Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος π. Δανιήλ (Θεόδωρος Σάντου). Μέρος Β΄

Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος π. Δανιήλ

(Θεόδωρος Σάντου)

Μέρος Β΄

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ἀλλά καί ἐδῶ ἐρχόταν πολύς κόσμος, ἀπό μεγάλες ἀποστάσεις νά ἐξομολογηθῆ καί νά ἀκούση διδακτικό καί ψυχωφελῆ λόγο ἀπό τόν π. Δανιήλ. Τούς ἁπλούς ἀνθρώπους τῆς Χώρας τούς δεχόταν καί τούς ἐσυμβούλευε μέ πολλή χαρά. Απ᾿ αὐτούς ὅμως, πού ἤρχοντο περισσότερο ἀπό συνήθεια καί περιέργεια, ἐγνώριζε νά λυτρώνεται μέ εὐγενῆ τρόπο. Ἔτσι, κάποτε ἦλθαν μερικοί κύριοι ἀπό μιά πόλι, οἱ ὁποῖοι συμπτωματικά συνάντησαν πρῶτον στήν αὐλή τόν π. Δανιήλ. Ἐπειδή δέν τόν ἐγνώριζαν, τοῦ ἀπηύθυναν τήν ἐρώτησι:
-Πάτερ, ἀκούσαμε ὅτι εὑρίσκεται ἐδῶ ἕνας ἡσυχαστής πού λέγεται Δανιήλ· ἠθέλαμε νά τόν ἰδοῦμε καί νά συνομιλήσουμε λίγο μαζί του.
-Ἐκάματε λάθος στήν πορεία σας, τούς εἶπε ὁ π. Δανιήλ.
Ὁ Δανιήλ ὁ Ἡσυχαστής δέν εὑρίσκεται ἐδῶ, ἀλλά σέ ἄλλο μέρος, στό μοναστήρι Βορονέτς.
Καί ἀφοῦ τούς φιλοξένησε, ὅπως ἔπρεπε, τούς ἔδωσε ὁδηγίες πῶς θά φθάσουν στήν μονή Βορονέτς, πού εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Ραρέου, πορεία μιᾶς ἡμέρας μέ τά πόδια. Πράγματι, στό μοναστήρι Βορονέτς εἶχε ζήσει ἕνας ὀνομαστός ἐρημίτης, ὁ ἅγιος Δανιήλ ὁ Ἡσυχαστής, ὁ ὁποῖος εἶχε πεθάνει πρίν ἀπό 4 αἰῶνες.
Ἀπό τήν γραφίδα τοῦ π. Δανιήλ ἐγράφησαν πολλά πνευματικά συγγράμματα, ἀπό τά ὁποῖα πολύ λίγα εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος μέχρι τώρα.
Οἱ παλιοί μαθητές του καί αὐτοί πού τόν ἄκουσαν, διατηροῦν στήν μνήμη τους πολλές ἀπό τίς συμβουλές του, ἀπό τίς ὁποῖες προσφέρω μερικές στούς ἀδελφούς πού ἀγαποῦν νά τίς ἐκπληρώσουν καί νά προοδεύσουν πνευματικά.
«Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ σωματικοῦ ἀνθρώπου σέ πνευματικό εἶναι ἕνα μεγάλο θαῦμα. Ὁ πνευματικοποιημένος ἄνθρωπος, ὁ μοναχός, εἶναι ὁ ἀρραβώνας τῆς μελλούσης ζωῆς, γιά τήν ὁποία  καταβάλλει μία ἀδιάκοπη προσπάθεια καί μιά ἐξαιρετική προετοιμασία. Πρέπει νά νικᾶς συνεχῶς, νά προοδεύης πνευματικά συνεχῶς, ὅπως μεγαλώνει τό μικρό παιδί. Ὅλες τίς περιστάσεις νά τίς ἀντιμετωπίζης, χωρίς νά ταράζεσαι ψυχικά. Ζήτησε καθημερινά νά βλέπης, σέ ποιό στάδιο πνευματικό εὑρίσκεσαι. Νά ἐργάζεσαι μόνος σου μέ τόση φροντίδα, ὥστε ὁ ἡγούμενος καί Πνευματικός σου νά μήν ὑπάρχη ἀνάγκη νά σέ κατευθύνη σέ κάτι».
«Ἡ ἀκαταστασία τοῦ μοναχοῦ εἶναι μεγάλο ἔγκλημα εἰς βάρος τῆς ψυχῆς του. Στό Βορονέτς, στό στόμα τοῦ δράκοντος φαίνονται καί καλογερικά σκουφιά...»
«Ὁ μοναχός εἶναι μαθητευόμενος σ'ὁλόκληρη τήν ζωή του. Πρέπει νά ζοῦμε καθημερινά μ᾿ αὐτή τήν αἴσθησι ἀκόμη καί στίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Νά διδασκώμεθα τήν ἁγιότητα τῆς ἀσκήσεως, τήν ἁγία γλυκύτητα τῶν ὀνειδισμῶν, τήν ἁγιότητα τῆς ὑπακοῆς, νά κόπτουμε τό θέλημά μας σέ κάθε τι, μέ ταπείνωσι καί ἀφάνεια».

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος