀπλανεῖς νομίζομεντάς αἰσθητάς φωτοφανείας» (Πρός Ἀκίνδυνον Ἀντιρρητικός 7, 12, 47).
Ἐπίσης εἶναι αὐτονόητο ὅτι οἱ χῶροι τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν ναῶν σέ ὅλη τή γῆ, πού τό νεοεποχίτικο καί ἀντιχριστιανικό φρόνημά τους παρουσιάζει ὡς ἐνεργειακούς τόπους δῆθεν προστασίας γιά τούς χριστιανούς, στό παρελθόν ὑπῆρξαν χῶροι λατρείας δαιμόνων (Ψαλμ. 95, 5), ἐνῶ σήμερα εἶναι ἱστορικά πολιτιστικά μνημεῖα.
Στήν Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ὅτι τόποι ἱεροί καί θυσιῶν πρός τούς διάφορους εἰδωλολατρικούς θεούς ἀποτελοῦσαν οἱ λεγόμενοι ὑψηλοί τόποι, πού εὑρίσκονταν πάνω σέ βουνά, λόφους κ.λπ. Σύμφωνα μέ τίς νεοεποχίτικες δοξασίες ἦταν ἐνεργειακοί τόποι.
Σύμφωνα, ὅμως μέ τήν Ἁγία Γραφή ἦταν πρα γματικότητα βδελυκτή καί ἀπορριπτέα ἀπό τόν Θεό (Δευτ. 12, 2-3. Ἰερεμ. 2, 20-25. Ἰεζεκ. 16, 23). Ἀποτελοῦν ἀδιάψευστη ἀπόδειξη τοῦ γεγονότος τῆς ἀπώλειας τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου καθώς, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά τό προσδιορίζει ὁ μέγας Ἀθανάσιος : «ἠπάτων οἱ δαίμονες τούς ἀνθρώπους, Θεοῦ τιμήν ἑαυτοῖς περιτιθέντες» (Περί Ἐνανθρωπήσεως, 55). Στίς ἡμέρες μας, πού ἡ νεοεποχίτικη σκοτοδίνη ἀποπροσανατολίζει καί παρασύρει πλῆθος ἀνθρώπων, ὅπως ἔκανε στά ἀρχαῖα χρόνια ὁ Γνωστικισμός, εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρος ἀπό ἄλλες ἐποχές, ὁ παύλειος λόγος πρός τούς Θεσσαλονικεῖς: «Κανείς μή σᾶς ἐξαπατήσει μέ κανένα τρόπο» (Β´ Θεσ. 2, 3).


 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1960, 25 Ιανουαρίου 2013