Ἱερομόναχος Νικόλαος Γρηγοριάτης. Μέρος Ε'

 Ἱερομόναχος Νικόλαος Γρηγοριάτης

Μέρος Ε'

 Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ὁ παπᾶ Νικόλαος συμμετεῖχε ἐγκαρδίως σ᾿ ὅλα τά προβλήματα τῆς Χώρας μας, διότι δέν ἦταν μόνο Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὅπως ἔλεγε, ἀλλά καί Ἕλλην πολίτης τῆς Ἑλλάδος.
Μέσα στό λεωφορεῖο λοιπόν, ἐπῆρε τήν ἄδεια ἀπό τόν ὁδηγό καί ἅρπαξε τό μικρόφωνο στά χέρια του.
Καυτηρίασε δημοσίως αὐτή τήν ἀπόφασι τοῦ Κράτους. Ἐσυμβούλευσε τίς γυναῖκες νά μή σκοτώνουν τά παιδιά τους, διότι τό ἔμβρυο δέν εἶναι ἕνα ἀναίσθητο πλάσμα στήν ὁποιαδήποτε διάθεσι τῶν γονέων του, ἀλλά εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, μέ σῶμα καί ψυχήν.
Κατόπιν, ἔριξε καί μερικές κατάρες, γι᾿ αὐτές πού σκοτώνουν τά παιδιά τους...γιά νά τίς φοβίση.
Δέν ἐπρόκειτο νά σταματήση, διότι σκεπτόταν νά ἀναπτύξη τό θέμα τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, ὅπως μοῦ ἔλεγε, ἀλλά ὁ ὁδηγός τοῦ ἅρπαξε τό μικρόφωνο ἀπό τά χέρια του. Ὁ παπᾶ Νικόλαος ἐπέστρεψε στό κάθισμά του καί ἐδόξαζε τόν Θεό, διότι ἔδωσε μία θαρραλέα μαρτυρία τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας.
-Τί λέει ἔξω ὁ κόσμος γιά τήν κατάστασι πού ἐπικρατεῖ σήμερα;
-Ὁ κόσμος εἶναι ἀνάστατος ἐσωτερικῶς καί ἐξωτερικῶς. Κατήντησε παρανάλωμα τοῦ πυρός. Τρώει, πίνει, γλεντάει καί τίποτε ἄλλο. Σοὖπα ὁ κόσμος...Φοβήθηκε τό μάτι μου. Εἶδα πράγματα πού ἔφριξε τό πνεῦμα μου...Τό μυαλό μου ἔγινε κουρκούτι. Ἡ κατάστασις ρευστή, ἀνώμαλη... Τό ζήτημα τῶν ἐκτρώσεων δέν τό ἔχουν γιά τίποτε. Γεννοῦν ἕνα, δύο, κανένα. Ὅσες μέ πλησίασαν νά μοῦ ποῦν τέτοια θέματα, τίς ἀπέπεμψα κακοῖν κακῶς. Οὔτε γιά συγχωρητική εὐχή εἶναι ἄξιες, οὔτε γιά θεία Μετάληψι.... ἐνῶ ἡ Εὐρώπη... διαίρει καί βασίλευε.
Πῆγα στό χωριό μου. Κι ἐκεῖ τά ἴδια...Δέν τούς εὐλόγησα τό φαγητό, γιατί εἶχαν βάλει νά φᾶνε ἡμέρα Τετάρτη ψάρι. Τούς εἶπα. "Κάνετε μόνοι σας τόν σταυρό σας. Ἐσεῖς τίς ἁμαρτίες σας κι ἐγώ τίς ἁμαρτίες μου...Ἀλλά Κυριακή καί Πέμπτη ἔφαγα ψάρι γιά νά διατηρήσω τόν ἑαυτό μου...Καταλάβατε;
Μοῦ ἔλεγαν Τετάρτες καί Παρασκευές. "Πάρε γάλα..
-Ὄχι, ὄχι, ὄχι...Καλλίτερα νά πεθάνω παρά νά καταλύσω τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας....
Τίς νύκτες σηκωνόμουνα καί διάβαζα τίς Ἀκολουθίες μου μέ τά Βιβλία πού πάντοτε ἔφερνα μαζί μου. Μέ φώναζαν οἱ δικοί μου νά ξαπλώσω, ἀλλά δέν τούς ἄκουγα. Πρῶτα ἔπρεπε νά τελειώσω τίς καθημερινές Ἀκολουθίες μου καί μετά νά ξαπλώσω.
-Τί σοῦ εἶπαν οἱ γιατροί γιά τήν πάθησι τῶν ματιῶν σου;
