Κυριακὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Μανώλη

Κυριακὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων

Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Στὸ προσκλητήριο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ νὰ ἀφήσουν τὰ δίκτυα, νὰ ἀφήσουν τὴν τέχνη τῆς ἁλιείας καὶ νὰ γίνουν ψαράδες ἀνθρώπων, δὲν ὀλιγωροῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ ἐκλήθησαν σήμερα στὸ σπουδαῖο, στὸ μέγα Ἀποστολικὸ ἔργο, ἀλλὰ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν Αὐτόν.
Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον ἐφήρμοσαν ὄχι μόνο οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νὰ ζήσουν πάνω στὰ πράγματα τὴ ζωὴ τὴν χριστιανική. Αὐτὸ ἐφήρμοσαν καὶ μυριάδες ὁσίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους ἑορτάζουμε σήμερα, ποὺ μετέβησαν καὶ ἀσκήθηκαν ἐν πολλοῖς στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπως καὶ σὲ ἄλλες περιοχές, ἔξοχα πνεύματα, μεγάλοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὅλες τὶς προϋποθέσεις καὶ ὅλα τὰ προσόντα νὰ διαπρέψουν σὲ κάθε τομέα τῆς τέχνης ἢ τῆς ἐπιστήμης, φίλοι τῶν μεγάλων ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς, ἀρνήθηκαν τὰ πάντα, τὰ ἐθεώρησαν σκύβαλα, προ κειμένου νὰ κερδίσουν τὸν Χριστό, προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν Αὐτόν.
 Αὐτὴ ἡ λέξη «οἱ δὲ εὐθέως ἠκολούθησαν Αὐτῷ» θὰ πρέπει νὰ μᾶς συνέχη καὶ μᾶς. Ἆραγε ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ μάλιστα χωρὶς ἀναβολές, χωρὶς καθυστερήσεις, χωρὶς ἐπιβραδύνσεις ἢ ὅταν λέμε ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ τί σημαίνει; Μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ ἀπὸ μία ἄλλη φράση, ποὺ ἔχει πῆ ὁ Κύριός μας «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάτω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι».
Αὐτὴ ἡ λέξη «ἀκολουθήτω μοι» σημαίνει ὅτι συμμορφώνομαι μὲ ὅλη μου τὴν ψυχή, μὲ ὅλη μου τὴν διάθεση, μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, σ᾽ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα λέγει ὁ Κύριός μας. Αὐτὸ προσπάθησαν νὰ ζήσουν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔφεραν καρπὸν πολλαπλάσιον.
Αὐτὸ εἶναι αἴτημα καὶ τῆς ἐποχῆς μας, διότι ὅπως ἀναφέρεται κάπου, σ᾽ ἕνα ἱερὸ βιβλίο, πολλοὶ ἄνθρωποι λένε ὅτι θὰ μετανοήσουν, πολλοὶ ἄνθρωποι λένε ὅτι θὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἡ μετάνοιά τους δὲν εἶναι ἀποφασιστική, δὲν εἶναι ἄμεσος, ὅπως ἦταν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀντιθέτως ὑπῆρξαν εὐλογημένες ψυχές, ὅπως οἱ σημερινοὶ ἑορτάζοντες Ἅγιοι Πατέρες τοῦ Ἄθω καὶ ὁ Ὅσιος Σισώης, ὁ ὁποῖος παρακαλοῦσε γιὰ λίγο χρόνο μετανοίας στὸ τέλος τῆς ζωῆς του καί, ὅταν ἐκοιμήθη, ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του σὰν τὸν ἥλιο.
Ὑπῆρξαν αὐτὲς οἱ εὐλογημένες ψυχές, οἱ ὁποῖες δὲν ἀμέλησαν δὲν καθυστέρησαν καθόλου γιὰ τὴν σωτηρία τους, διὰ τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας, ἀλλὰ εὐθέως μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη τους τὴν προθυμία ἀμέσως ἀκολούθησαν τὸν Κύριο καὶ προσπάθησαν ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ συμμορφωθοῦν καὶ νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ τὶς ἅγιές Του ἐντολές.
Αὐτὴ τὴν λέξη ἂς τὴν βάλλουμε καὶ ἐμεῖς μέσα στὴν καρδιά μας. Στὸ προσκλητήριο ποὺ μᾶς κάνει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, νὰ μὴ ἀναβάλλουμε γιὰ τὴν μετάνοιά μας, ἀλλὰ εὐθέως καὶ ἐμεῖς νὰ προσπα- θοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο καὶ νὰ τηροῦμε τὰς ἁγίας Αὐτοῦ ἐντολάς.


* Ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου 6/7/86.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1982, 5 Ἰουλίου 2013