Τά ποιμαντικά κενά καί ἡ δράσις τῶν αἱρετικῶν. Πρωτ. Βασίλειος Γεωργόπουλος.

Τά ποιμαντικά κενά καί ἡ δράσις τῶν αἱρετικῶν

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἕνας ἀπό τούς βασικούς λόγους γιά τούς ὁποίους οἱ διάφορες αἱρετικές κινήσεις βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος καί ἡ προσηλυτιστική τους δραστηριότητα βρίσκει ἀρκετές φορές ἀπήχηση εἶναι ἡ ὑπάρξη διαφόρων ποιμαντικῶν κενῶν, πού συναντᾶμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο. Πρόκειται γιά κενά, πού ἀφενός μέν ἀναδεικνύουν τό εὖρος τοῦ προβλήματος, ἀφετέρου δέ, μεγιστοποιοῦν τήν εὐθύνη τῶν ποιμένων γιά τήν ἔγκαιρη καί ὑπεύθυνη ἀντιμετώπισή τους.
 Ἕνα τέτοιο μεγάλο ποιμαντικό κενό, καθοριστικῆς μάλιστα σημασίας εἶναι ἡ ἔλλειψη, ἡ ἀνεπαρκής, ἤ ἡ προβληματική ἤ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας ἀπό πολλούς χριστιανούς μας. Εἶναι, δυστυχῶς, ὑπαρκτό τό φαινόμενο ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου μας νά ἔχει ἐλλιπῆ ἤ καί ἀνεπαρκέστατη γνώση τῆς πίστεώς του, ἀκριβῶς γιατί δέν κατηχήθηκε σωστά ἤ γιατί δέν κατηχήθηκε μέ πληρότητα ἤ γιατί πολλές φορές γιά διάφορους λόγους ἡ κατήχησή του ὑπῆρξε ἑτεροβαρής ὡς πρός τά στοιχεῖα της καί τόν προσανατολισμό της.
 Αὐτή ἡ πραγματικότητα ἐκφράζεται στήν καθημερινότητα μέ πολλούς τρόπους. Ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν εἶναι:
 – σύγχυση ἐννοιῶν καί πραγμάτων,
 – διάβρωση τοῦ φρονήματος ἀπό διάφορες νεοεποχίτικες δοξασίες,

 – μορφή ἐνασχόλησης ἔστω καί ὡς ἀστεῖο, ὅπως ὑποστηρίζεται, μέ ἀποκρυφιστικές πρακτικές π.χ. ἀστρολογία, μέντιουμ κ.ἄ.
 – αὐθαίρετη ἀμφισβήτηση ἤ καί ἀπόρριψη μέρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας (π.χ. πολιτικός γάμος),
 – ἕνα εἶδος δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ μέ πολύ χαλαρή τή συνείδηση γιά καίριες ἐπιλογές,
 – ἀδυναμία διάκρισης ἤ καί ταύτισης τῆς ὀρθόδοξης πίστης μέ λαϊκά ἔθιμα,
 – ἀπόπειρα συγκερασμοῦ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μέ παγανιστικά κατάλοιπα (π.χ. ἀναστενάρια),
 – ἀσυνείδητη μορφή ἀποκοπῆς ἀπό τά ἱερά μυστήρια καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας (ἱερά ἐξομολόγηση, θεία κοινωνία, τήρηση εὐαγγελικῶν ἐντολῶν),
 – μορφή ὀρθολογιστικῆς ἀπόρριψης δογματικῶν διδασκαλιῶν τῆς Ἐκκλησίας.
 – ἐλλιπής μέλετη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Ὅλοι οἱ παραπάνω λόγοι ἀποτελοῦν ἀφορμές ὥστε πολλοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά εἶναι ὑποψήφια θύματα τῆς πλάνης, ἄν θά συναντήσουν κάποιον αἱρετικό, πολύ δέ περισσότερο ἀφοῦ, ἐπιπλέον, ἀγνοοῦν τούς τρόπους καί τίς μεθοδεύσεις αὐτῶν τῶν κινήσεων γιά τήν ἁλίευση ψυχῶν.
Ἡ ὕπαρξη καί ἡ προσφορά Ὀρθόδοξης κατήχησης εἶναι καθοριστικῆς σημασίας προληπτικός καί οὐσιαστικός παράγοντας στήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ ποιμαντικοῦ κενοῦ.
Ὀρθόδοξη κατήχηση πού θά προσφέρεται μέ κάθε μέσο, μέ κέντρο πρωτίστως τήν ἐνορία, πού θά πηγάζει ἀπό τόν πλοῦτο τῆς ἐκκλησιαστικῆς πατερικῆς ἐμπειρίας καί θά ὁδηγεῖ σέ ἐπαρκῆ, ὑπεύθυνη, τεκμηριωμένη, καταληπτή γνώση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ὄχι σέ θρησκευτικά ἰδεολογήματα εἶναι ἄμεση καί ζωτικῆς σημασίας ἀνάγκη.
Εἶναι θεμελιώδης προϋπόθεση γιά τήν προφύλαξη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μας ἀπό τίς διάφορες αἱρέσεις, τίς παραθρησκευτικές κινήσεις καί τό νεοεποχιτικό δηλητήριο. Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι ἡ εὐθύνη αὐτή ἀνήκει πρωτίστως στούς ποιμένες.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985  9 Αὐγούστου 2013