-Ἐδῶ διεπίστωσα ὅτι τό θαῦμα τῆς ἁγίας Παρασκευῆς εἶχε γίνει μέ τίς προσευχές καί Παρακλήσεις πού διάβαζα κάθε ἡμέρα στό ἐκκλησάκι τῶν Ἀρχαγγέλων. Ἡ ὅρασις τῶν ματιῶν μου ἔχει βελτιωθῆ κατά 30%. Πῶς ἔγινε; Τό πρᾶγμα θέλει συνεργασία καί μυστικότητα μέ τόν Ἅγιο πού ἀγαπᾶς. Καταλάβατε;
Ἕνας Ἀδελφός τόν ἐρώτησε.
-Παπᾶ Νικόλαε, ἔχω πειρασμούς, τί νά κάνω;
Ἄκουσε, πατέρα μου, τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι Ἅγιον Ὄρος. Ἐγώ ἐτράβηξα οὐκ ὀλίγα στίς Καρυές, ἀλλά εὐχαριστῶ τόν Θεό καί τήν Παναγία πού μέ συγκράτησαν ἐδῶ στ᾿ Ἅγιον Ὄρος. Δέν κατακρίνω κανέναν, ἀλλά λέγω πῶς ἐξελίχθηκαν τά πράγματα στήν ζωή μου. Ἡ εὐχή τῆς κουρᾶς λέγει.  "Καί γάρ πεινᾶσαι ἔχεις, καί διψῆσαι καί γυμνητεῦσαι, ὑβρισθῆναι τε καί χλευασθῆναι, ὀνειδισθῆναί τε καί διωχθῆναι, καί πολλοῖς ἄλλοις περιαχθῆναι λυπηροῖς...". Ἐγώ ὅλα αὐτά τά ὑπέφερα, ἀλλά δόξα σοι ὁ Θεός. Τώρα ἔχω περιορισθῆ στόν ἑαυτό μου καί στό κελλί μου. Δέν εἶμαι οὔτε ἡγούμενος, οὔτε Πνευματικός νά ἔχω εὐθύνη γιά τούς ἄλλους. Ὑπομονή, σιωπή καί περιφρόνησις. Ὅ,τι θέλετε κάνετε.
Καί ὁ Ἀδελφός.  Ποῦ νά κάνουμε περιφρόνησι, στόν Ἀδελφό;
-Ὄχι στόν λογισμό μας, ἐνίοτε καί στόν Ἀδελφό, ἐάν συνεχίζη νά μᾶς ἐνοχλῆ...
Σέ Ἀδελφό πού ἑτοιμαζόταν γιά τό ἔργο τῆς ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, τοῦ ἔλεγε.
-Ἐσύ μέ τό σῶμα σου εἶσαι ἐδῶ, μέ τά μυαλά σου εἶσαι στήν Ἀλβανία...Μία στό Κογκό, μία στήν Ἀλβανία, μία στήν Ρουμανία...Δέν ἡσυχάζεις. Ἐσύ ἤ τοῦ ὕψους ἤ τοῦ βάθους... Πές στόν Ἡγούμενο νά στείλη κι ἄλλους. Πές. "Κουράσθηκα, Γέροντα, ἄς πᾶνε κι ἄλλοι". Εἶσαι...εἶσαι...γράφε ἐδῶ βιβλία. Πήγαινε στήν Ἀθωνιάδα νά διδάξης τά παιδιά. Κάτσε κάτω... Δέν σοῦ κρύβω, σέ χρειάζομαι κι ἐγώ...
-Παπᾶ Νικόλα, ἔλα καί σύ νά μᾶς βοηθήσης στήν Ἱεραποστολή. Ἔχεις  καί τό χάρισμα τοῦ λόγου...
-Ποῦ νά πάω, ρέ...Δέν βλέπεις πού εἶμαι ἄνθρωπος τοῦ τάφου;
Σέ ἀδελφό ἱερομόναχο πού ἐπέστρεψε ἀπό τήν ἐξωτερική ἱεραποστολή γιά ψυχική ξεκούρασι στό Μοναστήρι, ἀπέφευγε νά τόν χαιρετίση λέγοντάς του "Φῦγε, φῦγε θά μέ κολλήσης μαλάρια (ἑλονοσία).
-Παπᾶ-Μ. στήν Ἀφρική οἱ ἄνθρωποι φορᾶνε ροῦχα;
-Καί βέβαια φορᾶνε παπᾶ-Νικόλα.
-Πότε βγῆκαν ἀπό τά δάση;
-Ἀπό τό 1930 ἄρχισαν νά βγαίνουν...
-Τρῶνε, τρῶνε ἀνθρώπους, ὅπως παλιά;
-Τώρα δέν τρῶνε.
-Καλά, καλά, ἀφοῦ δέν τρῶνε, ἄν ἤμουνα κατά 10 χρόνια νεώτερος θά ἐρχόμουνα κι ἐγώ.

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου  

Ἅγιον Ὅρος Ἄθω  
2005

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό