Ὁ ἑβραῖος πάστορας Ριχάρδος Βούρμπραντ. (Μέρος Α')

  Ὁ ἑβραῖος πάστορας Ριχάρδος  Βούρμπραντ. (Μέρος Α')

  Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Μιά ἄλλη μορφή ἀπό τούς κρατούμενους τοῦ δεσμωτηρίου-ἀναμορφωτήριου τοῦ Τίργου Ὄκνα, ξεχωριστή μορφή ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς ἁγιότητας, ἀλλά τῆς τραγικότητάς της, ἦταν ὁ ἑβραῖος πάστορας Richard Wurmbrand.
Mία ἡμέρα ἀνακοινώθηκε ἡ ἄφιξη στό Τίργου Ὄκνα μιᾶς καινούργιας κλούβας. Ἀπό τήν ἐξώπορτα ἀκόμη τοῦ δεσμωτηρίου ἀκούγονταν φοβερά γκαρίσματα, πού μᾶς ἐτρόμαζαν.
Ἀναρωτιόμασταν: Τί μπορεῖ νά εἶναι αὐτό; Ἐπί τέλους ἐμφανίστηκε ἡ ἀξιοθρήνητη συνοδεία: Ἦταν δύο κουρελιασμένοι καί σιδηροδέσμιοι κρατούμενοι, πού μόλις ἔσερναν τά κόκκαλά τους καί τά ράκη τους. Ὁ ἕνας ξαπλωμένος σ᾿ ἕνα φορεῖο καί ὁ  ἄλλος ὑποβασταζόμενος ἀπό δύο ἄντρες. Αὐτός ὁ  τελευταῖος οὔρλιαζε πολύ φοβερά. Ἦταν ἕνας ψηλός, ξανθός, σημιτικός ἄνδρας: Ὁ ἑβραῖος W.
Φοροῦσε ἕνα μπλέ κοστούμι, πού ἦταν βρώμικο ἀπό τό πῦον πού ἔτρεχε ἀπό τίς πληγές πού ὑπῆρχαν ἀπό τίς ἁλυσίδες γύρω ἀπό τόν λαιμό του. Τό ἄσπρο πουκάμισο του εἶχε σαπίσει, τό ἴδιο καί τά ροῦχα του. Ἦταν ἀξύριστος καί γεμᾶτος βρωμιά.
Τό πρόσωπό καί τά χέρια του ἦταν καλυμμένα μ΄ ἕνα στρῶμα σάν δέρμα ἀπό αἷμα, πῦον καί βρωμιά. Εἶχε – ὅπως μάθαμε ἀργότερα – καί «σπήλαια» καί στά δύο πνευμόνια, κρύα ἀποστήματα στίς πλευρές καί στίς ὠμοπλάτες, τά ὁποῖα ἐπίσης ἔβγαζαν πῦον. Μόλις ἔκανε ἕνα βῆμα, κουνιόταν καί μιά σπασμένη πλευρά του καί ὁ  ἄνθρωπος οὔρλιαζε φοβερά. Μεταξύ τῶν κραυγῶν του ξεχωρίσαμε τίς λέξεις: Ἰησοῦ, Ἰησοῦ!
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος προερχόταν ἀπό τήν δεύτερη κάβα τῆς Ἀσφάλειας τοῦ Κράτους, ὅπου εἶχε κρατηθεῖ ἐπί δύο ἔτη. Ὅταν ἀποδείχθηκε ὅτι γρήγορα θά πεθάνει, μεταφέρθηκε γιά μιά «ἀνθρωπιστική κηδεία» στό σανατόριο τοῦ Τίργου Ὄκνα. Βλέποντας ἐμεῖς τήν σοβαρή κατάστασή του, τόν ἐπήγαμε σ᾿ ἕνα δωμάτιο προσωρινά. Στήν ἀρχή μετακομίστηκε ἐκεῖ ὁ Β., γιά νά τόν κοιτάει,  ὕστερα ἦλθα κι ἐγώ διότι ἡ κούραση ἦταν ἐξαντλητική. Ὁ W. δέν πίστευε ὅτι θά ζεῖ, ἀλλά μᾶς ἔλεγε νά τόν βγάλουμε στήν αὐλή γιά νά κηρύξει τόν Κύριο.
-Ἀγαπητέ μου, τοῦ ἀπάντησε ὁ Β., σέ ξέρω καλά καί γνωρίζω τόν ζῆλο σου ἀλλά κάνε ὑπομονή γιά νά γνωρίσεις αὐτούς τούς ἀνθρώπους καί  ὕστερα θά καταλάβεις τί ἔχεις νά κάνεις.
- Δηλαδή;
-Ἐδῶ ὑπάρχει μιά χριστιανική ζωή πιό αὐθεντικῆς ἀξίας. Θά δεῖς καί θά βεβαιωθεῖς!
- Καλά, τότε θέλω νά τούς γνωρίσω!
- Κάνε ὑπομονή. Αὔριο θά σέ πᾶμε νά σοῦ κάνουμε μιά ἀκτινοσκόπηση. Θά συναντηθεῖς μ᾿ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου ἡ ζωή εἶναι παράδειγμα γιά πολλούς ἀπό ἐμᾶς.
Ὁ W. σκεφτόταν. Ἦταν ἀνυπόμονος. Τά σωματικά βάσανα τοῦ ἔδιναν μιά ψυχική καί ἐγκεφαλική ταραχή. Οὔρλιαζε συνεχῶς.
Ἐκεῖνο τό βράδυ ὁ Α. ἐπῆρε τήν πρωτοβουλία νά γίνει ἔρανος γιά ροῦχα γιά νά δοθοῦν στόν W:
-Ἐλᾶτε, ἀδελφοί,  ποιός ἔχει κάτι νά δώσει, ἐλᾶτε ἐδῶ! Δίνεις, ρέ, γιά ἕναν ἑβραῖο!
Μαζεύτηκαν σιγά-σιγά ἀπ᾿ ὅλα τά ροῦχα, βέβαια, μέ πολύ μεγάλη διακριτικότητα, γιά νά μήν μαθευτεῖ ἀπό τούς δεσμοφύλακες: ἕνα κοστούμι, πουκάμισα, μάλλινες κάλτσες, ἐσώρουχα, δύο μάλλινα πουλόβερ.
- Φτάνει ἕνα πουλόβερ! Ἐσύ πάρε πίσω τό δικό σου!
- Ὄχι, νά πάρεις ἐσύ πίσω τό δικό σου, διότι ἐγώ ἀποφυλακίζομαι σέ ἕξι μῆνες!
- Ἐγώ θά δώσω, διότι ἔχω δύο ἤδη!
- Ναί, ἔχεις δύο πουλόβερ, ἀλλά καί δύο «σπήλαια» καί ἐπί πλέον 20 χρόνια φυλακή!
-Ἐσύ πάντα βγαίνεις μπροστά! Μόλις  μποροῦμε νά δώσουμε κάτι ἤ νά κάνουμε κάτι, ἐσύ ἀμέσως κάνεις σάν νά πηδᾶς στήν φωτιά. Ἠρέμησε πιά διότι βλέπω ὅτι ἡ ψυχή σου βγαίνει ἀπό τό στόμα σου!
-Ὄχι, ἐγώ θά δώσω!
- ὄχι, ἐγώ θά δώσω.…
Παρόλο πού ἀγαπιούνταν πολύ, οἱ φίλοι εἶχαν προβλήματα ποιός νά δωρίζει περισσότερα.
-θά τοῦ τά δώσουμε καί τά δύο! Συμπέρανα ἐγώ.
Ἔτσι ἀκριβῶς κι ἔγινε. Καί τό δῶρο γίνεται δῶρο διότι τό ἕνα πουλόβερ καί ὁ  W. τό δώρισε σέ κάποιον ἄλλο ἀσθενῆ.
Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, ὁ Α. μαζί μέ ἄλλους δύο ἦλθε στόν W. μέ μία λεκάνη βρασμένο νερό, μέ πετσέτες, ἐργαλεῖα γιά ξύρισμα καί ἕνα πακέτο μέ ἐσώρουχα.
-Ἤλθαμε νά διώξουμε τίς ἐνθυμίσεις τοῦ παρελθόντος! εἶπαν. Ἀντέχετε ἕνα καλό μπάνιο;
- Θά προσπαθήσω. Σᾶς εὐχαριστῶ!
-Ἀπό ταπείνωση θά ἔπρεπε ν᾿ ἀρχίσουμε ἀπό τά πόδια, ἀλλά ἐμεῖς θά ξεκινήσουμε ἀπό τό κεφάλι, διότι ἐκεῖνο εἶναι ὁ  ἄρχοντας ὅλου τοῦ σώματος. Καί ἄν μᾶς ἀντέχετε, θά συνεχίσουμε!
Ὁ W. ἔβηχε, ἔβγαζε φλέγματα καί βρυχόταν ἀπό τούς πόνους. Τά μάτια του λές καί ἔβγαιναν ἀπό τίς κόγχες. Κουνιόταν ἀνεξέλεγκτα, λόγῳ τῶν πόνων του. Μέ μεγάλες δυσκολίες ἠμπόρεσαν νά τόν λούσουν, χωρίς νά βγάλουν τίς κρούστες, διότι ὑπῆρχε κίνδυνος νά προκληθοῦν αἱματηρές πληγές. Τά νύχια του ἦταν πελώρια. Κόπηκαν ἀπό τόν ἰατρό σταδιακά. Μετά τόν ἔντυσαν. Βέβαια, τίποτε δέν ἦταν καινούργιο, ἀλλά ὅλα ἦταν καθαρά καί δωρισμένα μέ ἀγάπη.
Μετά ὁ Α. ἐπῆρε τό ξυράφι καί ἄρχισε νά ἀλείφει τόν πάστορα. Τό μοναδικό σαπούνι γιά πλύσιμο, γιά τά ροῦχα, τά δόντια καί τό ξύρισμα ἦταν ἕνα μολυσμένο μεῖγμα ἀπό ἀπόβλητα πετρελαίου, τό ὁποῖο ἀντί νά μαλακώσει, ἔτσουζε τό δέρμα.
Μέχρι τότε, ὁ W. σιωποῦσε, ἀλλά τώρα δέν μπόρεσε νά τό  ἀποφύγει καί εἶπε:
- Τώρα ἔχεις ἕνα ἑβραῖο στά χέρια σου, ἔχεις τό ξυράφι στό λαιμό του, γιατί δέν τόν κόβεις;

  Ἀναβάσεις

28 Αὐγούστου 2013

 ________________________________________________

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ρουμάνοι Μάρτρυρες του 20ου αιώνα